Mei 2017: Naar Bermuda

En dan is het zover: Woensdag 3 mei 2017, op weg naar de British Virgin Islands om aan boord te gaan van Windarra (straks iets meer hierover) om als bemanning de oceaan over te zeilen in de ARC, de Atlantic Rally for Cruisers. Ik heb mijn reis keurig gepland, met TUI naar St Maarten, aankomst 16:30 local, vertrek met Liat naar Tortola (BVI) om 19:20. Geboekt bij Tix.nl. Moet goedgaan, zou je zeggen.
Vroeg naar Schiphol, dat kan het pasagiersaanbod niet meer aan, is al weken in het nieuws. Maar vanochtend is het rustig, ik loop zonder een stap te hoeven stilstaan naar de security-incheck. Om 12 uur bij de gate - gepland vertrek 12:55 - vertelt een monitor 'delayed departure 15:40'. Dat betekent dat ik de BVI-vlucht ga missen. Telefoneren met Tix, TUI en Liat helpt niets verder.
Uiteindelijk komen we om 16:30 in een Spaanse Airbus (ipv de beloofde Dreamliner) in beweging. Om 20:00 local landen we op St Maarten, de laatste vlucht naar de BVI landt daar op dat moment
De purser is heel vriendelijk en invoelend als ik van boord ga.Er staat nog iemand bij haar met hetzelfde probleem, Martin, uit Oostenrijk, eind dertiger, die ook aanmostert voor de ARC.
 "Bij de uitgang staat een lange man met een bord TUI die jullie verder zal helpen".  De man met het TUI-bord vindt het ook heel vervelend, maar kan "helaas niets" voor ons doen, anders dan het Sonesta Mahu en een taxi erheen suggereren.
Het TUI-toestel vliegt door naar Curacao. Wij zijn niet de enige met problemen: een familie die mee wil naar Curacao kan niet aan boord omdat de incheck en security van het viegveld al gesloten zijn. Hij blijft vriendelijk maar gedecideerd: hij kan er verder niets aan doen. De familie gaat, heel boos, weer weg. Wij gaan dan maar op zoek naar het Sonesta. Intussen zijn Martin en ik dikke maatjes, blauwwaterzeilers onder mekaar.
"One room? Yes, we have one available. That will be $ 447". Pardon???
Ik blijf met onze bagage in de lobby van Sonesta, Martin rent naar buiten op zoek naar iets goedkopers. 10 minuten later komt hij terug: $228 in time-sharing complex Alegri.
Op een terras aan het strand eten, drinken en kletsen we nog wat en gaan om 23u local = 5u in de ochtend Nederlandse tijd, slapen, wat redelijk lukt.

Donderdag.
De volgende ochtend is Liat onverbiddelijk: regel het met je travel agent (Tix, dat heeft Monique gisteren al geprobeert, maar die verwijst naar TUI en Liat, kastje naar muur en terug) of koop en nieuw ticket. Dat laatste doen we dus maar. In 20 minuten zijn we in de BVI. De taxi die ons naar Nanny Cay Marina brengt - waar de ARC-boten liggen is van Jacob.
Jacob heeft een hoge rasta-tulbant op zijn hoofd. Zijn taxi is een jaren '70 Amerikaanse pick-up met achterop een soort janplezier met zes banken voor zes personen achter elkaar onder een baldakijntje.
De eilanden hier zijn bergtoppen die boven water uitsteken, dus de weg naar de andere kant van het eiland slingert en gaat dan weer steil omhoog, dan weer steil omlaag. In geval van allebei tegelijk rolt onze bagage naar buiten als we die niet goed vasthouden. Berg af neemt Jacob een aanloop om zijn janplezier piepend en zuchtend net de volgende berg op te krijgen. We komen heelhuids aan. Martin prijst zijn taxi, Jacob glundert.

