Even terug in Loenen / Eels on Wheels

Maandagmiddag (27/5) zitten Barry en Michelle op ons deck op de thee. De telefoon gaat: mama is toch overleden, haar hartje liet het uiteindelijk afweten.

Dinsdagmiddag zijn we vanuit New Bern naar huis gevlogen, waar we woensdagochtend waren.

Veel geregel voor uitvaart die maandag (gisteren) in het kerkje van Vreeland heeft plaatsgevonden. Het was een mooie dienst, ze zal er met tevredenheid op hebben neergekeken.

Er volgt nog een week met na-overlijden geregel en dan vliegen we weer terug om ons Amerikaanse avontuur (en blog) voort te zetten.

 

Onderstaand stukje blog-tekst lag al klaar:

Het plan voor vandaag (zondag26/5) is: vanmorgen naar de palingboer en daarna door, met de ferry, naar Bath (een historisch havenplaatsje). Eerst auto ophalen bij Deaton Yard en aldaar ook de blog updaten. Dat laatste neemt weer ontzettend veel tijd (en gemopper) terwijl we tekst en foto’s toch klaar hebben staan.

 

Dankzij de iPad rijden we rond 11.30 in een keer naar het juiste adres, waar twee gigantische Holland Seafood-trucks staan en speciale aanhangers met
Snake express: Live Eels on Wheels
erop, maar het verder uitgestorven lijkt. We kloppen op een voordeur, roepen oehoe, maar krijgen geen reactie. Dan maar naar het huis ernaast waar wel leven te bespeuren viel. Daar staat een man aan een auto te sleutelen en vindt het raar dat we niemand thuis troffen want she’s always home. Hij loopt met ons weer naar het huis en daar staat ineens een zwarte wipneusige chihuahua (dus niet de woeste Duitse Herder waarvoor op borden wordt gewaarschuwd) zenuwachtig te keffen Ah, y’see, that’s Rocks so she should be home  en inderdaad daar komt Mary naar buiten om ons te verwelkomen.

Ze laat ons het huis zien waar op dit moment intern allerlei opknapbeurten aan gebeuren en zet koffie. Als we aan tafel zitten komt Martie er ook bij, die is vanmorgen pas thuisgekomen met een lading levende Tilapia uit Miami en heeft dus maar kort kunnen slapen tot wij kwamen. Desalniettemin is hij na amper 2 uurtjes slaap en een douche zo fris als een hoentje.

Een ranke, witharige man van een jaar of 60, met slimme, vrolijke blauwe ogen die honderduit vertelt. Na de koffie vraagt Mary (Martie spreekt haar naam niet op z’n engels uit: Mèrry, maar op z’n nederlands: Muhríe) of we na een rondleiding over hun terrein mee uit lunchen gaan. Omdat we het plan hadden naar Bath te gaan slaan we dat af maar tijdens de rondleiding vertelt Mary dat ze iedere zondag in New Bern sushi gaan eten en ineens vinden we dat Bath wel kan wachten!

Martie (62) Bouw (dus niet Van der Plas, dat was de vorige eigenaar, inmiddels overleden), afkomstig uit Elburg als jongste van een gezin van 9 kinderen, vertelt over hoe hij als vrachtwagenchauffeur (van vistransporten) Mary (54) in Hull heeft leren kennen; hoe hij een eigen bedrijf eerst in Engeland, daarna in Frankrijk (teelt van en handel in paling) en uiteindelijk hier in Arapahoe heeft opgebouwd met alle ups en downs. Hij laat ons de heel dikke (zeker 10 cm doorsnee!) bruine waterslangen zien die in het riet aan zijn aan de tuin grenzende kreek in de zon liggen (“moccassins, heel giftig! Als ze je bijten moet je binnen 4 uur een antidosis krijgen anders ben je dood” Slik!) Ja , ik voer ze iedere dag wat stukken paling......  Hij heeft ook al eens 3 krokodillen waargenomen..... (zwemmen mij niet gezien dus!)

Aan de kreek hangt, opgehesen, een klein speedbootje. “Hebben we vorig jaar maar een keer gebruikt, als je zin hebt stop je er maar wat benzine in en neem je hem een paar dagen mee.”

