(below in English)
Mijn eerste dag
als pensionado, 1 februari, in de
kuip van Selena. Stralende zon tegen een diepblauwe lucht, 25 graden. In
jachthavens Naarden en lelystad heb ik ze geobserveerd, de grijze energieke
mannen (nooit vrouwen) die naar de boot gingen in plaats van naar hun werk – om
rond vijf uur weer huiswaarts te gaan.
Not me. Om elf ur
zat ik na 5 uur vliegen en 1 uur bus naar Santa Cruz de Tenerife zat ik dus in
de kuip, mijn thuis voor het komende half jaar. Ze lag erbij zoals ik haar had
achtergelaten, nou ja, bijna. Daarover zo meer.
Na even verdwaasd
zitten waren er klussen. Zeilen aanslaan, instrumenten uit verborgen plekken
vissen en aansluiten, Joao en Miriam, onze vrienden van de zomer in de armen
sluiten.
De volgende dag
boodschappen voor een maand (howel ik die ook als met Monique gedaan had
afgelopen augustus, ik kan nu waarschijnlijk ook nog de Pacific over zonder
gebrek).
Vrijdag en
zaterdag was het pensionado-weer, zondag verre van. Zwarte wolken daalden neer
vanaf de Anaga-bergen (het noorddeel van Tenerife; voor wie naar Tenerife gaat:
auto huren en ernaar toe, aan de oceaankant een mini regenwoud heel anders dan
het vulkanische deel rond de Teide (midden/zuiden). Met kille wind en motregen.
Onder water heb
je daar geen last van dus deed ik mijn rudimentaire duikuitrusting aan om het
onderwaterschip te bekijken. Dat was niet zoals ik haar hadc achtergelaten.
Flora en fauna weelden tierig (en moeten ook wierig geteeld hebben). Cockles en
Mussels, Molly Malone zou er rijk mee geworden zijn. Planten, klimop, wormen,
een onderwaterhortus. Alleen op de schroef al zat een maal voor vier. Die heb
ik eraf gekrabt, vanwege de voortgang naar een boat-lift, 3M naar het noorden
om Selena’s bottom te kuisen.
Joao had intussen
een uur eruit-schoonmaken-erin geregeld. Tegen wind 3 en golven 5 stampten we
de drie mijl naar de Marina de Tenerife in de vissershaven. “Dat gaat een knoop
schelen!” zei ik blij tegen de marina-baas. “Maak er maar 2 van” was zijn
antwoord, “maar binnen twee maanden nieuwe antifouling aanbrengen, anders wordt
het nog erger dan nu”. Leuke klus voor aan de overkant
Een uur later
zeilden we heerlijk op het fokje terug.
We zijn er klaar
voor!
De kalima waait,
oostenwind recht van de Sahara, als je met je mond inademt knarsen je tanden
van het zand. Tijd om te gaan.
P.s. see below
for San Joao
- - - - - -- - -
- - -- - - - - -- - - - - -- - - - - -- - - - - -- - - - - -- - - - - -- - - -
- -- - - - - -- - - - -
For my
growing number of readers that want to follow what you could do once retired
but who do not understand Dutch, I will add an English version. It will not be
an exact translation.
My first day as a pensionado February 1, I was sitting in my cockpit. I’ve
seen that in the yacht harbours where I had my (2) boats. Grey but energetic
men sitting in their cockpits, looking a bit lost, and than at 5 o’clock
leaving for home.
Not me, having just arrived in Santa Cruz de Tenerife.
Selena will be my home for some time to come. I found her as I had left her –
that is, almost, as I will reveal later.
Sitting there, I felt a little lost too. In Holland the snow
had just melted, and then 4 ½ hours later, it is hot, with the sun burning in a
dark blue sky.
Never mind, lots of work to do. Fixing sails, connecting
instruments, cleaning black sand from the deck, greeting Joao and Miriam, our
Tenerifian friends.
Next day: shopping for food for a month, with the help of
Joao who drove me wherever I wanted to go. Then storing all the food. There is
hardly any space left, I wonder how we sailed with 3 or 4 with stores for a
week at sea…
On Sunday the weather changed dramatically. Dark clouds came
down from the Anaga Mountains (at the northern part of Tenerife), with chilly
wind and rain. So I went under water (nice temperature) to see what Selena’s
bottom was like. That was not as I had left her. Cockles, mussels (Molly Malone
could have been rich selling them), plants, everything you do not want growing
on the hull of your boat. The propeller
alone carried enough shells to feed a table of four. I freed the propeller of
all this good food to be able to motor – against the wind – to the yacht
harbour with a boat lift a few miles north.
Joao arranged a time slot for Monday. 5 quarters of
wrestling agains the wind, Selena out-of
the water, cleaned and in the water in an hour – “that will be a knot faster” I
said. “make that 2 knots”, the manager of the wharf assured me – and a smooth
sail of 3 quarters of an hour back to the Santa Cruz Marina.
We’re ready now!
The wind that is blowing now is the Kalima, straight from
the Sahara. Inhale through your mouth and there is sand grinding between your
teeth. Time to go!
P.s. I will twitter to the Pope to have Joao declared San
Joao, he helped me so much with fixing so much.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten