2E WEEK JUNI
Wat een werk, een boot. Na alle voorbereiding van afgelopen september toch weer een week in de rondte gewerkt met boren (nieuwe log en dieptemeter) menie en verf en tenslotte antifouling. Maar met resultaat: als Monique komt ziet Selena er weer keurig uit. We laden als ze nog op de kant staat in Great Bay Marine alvast dozen met blikken leefkost in.
Ik zie op tegen weer tegen de stroom in de Piscataqua River afgaan, een consequentie van met laag water onder de vaste brug (over Highway 4) van Great Bay de rivier op te willen. Monique wil niet mee, te spannend, denkt ze. Volgens het meisje in het havenkantoor heb ik evenwel twee uur voor LW al voldoende ruimte (47 ft tot en met de VHF-antenne). Het lijkt er niet op als ik bijna onder de brug ben, maar meten is weten denk ik maar. Er is ook geen mogelijkheid tot keren, onder de brug is het een stroomversnelling van al het water dat uit Great Bay weg wil. Zoals gemeten: het gaat goed en ik kan met de stroom mee de rivier af. 4kn vaart, 4kn stroom mee. De twee bruggen gaan voor me open en om 12:30 (LW, het tijdstip dat ik oorspronkelijk had willen vertrekken) pak ik een mooring van Kittery Point Wharf in Papperrell Bay.
Aan het eind van de middag wordt Monique door Martin en Kyle gebracht en drinken we ten afscheid nog een paar Tributaries (local IPAs). Met grote dank aan M&K waar ik/we dagen logeerden terwijl ik de boot klaarmaakte.
28 JUNI 2016, Monique:
Zo, onze eerste zeildag zit erop!
Van Kittery naar York, ca. 10 mijl, bij bewolkt en mistig weer, met behoorlijk wat deining. Weinig wind, dus maar deels bezeild met alleen fok.
Wat deden we daarvoor......
Donderdag 16. Juni 's avonds aangekomen op Boston Logan waar Bas, die mij een week eerder was voorgegaan, mij al stond op te wachten.
Tot en met zondag gezellig doorgebracht met Martin en Kyle.
Maandag auto gehuurd (werden alweer geüpgrade en kregen een zwarte giga-Dodge Charger mee) want de eerste week was bestemd voor het afleggen van bezoekjes aan dezen en genen.
Die dag geluncht in Marion (NH) met Susan en David Titus die op de valreep een ander stel, Sharon en John, meenamen dat momenteel de (motor)boot in Nederland heeft liggen maar vanwege omstandigheden nu weer even terug is in de VS.
Susan is de vrouw die ons twee jaar geleden, toen we -naar later bleek vergeefs - op zoek waren naar een reparateur voor de lekke uitlaat, een lift gaf naar een restaurant.
Aan het eind van het ritje van amper vijf minuten wisselden we emailadressen uit voor het geval ze eens naar NL mochten komen (Susans voorouders stammen van ergens in de buurt van Maarssen). We waren nu in de buurt en van het een kwam het ander.
Na de lunch door naar Fall River waar Joe en Judy, en hun 38-jarige twins, ons weer met open armen ontvingen. 'S avonds met z'n vieren gegeten in een pas geopend restaurant aan het water met uitzicht over de "Battleship Cove".
De volgende morgen werd Judy gebeld door het bejaardenhuis dat haar 101-jarige moeder "katatonic" was met zeer hoge bloeddruk dus Judy spoedde zich naar moeder en om de procedures van ambulance, ziekenhuis eerste hulp etc. te ondergaan.
Terwijl Judy weg is staan we, zoals gebruikelijk, met z'n allen (dus ook de twins) in de keuken met een mok koffie te kletsen over van alles en nog wat. Joe heeft een verhaal over een man die jarenlang zwart reed in de trein maar zich zo schuldig voelde dat hij op een zeker ogenblik, blijkbaar in betere doen, een envelop met 400 dollar aan een conducteur overhandigde. Dat was natuurlijk al bijzonder, maar nog bijzonderder was dat de conducteur die envelop keurig bij zijn baas inleverde. De moraal van het verhaal, aldus een commentator, was: "The mammal of malfeasance* finally cut the cable of conscience", dat lijkt een beetje een tegenstrijdig als je daar over gaat nadenken, maar we begrepen meteen wat bedoeld werd.
