Intermezzo 1  -  Een droeve tocht                                                                                              

Dit blog is geschreven door onze dochter Reina.

Mijn broer Peter had gepland om met ons zijn Gloria van winterligplaats Hellevoetsluis via wat goede restaurants naar zomerligplaats Middelburg te varen.
Het mocht niet zo zijn. Reina en ik (Bas) hebben het alleen moeten doen.
Voor niet-FB-ers hieronder Reina's reisverslag. 

       Gloria is een in 1975-77 zelf afgebouwde Dompkruiser 860, hier voor de Harbour Inn in Southwold

GLORIA  -  Reina, 27 maart 2015

Ik kom ook eens buiten de ring hoor - met het OV.
9292 gaf aan dat ik in Rotterdam over moest stappen op de 🚋. De tram dus, naar zuidplein. Dat bleek 'dot ik mut de metroow' moest, verbaasde me, want dumb lil' me was in de veronderstelling dat een wereldstad als Rotterdam dat niet heeft: het is immers geen Amsterdam hè?
Ik zit er in hoor, in de tram-uh... metro. Op weg naar Zuidplein om door te OV-en naar Oude Tonge. Niels en kindertjes achterlatend.
(Ook zoiets. Niels gaat vanavond uit en dus blijft de bloedmooie - ik overdrijf wel eens wat op FB, maar als ik zeg bloedmooie is dat zelfs wat onderschat - oppas logeren. Als dat niet het meest clichématige porno script is... Ik mag van geluk spreken dat Niels geen staart meer heeft en geen loodgieter beroep heeft én nooit in tuinbroeken zonder t-shirt loopt (toch?! Niels de Geuss?), anders had dit nog wel eens fout af kunnen lopen.)
Anyway - ik dacht even wat stinken Rotterdammers, maar ik was vergeten dat ik wat Franse kaasjes in m'n tas heb: papa en ik brengen vandaag de Gloria naar haar zomerligplaats.
Gloria is de boot die papa bouwde in zijn glorie-ja(ren) , de boot waar ik groot op ben geworden gedurende verschillende zomervakanties, de boot die naar mijn oom ging. Naar mijn oom die enkele weken geleden heen ging. Verwacht, maar toch onverwachts.
Dit tripje was al gepland, maar dan met Peter nog in leven.
Bas en ik zouden varen, Peter zou met Joke naast ons in een auto rijden, naar ons zwaaien en bovenal met een vingertje wijzen naar het restaurant waar we dan zouden gaan lunchen, brunchen en/of dineren. Een vingertje dat niet wees, maar in een ritme 4x wees.
Peter is er dus niet meer, maar heeft het nog wel aangewezen, Scherp in Middelburg, 4x incl in de maat.
En daar eten we dan met mama en Joke, maar zonder Peter.


Part2:
'Volg ons op Facebook' sommeert het schoolbordje op de tafel van hotel/restaurant "de Lely" me. Dat kan helemaal niet want er is hier geen-een-G dekking.
Ik heb Lettie gesmst of ze even op iens kon turen wat onze opties waren: Han To, de Chinees of "de Lely"
'7,8 vandervalk menu. Wellicht wil je het dorp verderop? Daar zit wat beters'
Maar we willen niet een dorp verderop, we willen wat eten, ons tegoed doen aan kaas en vroeg naar bed.
De Lely heeft een bord aan de deur hangen.
Kleine kaart:
koffie en appelgebak.
Bij binnenkomst blijkt dat de kaart iets uitgebreider is en eigenlijk alleen maar klein is omdat ze een klein lettertype gebruiken.
Uit het ruime aanbod kiezen we beide een hamburger speciaal. Dat is met gebakken uitjes, een eitje en friet.
Omdat ik van burger kampioen Hermen heb geleerd dat eieren op burgers uit den bozen zijn, maar uitjes een must, bestel ik de speciaal zonder ei. Achteraf gezien had ik mijn bestelling moeten formuleren als
'Ik wil graag de gewone burger maar dan mét gebakken uitjes'
Dat had me (och, jij schrale hollander) toch weer 1,50€ gescheeld.
Papa loopt even terug naar de boot om z'n portemonnee te pakken.
'Is de appelsap naar wens?' Vraagt de mevrouw.
('Volgens mij heeft ie kurk')
De hamburger komt ten tonele en nog niet eerder ben ik zo nader gekomen tot de uitdrukking 'what you see is what you get'
Precies wat op de kaart stond, ligt op m'n bord:
Burgervlees, ui en patat (op mijn verzoek dus zonder ei).
Het is schandalig en dus als de mevrouw vraagt of alles gesmaakt heeft, knik ik instemmend en zeg 'Hmm,hmm' en overtreft mijn vader dat (zonder enig cynisme in zijn stem) met een: 'heerlijk'.
Let, ik denk dat het een 1,8 was. Hooguit. Ik vier nog liever m'n bruiloft in een partycentrum op een industriegebied. Ik hoopte op een vandervalk-snitzel (vorig jaar gedaan - en eerlijk is eerlijk: dat was lekker).
Volgende keer Han To (of toch dat dorpje verderop).
De kazen van l'Amuse, die ik als ode aan mijn oom vanmiddag heb gekocht, zijn fenomenaal (mede door de erbarmelijke burger die er aan vooraf ging)

