VAN KREEFTSKEERKRING NAAR POOLCIRKEL: augustus 2013

Woensdag 24 juli

Gisteren was Bas jarig dus, na een dikke verjaardagskus, mijn beurt om de ochtendkoffie te zetten en met een stuk cherry pie op bed te brengen.
Mijn verjaarskado aan hem was al bekend: een nieuwe dodger/buiskap.
Bas toog weer naar Selena om hier en daar wat likjes verf te smeren en ik heb lekker zitten lezen. Selena nog steeds niet in het water..... ze zeggen misschien vrijdag, maar dat zeggen ze al drie weken dus ik heb er weinig feducie in.

Tegen vijven was Bas weer terug en dronken we een glaasje bubbly op zijn verjaardag.

’s Avonds fietsten we naar de “Slaînte”, de Taiwan-klipper van Ross, om op haar “splash” te drinken, maar daar bleek niemand te zijn. Ross had ons wel uitgenodigd maar had verzuimd te zeggen waar. We hebben onze fles champagne in hun kuip achtergelaten met een kaartje erbij “Goede Vaart!” (Bas en ik moesten gniffelen over hoe ze dat zouden lezen/uitspreken: Good Fart?)
We fietsten nog even langs Ray en Peggy om te kijken of het feest daar misschien gevierd werd, maar daar was het ook stil dus fietsten we door naar M&M’s Bar om daar een glaasje te drinken.
Inmiddels was het etenstijd maar bij gebrek aan grote eetlust nav de lunch bij de Trawl Door, namen we samen een portie Peel & Eat Shrimps bij ons drankje.
Bij ons tweede glaasje horen we ineens iemand verrast “Hey, Bas and Monique!” zeggen en staat Michele achter ons. Zij zit, samen met Barry, in een apart zaaltje en ze doen mee aan een soort quiz “Music Trivia” (o.i.d.) die daar blijkbaar iedere dinsdagavond plaats vindt. Vooraan zit een mevrouw met haar zoon (ofzo) die via haar computer op een groot scherm gebeamt een soort rad van fortuin laat draaien. Het rad stopt op een van de onderwerpen, alle te maken met popmuziek, zoals b.v. Original Band Names of Famous Covers, One Name Artists, Armegeddon (metal? Hard rock?), Staying Cool (uitvoerende(n) of muziekstuk moeten iets te maken hebben met kou!), Instrumental Covers (raad het vocale origineel), Foreign Artists, etc.
Het publiek, per groep aan een tafel, krijgt om beurten per tafel de kans om naam van nummer en band te noemen, als ze het niet raden of maar deels, mag de volgende tafel raden.
Bas en ik worden aan de tafel van Barry en Michele uitgenodigd. We zijn helaas niet erg behulpzaam, zelfs ronduit slecht; hebben de meeste nummers zelfs nog nooit gehoord! Wel herkennen we Beyoncé, CTA (Chicago), Prince en Neunundneunzig Luftballone. Gelukkig sluit de bar, en daarmee het spel, om 22 uur.
Als we langs het huis van Ray en Peggie naar huis fietsen, staan ze net mensen uit te zwaaien. Als ze ons zien moeten we meteen omhoog komen voor een borrel. Bas weer een bel whisky, ik een bel wijn.
Ray heeft een grappige manier van doen, wisselt gespeelde barsigheid af met direct daarna een ontwapenende glimlach. Na ons glaasje gaan we, eindelijk verstandig, weg voordat we nog zo’n bel krijgen. Thuis ontdek ik dat ik Ray’s leesbril nog op mijn hoofd heb (Penny liet me foto’s van haar ouderlijk huis, in the mountains (van NC), in de sneeuw zien met daartussen per ongeluk eentje van Ray geheel nakend in een sneeuwstorm; kleumend met alleen een heel lange gebreide das om zijn nek en vóór de edele delen gekruist. Ze fluistert“Can you imagine!? It was freeeeeezing cold!”. Op ons gegiechel vraagt Ray met zorgelijke achterdocht wat Peggy me precies laat zien. “My mum’s house....” en ik knik ernstig ja).

