THE STICK IS UP

Hij staat, Selena is bijna weer compleet! Mast van Hunter op Cumulant (beide 33 voet) vereist toch de nodige aanpassing. LED-driekleurenoplicht, antennekabel, stagen inkorten, 2e voorstag.
De rolfokinstallatie was beschadigd, maar Deaton had een mooie Furlex met een kleine beschadiging achter op het erf liggen. "Can Bas have it?" "Absolutely" zei John Deaton.
De Hunter-giek is te kort, dus ging ik op zoek naar een langere, om te beginnen aan de overkant bij Sailcraft, de "concurrent" waar de Irwin zijn mast had achtergelaten (zie vorige aflevering).
"We've got the mast, but they gave the boom to the French boat in the harbor. Do you know them?"
I know of them, that's enough. Wat ze er mee moeten begrepen ze bij Sailcraft ook niet, "they said all they need to sail is 5 gallons of diesel and some twine".
Uiteindelijk is de giek samengesteld uit die van de Hunter en de halve mast van een Catalina 25 die gescrapt werd. En we hebben een bimini, Harold gaf ons het frame cadeau bij de mast.
(Harold had ook zo zijn gedachten over zeilende Fransen: "they steal your fenders and your girlfriend, but for the rest they're OK").
Nu nog de dodger (die klaarligt maar die Elizabeth pas wil plaatsen als er geen gereedschap uit de mast op en doorheen kan vallen) en zien of de rolfok past.
En dan: eindelijk weer ZEILEN.

Intussen hebben we de jaarlijkse Dragon Boat races in Oriental gehad, een verschrikkelijk onweer. waardoor het hele huis stond te schudden, zelfs bij het narommelen, is Merlijn acht geworden en hebben we Martin en Kyle vorig weekeinde op bezoek gehad.

Monique:

Om ze een idee van de Outer Banks te geven zijn we naar Crab Shack on Indian Beach gereden.

Bij de snow crabs willen Kyle en ik (Monique) natuurlijk wijn. Martin bestelt een hele fles Chablis (een Californische, Franse hebben ze niet). “A whole bottle?” vraagt de serveerster vol ongeloof. Kyle en ik kijken elkaar nog eens aan en knikken beiden van ja, met een blik van een-fles-met-z’n-tweeen-dat-gaat-lukken. “One bottle Shabllie?” herhaalt de serveerster (65+, oranje foundation op haar gezicht, maar oren, hals en decollete vergeten dus afstekend wit, ogen heel zwart opgemaakt, hardblauwe oogschaduw) alsof ze nogmaals zeker wil weten dat we ons niet vergissen.

Tja, hoe konden we nu weten dat bij hen een fles witte wijn er een is van 1,5 liter! Nou ja, wat overblijft nemen we gewoon mee, dachten we; maar de fles ging, met wat hulp van Martin, geheel op. Errug, he!?
Daarna nog even naar het strand, de andere drie een stukje wandelen, ik lekker in de wind op een muurtje doezelend.

 

Zaterdagmorgen staan Martin en Bas vroeg op om Fish Flushing in Arapahoe te zien. Daarna gaan we naar Aurora - waar Martie vis ophaalt die hij met zijn dochter naar New York gaat brengen - voor  een smakelijke American breakfast at the Wayside Restaurant met z’n allen (=  Martie, Marie, Natasha, Martin, Kyle, Bas en ik).

Aurora is een spookstadje waar de meest prachtige colonial huizen staan te vergaan. In Main Street, met bakstenen gebouwen, staan bijna alle winkels je leeg aan te staren. Waarom het stadje verlaten is,is ons niet duidelijk; iets verderop is een grote fosfaatmijn, dus je zou verwachten dat mensen zich hier best zouden willen vestigen. Maar nee.