Papa breekt zijn hoofd over welk glas te drinken bij dit heerlijks, want Peter heeft een collectie aan wijn, port en sherry's in de boot achtergelaten (dat de Gloria nog drijft mag een klein wonder heten). Het wordt een glaasje madeira en een pil voor mij. Ik zit in een kuur en er is mij nadrukkelijk gezegd dat ik niet mag drinken.
Oh, de ironie -


Part 3.
'Een jogging pak om te slapen, een slaapzak. Ja - er is er hier wel 1, maar die ruikt nogal botig. En warme kleren; het is nog vroeg in het seizoen en niet echt warm nog'
Eigenlijk zei m'n vader:
'Het is tering tyfus koud. Vocht ligt in alle kussens verankerd en jij, jij die niet mag drinken zult 2 dagen niet slapen.' Winter fell eat your heart out.
Kak, dat je in je camping onesie, in je eigen slaapzak ligt, een 'botige' slaapzak eroverheen en nog een extra fleece dekentje en dan nog expres uitademt in je slaapzak om je tenen weer wat te laten ontdooien.
Papa ligt na een verscheidenheid aan drankjes en wat verhalen over en weer, lekker te slapen.
Ik moet piesen - maar dat kan niet want het is te koud.
#lovemylife #sailingisfun #celebrateyourinnersleepinhbag

Willem reageert hierop met: Character building experiences! And now, an improving book.

Part 4.

Met een flink hernieuwd karakter (Willem) werd ik wakker gemaakt door een eend op m'n dakraampje. ('Plokplokplok' ging z'n snavel, 'kwart over 7 en het regent hard, rise en shine'

Een paar sokken aan had wereldwonderen gedaan en in m'n bedje was het warm. Buiten depressief - zoals dit hele tripje een grauw tintje heeft, was nu ook de hemel treurig.
'Drizzling, wet, cold, showers, suïcidal' bracht het weerbericht. (Wellicht die laatste niet, maar hij past zo mooi in het rijtje)
Ik geef papa een kus. Kopje thee, koffie en trossen los.
We verlaten culinair Oude Tonge (culinair Zeeland waar mijn vrind Mark altijd over loopt te zemelen. Zo mooi is het dus allemaal niet.)
Tussen de haven en de sluis bak ik een spiegeleitje - de klassieke rolverdeling als papa en ik op de boot zijn: Bas aan het roer en ik de combuis.
Na de sluis gaat het grrootzeil uit en ook de genua. Ik aan het roer en Bas trekt aan wat touwtjes.
'Je moet wat afvallen' zegt pap.
Alsof de dozen met 'wishfull thinking kleding' op mijn vliering, waar er overigens steeds meer van komen, dat niet al vaak genoeg tegen me gezegd hebben.
Hij bedoelt dat ik wat meer van de wind af moet zeilen.
'Dat wist ik wel'
De rare kronkels van het vrouwen-brein.
Nu van tonnetje naar tonnetje zeilen - golfjes die stuk slaan tegen de boot. Een plak ontbijtkoek, niet met lekkere candij, nee, met vieze stukjes gekonfijte gember, want zo lust papa dat graag.
En ik eet dat dan mee - toppunt van #characterbuilding.

Part 5.
Na het middaguur kom ik een beetje bij. Langzaam verandert de regel 1
'Altijd 1 hand voor de boot en 1 hand in je zak' naar '1hand voor de boot en 1 hand voor je telefoon'
De kou in m'n tenen is er inmiddels niet meer, ik voel immers m'n hele tenen niet meer. Binnen masseer ik het karakter er nog maar even goed in (ja Willem, bij iedere kleum denk ik nu aan jou).
Tussen de sluizen zeilen we. Tot een knoop of 5 en de boot hangt over bakboord: vroeger een teken om je schoentjes uit de doen, achter de reling te gaan zitten en met ballerina voetjes het water langs je tenen te laten glijden.