De volgende morgen, vanmorgen dus, heeft Bas de bril al vroeg weer terug gebracht op zijn weg naar Selena. Rond elf uur sta ik in de supermarkt te kijken naar groente, buldert een donkere stem achter me “You bring your own glasses? Woman!?”...... maar voordat ik kan schrikken of omdraaien weet ik het al en inderdaad, daar staat een greinsende Ray.

Donderdag 25 juli

Bas en ik zijn ’s morgens naar Selena gaan kijken (nog steeds op de kant en we denken dat ze morgen nog wel niet in het water zal komen) en plannen daarna een stukje te gaan rijden, maar op dat moment komt Marie aanrijden “eleven o’clock, coffee time!”.
We stellen ons ritje uit tot daarna en rijden over mooie wegen naar een levenloos Aurora en weer terug.
We worden uitgenodigd om vrijdag bij Martie&Marie steaks te komen eten en Marie vraagt of ik zin heb zaterdagmorgen met haar naar de Farmer’s Market in New Bern te gaan. Ik nodig haar uit om zaterdagavond bij ons te eten omdat Martie dan met zijn zonen naar OshKosh gaat (een jaarlijks vliegtuigevenement/beurs) en daar een paar dagen blijft.
We vertellen dat we het huisje nogmaals voor een maand te huur hebben maar dat we ons voor kunnen stellen dat ze haar auto nu wel weer terug wil hebben. O nee, helemaal niet nodig, voorlopig kunnen we hem blijven gebruiken, ze gilt wel als ze hem nodig mocht hebben en dan kan ze altijd een andere meegeven.... Ook de crockpot komt weer even terug!
Pat en Joe zijn inmiddels ook op de hoogte dat we nog zeker tot 17 augustus in hun huisje blijven. Ook OK.

Vrijdag 26 juli

Rond 9 uur worden we gebeld door Eric met de vraag waar de key van de schroef (?) ligt. Nou, dat betekent dat er vorderingen gemaakt worden. Rond tien uur rijden we naar de werf en daar zijn de singels al rond Selena’s buik gelegd. De laatste hand wordt gelegd en ..... het is niet te geloven..... ze wordt gesplasht!
’s Middags zorgen we bij de theepauze voor een varia aan cheesecake-punten voor het personeel (de champagne bewaren we voor als haar stick gerigd is!).
Ze ligt nu dus in het water, maar de motor heeft nog niet gedraaid, nog niet alles is aangesloten; dat komt allemaal na het weekend.... spannend!

’s Avonds eten we bij Martie&Marie, eerst weer aperitief buiten voor de Grote Ventilator. Het worden geen steaks, want zoon Marco en dochter Natasha met vriend Damon komen ook eten en die houden van porc. Toe eten we cupcakes van een door tv-competitie beroemd geworden cupcakebakkerij. De cupcake is goed, niet bijzonder, de gigantische toef zoete creme erbovenop (boter en suiker?) een maaltijd op zich.

Marie vraagt of ik wel eens naar een pedicure geweest ben. Ja, één keer, en dat viel me zo tegen dat ik daarna nooit meer gegaan ben. O, nou, dan moet ik morgen maar meegaan naar hun pedicure, samen met haar en Martie (die toch pas zondag gaat vertrekken).

