De laatste week

Vrijdag 2 september

Na 5½ uur erin te hebben gezeten vanaf Logan Airport, stapt Ok in Rockland om half vijf uit de bus. Naar de boot lopend is het beer-o’clock als we langs de Rock Harbor Brewery komen. Het prettige is dat je hier in micro-breweries flights kunt krijgen, een plankje met naar keuze vijf glaasjes van hun brouwsels. Daarna neem je dan nog een pint van de lekkerste. In opperbeste stemming pruttelen we in de dinghy naar Selena om Ok’s tasje af te zetten en gaan dan weer naar de wal en eten in Fog (heerlijke gerechten gemaakt van streekingredienten, warm aanbevolen voor wie ooit in Rockland belandt). Ik heb er de avond eerder ook al gegeten en ben blijkbaar onweerstaanbaar (of ik heb goed getipt), want, hoewel er een dozijn mensen staat te wachten, geeft de mooie zwartharige serveerster ons meteen een tafeltje.

Za 3 september.

In 5½ uur varen we naar Port Clyde, waarvan 3 uur op de motor wegens zwakke wind die onderweg ook nog gaat tegenstaan. Hier gaan de eerste kreeften voor ons in de pan. Eén (new shell) kreeft met corn on the cob en cole slaw kost $19, de 2^e kreeft $6 meer. Makkelijke beslissing.

Je eet hier aan 8-persoons picknicktafels, dus krijg je als het druk is mensen aan het andere eind. Wij krijgen drie dronken vissers toebedeeld.

“We’re a bit loud” (dat zijn ze), “ if you think we’re too loud we’ll sit somewhere else” herhaalt een van hen een paar keer.

Ze voeren geen gesprek, maken slechts incoherente grappen naar elkaar toe. Ze bestellen eten voor een weeshuis. Een steekt een paar keer een sigaret op en maakt die onmiddellijk weer uit, roken mag niet op een eet-terras. Als alles op is, gooien twee een stapel dollars naast het bord van nummer drie, die met een card wil betalen. Het tellen van de dollars en lezen van de check gaan moeizaam. Intussen hebben wij onze kreeften van al het eetbare ontdaan. Er komt, hij al tellend, toch nog een soort gesprek op gang. Over hoe moeilijk de (lobster-)vissers het hebben: de dure brandstof, de hoge prijs van de bait die in de traps gaat ($900/ton), de strenge regulering die er is om de kleine vissers te pakken, de belasting.

Hij strompelt achter de anderen aan naar een klein bootje, dat we later in het donker voorbij zien zwalken. We gaan er maar van uit dat ze blind de weg kennen tussen alle eilandjes en ledges door.

Zo 4 sep begint met een vet Amerikaans ontbijt in de General Store: eieren met spek en worst en fried patatos en toast en blueberry pancakes met stroop. We kunnen er weer tegen.

Er staat geen wind en we stomen de hele afstand tussen eilandjes en ledges door, langs Pemaquid Light, een ommetje door Boothbay Harbor, en dan door de Townsend Gut naar Five Islands aan de Sheepscot River waar we een vrije FIYC-mooring vinden.

Steamers blijken onbekend bij Ok, dus daar beginnen we mee. Daarna ieder een grote hard-shell lobster. Die is moeilijker te bewerken dan de new=soft shell, maar bevat meer vlees. De Sheepscot River is diep en koud en daarom stelt men dat hier de lekkerste lobster gevangen en geserveerd wordt. Ze zijn inderdaad overheerlijk.

Ma 5 sep

De afgelopen week heeft de orkaan, later tropische storm Hermine zuidelijk van Cape Cod het weer bepaald. Na door Florida en daarna tot North Carolina langs de kust te zijn geraast, is “ze” de Atlantische oceaan opgegaan, om vervolgens weer terug naar het westen te draaien. Widarra ontvluchtte Menemsha op Martha’s Vineyard en zocht beschutting op de Providence River. Menemsha was gezandstraald toen ze er terugkwamen, mailde Robin later.