Mary is een gezellige, rustige meid. Nee, ze mist Engeland niet, maar mist wel de gezelligheid die je in Europa hebt met cafes, terrasjes, etc. en de aanspraak met buren (die ze wel hebben, maar waarmee het contact alleen oppervlakkig is). De drie kinderen zijn inmiddels het huis uit, dus ik denk dat het af en toe best wel eenzaampjes is als Martie weer eens een paar dagen op stap is.

Er lopen, behalve de Chihuahua, ook twee Huskies die er vervaarlijk uitzien met hun blauwe lichtgevende ogen, maar heel aanhankelijk blijken te zijn. Martie heeft dit stuk land (120 acres) destijds gekocht; het grootste deel is nog steeds bos en dat vindt hij wel mooi zo. Een paar jaar geleden hadden ze in een grote, hoge boom ca. 30 meter van hun huis een zwarte beer met 3 cubs/jonkies (in het bos wandelen mij niet gezien dus!). Hun kreek heet ook Bear Creek

We bewonderen de trucs, van buiten en van binnen (Wat een ruimte!!!! Niet te geloven: achter de twee voorstoelen  een bank met tafel/ruim bed, tv, ijskast, magnetron, boven in cabine ook nog een ruim bed, airco, etc.) en de aanhanger met de slogan “Eels on wheels” waarin levende vis (Tilapia, paling, meerval, etc. allemaal “warm water fish”) wordt opgehaald en vervoerd. Als trucker is hier overigens een aardige boterham mee te verdienen (per week zo’n 1200-1800 dollar netto) horen wij.

Ook over vis kan Martie veel vertellen. Het blijkt dat de gronderige smaak die ik wel eens geproefd heb bij Tilapia en catfish (meerval) te maken heeft met het niet goed laten doorspoelen van de (levende) vis voordat die gedood wordt. Als ik zeg dat ik Pangasius, in NL soms “Atlantische Zeetong” genoemd, lekkerder vind dan Tilapia, zegt Marie afkeurend dat Pangasius stronteters zijn en dat ze gekweekt worden onder de wc’s van het personeel (he, da’s nou jammer, ik vond ze altijd zo lekker!). Martie kweekt overigens zelf geen paling of andere vis, hij doet de handel, het transport en de overslag. Een ding is duidelijk: je moet goed voor de vis zorgen van begin tot eind en dat schijnen een heleboel nieuwelingen in het vak soms niet zo nauw te nemen met als gevolg mindere kwalititeit. In de schuur staan naast de rode BMW van Mary, ook nog een Mazda van zoonlief en een sportieve Lexus Cabrio E???; we mogen ze allebei lenen als we daar behoefte aan hebben “die dingen moeten ook af en toe rijden”.

We lunchen bij een Japans restaurant, gerund door een Birmees die van Martie de vrije hand krijgt om voor ons lekkere sushi’s met paling te maken (een “Martie-roll”). Wij willen betalen voor de lunch maar dat wordt resoluut afgewezen. Daarna laten ze ons een wat beter gesorteerde supermarkt zien en een ijssalon waar je zelf diverse, dagelijks wisselende, smaken ijs uit de muur kunt tappen, waar je vervolgens zelf naar wens kleurenhagel, nootjes, marshmallows, snoepjes, smarties, cherries, toffee, chocolade en bedenk nog eens iets geks op kunt strooien (buffet met wel 30 verschillende keuzes); uiteindelijk betaal je aan de kassa naar gewicht.

Daarna rijden we naar de hangar op New Bern airport waar Martie een eenmotorige propellorvliegtuig heeft staan waarmee hij regelmatig ofwel vrijetijds- dan wel kleine transportvluchten uitvoert. Het is een 4 persoons vliegtuigje en Martie stelt voor dat we er binnenkort maar eens mee naar Okracoke (alleen per boot of vliegtuig te bereiken) moeten vliegen voor een lunch bij een van hun favoriete tenten.

Vliegen is hier redelijk vrij, i.t.t. Nederland waar je je aan allerlei regels moet houden, en goedkoop. Zijn zoon vliegt ook en het plan is dat ze binnenkort samen een reis naar Alaska gaan maken.

Na de tour drinken we tot slot nog een kopje thee bij hen thuis on the deck en nemen afscheid als oude vrienden. Het is inmiddels 6 uur als we weer op huis aangaan!