(*moesten wij ook even opzoeken, betekent zoiets als slecht gedrag).
Joe ontdekt tot zijn grote schrik -"that was MY job!"- dat hij gisteravond vergeten is de stoffen eetkamerstoelen weer binnen te zetten en het heeft vannacht hard geregend. We gaan gauw naar buiten om de stoelen droog te deppen en in de zon te zetten en ik plaag Joe: "O Joe, your mammal will be mad" waar hij hard om moet schateren.
Met Judy's moeder blijkt het allemaal gelukkig mee te vallen en ze mag het ziekenhuis weer verlaten.
Rond twaalven stappen we op en rijden over beboste dreven naar Tilton, vlak bij de zuidpunt van Lake Winneepesaukee waar we een Econolodge pakken, het is inmiddels na zessen. Over de Interstates schiet je snel op, maar "B-wegen" kosten net zoveel tijd als in Frankrijk.
We logeren in een van de huisjes naast het hotel. In de tuin zie ik een schattig plantje met een soort grote campanula-klokken en besluit daar morgen stiekem een plantje van uit te graven voor Peggy waar we dan naar toe zullen gaan.
Terug van het ontbijt is er echter een dame bezig met tuinonderhoud dus vraag ik haar vriendelijk of ik een stukje van de plant mag afhalen: "Of course, go ahead"; dat scheelt alweer op mijn kerfstok.
Donderdag rijden we via mooie wegen naar Mount Washington waar we ons dit keer door het radaangedreven treintje (the cog-railway, started in 1869) omhoog laten brengen (vorige keer deden we dat met de auto; ook leuk en aanzienlijk goedkoper, we waren nu iets van 134 dollar kwijt voor twee retourtjes!).
Stijging van 37%
Mount Washington is de hoogste berg in het oosten van de VS, zij het ook weer niet zo hoog: 6288ft = 1917m. Maar het klimaat boven is uitzonderlijk. Een aantal iets lagere toppen in richting N-Z dwingt de koude polaire lucht naar Mt Washington. Op de top is het ook hartje zomer koud, er is permafrost, een deel van de vegetatie is ook in Labrador te vinden, de gemiddelde windkracht is 6Bf, de hoogste windsnelheid ooit gemeten is 231 M/hr, hoge categorie orkaankracht. Maar als we er zijn valt het mee met een jas aan, alleen merk je dat je handen langzaam bevriezen.
De meeste doden - een aantal per jaar- vallen op deze berg dan ook door onderkoeling.
Als we er zijn is het helder, we hebben een prachtig uitzicht van 90M rondom.
Na Mount Washinton naar Melvin Village waar Ray en Peggy ons weer enthousiast ontvangen in hun oude "General Store". Jee, wat hebben die twee veel werk verricht in het afgelopen jaar! Het vervallen gebouw ziet er van binnen en van buiten piekfijn uit; het "house" is nu een "home".
Plantje uit Woodstock, samen met een in de Walmart gekochte "Hen and Chiks"-plant aan Peggy gegeven die er meteen een plekje in haar tuin voor aanwijst. Na gezellige borrel en lasagne gaan we rond elven allemaal naar bed.
Ray vindt het maar niks dat we maar 1 nachtje blijven en zegt dat we zeker nog een nachtje moeten blijven. OK, graag, zeggen we, maar dan koken wij.
Dat wordt nasi goreng (echte!), saté van varkenshaas met satésaus, en zoetzuur van komkommer.
Terwijl Ray en Bas met een of andere groep een eiland in Lake Winnepesaukee zullen gaan inspecteren doen Peggy en ik boodschappen. Voor mijn nasi goreng heb ik prei nodig; bij de kassa vraagt het ca. 20-jarige meisje me wat voor dingen dat zijn.