Om 2 uur, 17 uur later en $ 300  lichter dan gepland gaan we eindelijk aan boord van onze schepen. Robin & Bob zijn zeer happy to see me. Even later schud ik de hand van Soren (door de o moet een streepje, hij is Deens), het vierde lid van de bemanning.
"You have to sleep for two nights in the main cabin, then Soren is leaving en you can stay there or take the front" zegt Robin. Soren heeft ernstige rugpijn, massage door Robin (prof fysio) en pillen werken niet. Ik krijg niet de kans om echt kennis met hem te maken, er zijn nog veel klussen die moeten gebeuren voor we op weg kunnen. Bob geeft me opdrachtjes die me donderdagmiddag en de hele vrijdag bezig houden - en het schip leren kennen.
Donderdagavond is het afscheidsdiner met vooraf drinks: vooral rum-punch, meer rum dan punch. Aan onzeboot-tafel schuiven een Schot en een typisch Engels meisje aan. De Schot is hier na een vakantie blijven hangen en werkt bij Nanny Cay Marina. Het Engelse meisje is de dochter van een off-shore bankier, behoort hier tot de happy few en wil hier nooit weg, zegt ze. De witten rommelen aan hun bootjes, zitten aan het strand of hangen aan de bar, de zwarten doen het fysieke werk. R&B zijn hier al een week of drie en vinden het een neo-koloniaal eiland (itt Gouadeloupe waar ze helemaal weg van zijn en waar Soren aan boord is gebleven toen diens vrouw terug naar huis ging).
Ik hoop bij de drinks Frank van Monsjou te zien, maar nee. Later bestudeer ik de lijst van deelnemers aan de ARC-Europe en daar staat hij niet op. Zijn boot blijft blijkbaar toch nog een jaar in de Carieb.

Monique en ik kennen Robin en Bob van een week in 2014 samen aan een mooring op Martha's Vineyard waar we cocktails dronken, clams gingen graven en eten en (ik) wandelden. In 2015 misten we elkaar maar in 2016 trokken we weken samen op in Penobscot Bay en Mt Desert Island. Zij hadden toen net hun praktijken gesloten (de een fysio-, de ander psychotherapie) en een nieuwe, grotere boot gekocht - Windarra, een 43ft Northwind - om een jaar mee te toeren - en wellicht langer als dat beviel. Nou, dat hadden ze snel door, het zeilersleven beviel ze zo goed dat ze besloten het volgende jaar naar de Middellandse Zee over te steken, met mij als bemanning als ik daar zin in had.

Vrijdag veel klussen, aan boord eten en vroeg naar bed.

Zaterdag vroeg op en verder met klussen. Soren stapt in een taxi die hem op weg naar huis brengt. Zijn vertrek betekent minder 'vrije tijd' maar meer ruimte - het vooronder! - voor mij.
Om 12 uur is de start van de race - want dat blijkt het te zijn. Wij zijn pas om 13u klaar dus we missen het gedrang en gevloek voor de startlijn.
Om 15u gaan we tussen Jost van Dyck en Grand Tebago de oceaan op. 835M op 12 graden voor ons ligt Bermuda.
De wind is ZO 4 en we zeilen met 6-7 knopen de avond in. De wind blijft lekker doorwaaien en het eerste etmaal maken we 155M. Maandag-op dinsdagnacht trekt de wind aan tot 20-25 knopen, een goede 5 bf. Met vol tuig zeilen we door de nacht. 8-9, soms even 10 knopen, bij het licht van een bijna volle maan, spectaculair.
Ik heb (tot Bermuda steeds) de 0-3u wacht en dat is zo geen straf.

Maandagochtend neemt de wind in kracht af en ruimt hij een beetje naar zuid. Als we een tijdje minder dan 3kn gaan gaat de motor bij op een rustige 2000 rpm. Als de zee wat is afgevlakt is dat goed voor 6 kn. Het is bewolkt, met af en toe een bui, meestal achter, voor of opzij van ons.
Dankzij de snelheden in de nacht maken we het 2e etmaal ook weer 155M.
Dinsdag op woensdagnacht is grijs, vochtig en zo koel dat ik een fleece aandoe.
"How was your watch?" Vraagt Robin als ze me aflost.
"Nothing, grey nothing" zeg ik en ga naar bed. Ik slaap als een blok tot over negenen als ik wakker word door de 'roll call' op de ssb-radio. Ik moet blijkbaar ook een wekker zetten voor de ochtend, want om 9u moet ik 'op'.