Maar hier is het koud en nat en als we draaien komen we op een vervelende deining. Hier worden de mannen van de mietjes gescheiden. Ik val duidelijk in die laatste categorie. Het karakter is ver te zoeken (blijkbaar gaat het bij mij tot het schrijven van karakteristieke stukjes op Facebook, daarna houd het snel op.)
We komen in de sluis aan en op het moment suprême belt Merlijn .
(Als je geen zeiler bent, weet je dit niet: maar een sluis is vaak de basis van een echtscheiding. Mocht je op een zonnige zondag eens niets te doen hebben, aan een sluis heb je meteen een dagprogramma: #johndemol, ik blijf je voorzetjes geven voor miljarden-concepten)
'Merlijn heeft zich buitengesloten' roept papa vanuit de Kuip naar de punt.
'En ik hoor nu een mannenstem! Merlijn? Merlijn?'
Regel nummer 2: in de sluis ben je bezig met de sluis.
(Ooit was ik in Nieuwersluis, stoned als een balletje, ijsjes gaan pakken en daarna vergeten wat ik aan het doen was. Voor de kapitein gold hetzelfde en dus hing er een boot van een paar ton aan 2 lijntjes langs de muur in de sluis. En já: dat was de basis van een echtscheiding.)
Dit verliep allemaal wel goed: de enge man was de buurman, Merlijn was niet buitengesloten maar kreeg het slot niet los, bovendien bleek er boven een oppas te zitten én hadden papa en ik rust genoeg dit te multi-tasken.
Bovendien kunnen wij toch niet echtscheiden.
Na de sluis is de deining weg en tuffen we in de regen naar Veere. De toren nu in zicht.
Vanavond eten we in de Campveersche toren, zoals Peter dat al had bedacht.

Veere is de beloning. Met een warme chocomelk met marsmellows en een haardvuur.
Tevreden terug aan boord breekt de zon ook nog eens door.

Part 6

Volgens mij heeft het Veerse kerkje net haar laatste ringtone-riedeltje van vandaag geslagen.
Half 12 en na 40 min woelen in m'n slaapzak(ken), ben ik op redelijk temperatuur (echt lekker warm is het natuurlijk pas tegen de tijd dat ik op moet staan).
Papa heeft een willekeurig bandje uit de kast gegrist en op gezet.
Rachmaninoff, 'nee' zegt papa 'iets rachmaninoffs, film, muziek van.... van....' Pijzend grijpt hij zijn hoofd en duwt zijn wenkbrauw omhoog, zoals papa dat doet:
'god- hoe heet die ook al weer?'
Ik kak in en ga naar bed.
We hebben lekker gegeten - aan het raam van het restaurant op de foto, met uitzicht over het water en ik (als ik een beetje over tafel hang) ook op de ondergaande zon.

Oesters, zacht gegaarde kabeljauw en kalfswang en zwezerik. Een echte Dame Blanche toe. ('Bedankt papa'.  'Je moet Peter hiervoor bedanken'. Bedankt Peter.)
Voldaan weer aan boord. Kaasje? Nee, papa nog wel een drankje. Want de behoefte om Uggs te kopen zodra ik thuis ben moet ik indammen met dekens.
Rachmaninoff is inmiddels overgegaan op een hyperactieve ADHD compositie en papa luistert nog steeds (onderdeel verwerkingsproces? Gewoon gebruikelijke interesse van muziek? Ik laat het maar gaan al repperdepep ik bijna m'n bed uit. Bijna, want daar is het natuurlijk veel te koud voor). Maar volgens mij is ie in slaap gevallen. (Zeker weten doe ik het niet, ook daar is het te koud voor.)
Ach - dan maar slapen met Rachmaninoff - of god-hoe-heet-die-man-ook-al-weer?

