IK VERVEEEEEL ME ...

... zegt Monique met enige regelmaat. We staan nog steeds achter op de yard. Voor, bij de werkplaats is nog geen plaats want daar staan nu een paar hele grote motorjachten, maar het gaat gebeuren, wordt ons door Eric verzekerd. De bellhousing heeft hier de zege van alle techneuten gekregen, de nieuwe damper plate is er intussen, dus nu komt het op een time slot aan voor de mechanic, de welder en de wood craftsman.
Tussen de buien door heb ik mijn loopje naar de boot, om wat te verven, lakken, solderen. Als het niet regent. Er komen zware onweersbuien over de afgelopen en deze dagen. Als ze er niet zijn, is het heel warm, aan boord zweet ik dan meer dan ik in de sauna doe. Monique laat de bootwerkjes aan mij over, en dus: "ik verveel me, misschien moet ik gaan haken", Quilten, opper ik, dat is meer van hier.
Op vrijdag gaan we naar de Tiki-bar en mingglen met de local retirees. Onze Kip natuurlijk. Een dame met azur-blauwe lenzen in, jaren de local radio weather anchor die niet in global warming gelooft. Een dame die vraagt wat ik de leukste winkel in Oriental vind. Voor haar is dat Nautical Wheelers, die hebben zoveel leuke dingen. Twee zinnen later vertelt ze dat ze kunst maakt die ze daar verkoopt. (Inderdaad, ik praat hoofdzakelijk met dames.)

Joe komt het gras rond ons huisje maaien en de palm snoeien. How about a drink? No beer, hij houdt het op water. Op zijn praatstoel horen we wat over Oriental. Als town is het nog geen 120 jaar oud. De naam komt van een  stoomschip dat op de outer banks ten onder is gegaan. Iemand vond het naambord "Steamer Oriental" en dacht: zo noem ik dit plaatsje.
Tegenover ons was tot in de jaren '50 het station, er liep een trein naar New Bern, die vooral hout transporteerde dat hiet in de omgeving gekapt werd. Het bos-areaal in North Carolina neemt langzaam af, maar is nog steeds bijna 60% van het oppervlak van de staat. En er wordt nog steeds flink gelumberd, maar het hout wordt nu per vrachtauto weggevoerd. Er zijn twee rederijen met vissersschepen die in Urk niet zouden misstaan.
Naast ons is bar/restaurant Oriental Steamer. De enige eettent hier waar we niet geweest zijn omdat het geen aantrekkelijke uitstraling heeft. Meestal closed, en wanneer open wat vage mensen achter een computer voor het raam, een enkeling achter de bar en lege biljards met groene lampen erboven, Joe vertelt dat het ooit een goed restaurant was, maar dat de eigenaar aan de drank en daarna de drugs raakte. Op de parkeerplaats vinden schimmige transacties plaats. En dan volgen er nog twee handenvol Orientals die scheidden, aan de drank en aan de drugs gingen. You know, there is not much to do here, as you probably found out by now. Mensen gaan zich vervelen ...
We begrijpen het water in plaats van bier. Dit weekeinde vieren zijn Pat en hij hun 40e anniversary.
Met een beetje aarzeling neemt Monique nog een glaasje wijn en ik een IPA. We moeten voorzichtig zijn hier, hebben we begrepen.
Volgende week gaat Selena hopelijk naar het werkdeel van de werf en komt er uizicht op varen. En er is de 4th of July en direct daarna twee dagen het Croackerfest, met parades, bands, een taartenwedstrijd waar we een Amsterdamsche Appeltaart gaan inbrengen, weer een pizza-eetwedstrijd en meer van dit vermaak.
we'll let you know

Home again - na rivers deep nu mountains high

Bij meer dan 30 graden celcius stapten we op 27 mei in New Bern in het vliegtuig, een kleine 13 uur later stapten we in Amsterdam uit bij 13 graden. Brrr.
Na een mooie uitvaartdienst van ma in het kerkje van Vreeland, daarna nog veel geregel met instanties en een weekeinde Merlijn te logeren begonnen we wat te wennen aan weer in Nederland zijn. En toen vlogen we op 15 juni weer terug.
Met in de koffer een vliegwielhuis, gevonden bij Fasca, een onderdelenhandel in Giessenburg, dat slechts op een plek op zes tienden van een mm van de in de VS genomen maten afwijkt.
De US Transport Security Agency knipt - in Atlanta als we al door de douane zijn en daar de koffers op de transfer-band hebben achtergelaten - de sloten door, checkt de inhoud (naast het vliegwielhuis wat kaas, maggie en ontbijtkoek) en propt alles weer terug. De ochtend nadat we terug zijn in ons huisje worden de koffers afgeleverd. Koek aan kruimels, Edammers met kerven, aromat-blikjes als gecrashde auto's, vliegwielhuis nog heel.