Zaterdag 27 juli

En zo zit ik om 9.30 in de Beamer(/Beemer/Bimmer, slang voor BMW) op weg naar Martie&Marie in Arapahoe. Gezamelijk rijden we naar New Bern.
Eerst naar de Farmer’s Market. Groter dan die in Oriental maar ook weer veel kraampjes met eigengemaakte juwelen, beschilderd glas, gehaakte poppen en pannenlappen, keramiek, en natuurlijk zelf gekweekte groenten en fruit.
Daarna koffie in een koffietent die gerund wordt door een 60-plus oude hippie uit Los Angeles; grijze snor en baard met staartje in de nek. Zijn koffiehuis doet me een beetje denken aan het jongerencentrum uit mijn middelbare schooltijd waar je in het weekend naar toe ging om, met een jointje (heette toen nog “stickie” en was nog onschuldig spul), naar Pink Floyd te luisteren, bier te drinken en tegen elkaar aan te hangen: een groot en donker hol met betonnen vloer.
Erg snel werkt hij niet; het duurt bijna een kwartier voordat ik mijn milkshake krijg (chocoladeijs moet ergens van achter gehaald worden, vanilleijs ergens een eind naar links van zijn balie, melk ergens een eind naar rechts van zijn balie, een stukje chocola dat tot slot wordt meegemalen, uit de koelkast aan weer de andere kant, etc. en tussendoor helpt hij andere klanten die gewone koffie bestellen, maar.... lekker is-ie wel!
Dan naar de pedicure, ergens in het zoveelste grote winkelcentrum, gerund door Koreanen. Reserveren doen ze niet aan en zelfs met zijn drieen hoeven we niet lang te wachten tot we aan de beurt zijn. Totaal staan er zo’n 8 pedicurestoelen op een rij, bij ieder een meisje. Wij kunnen in drie stoelen naast elkaar plaatsnemen. Elders in de zaak worden handen gemanicuurd of van nepnagels voorzien, al dan niet met speciale ontwerpen. De clientele is veelal zwart, maar toch ook redelijk wat witte dames; Martie is de enige man. Wat me wel verbaasd is dat de meeste dames niet mooi, zelfs ronduit lelijk zijn, bijna zonder uitzondering heeeeel dik en veelal slonzig gekleed; wat zouden ze denken dat mooie handen of voeten kunnen bijdragen?
Wat het kost weet ik niet, want Marie tracteert. Ik tracteer op mijn beurt op een lunch bij “Annabel”: fried pickles en crab dip met een broodje.
Daarna nog even naar Harris Teeter, de supermarkt, voor vlees en mie voor vanavond want Martie wil (sinds hij van Marie weet dat ik dat lekker kan maken) “bamie en saté met satesaus en komkommerzoetzuur”.
Toen naar huis waar ik net genoeg tijd had om vlees in de marinade te zetten, katjangsaus, komkommerzoetzuur en bami goreng te maken voordat M&M met de Lexus arriveerden.

Dinsdag 30 juli
Gisteren heeft de motor voor het eerst gedraaid!!!!! En is voor dat deel goedgekeurd.
Om dat te vieren zijn we gaan eten in Sea Shanty. Daar hadden we tot nog toe alleen geluncht maar hun dinerkaart en hun eten zijn ons goed bevallen: grilled lobstertails en mixed fries of clams, scallops, flounder (maar dan goed gefrituurd met niet al te dikke deeglagen erom).
Zondag zijn Elizabeth en Erin geweest om de dodger/buiskap op te meten en vanmiddag zag ik dat Tracey er al druk mee in de weer is.....
Vandaag hebben we een proefvaart gemaakt met een van de Deaton-boys aan boord. Het smalle vaargeultje door naar de Neuse River waar toch nog behoorlijk wat golfslag stond en ik, op het voordek tegen de kajuitpunt geleund, de nodige plenzen water over me heen kreeg en ik me ook stevig moest vasthouden aan twee landvasten, alsof ik een paard bij de teugels had, om niet overboord te kieperen.
Maar het was heerlijk weer, dus wat water kon geen kwaad. Eenmaal op het diepe water motorde Selena een stukje op volle kracht; ook dit weer tot volle tevredenheid. Terug in de haven nam de monteur met een hand afscheid van ons, zijn werk zit erop. Eric kwam met zijn fototoestel, want die kan nu in zijn logboek zetten dat hij ook kennis van BMC-motoren heeft! In het kantoortje constateerde Karen Deaton “You’re wet!” waarop ik zei “yes, I’ve been riding the boat!” Ha-ha-ha.

