ZEILEN

Het weekeinde rond Monique’s verjaardag was het koudste van alle tijd dat we in Oriental waren. “Enjoyable cool, down South” moeten Kyle en Martin gedacht hebben.

Maar daarna werd het weer warm, heel warm, en klam. De laatste twee weken ging ik elke dag “naar mijn werk”, de laatste loodjes samen met Wag (van Wagner) – details van mast, verstaging, rolfok en giek – kostten nog veel tijd en aandacht. Wag vond het wel een idee dat ik zou blijven werken bij Deaton; in elk geval dachten passanten dat ik deel uit maakte van de crew.

 

Vrijdag 23/8 stond de mast en klonken daarop met stick-is-up champagne. Rechts  John Deaton, het meest voor Wag, in het groen Eric

 

De Hunter-giek was 3 ft te kort voor Selena’s zeilplan, dus combineerden we er een van de voor- en achterkant ervan en een halve mast van een Catalina waarvan de kiel door de bodem was gekomen na vastlopen. Een prachtige en robuste giek. De Hunter-genua past precies. In de natte hitte zette Elizabeth de nieuwe dodger (Monique’s verjaarskado voor mij!) erop en verlengde de huik voor het grootzeil (en vond onze bimini van PVC-doek maar niks, maar dat komt volgend jaar wel).  

En toen waren we afgelopen woensdag plotseling eindelijk, na 4½ maand, weer in het bezit van een zeilschip. We hebben haar omgevaren naar het town dock en brachten een zweterige nacht aan boord door. Dat zal wennen worden na ons verblijf in huisje met AC!

Na een heerlijk etentje bij Elizabeth – Southern style shrimps and grits, heeeeerlijk – sliepen we toch nog maar een laatste nacht met AC. 

Al onze Orientaalse vrienden druppelden langs voor last goodbye drinks. Melinda van de lokale internetkrant Town Dock (ga naar www.towndock.net/on-the-cover ) kwam foto’s van ons – met Seleentje tussen ons in – nemen. Om elf uur donderdagochtend kwamen Ray & Peggy met een emmer Bloody Mary. “Coffee? Yiiiich... May I put YIPPIE, THEY ARE GONE! On facebook?” zegt Ray. “Come back, guys”.

Daarna de Beemer terug naar Marie en een laatste lunch met haar. Martie moest plots naar NL wegens een ernstig zieke broer. “I’ll miss you” zei Marie Wij zullen Martie en haar ook missen. Maar we komen terug!

En toen stuurde Monique Selena met vaste hand de haven uit. Wind op de kop, motorend de NeuseRiver af. Daarna stukje op de genua, naar ankerplek in Gale creek. Gelukkig geen gale maar wel veel steekmugjes en klamme hitte. Monique vond het een akelige nacht.

Zaterdag op de Pamlico River en Pungo River onder vol tuig verder naar Belhaven waar we nu liggen.