Van wind was aan de Maine coast geen sprake, maar Hermine zorgde wel voor een geweldige ocean swell. Uit de beschutting van Five Islands komend klommen

en daalden we, in de rivier al, over lange golven van een paar meter hoog. De NO wind kracht 3 was wel gunstig, maar in de golfdalen was hij weg, zodat giek en genua door de beweging van het schip heen en weer gegooid werden. Dapper hebben we toch nog 4½ van de 6 uur gezeild naar Pott’s Harbor.

In het Dolphin Restaurant aldaar deden we het eens heel anders: eerst oesters – waarvan Ok na aanvankelijk mwah nu ook groot liefhebber is geworden na het opvolgen van Monique’s instructie: lang in de mond houden en kauwen, dan verschuift de nasmaak van zilt naar notig – en een New York Strip Steak. Voor de volgende dag stond Biddeford gepland, met een General Store die lobster verkoopt, live or cooked, to take or to eat.

Di 6 sep

De swell is er nog steeds, de beloofde wind NO 3 is er niet. Helaas, motoren. Als we de buitenkant van Casco Bay ingaan begint het te miezeren en al snel verandert de miezer in natte mist. Ik kan daar na Nova Scotia vorig jaar niet meer nerveus van worden. AIS aan, af en toe op radar kijken, en gewoon doorvaren. Twee keer komt er uit het niets een lobstervisser langs ons maar verder is het stil. Er vaart op een halve mijl over bakboord onzichtbaar een zeiljacht met ons mee (waarom zeiljacht? Het zijn de enige hier die “maar” 6 knopen varen).

We gaan op nog geen kwart mijl langs Cape Elizabeth, de kaap en vuurtoren zijn net vaag te onderscheiden. Zo komen we bij Biddeford waar de Biddeford Pool Yacht Club een mooring voor ons heeft. We dinghy-en naar de kant, ons verheugend op de kreeften die op ons liggen te wachten. Maar oh deceptie, voor de General Store hier is het seizoen voorbij. Er is geen bederfelijke waar meer, en de houdbare voorraad wordt uitverkocht met 30% korting.

We gaan de deur uit met een omfiets/omvaar-wijn – die dat ook blijkt te zijn – en drinken die bij de aan boord veel bereide spaghetti-met-tonijn.

Wo 7 sep

De mist is als we weggaan nog niet weg, maar voelt minder nat en verdwijnt ook in de middag. De swell is veel minder, de wind laat te wensen over. Om half vier zijn we in York en maken een ommetje. En gaan eten in de York Harbor Inn, in de Ship’s Cellar Pub. Deze is gebouwd en ingericht als “the extravagant "down-below" quarters of the large Newport sailing vessels that once graced the waters off the shores of Newport, RI.  A "brightwork" of mahogany, cherry, holly and teak surround you …”

We eten alweer ..., (ik moet zeggen dat deze minder smaakt dan die in Five Islands, misschien is het Sheepscot River-verhaal wel waar).

Kittery Lighthouse

Do 8 sep varen we de laatste mijlen naar “huis”. De zee is weer rustig, er staat een zwak ONO windje en we kunnen een beetje zeilen.

Ivm het allerlaatste stuk dit jaar, de Piscataqua River op naar Newington waar Selena de kant opgaat, gaan we met stroom mee de rivier op naar de Badger island Marina, direct na de Memorial Bridge tussen Portysmouth en Kittery. De enorme brug gaat op de minuut af op tijd omhoog voor mijn kleine bootje en ik kan netjes tegen de stroom afmeren aan de buitensteiger van de marina. Maar wegkomen om naar een box te gaan lukt niet zomaar. De stroom komt niet alleen van voren, maar drukt de boot ook tegen de steiger aan. Met heel veel geduw van de havenmeester, iemand die hem assisteert en Ok, en veel motorgeweld komt Selena vrij, met een paar behoorlijke schrammen in de lak van haar vrijboord.