Bas is druk met klusjes aan boord, verven, wc repareren (misschien dat we overgaan op een composttoilet), etc. dus van binnen is Selena nog een grote bende. Ik ga pas schoonmaken als dat allemaal weer opgeborgen is. Heb wel de maten genomen van de twee luiken zodat Elizabeth die voor ons, zoals beloofd, kan stikken.

De hitte op de boot valt me nog mee, maar dat is dan wel met een flinke ventilator draaiende. Maar wie weet proberen we volgende week wel een nachtje.

Uit NL het bericht dat Merlijn deze week op zeilkamp is; ons verjaarskado voor zijn 8^e verjaardag. We kregen een mail dat hij er heel veel zin in had, dat hij erg veel van ons houdt. Lief. Toen Reina een touwtje aan zijn zonnebril maakte zij hij “Nu ben ik echt net opa” en op weg naar het kamp was hij blijkbaar ook heel tevreden over ons: “Echt een goed verjaarskado van “opanunoma”!

Woensdag 31juli

Als we aan het eind van de middag terugkomen uit New Bern, staat Barry voor ons huis. Hij heeft bijzonder nieuws: Deaton krijgt volgende week een zeiljacht binnen waarvan de (bejaarde?) eigenaars de mast en toebehoren eraf willen hebben om voortaan als motorjacht verder te gaan. Vreemd plan, maar wie zijn wij om daar commentaar op te leveren, vooral als ze de mast met alles erop en eraan voor niks willen achterlaten bij Deaton’s.....
Barry en Bas kijken op internet naar het zeilplan van de boot. De mast maakt niet veel verschil met die van Harold, maar de giek zou beter passen omdat die langer is. Maar, zeggen we tegen Barry, we hebben een deal gesloten met Harold en het is niet netjes nu ineens te zeggen dat we zijn spullen niet meer willen hebben. Barry, toch echt een keurige, ethisch denkende jongen, zegt dat dat in theorie wel zo is maar dat dat hier in de praktijk toch heel anders gaat: we zijn het handgeld kwijt (en Harold zal niet blij zijn).
Gek eigenlijk, maar ik bedenk me dat ik liever helemaal niet had geweten van die gratis mast; het plaatst ons voor een groot dilemma.
Met Harold was afgesproken dat we morgen, donderdag, naar Duck Creek zullen varen om zijn mast te komen halen. Die andere boot komt pas dinsdag bij Deaton en we hebben geen idee hoe goed voorzien en/of in welke staat hun zeilgerei is. Wat nu? Tijd rekken! Bas belt Harold en legt uit dat we “a situation” hebben en dat morgen niet gaat lukken; Harold kan vrijdag niet, dus “Monday then”. Dat geeft ons even respijt, maar net niet lang genoeg, want die andere boot komt pas dinsdag bij Deaton; nou ja, we verzinnen dit weekend wel hoe we eventueel de afspraak wederom kunnen verzetten.....
Uiteindelijk besluiten we dat we Harold eerlijk zullen vertellen hoe de vork in de steel zit en zien hoe hij reageert.

Donderdag 1augustus regent het de hele dag pijpenstelen dus alleen daarom al blij dat we niet op de boot zitten!

We informeren bij Deaton “about an orphaned mast of which we would love to be foster parents! en iedereen, en belangrijker, ook John de eigenaar bevestigt het verhaal en het wordt duidelijk dat men er bij Deaton geen slaatje uit wil slaan door ons ervoor te laten betalen. Wij stellen voor dat als wij de hele handel mogen hebben we zullen zorgen dat die binnen twee weken van hun terrein af zal zijn, wetend dat Martie geen bezwaar zal hebben als wij tijdelijk spullen bij hem willen opslaan.
Wat nog mooier is, we horen dat de bewuste “te ontzeilen” boot in Oriental Marina ligt; we kunnen hem dus stiekem gaan bekijken! ’s Avonds lopen Bas en ik onopvallend even langs. We zien dat de giek in het gangboord ligt en dat het schip alle tekenen vertoont van al lang niet meer te hebben gezeild; dus ook minder toeters en bellen (o.a. rolfok) aan de mast.
Na lang delibereren vinden we dat we de deal met Harold moeten nakomen en dat we de andere mast, mits die inderdaad gratis is, kunnen gebruiken om daar, naast de giek, vanaf te halen wat we handig vinden.

