Weer in Acadia

Aan de bar die ik binnenga in Eastport bestelt Maria, kunstenaar, hierheen geëmigreerd uit Newport RI, net haar tweede glas wijn. We zijn al snel in gesprek. Ze heeft voor het eerst al voor het middaguur voor $20 verkocht, dus trakteert ze zichzelf. 

Het wordt al herfst zegt ze, vier weken te vroeg, de foliage begint al. Het is me niet opgevallen, maar dat kan door alle mist komen, ik ga er op letten.

Er wordt gewerkt aan pier van Eastport. Afgelopen winter is een deel ingestort, vissersboten kapot, haven deels onbruikbaar. Herstel en verbetering werden voortvarend begonnen, vertelt de eigenaar van de bar, tot 'the ocean people' zich ermee gingen bemoeien. Als er een walvis of zeehond - en die laatste zijn nieuwsgierig, die komen op het geluid af - gezien wordt, mag er een uur niet geheid worden. Van de 50 bouwvakkers die begonnen, zijn er nu nog 15. Soms kan er maar een kwartier per dag gewerkt worden. Kan zo nog jaren duren, cruise schepen en windjammers komen niet meer langs, de horeca-omzet is 35% lager dit jaar, zegt hij.

Als ik twee dagen later langs ga voor een biertje, blijkt het lady's night. Aan de bar hangen allemaal 60-70 jarige dames, sommigen van behoorlijke omvang, die in flink tempo allerlei cocktails naar binnen slaan.  

Een jonge vent laat een tattoo zien die hij op zijn 21e dronken heeft laten zetten door een dronken tattoo-kunstenaar. Alle dames stropen mouwen op, sjorren decolletés omlaag, lichten blouses op om hun tattoos te laten zien. Ik moet hier weg.

Dat is gepuzzel. Onder de FDR Memorial Bridge door kan, gezien mijn masthoogte, alleen bij laag water, maar het is springtij waardoor het water wel erg laag is. De pilot doet wat paniekerig over de narrows onder de brug: smal, 6 tot 8 knopen stroom en er zijn ondieptes. Ik ben verstandig, sta heel vroeg op en vaar in de opgaande zon, zonder mist, om Campobello Island (waar FDR een vakantiehuis had) heen en pak dan stroom mee naar het westen.

45M verder gooi ik het anker uit in een prachtige baai met zandstrand, in Rogue Island. Er ligt één andere zeilboot. Downeast, het oostelijkste deel van de kust van Maine, trekt vanwege groot tijverschil, sterke stromen en de resten van Canadese mist niet veel toerzeilers. 

Het is een prachtige ankerplek, maar het eiland is prive en staat bootjesmensen alleen toe op het strand te zitten. Ik ben geen strandtype en haal na een ontspannen nacht - ik zorg dat ik niet nog eens aan de grond wakker word - het anker op.

Doel is Winter Harbor met een jachtclub, maar daar worden net lobster boat races gehouden. Ik ga een baai eerder in, Prospect Harbor waar ik naast een sardieninblikkerij - de enige overgebleven aan de Amerikaanse oostkust - de nacht doorbreng. Een tijd lang stikte het in deze contreien van de sardines en waren er tientallen sardienverwerkende bedrijven. Tot de sardien wegbleef - of op was.

Bijna althans, als je hier sardines in blik koopt zijn het meestal New Brunswick Sardines (uit de Canadese provincie die aan Main grenst).

En toen naar een van de plekken waar ik beslist heen wilde: Mount Desert Island, met Acadia National Park erop.

Monique en ik hebben hier zeven jaar geleden gekampeerd en vonden het toen meer dan prachtig (alleen werd Monique geteisterd door de beruchte Maine mosquitos).

Ik ben hier nu een week in Northeast Harbor en heb me een ongeluk gewandeld en geklommen. Naar de toppen van Cadillac Mt, Pemetic Mt, Kebo Mt, Dorr. Mt. Sargent Mt lukte net niet, na de lunch = te laat vertrokken, om 8 uur is het hier donker en dan moet je niet op een bergpad bestaande uit granieten blokken lopen, met kleine blauwe streepjes om de richting aan te geven. Als je valt op weg naar beneden breek je al Y je botten en tanden. Het klimmen is uiterst inspannend, overdag is de zon heet, hart klopt in keel, pompende adem om longen van genoeg zuurstof te voorzien. Ik heb de neiging om net zo hard een berg op te lopen als wandelend op een vlak pad. 

En nu heb ik genoeg gewandeld. ik ga zo Somes Sound in (van het schilderij van Lane van een paar blogs geleden) en dan langzaam Penobscot Bay in.

ik weet, een saaie blog deze keer zonder geschiedenis, fatale vrouwen, aan de grond of in de mist zitten. Nu en dan wel zo rustig.

En geen foto's, mijn laptop doet raar.

Dus ....