Morgen is het nog maar 5M naar Great Bay Marine, waar Selena bij laag water onder de vaste General Sullivan Bridge door moet, waar ze net onderdoor kan.

We lopen naar het huis van M&K waar twee kittens die ik de komende week gezelschap ga houden blij op mij wachten. Ons avondmaal genieten we bij Warren’s Lobster House.

Na meer dan 3 maanden slaap ik weer in een bed ipv een kooi. Heerlijk.

9 sep

Om 11:30 am – Eastern Standard Daylight Saving Time – zou het volgens verschillende tabellen laag water moeten zijn in Portsmouth en een uur later bij de Sullivan Bridge over de smalle opening vanaf de Piscataqua River naar Great Bay. Maar om twaalf uur stroomt het nog uit. We maken toch maar los en gaan met een beetje stroom tegen de rivier op.

De eerstvolgende brug, de afgebladderde roestige Sarah Long Bridge, staat al weken open: hij wil niet meer dicht. Dat laten ze maar zo, want in november begint men aan vervanging door een nieuwe brug ernaast. De volgende is de Interstate 95 Bridge, ruim 70ft hoog. Hoe hoog een brug ook is, bij het aanvaren denk je een tijdje: past niet, mijn mast gaat eraf. Maar eenmaal eronder zie je hoeveel er nog over is. Zo ook hier. Ok geeft me een hand en een blik van ‘deed je hier zo moeilijk over’?

Nee, de laatste komt nog. De Sullivan Bridge geeft 46 ft ruimte bij gemiddeld hoog en 52 ft bij gemiddeld laag water, dus halverwege 49 ft. En dat is zo goed als de hoogte van mijn masttop. Dus ik zou er bij LW ± 3h onderdoor kunnen, LW ± 2h is veiliger. Maar 3 uur voor LW staat er een stroom van 5 knopen Great Bay uit onder de brug. Dus is het toch zaak er rond laagwater slack te zijn.

Volgens de genoemde tabellen zijn we er iets later, maar het water stroomt nog steeds met 1 knoop naar buiten. Dat is verder geen probleem, om 1:15 pm is Selena waar ze maandag uit het water gaat. Nu kan Ok mij met recht een hand geven: na ruim drie maanden en 680M varen is Selena zonder problemen (die ene lobster pot mag geen naam hebben) of schade (de schrammen van gisteren zijn met wat plamuur en lak zo weg) terug op honk.

10 sep

Voor hij terugvliegt, nemen we in het Union Oyster House in Boston een afscheidslunch en maakt Ok tot slot ook nog kennis met Cherrystones en Littlenecks.

Hij vindt mij maar een “vreemde man” vanwege dat rondzeilen hier, maar veelvuldig heb ik “schitterend!” uit zijn mond horen komen. 

En dat was het voor dit jaar.

21 sep.

Na een week (roest)plekjes wegwerken en winterklaarmaken en gedachten als “waarom doe ik dit, ik haat boten” en zes uur in een vliegtuig ben ik weer thuis.

Maine is een van de mooiste zeilgebieden, misschien wel het mooiste, dat ik ken. Op geringe afstand zijn gezellige haventjes met moorings en stille baaien waar je kunt ankeren. Vanaf Portland is overal beschutting van eilandjes te vinden of kun je prachtige rivieren op. Ook dankzij het buitengewoon mooie weer en met twee maanden Monique aan boord was het een heerlijke, “schitterende” zomer.

Zonder Monique

17 augustus. Monique verjaart. Met oesters, crab cakes en steamers als brunch. Daarna gaan we naar het vliegveldje van Rockland.
"Private plane or Cape Air?" vraagt de taxi-driver. We zeggen dat een eigen boot al erg genoeg is.
"Yes! He's here!" zegt hij opgetogen als we het vliegveld oprijden. "That's John Travolta's plane, one of his four. Not allowed to land on the strip on Isleboro, where he has a house. Mel Gibson too."
Na een kus stuurt Monique me terug met de taxi.
"To the nearest strip-bar?" vraagt de chauffeur.

18 aug. Een koele ochtend. Briesje uit ZW. Zeilen omhoog/uitgerold. Met 2 knopen door de kronkelende Thorofare tussen Vinalhaven en Northhaven oostwaarts. Ik wordt ingehaald door twee schoeners. Met 4-5 knopen (ik heb een drijfanker in de vorm van de dinghy) Isle-au-Haut Bay over en onder Deer Isle door naar Jericho Bay. Macro-kruip-door-sluip-door tussen eilandjes van graniet met wat naaldbomen erop, sommigen met Amerikaanse vlag maar zonder huis.
En bovenop de macro-kruip-door-sluip-door is er de micro-kruip-door-sluip-door om  enkele en dubbele lobster-dobbers te omzeilen.

Een vraag die zich voordoet als ik 8 uur en 31 mijl verder Mackerel Cove inzeil is: wat heb je eigenlijk aan een motor op een zeilboot? Want als ik hem wil starten om zonder zeil een goede ankerplek te zoeken, weigert hij. Fok maar weer uit en kruisend tussen lobster-dobbers door naar een plek met 3,5m diepte (het is laag water). Fok in, grootzeil los, anker omlaag en 30m ketting uitvieren. Vast? Ja, vast. Biertje. De motor is er als ballast, vanwege de trim. Ik doe hem daarom maar niet weg. En zorg dat ie het weer doet, als je hem toch hebt, nietwaar?  

19 augustus: de motor komt nu wel weer van pas: er is geen wind. Na de handoplegging van gisteren start hij bij mijn eerste strenge blik. Maar eerst Jarige Joosje getext.
Om 12 uur pak ik een groene fluorisente mooring in Southwest Harbor, MDI en ga in het zonnetje in de kuip lezen. Het is weer heel warm. R&B zijn onderweg hierheen, maar gaan eerst 20M de oceaan op om walvissen te zien.

20 aug. Warme zonnige dag. We gaan vroeg, je raadt het al, hiken.
Met de bus naar Echo Lake, berg op, steile klim met vier ijzeren ladders langs verticale wanden en via Valley trail terug naar Echo Lake voor een duik in heerlijk water. Had ik toch maar mijn zwembroek meegenomen, want skinny dipping wordt hier niet op prijs gesteld.
Boven op de berg eindelijk Joosje aan de telefoon, ze nam me steeds niet op omdat ze dacht dat 207 een Egyptisch nr. is.

We liggen in SW ipv NE Harbor omdat de oude buren van R&B er een huis gehuurd hebben. We gaan er eten.
Een bijzonderheid is Betsy, ooit getrouwd met en alweer tijden gescheiden van Eric "because she liked sex while he got less interested because she got fatter and fatter". Ze is een soort ma Flodder, maar dan zonder sigaar, met een shirt met heel diep decolleté en slordig geblondeerd haar met groene en blauwe strepen erdoor.
"Oh, so you sailed across the ocean? You are NUTS!" is haar begroeting.
Ze is een luide flap-uit, samen met na elk glaasje wijn een steeds harder lachende en pratende Robin is het een luidruchtige avond.
Eric is 78 en gaat morgen mee wandelen van de Thuya Gardens naar Jordan Pond en misschien wel daarna Eliot Mt op. Geeft ons 68-ers moed.