Zaterdag 3 augustus

Geskypt met Reina en Merlijn om te horen hoe het zeilkamp was geweest.
Reina vertelde ons van de week al dat ze Merlijn best miste maar dat hij contact blijkbaar niet nodig vond want hij belde maar niet terug. Toen ze hem kwam ophalen zei ze dat ze hem erg gemist had, waarop hij haar even met een diepe frons had aangekeken om tot de slotsom te komen: “O, nou ik jullie eigenlijk helemaal niet...”.
We hadden ook al twee foto’s ontvangen, maar van grote afstand was niet duidelijk welk bootje nu van Merlijn was. Wat wel opviel was dat er steeds één bootje met zijn punt de andere kant opwees dan de rest van de vloot ..... ja, bevestigde de zeilleraar, dat was Merlijn.
Bij de start van het zeilkamp had de leiding in het welkomstwoord gemeld dat “wekelijks 1 verdrinkingsgeval werd toegestaan, maar omdat er vorige week niemand verdronken was, mochten het er deze week 2 zijn” (slik!). Slimme aanpak!

’s Avonds eten Barry en Michele bij ons. Zij gaan morgen eindelijk, met een schip volgepakt met allerlei bootaccessoires die ze in het noorden hopen te verkopen, zeilen.
(Barry's schip, zie hiernaast, zo'n 30 ft, heeft hij overgenomen van een 90+er die de laatste 20 jaar van zijn leven weinig aan onderhoud heeft gedaan, maar hij is er wel twee maal mee rond de wereld gezeild.)

Zondag 4 augustus

We drinken ’s morgens nog een kop koffie met Barry en Michele in The Bean alvorens zij van wal zullen steken. Bas neemt een roer voor de Aries-zelfstuurinrichting van Barry over; altijd handig een reserve-exemplaar te hebben voor het geval een haai er een stuk uit bijt (dat gebeurt echt)!

’s Avonds nodigt Martie Bas uit om a.s. vrijdag met hem op de Eels-on-Wheels-truck de tocht naar New York te maken, vissen afleveren, stappen, slapen en de volgende morgen weer terug.

Maandag 5 augustus.

Een stralende dag en om 8 uur gaan we met Selena op weg naar Duck Creek (20 mijl, 4,5 uur) waar wij de mast van Harold zullen ophalen.

Duck Creek is een schitterend, verlaten en onbedorven groen kreekje. Een smal vaargeultje leidt ons naar de Duck Creek Small Boat Harbor waar we aanleggen. De oude man in kaki overall zit weer aan zijn buro, de beagle ligt nog steeds uitgeteld op zijn stoel, en aan het andere buro zit nu een andere oude, goedlachse man (ik schat beiden op 80+) met een keurig gestreken, uniformachtig overhemd aan met op de linkerborstzak een fikse applicatie met zijn naam en op de rechter de naam van de werf. Op zijn buro, over zijn papieren heen, ligt een flinke chihuahua op zijn rug, vragend om aandacht en aangehaald te worden. Elders in een hoek ligt een fors uitgevallen zwarte labradorkruising met droevige ogen.

Harold haalt met hulp van de oude man die de hijskraan bestuurt en twee helpers de mast met tuigage en al van van de “Sanddollar”. Bimini-skelet en een stuk zeildoek volgen; Harold die daar 150 dollar voor vroeg (is al weinig), toen 50 dollar indien we de mast kochten, schenkt hem ons nu.