The final:
Gisteravond was m'n vooronder lekker warm. Verder daar geen Cruyf-wijsheden op los gelaten op dat moment, kachel vol aan, maar, zo bleek in het ochtendgloren, ieder voordeel heb z'n nadeel.
Ik hoor m'n vader wat stommelen, maar besluit dat even hartgrondig te negeren. Er waren immers even geen kinderen om me lastig te vallen. Papa rommelt en stommelt wat verder en de boot deint zachtjes heen en weer.
Moeilijk draai ik me om in de slaapzak die als een wokkel om me heen draait en moeilijk draai ik me daar weer uit.
Oooohhhmmmm, warmmmmmm, grijns ik blij in het niets en dein nog even door in mn bedje.
DRUP. plets.
drup. PLETS.
De deining heeft er voor gezorgd dat condens, die door de warmte ijskoude druppels op het plafond maken, nu 1 voor 1 op mijn hoofd vallen.
'Mrrfg' grom ik en trek de 3 dekens over mijn hoofd, rol om, sluit mn ogen en hervat mijn grijns.
Mijn doordeweekse wekker van half 8 gaat af. Papa staat klaar met een kopje thee als troost.
Ik ga van boord op zoek naar vers brood. De bakker blijkt op donderdag dicht. Wel kom ik Middas Dekkers tegen, maar dat blijkt toch niet Midas te zijn en er volgt zo'n raar moment:
'hey bent u niet Middas Dekkers?'
'Padron?'
'bent u Middas Dekkers?'
'Nee, die ken ik niet'
'huh?'
'wat?'
'he?'
'Laat maar'
'Oh'
(Ik wou hem zeggen dat ik zo van zijn boeken heb genoten. Vooral het verhaal over de bromvlieg. Want al is het jaren geleden dat ik het las: het staat me nog bij als de dag van gisteren. Yogakamp, Loches, Frankrijk in het oude vervallen kasteel: met mijn tante Guruhans Kaur in een slaapkamer waar zich een dikke bromvlieg verschanste. Zo eens die rond zoemt als een defecte airco en na wat vermoeiende pogingen het beest te verjagen gaven we het op en ging slapen. Precies de dag erna, in dat bedje, las ik het bromvliegverhaal, allez:
'En terwijl de bromvlieg overdag graag rond paradeert over de hondendrol van Ko van de buren, zit hij ‘s nachts veel liever met zijn strontpootjes op jouw lippen om daar de onzichtbare deeltjes eten die zijn blijven plakken op te eten.' )

Geen vers ontbijt en het weerbericht voorspelt wind tegen, harde wind tegen en regen, harde regen. Jammer, had toch de stille hoop van 21 graden en strak blauwe lucht gehad. We varen uit en ik neem mezelf voor dat ik misschien maar even extra lang moet doen over het koken van een ei terwijl ik binnen in de kajuit m'n dikke-billen-yoga beoefen. In mijn beleving was Gloria een stuk groter - wellicht omdat ik een stuk kleiner was. Ik kon toen rechtdoor naar de wc en de eerste keer dat ik dat nu probeerde bleef ik met heupen achter de deurpost hangen. In een warrior pose moet je dus je zeilbroek uit doen alvorens je dmv een upwardfacing dog pose je de wc in kan wurmen. Wie zei dat zeilen geen sport is?
Bas heeft zijn ei aangepakt en hele andere ideeen van deze trip. Handen uit de mouwen en de boot opruimen.
'Pak het roer 'even' waarmee hij bedoelde 'tot aan Middelburg'
Vrijwel direct voelen mijn tenen weer als koelelementen. En kak: ik háát regen. De wind snijd in m'n wangen en als ik ze warm probeer te wrijven, wordt ik herinnerd aan de klapper die ik gister maakte bij het niet goed uitvoeren van de sun salutation toen ik naar binnen trachtte te gaan uit de kuip de kajuit in. Ik glipte naar beneden, klapte met m’n wang hard op de rand van het luik. Ik hoopte op een blauwe plek, dus mooie foto, dus sterk verhaal; maar ondanks de pijn niks niet blauwe plek. (En vandaar dat vandaag m'n report zo flauw is. Geen vuistelarijtjes met Zeeuwse ghetto dames in klederdracht.)
Goddank was Middelburg 2 hoekjes om. Kopje koffie bij Mark met Ard (Zeeuwen zijn best aardige mensen) en wachten op Joke en Monique om te eten bij Scherp; om Joke’s verjaardag te vieren: in de Gloria, maar zonder Peter en dat blijft toch gek omdat hij de gehele reis al had uitgestippeld.
Het was mooi, we sluiten af met de laatste stukjes kaas bij Joke als we terug zijn en een blik op de vele delicatessen die Peter heeft verzameld. De reis is klaar (en dat is maar goed ook: het rijden in de kleine schakel van m’n ouders terug uit Middelburg blijkt een uitdaging. Niet alleen voor mij die al jaren een automaat gewend is, maar ook voor mijn vader om zich niet met mijn rijden te bemoeien. De combinatie Bas kapitein en ik braaf luisteren gaat een stuk beter als Reina courreur en Bas navigator. Bas roept af en toe 'HOOOOOO' of een panisch ǴOD, KIJK UIT!', wil af en toe schakelen of even mee sturen.) Voor de deur geef ik hem een kus: 'ik ben blij dat we 2 dagen hebben gezeild en 3 uur hebben gereden en niet andersom.'
Papa lacht, gelukkig. Dag papa: ik vond het fijn zo even samen met je te zijn.
Dag Peter, Ik vind het jammer dat ik niet meer even samen met je kan zijn.
heart-emoticon