"Hey, y're home again! How was it?"
We zijn weer thuis. Selena staat er nog, onze fietsen staan klaar voor ons, 303 Broadstreet is zoals we het achterlieten. Alleen is er nu een passende bell housing, dus hoop op hervatting van de reis, een kadootje van mijn schoonmama uit de hemel. Na rivers deep zij we nu weer mountains high. We vieren het in New Bern met oesters en Maine Lobster uit het aquarium.
In New Bern vinden we ook de "betere" supermarkt hier: Harris Teeter, van Ahold, met klantenkaart en al (die we nu dus hebben).

Met mijn amateuroog stelde ik al vast dat het meegenomen vliegwielhuis aan beide kanten past, op de al vastgestelde ca. 1/2 mm op een plek na. Dat is makkelijk te verhelpen, bevestigt Eric een paar dagen later. Dus hebben we nu weer vooruitzicht op een motorboot!!! Dat maakt ook weer actiever: roestplekjes te lijf gaan, kajuitdeurtjes afkrabben en lakken, fish finder monteren die dieptes moet gaan aangeven als we de wateren van de ICW gaan bevaren.

Even terug in Loenen / Eels on Wheels

Maandagmiddag (27/5) zitten Barry en Michelle op ons deck op de thee. De telefoon gaat: mama is toch overleden, haar hartje liet het uiteindelijk afweten.

Dinsdagmiddag zijn we vanuit New Bern naar huis gevlogen, waar we woensdagochtend waren.

Veel geregel voor uitvaart die maandag (gisteren) in het kerkje van Vreeland heeft plaatsgevonden. Het was een mooie dienst, ze zal er met tevredenheid op hebben neergekeken.

Er volgt nog een week met na-overlijden geregel en dan vliegen we weer terug om ons Amerikaanse avontuur (en blog) voort te zetten.

 

Onderstaand stukje blog-tekst lag al klaar:

Het plan voor vandaag (zondag26/5) is: vanmorgen naar de palingboer en daarna door, met de ferry, naar Bath (een historisch havenplaatsje). Eerst auto ophalen bij Deaton Yard en aldaar ook de blog updaten. Dat laatste neemt weer ontzettend veel tijd (en gemopper) terwijl we tekst en foto’s toch klaar hebben staan.

 

Dankzij de iPad rijden we rond 11.30 in een keer naar het juiste adres, waar twee gigantische Holland Seafood-trucks staan en speciale aanhangers met
Snake express: Live Eels on Wheels
erop, maar het verder uitgestorven lijkt. We kloppen op een voordeur, roepen oehoe, maar krijgen geen reactie. Dan maar naar het huis ernaast waar wel leven te bespeuren viel. Daar staat een man aan een auto te sleutelen en vindt het raar dat we niemand thuis troffen want she’s always home. Hij loopt met ons weer naar het huis en daar staat ineens een zwarte wipneusige chihuahua (dus niet de woeste Duitse Herder waarvoor op borden wordt gewaarschuwd) zenuwachtig te keffen Ah, y’see, that’s Rocks so she should be home  en inderdaad daar komt Mary naar buiten om ons te verwelkomen.

Ze laat ons het huis zien waar op dit moment intern allerlei opknapbeurten aan gebeuren en zet koffie. Als we aan tafel zitten komt Martie er ook bij, die is vanmorgen pas thuisgekomen met een lading levende Tilapia uit Miami en heeft dus maar kort kunnen slapen tot wij kwamen. Desalniettemin is hij na amper 2 uurtjes slaap en een douche zo fris als een hoentje.

Een ranke, witharige man van een jaar of 60, met slimme, vrolijke blauwe ogen die honderduit vertelt. Na de koffie vraagt Mary (Martie spreekt haar naam niet op z’n engels uit: Mèrry, maar op z’n nederlands: Muhríe) of we na een rondleiding over hun terrein mee uit lunchen gaan. Omdat we het plan hadden naar Bath te gaan slaan we dat af maar tijdens de rondleiding vertelt Mary dat ze iedere zondag in New Bern sushi gaan eten en ineens vinden we dat Bath wel kan wachten!

Martie (62) Bouw (dus niet Van der Plas, dat was de vorige eigenaar, inmiddels overleden), afkomstig uit Elburg als jongste van een gezin van 9 kinderen, vertelt over hoe hij als vrachtwagenchauffeur (van vistransporten) Mary (54) in Hull heeft leren kennen; hoe hij een eigen bedrijf eerst in Engeland, daarna in Frankrijk (teelt van en handel in paling) en uiteindelijk hier in Arapahoe heeft opgebouwd met alle ups en downs. Hij laat ons de heel dikke (zeker 10 cm doorsnee!) bruine waterslangen zien die in het riet aan zijn aan de tuin grenzende kreek in de zon liggen (“moccassins, heel giftig! Als ze je bijten moet je binnen 4 uur een antidosis krijgen anders ben je dood” Slik!) Ja , ik voer ze iedere dag wat stukken paling......  Hij heeft ook al eens 3 krokodillen waargenomen..... (zwemmen mij niet gezien dus!)