Dinsdag zon, wat wolken om ons heen, we varen langs een zwak front, wind is er nog steeds nauwelijks. Om 12u hebben we nog 417M te gaan: we zijn halverwege!
3e etmaal  128M.
De nacht is helder, met een volle maan.
R&B vinden dat ik op de Engelse acteur Mark Rylance in Bridges of Spies lijkt. Hij speelt een sovjet-spion "You don't seem to worry that you might get the death penalty" zegt zijn advocaat, gespeeld door Tom Hanks, tegen hem als hij gepakt is.
"Would it help to worry?" is het flegmatieke antwoord.
"It's just like you" zegt R, "flegmatic, pragmatic, practical".
De russische spion wordt uiteindelijk in Berlijn geruild tegen Garry Powers die in 1960 in een spionagevliegtuig boven de USSR wordt neergehaald. Na een tijd van de zeenacht genoten te hebben bekijk ik de film op de pc (er zijn ca. duizend films en series op HD aan boord). Een tropische maanverlichte nacht is een zeer ongewoon theater om een film bekijken die voor een flink deel in besneeuwd Berlijn speelt.

Woensdag, zon, wind N kracht 2-3. We motoren nog steeds.
4e etmaal 122M. In de loop van de nacht zal, volgens de grib-files die Robin met de ssb-radio ophaalt, de wind krimpen en kunnen we het laatste anderhalve etmaal zeilen.
Er vaart een tanker op 3M voor ons langs en later achter ons een vrachtschip, alleen te zien op de AIS. Nu en dan krijgen we bezoek van een bruine meeuw die voor de boot in het water landt, een tijdje wacht en dan achter ons weer opstijgt, vlak voor ons landt en dit een paar keer herhaalt. In de verte een school vliegende vissen, alsof er zilver over het water wordt gesprinkeld. Nu en dan komt er een oorlogschip voorbij, een giftige kwal met een doorschijnend zeiltje boven water. De wind blijft zwak op de neus. We berekenen hoe laat we zullen aankomen. Vrijdagnacht. Geen goed plan, het is een ombekenden haven, de motor gaat naar 2700 rpm en de snelheid naar 6-7 knopen wat de aankomst vrijdag eind middag maakt.

Donderdag komt de wind terug uit west en zeilen we weer. Zo hard dat we vrijdag voor het licht wordt Bermuda aanlopen. Hoewel niet nodig minderen we zeil om iets langzamer te gaan voor een ETA bij licht. Dankzij hard motoren en later nog harder zeilen maken we een etmaal van 160M.

Vrijdag
Na mijn wacht, ik lig te kooi, wordt de beweging steeds minder en dan hoor ik de motor aangaan. Wind weg. Maar twee uur later heeft Bob de zeilen weer uitgerold en zeilen we  - steeds sneller bij steeds meer wind. Bermuda ligt op 5M over bakboord.
De golven bouwen op tot 3m. De wind is intussen 35kn, met gusts 40. We draaien de genua en het grootzeil in maar gaan nog steeds 7-8kn. Tegen de tijd dat we bij de ingang van George's Channel zijn, de ingang naar de haven van Georgetown waait het 40kn met gusts van 45. Er staat een vervaarlijke hoge, korte deining die pas vlak voor het channel minder wordt. De VHF is niet stil met boten die problemen hebben: motor die is uitgevallen, lijn in schroef, mogelijk zelfs man overboord, maar dat is niet geheel duidelijk, Bermuda Radio stuurt zo te horen in elk geval geen rescue-boten of helicopters uit. Later horen we van een jacht dat op de rotsen is gelopen, niet duidelijk of het er een van de ARC is.
Afgezien van ongemakkelijk water de laatste paar uur hebben wij geen problemen. Om 9:50am stuurt Bob met vaste hand het George's Channel in (waarbij ik wel rood en groen van de boeien moet aanwijzen: Bob is kleurenblind). 860M vanaf Nanny Cay, BVI.

Eigenlijk moeten we eerst naar de kade van de douane om in te klaren, maar bij windkracht 7-8 in een nauwe ruimte manouvreren is geen optie. Het waait zo hard en er staat ook binnen zoveel deining, dat we een particuliere mooring pakken ipv te ankeren, in afwachting van minder wind. Als we weggestuurd worden merken we het wel. Nu eerst koffie en bacon-and-egss.