21 aug.
Het mist, met de oostenwind uit Canada meegekomen. De boten om me heen zijn zichtbaar, maar de kant niet. Voor vanavond en morgen is er regen voorspeld (dat zou dan de tweede regendag deze reis zijn), daarna weer mooi.
Op het land is geen mist. Naar Jordans Pond gewandeld en na pop-overs weer terug. Daarna thuis lobster eten.
"We have four beautiful bathrooms, one with a bath with a jacuzzi. Come and use any of them - or all" zei Betsy uitnodigend. Voor de cinefielen: ik moest aan een scene uit de film All about Schmidt (met Jack Nicholson) denken.
De douche was heerlijk en ik kon ook mijn laundry doen, alles is dus wee schoon.
De lobsters die we zullen eten zijn er nog niet. Waar ze te kopen op zondag eind middag? Met Eric's auto op zoek. De winkel in SW Harbor vroeg $16,50/pond, die in Otter Creek 11,50. Intussen sprong het benzinelampje op rood.
Door naar Bar Harbor om te tanken en lobsters bij de supermarkt te kopen. De pomp met creditcard self service gaf wel benzine maar telde geen gallons en/of dollars. Bob doet the right thing en gaat naar binnen. Jammer, binnen kunnen ze niet bepalen hoeveel hij getankt heeft, dus gaat u maar: tank gratis vol. Daarna lobsters gekocht voor 6,99/pond bij supermarkt Hannaford.

22 aug.
Bob hijst me de mast in om lijnen voor lazy jacks in te scheren. In mijn eentje het grootzeil strijken zal zo een stuk makkelijker zijn. 's Middags drink ik thee met Sandra en Coleman die we twee jaar eerder in Cape May ontmoetten. Ze laten hun boot in Southwest Harbor in plaats van in het voorjaar bijna 1000M naar en in het najaar 1000M weer terug naar North Carolina te varen.

23 aug
Ontbijt bij de lokale soup kitchen voor de armen. Niet omdat we arm zijn, maar de soup kitchen biedt voor toeristen en locals een ontbijt aan van porridge, pop-overs, juice en koffie en je mag zelf bepalen hoeveel je doneert, zodat zij de armen van soup  kunnen blijven voorzien.
Dan vertrekken we, Windarra wil voorbij Portland komen, mij lijkt Vinalhaven, 40M, ver genoeg. Er staat een lekker windje, het eerste stuk is goed bezeild.
Krunshj, rommel bommel, hoor ik onder het schip, en ga steeds langzamer. Eens moest het gebeuren, ik sleep een lobster pot mee, gelukkig zonder draaiende schroef. Zeil eraf, anker uit en - tevergeefs - vissen met pikhaak naar lijnen onder het schip. Ik ben eerder vertrokken dan de Windarra die naast me komt. Bob trekt zijn duikers dry suit aan om onder Selena te kijken, terwijl Robin me een sandwich met tuna salat voert.
Intussen komt een lobsterboat kijken. "Need help? We've all been there!"
Bob heeft in twee minuten snorkelend de lijn los, zonder te hoeven snijden.
"Guess we'll go to Vinalhaven too" roept Robin als we weer op weg gaan.
Het is intussen in de middag, de wind staat voor het grootste deel bijna tegen. Downeast zeilen is een makkie met de heersende wind, terug "upwest" is een natte aandewindse motorsailtocht. Om 7 uur smst Robin dat ze er zijn en kookt, om 8 uur, het is intussen geheel donker, vind ik, zonder een onzichtbare lobsterpot in de schroef te hebben gekregen, een mooring met jampot (van een visser, voor in de jampot betalende transients) en eet kip op de Windarra.

24 aug.
Nu scheiden echt onze wegen. Ik ben op weg naar een waypoint op de Sheepscot River waar ik bij Aurise en Karta (vriendin van Martin en Kyle die we van 10 jaar geleden in Tramonti kennen en haar echtgenoot) M&K ga zien voordat zij naar Europa gaan en ik anderhalve week ga cat-sitten als Selena de kant op gaat in Newington, 15 min. rijden van hun huis in Kittery, Na een rustige tocht over Penobscot Bay stop ik in Port Clyde om lekker te slapen en Damariscotta oysters te eten.