Jaja, nog even en ook Nederlandse kindertjes weten niet meer hoe en waar hun etenswaren gegroeid zijn!
's Avonds als we alles op tafel zetten betrappen we Moose, een grote Pyreneeer (blond model St. Bernardhond), erop dat hij een stok saté van de tafel heeft gegapt en al bijna op heeft. Ik vind punt en eind van het stokje terug maar het middenstuk zit in zijn maag; hopelijk gaat dat geen ellende geven.
Naast Moose is er ook nog Biscuit, kruising Chow en Collie, Scarface de kat en sinds kort een heel klein schattig cypers poesje Lucy (van Lucifer, omdat ze zo stout is). Ray vond Lucy op straat voor hun huis in Oriental -piepklein en veel te jong- "obviously dumped" en dus hebben ze haar geadopteerd. Om precies te zijn: Ray bracht haar naar de Animal Rescue en moest betalen om haar achter te laten. De volgende ochtend ging hij terug om haar mee te nemen naar huis - en betaalde daarvoor weer.
We wandelen nog langs de 'pond' om te kijken of we "Bas and Monique" nog zien; twee bevers die ik de vorige keer ontdekte, de reden dat ze nu onze naam dragen, haha.
Zaterdag is het weer tijd om verder te gaan. We rijden wat langs Lake Winneepesaukee, en zien het Canterbury Shaker Village op de kaart. Er naar toe! We zijn er 10 jaar geleden met Joop en Femke geweest, het is een walk down memory lane.
Rond 1774 kwam de United Society of Believers in Christ's First and Second Appearance uit Engeland naar de Nieuw Engeland. De tweede verschijning van Christus was in de persoon van hun leider, mevrouw(!) Ann Lee. Hun geloofsuiting bestond uit hard werken voor hun commune, en op zondag extatisch dansen, vandaar de naam Shakers - mannen en vrouwen wel gescheiden (alle gebouwen hebben aparte in/uitgangen voor mannen en vrouwen) want ze leefden celibatair. In de 18e en 19e eeuw was er genoeg instroom - mannen, vrouwen, gezinnen, wezen - maar in de 20e eeuw zette de krimp in. Er zijn welgeteld ergens in Maine nog drie Shakers over.(<-- Shaker kousenoprekkers)
Ik kan het niet nalaten en vraag de gids "what if by accident nature took it's course? Would these people be banned?" Nee, aan excommuniceren deden ze niet maar meestal stapten de lovers dan zelf op (eenmaal geproefd hebbend van het non-celibataire vermoeden Bas en ik).
Hun meubels zijn beroemd en gewild (dus duur), strak en zonder opsmuk maar prachtig harmonisch van vorm. We vinden een goedkoop motel in Boscawen, zo simpel dat zelfs de Shakers die frivoliteit schuwden, het waarschijnlijk te simpel hadden gevonden. Een retraite-cel met badkamer (maar wel TV). En een zwembad zonder water.
Pity there is no water in the pool, zegt Bas als hij de sleutel afgeeft bij vertrek. Yes, it is empty, antwoord de jongen aan de balie.
Zondag weer terug in Kittery met heerlijk Toscaans maal van gebarbecuede kip en gegrilde groentes. De hele week prachtig warm weer gehad!
Maandagmorgen gaat Bas Selena te water laten. Aan het einde van de middag is hij vanuit Great Bay Marine angekomen in Kittery. Martin brengt me en samen met Kyle drinken we ten afscheid met z'n allen nog wat op het terras aan het water.
Rond zessen stappen Bas en ik in het "lullebootje" en roeit Bas (nee! natuurlijk doet het buitenboordmotortje het niet!) ons naar Selena waar we een roerige nacht a la wasmachine doorbrengen. Maar.... Gelukkig geen muggen!!!! (Maar wel no-see-'ms.)
P.s. Europa verkeert in een politieke crisis, maar hier is het niet veel beter. We wachten de GOP conventie af, wordt heel interessant ....
Welcome back!
BeantwoordenVerwijderen