Doordat het afnemen en op Selena leggen van de mast langer in beslag nam dan verwacht, besluiten we morgenochtend terug te gaan. De oude mannen vinden ook dat we lekker nog een nachtje moeten in Duck Creek Harbor blijven en dat we vooral nog eens terug moeten komen. Ik beloof dat we dat zeker zullen doen maar dat ik me afvraag waarom het hier Duck Creek heet en niet Turtle Creek? Nou, dat vinden ze een goeie! Ha-ha-ha

Er is n.l. in de hele kreek geen ‘duck’ te bekennen (we ontwaarden aan het begin van de kreek een jagers-wachttorentje; is dat de reden?) maar wel waterschildpadden! En net als eenden komen die, zodra ze mensen ontwaren of geluid horen, rond je boot zwemmen om om een lekker hapje te bedelen. Grappig, je ziet eerst alleen een soort donker puntmutsje boven het water uitsteken: hun wipneus tot en met oogjes. Als ze zien dat er inderdaad misschien iets te halen valt, duiken ze onder, zwemmen zo hard ze kunnen naar de boot (ze gebruiken hun zwempootjes diagonaal, dus zwemmen wat waggelend) en steken daar hun koppie weer boven water. Ik dacht “lekker vers gras” maar dat was te min; crackers en kleine stukjes wortel gaan er beter in.

Harold halen we over een biertje te komen drinken in de kuip; Selena kan zijn goedkeuring wegdragen. Bas en hij praten over boten en zeewardigheid. Hij laat weten evt. nog ergens een langere giek te hebben voor het geval we die zouden kunnen gebruiken.

We eten de meegebrachte sausage-quiche van Kip, drinken een glaasje en hebben, dankzij twee ventilatoren, een goede nachtrust.

De volgende ochtend rond 8 uur zijn we klaar (inclusief schildpadden voeren) om weer te vertrekken. Ik pluk ter ontbijt, met toestemming, nog wat verse vijgen van de vijgenstruik.

Het personeel van de werf komt net aan en helpt ons, lang als we zijn door voor en achter uitstekende mast, te keren in het nauwe watertje. Voorzichtig en genietend van alle natuurschoon stomen we het mooie kreekje weer uit.

‘s Middags rond 13.00 uur zijn we weer terug bij Deaton, met mast!

Tot ieders stomme verbazing is de boot die “ontzeild” zou worden vanmorgen niet bij Deaton aangekomen. Wel hebben mensen de boot al vroeg het vaargeultje in zien varen, maar vervolgens bij de concurrent aan de overkant zien aanleggen. Daar is direct de mast met toebehoren van het schip gehaald en is de boot weer spoorslags weggevaren!!!!!!!
Stel je nou eens voor dat we Harold hadden afgezegd!!!! Dan hadden we nu met onze handen in het haar gezeten, want dan hadden we in plaats van twee ineens geenéén mast gehad!!!! Zo zie je maar weer, wie goed doet, goed ontmoet!!! Wederom Serendipity of zo je wilt Destiny.

Woensdag 7 augustus

’s Morgens wordt de mast van Selena getild. Wag zal het rigwerk op zich nemen.
Bas gaat kijken of we de alternatieve giek van Harold kunnen gebruiken en hij wil nog wat ‘blokjes’ van hem overnemen.

Donderdag 8 augustus

Gisteren waren we, op weg naar New Bern, net te laat om de oude mannen van Duck Creek nog te treffen (Harold blijkt een factuur voor het eraf halen van de mast te hebben gekregen die wij zouden moeten betalen) maar we zien wel Harold zelf. Bas bespreekt welke onderdelen hij nog graag zou hebben indien beschikbaar en Harold is allerbehulpzaamst. Hij houdt er volgend jaar mee op en hij wil van alles af, dus hopelijk hoeven we niet teveel te betalen. Terwijl we staan te praten zie ik in het water weer een paar donkere puntmutsjes omhoog komen en moet ik even lachen. Harold draait zich om om te kijken waarom ik lach en ik wijs op de schildpadden in het water. O yeah, turtles! There’s lots of them, some of them quite big (hij wijst minstens een halve meter aan). Ook aan hem vraag ik waarom het hier Duck Creek heet terwijl er geen eend te zien is maar wel schildpadden. Why do you think? Because the turtles eat the little baby ducks! They found the right spot allright, these turtles! O nee, en ik maar denken dat waterschildpadden vegetarisch zijn! Dat werpt even een ander licht op mijn kleine schatjes......