25 aug
Verder naar Boothbay Harbor, tussen schilderachtige eilandjes en onzichtbare ledges door. Als ik mijn ankerbal bij de Tugboat Inn heb gepakt en de motor uitzet (dat doe je door aan een knop te trekken) sta ik met knop en eraan vastzittende kabel in mijn hand. Nergens in Boothbay Hbr blijkt vervanging beschikbaar. Wel in Southport, waar ik morgen op weg naar Aurise en Karta min of meer langs kom.
De Hodgdon-werf in Southport heeft twee stopkabels: een van vijftig cm (te kort) en een van 8 meter (te lang). Ik heb nu dus zeven meter als reserve liggen.

Aurise en Karta hebben een prachtig huis boven - en twee moorings in - de Sheepscot River; van steiger tot huis is een goede cardiac exercise, dwz flinke klim.
Hun huis is een stukje paradijs. Kartais niet onbemiddeld, startte een bedrijfje in Health foods met 3 man personeel en nu zijn het er honderd. Ze kochten het huis van een psychiater die het verbouwde tot iets groots en er met zijn vrouw zijn oude dag wilde slijten. Vrouw kreeg acute Alzheimer, man verkocht huis en liet alles erin, meubelen, gereedschap, en al zijn boeken waaronder een paar kuub psychiatrie. Aurise kan ze nergens kwijt, zelfs niet aan medische faculteiten.
Van Kyle en Martin krijg ik  instructies  voor mijn functie van cat sitter. Ik blijf nog een dag nadat M&K weg zijn gegaan en leg Karta de beginselen van opties uit. En toen, vis en gasten indachtig, ben ik weer oostwaarts gegaan, prachtig zeiltochtje in zwoel briesje en zonnetje, kruisend de Sheepscott River af en met wind mee langs Boothbay naar Christmas Cove. Ben er vorig jaar ook geweest, kleine kom vol met bootjes en mooie kroeg die goede IPA en moorings heeft.

Maandag 28/8
Er staat een vlagerig windje. De voorspelling is noord 15-20 knopen, 3-4 beaufort. Ik zet gezien de vlagerigheid een rif in het grootzeil. Met 6+ knopen in vlagen met het lullebootje soms vliegend achter me aan jaag ik oostwaarts. De vlagen worden sterker, de snelheid gaat soms naar 7 kn, het lij gangboord verdwijnt  regelmatig onder water. Het is hier hoge wal, land hoogstens vier mijl aan loef, maar de golven zijn 1 tot 1,5m hoog en kort. Het is nauwelijks mogelijk alle lobsterpots te zien  of te omzeilen, maar het gaat goed. Ik steek een tweede rif, Selena ligt iets rustiger, het gangboord verdwijnt niet meer en de snelheid gaat terug naar 5-6 knopen. Hoewel mijn plan was om naar Tenants Harbor, 6M verder, te gaan, sla ik een mijl linksaf en pak bij Port Clyde een mooring.
Ik neem maar weer een half dozijn oesters en een IPA op het terras van de General Store. Een dame met dochter aan mijn tafel is ook zeilend hier gekomen. We zijn het erover eens dat het een brute zeildag was.

Waarom ga ik weer oostwaarts? Op 1 sep komt Ok naar Rockland. Hij vond een heel goedkope  retourvlucht Boston en kon de kreefteetverhalen niet weerstaan. Van Rockland vaart hij een week mee terug naar Portsmouth, om elke dag  lobster te eten.

Dinsdag 29/8
Een heel rustig zeiltochtje, alsnog naar Tenants Harbor. De havenmeester antwoord niet op mijn aanroep op VHF 9. Ik pak dus maar een mooring die er uitziet als een rental. St George, het plaatsje van Tenants Hbr, is niet veel. De volgende ochtend is de havenmeester er. "You took a private mooring, so you're lucky, it's free".

Ik ga door naar Rockland, waar ik in afwachting van Ok in het Strand Theater, een prachtige 50er jaren bioscoop, via een live verbinding met het Almeida Theater in Londen een prachtige uitvoering van Richard III van Shakespeare, met Ralph Fiennes als Richard, zie. Een kadootje..