Aan de kreek hangt, opgehesen, een klein speedbootje. “Hebben we vorig jaar maar een keer gebruikt, als je zin hebt stop je er maar wat benzine in en neem je hem een paar dagen mee.”

Mary is een gezellige, rustige meid. Nee, ze mist Engeland niet, maar mist wel de gezelligheid die je in Europa hebt met cafes, terrasjes, etc. en de aanspraak met buren (die ze wel hebben, maar waarmee het contact alleen oppervlakkig is). De drie kinderen zijn inmiddels het huis uit, dus ik denk dat het af en toe best wel eenzaampjes is als Martie weer eens een paar dagen op stap is.

Er lopen, behalve de Chihuahua, ook twee Huskies die er vervaarlijk uitzien met hun blauwe lichtgevende ogen, maar heel aanhankelijk blijken te zijn. Martie heeft dit stuk land (120 acres) destijds gekocht; het grootste deel is nog steeds bos en dat vindt hij wel mooi zo. Een paar jaar geleden hadden ze in een grote, hoge boom ca. 30 meter van hun huis een zwarte beer met 3 cubs/jonkies (in het bos wandelen mij niet gezien dus!). Hun kreek heet ook Bear Creek

We bewonderen de trucs, van buiten en van binnen (Wat een ruimte!!!! Niet te geloven: achter de twee voorstoelen  een bank met tafel/ruim bed, tv, ijskast, magnetron, boven in cabine ook nog een ruim bed, airco, etc.) en de aanhanger met de slogan “Eels on wheels” waarin levende vis (Tilapia, paling, meerval, etc. allemaal “warm water fish”) wordt opgehaald en vervoerd. Als trucker is hier overigens een aardige boterham mee te verdienen (per week zo’n 1200-1800 dollar netto) horen wij.

Ook over vis kan Martie veel vertellen. Het blijkt dat de gronderige smaak die ik wel eens geproefd heb bij Tilapia en catfish (meerval) te maken heeft met het niet goed laten doorspoelen van de (levende) vis voordat die gedood wordt. Als ik zeg dat ik Pangasius, in NL soms “Atlantische Zeetong” genoemd, lekkerder vind dan Tilapia, zegt Marie afkeurend dat Pangasius stronteters zijn en dat ze gekweekt worden onder de wc’s van het personeel (he, da’s nou jammer, ik vond ze altijd zo lekker!). Martie kweekt overigens zelf geen paling of andere vis, hij doet de handel, het transport en de overslag. Een ding is duidelijk: je moet goed voor de vis zorgen van begin tot eind en dat schijnen een heleboel nieuwelingen in het vak soms niet zo nauw te nemen met als gevolg mindere kwalititeit. In de schuur staan naast de rode BMW van Mary, ook nog een Mazda van zoonlief en een sportieve Lexus Cabrio E???; we mogen ze allebei lenen als we daar behoefte aan hebben “die dingen moeten ook af en toe rijden”.

We lunchen bij een Japans restaurant, gerund door een Birmees die van Martie de vrije hand krijgt om voor ons lekkere sushi’s met paling te maken (een “Martie-roll”). Wij willen betalen voor de lunch maar dat wordt resoluut afgewezen. Daarna laten ze ons een wat beter gesorteerde supermarkt zien en een ijssalon waar je zelf diverse, dagelijks wisselende, smaken ijs uit de muur kunt tappen, waar je vervolgens zelf naar wens kleurenhagel, nootjes, marshmallows, snoepjes, smarties, cherries, toffee, chocolade en bedenk nog eens iets geks op kunt strooien (buffet met wel 30 verschillende keuzes); uiteindelijk betaal je aan de kassa naar gewicht.

Daarna rijden we naar de hangar op New Bern airport waar Martie een eenmotorige propellorvliegtuig heeft staan waarmee hij regelmatig ofwel vrijetijds- dan wel kleine transportvluchten uitvoert. Het is een 4 persoons vliegtuigje en Martie stelt voor dat we er binnenkort maar eens mee naar Okracoke (alleen per boot of vliegtuig te bereiken) moeten vliegen voor een lunch bij een van hun favoriete tenten.

Vliegen is hier redelijk vrij, i.t.t. Nederland waar je je aan allerlei regels moet houden, en goedkoop. Zijn zoon vliegt ook en het plan is dat ze binnenkort samen een reis naar Alaska gaan maken.

Na de tour drinken we tot slot nog een kopje thee bij hen thuis on the deck en nemen afscheid als oude vrienden. Het is inmiddels 6 uur als we weer op huis aangaan!