Toen we, half juni, net terug waren uit NL vertelde een van de Deaton-mannen dat een man met een hond in een rubberbootje was langsgeweest bij Selena en dat hij zijn groeten moest overbrengen: Pascal sends you his greetings! Wij hadden geen idee wie dat was of waar we hem moesten zoeken en ook de Deaton-man kende hem niet; we gingen er maar van uit dat hij zich wel weer zou melden als hij daar zin in had.

Van de week kwamen we erachter wie Pascal is en waar hij zich bevindt!
Er zijn n.l. drie zaken die de gemoederen in Oriental bezighouden: het al dan niet betalen voor de ferry over deNeuse River, het kiezen van een nieuwe burgemeester en drie boten die al maanden voor anker liggen in de village harbor.
Pascal, een Fransman, bewoont een van die boten met zijn vriendin Monique (!); beiden van onze leeftijd, schat ik, en aan de foto’s te zien beide “wino’s” op een heel smerig schip.
In een interview voor de plaatselijke web-krant (www.towndock.net/shippingnews) houdt hij hele verhalen over waarom hij hier is en waarom hij niet weg kan. Aanvankelijk kregen ze, net als wij, veel hulp van de mensen hier, daarna van de kerk, maar inmiddels heeft ook de kerk haar handen van hen afgetrokken omdat men vindt dat ze uitbuiters zijn. De vrouw is inmiddels voor de rechter geweest omdat ze een pot Nutella en een pak koffie pikte uit de supermarkt. De reden dat men zich hier opwindt over het feit dat ze hier al maanden liggen, is dat zij, met die twee andere boten, ankerplaatsen bezet houden in de niet al te grote haven die anders door andere boten gebruikt zouden kunnen worden, met de verwachting dat daarvan mensen aan wal komen die geld te besteden hebben ipv daarom te bedelen. Ook heeft men het idee dat de 3 boten hun “zwarte water” (de wc dus) gewoon maar in de haven lozen wat men niet erg hygienisch vindt (en ook strafbaar is).
Bas en ik vinden het niet heel erg spijtig dat we de kennismaking destijds gemist hebben......

Vrijdag 9 augustus

Gistermiddag Marie en Martie onverwacht op de thee gehad. Truckrit naar New York die voor vandaag en morgen gepland stond kan niet doorgaan. Bas kan nu de rigging van de mast in de gaten houden.

Gisteravond Ray en Peggie te eten gehad; buitengewoon leuk en veel plezier gehad. Blijkbaar zeggen Bas en ik heel vaak “ja-ja” als ons iets gevraagd wordt en dat apen ze na en gooien het te pas en te onpas in het gesprek; het krijgt iets van een Zweedse klucht.

Wat ons wel verbaasde is dat ze met de auto kwamen terwijl ze echt nog geen 5 minuten lopen hier vandaan wonen en bovendien later op de avond met een flinke slok op toch ook weer in de auto terug moesten....
Ze vinden het maar niks dat we binnenkort gaan vertrekken “we’ll miss you” en ze zouden ons in maart graag een keer mee hebben genomen naar de bergen (waar het zo koud is in .... zie verhaal met de das in een eerder verhaal). En ze komen vast en zeker naar Holland (met 875 mensen, zegt Ray, dat is heel Oriental).
Nou ja, volgend jaar komen we waarschijnlijk weer terug en zullen we ze zeker bezoeken.