Dit is de op-een-na laatste blog entry van dit jaar, de laatste zal uit achterstallige foto's bestaan als ik thuis ben. En dat is volgende week, na vier maanden op stap te zijn geweest, waarin 1230 mijlen afgelegd.
Het idee om binnendoor, via snelstromende rivieren, naar Bath te gaan laat ik varen, dat komt volgend jaar wel. Ik begin een beetje zeilmoe te worden. Tussen wat eilanden door navigerend ga ik aan het einde van woensdag 2/9 Casco Bay in, naar Jewell Island waar ik met Monique begin juli voor anker wilde, maar wat wegens het weer toen niet doorging.
Hoewel er verhalen gaan over een schat die Blauwbaard er begaven zou hebben, komt de naam van meneer Jewell die het in de 18e eeuw van Massachusetts kocht. Het dicht beboste eilandje is een mijl lang en nog geen halve mijl breed. Het heeft een beschutte kom, dwz bij laag water als de drempel tussen Jewell Isl en Little Jewell Isl aan de zuidkant droogvalt. Bij hoog water houdt de drempel wel golfslag uit het zuiden tegen, maar niet de stroom. Je moet dus kunnen draaien om je anker. Veel ketting steken is evenwel niet mogelijk, het tijverschil is bijna 4 meter en bij laag water is de kom erg smal, met nog maar ca. 2 meter water. Er is dan ook slechts plaats voor een boot of vijf. Met een ouderwets peillood - een stuk ijzer aan een touw - peil ik waar ik kan ankeren.
Ik blijf een dag om het eiland te bewandelen. In WO II was het een militaire observatiepost. Veel konvooien naar Europa vertrokken uit Portland, 10M westelijker, en Duitse onderzeeërs probeerden die hier al te onderscheppen. Er zijn resten van barakken en er staan nog twee torens die je kunt beklimmen voor het uitzicht.
's Nachts is er een knetterend onweer met windvlagen, maar het anker houdt goed.
Vrijdag is het weer prachtig weer. Ik sla Portland over en zeil naar de beschutting van Woods Island. En de volgende dag naar York waar ik bij sterke stroom die de kleine haven instaat, een mooring moet pakken. Schip tot halverwege tegen de boei aansturen, naar voren rennen met pikhaak om de lijn te pakken. Na twee rondjes om te kijken wat de stroom precies doet lukt het keurig.
In de York Harbor Inn zit ik in de bar naast eind-20er Nicolas - hij stelt zich keurig voor - uit ergens de Midwest, die in Boston een stage sport coach gaat doen. Hij is helemaal weg van New England - en van mij als ik hem vertel hoe ik hier ben.
Zondag is de laatste zeildag, met prachtig weer. Na een paar slagen - de wind is ZW3 - laveer ik de laatste mijl tussen heel veel lobster buoys Kittery/Portsmouth Harbor in naar Pepperrell Cove. Vandaar op de fiets naar mijn nieuwe baan als cat sitter, met bed, bad en auto.
Dinsdag ga ik de laatste 6M van dit jaar de Piscataqua River op naar Great Bay Marine in Newington NH waar Selena de winter zal doorbrengen. Ik moet onder vier bruggen door: de eerste twee tussen Portsmouth en Kittery moeten voor me draaien, de derde is ruim hoog genoeg en de vierde, over de ingang vanaf de rivier naar Great Bay, past alleen bij laag water. Om bij laag water bij de 4e brug te zijn, moet ik tegen de stroom in de rivier op. Dat valt niet mee. Er staat een brute stroom, vooral de stukken waar de rivier wat smaller is. De motor moet hard werken om soms minder dan 2 knopen over de grond te maken. De wachters van de enorme bruggen worden er warm noch koud van, ik ben blijkbaar niet het enige zeiljacht dat zo moet worstelen. Ik ben keurig een kwartier voor LW bij brug vier - en kan er onderdoor.
Donderdag wordt Selena op de kant gezet.
Ik heb nu zoals veel arme Amerikanen twee jobs: overdag bootwerker, 's avonds en 's nachts cat sitter. Zeilen is leuk, onderhouden plegen aan boot in warm weer zeer vermoeiend, cat sittend kan ik weer uitrusten en TV kijken. Naar vijf afleveringen van tweeeneenhalf uur elk over de Civil War van Ken Burns, met louter authentiek, grotendeels gruwelijke foto's, beeldmateriaal. En naar het tweede debat tussen elf republikeinse presidentskandidaten, met loudmouth Donald Trump nog steeds als favoriet in de polls. Inhoudelijk om te huilen, als dit het volgende wereldleiderschap moet opleveren, hoedt U! De partijtop begint in paniek te raken, ik hoorde zelfs een scenario waarin, als Trump op de conventie wordt aangewezen, een nieuwe Republican Party wordt opgericht met een serieuze kandidaat. Aan de linkerzijde is er Berny Sanders, een heuse socialist (ja, socialist, in de VS) die steeds meer demokraten aanspreekt en Hillary zenuwachtig maakt. Interessante tijden hier.
Volgende week naar huis, daar kan ik weer lekker naar de zoon-van-Ron-Brandsteder-show kijken (lees Youp van het Hek in de NRC van vandaag).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten