DROOGZEILEN - of wat we allemaal niet kunnen bevaren nu

We zijn gestrand in een heel interessant vaargebied. Het water hier is een onderdeel van de Intra Coastal Waterway (ICW): van Florida tot bijna New York kun je aan de binnenkant van de Amerikaanse Atlantische kust varen. De bedoeling is dat hij op minimaal 8 ft  diepte gehouden wordt, maar van zeilers begrijp ik dat die af en toe met hun tanden in de dodger (buiskap, Engels Engels: sprayhood) vliegen als de kiel de bodem raakt.

De kust van North Carolina is een bijzonder deel van de ICW. Vanaf Cape Lookout bij Morehead City en Beaufort (waar ik binnengesleept ben) tot bijna de Chesapeake Bay ligt, 160M lang, een rij van lage, dunne zandeilanden, de Outer Banks. Vanaf het zuiden gezien lopen ze eerst naar noordoost, om dan met een scherpe knik bij Cape Hatteras eerst noord en dan noordnoordwest te gaan. Erachter liggen grote lappen water, Pamlico Sound, en Albemarl sound, verbonden door de Croatan Sound (de eerste en laatste genoemd naar indianenstammen die hier woonden toen de eerste Engelsen arriveerden) en diepe, brede riviermondingen. Oriental ligt aan de Neuse River, de breedste rivier in de VS, wordt hier trots vertelt, ja, breder dan de Missisippi. Pamlico Sound is 70M lang en 20M breed, ongeveer het oppervlak van het IJsselmeer. Deze wateren kunnen al bij windkracht 4 een korte, vervelende golfslag geven, gevaarlijk zelfs, zegt mijn pilot. Voor doorgewinterde IJsselmeerzeilers is vervelende korte golfslag geen punt, maar de ondieptes overal maken het lastig water.

Het getij veroorzaakt door de maan mag geen naam hebben hier, dat door wind des te meer. Na twee dagen harde noordelijke wind stond het laagste deel van het dorp blank. Niet erg, de meeste huizen staan op terpjes of op palen. Als dat niet hoog genoeg is, laat je je huis gewoon optillen om het op hogere palen te zetten. Of je hebt altijd een boot naast je huis.

In de Croatan Sound ligt het eiland Ocracoke, waar de eerste Engelse kolonie in Amerika werd gevestigd (en die na drie jaar een zonder spoor achter te laten was verlaten, zie hieronder: Lost Colony). De plaatsjes Manteo en Wanchese hebben de namen van de indianen die in 1585 mee naar Engeland werden genomen (en keurig weer teruggebracht).

Morehead City, Beaufort en New Bern zijn al eerder in het blog aan de orde gekomen. Er zijn nog veel meer historische stadjes: (Little) Washington, Bath, Elizabeth City, Edenton, met mooie koloniale 18^e eeuwse huizen. (Willen we allemaal naar toe!)

Op stukken van de Outerbanks staan heel veel witte houten vakantiewoningen, die eens in de zoveel jaar wegwaaien door een langstrekkende orkaan, maar delen zijn ook ongerept natuurgebied. Naast de talloze haventjes en jachthavens zijn er eindeloos veel ankerplekken, bij stadjes of in de stilte, in een beschutte baai met uitzicht over groot water, of in een door bos omgeven creek. 

Je reist hier ook door de geschiedenis van de VS. In noordoostelijk North Carolina en oostelijk Virginia waren de eerste Engelse settlements. In 1776 vochten ze zich in de Revolutionary War los van Engeland en de War of 1812 tegen Engeland èn Frankrijk zette de VS voorgoed als natie op de kaart. Je kunt jaren van slagveld naar slagveld uit de Civil War (1860-1864) reizen, of plekken bevaren waar gepantserde schepen (ironclads) van de Union en de Confederation elkaar naar de bodem probeerden te schieten.

De allereerste Engelse poging tot permanente settlement in Amerika is de mysterieuze

Lost Colony

Met weglating van veel details is dit ongeveer het verhaal.

Nadat het gebied verkend was en een eerdere mislukte poging tot settlement kreeg Sir Walter Raleigh (die er zelf overigens niet heen ging) in 1584 toestemming/opdracht van Elizabeth I - the Virgin Queen - een kolonie voor haar te stichten, Virginia. In 1585 werd er een fort gebouwd met achterlating van wat soldaten en werden twee indianen mee naar Engeland genomen. Na veel gedoe en ongeluk werden in 1587 150 settlers, onder de leiding van John White op Roanoke Island gezet, een eiland binnen de Outer Banks. Tegen hun wil – een van de schepen die ze bracht strandde waarbij zaaigoed en werktuigen verloren gingen en van de soldaten die hadden moeten helpen werd er maar een, dood, teruggevonden – maar ze werden niet mee terug genomen. In het najaar was het eten op en leefden ze van – nu een gewilde delicatesse – blue crabs. In 1585 was om een vermeende diefstal een indianendorp platgebrand, zodat van die kant geen hulp kwam, in tegendeel. Ten einde raad werd John White in het opgelapte gestrande schip terug naar Engeland gestuurd om hulp te halen. 90 mannen, 17 vrouwen en 11 kinderen, waaronder zijn dochter en net (in Amerika!) geboren kleindochter, bleven achter. Na een barre zeiltocht over de North-Atlantic kwam hij in Engeland. Een schip terug met hulp lukte niet: er was intussen oorlog met Spanje en alles dat kon varen werd ingezet tegen de Spaanse Armada.

Pas in 1590 kwam White terug op Roanoke, dat hij geheel verlaten vond, orderlijk verlaten, dat wel. Op een paal stond Croatan gekerfd, een indianenstam op Croatan Island (nu Hatteras Island, onderdeel van de Outer Banks, met de beruchte Cape Hatteras). Door het slechte weer en een onwillige bemanning werd er niet verder gezocht.

Jaren later, tot midden 18e eeuw, rapporteren kolonisten van nieuwere lichtingen dat ze indianen tegenkwamen met grijze of blauwe ogen die Engels spraken.

Een mooi boek over de Lost Colony is Big Chief Elizabeth van Miles Smeeton

De eerste blijvende Engelse kolonie is Jamestown uit 1607, iets noordelijker aan de James River die uitkomt in Chesapeake Bay. New Bern, 20M stroomopwaarts vanaf Oriental, en Bath aan de Pamlico River zijn pas 100 jaar later gesticht. 

De kaart uit 1584 zou met wat goede wil nog steeds als tochtplanner te zijn gebruiken

Alweer een week ....

 Zondag 19 mei

Midden in de nacht (1.30) word ik wakker gebeld door Ineke, verpleegster van ’t Kampje, dat het niet goed gaat met mamma; heel benauwd, dokter is geweest, wsch. longontsteking, moet medicijnen maar vanwege weekend moeten die uit Woerden gehaald worden met tot slot de mededeling “het gaat echt niet goed, hoor!” (ik ken de understatements van Ineke, dus begrijp dat het gewoon echt heel slecht gaat).

Ik bel met Reina die Joosje zal waarschuwen en met zusje Barbara die van plan was dinsdag naar Loenen te komen maar dat nu zal vervroegen. Gelukkig dat zij nu allemaal in Nederland (terug) zijn (vorige week waren de kinderen nog bij ons en Barbara thuis in Parijs)!
De nacht slapen we verder weinig vanwege gedachten bij mamma en de sms’jes die we krijgen waarin we op de hoogte worden gehouden.
Zusje en dochters zorgen en waken bij mamma (95) die dankzij antibiotica en roomboterkoekjes toch weer schijnt op te knappen.
Had ik de dag ervoor ook niet op Internet moeten opzoeken Hoe en Hoe-snel en Wat-kost-het van Oriental naar Amsterdam te komen; dat is ellende over jezelf afroepen of zoals mamma zou zeggen “God straft onmiddellijk”.

Maandag 20 mei

Berichten uit Nederland mbt mamma zijn voorzichtig positief gelukkig.
Sinds vanmorgen kunnen we in ons huisje ook internetten dankzij onze lieve buurvrouw Elizabeth en Bas is druk doende motoronderdelen te zoeken. Ook van diverse andere kanten komen tips binnen die Bas allemaal natrekt.

In de consignment store hebben we eind vorige week een goede oude barbecue op de kop getikt (nieuwe zijn in dit oord niet te vinden) voor 10 dollar (afgepingeld van 20 dollar “cause I have to clean it”; lekker Hollands gedaan dus!). Gisteren heerlijke spare ribs en vandaag heerlijke T-bonesteak op klaargemaakt.

Dinsdag 21 mei

Toestand mamma ongeveer als gisteren.

Bas heeft een aantal bedrijven aangeschreven met foto’s en gevraagd of ze het door ons benodigde onderdeel toevallig kunnen leveren. Een bedrijf in GB laat al snel weten de onderdelen in huis te hebben in goede staat. Dat is bijna te mooi om waar te zijn en ik wacht dan ook nog maar even met het te geloven! Bas gaat het er met Eric over hebben want we willen niet veel aanschaf- en vrachtkosten betalen om vervolgens toch met een niet passend of incompleet onderdeel te zitten (nog afgezien van de psychologische domper).
En: de vraag die sommige lezers stellen: komt dit allemaal door die lijn van de Coast Guard in de schroef: Ja. Dat is ook bevestigd door een schade-expert hier, verse breuken, dikke lijn, motor met klap stil, energie moet ergens heen, motor wil weg, en scheurt van steunen (samenvatting uitleg door expert Stephen).

Er valt verder weinig te doen behalve stukjes fietsen, boodschapjes doen, keukentje vegen, afwassen, knoopje aannaaien, spelletjes op computer, schrijven op computer, lezen (van een boek want mijn Bolcomboeken heb ik nog steeds niet kunnen downloaden), beetje zingen. Ik denk dat ik maar eens ga kijken of er hier ook een koor is!

Het is hier iedere dag warm, zo’n 30 graden Celsius (in NL 14 graden lezen wij) en we krijgen een gezond kleurtje. Gelukkig staat er ook steeds een lichte bries ter verkoeling en is het huisje voorzien van fans en airco.

Gisteren kennis gemaakt met onze buurvrouw die in het met ons spiegelende  tweelinghuisje haar kantoor, administratie en marketing van diverse kleine non-profit bedrijfjes, gevestigd heeft. Deborah, zo heet ze, meldt dat als we hulp nodig hebben we altijd een beroep op haar kunnen doen. De dag erop bedenk ik dat het mooi zou zijn als ik via haar sterke wifiverbinding op internet zou kunnen met mijn laptop (die van Elizabeth is blijkbaar “vol” nadat Bas’ iPad daarop is aangesloten). Deborah reageerde wat aarzelend dus ik zei dat ze er rustig even over kon denken en indien niet, ook geen probleem. Ja, ze moest even kijken of dat wel kon. Het is, dagen later, duidelijk dat ze niet gewoon durft te zeggen dat ze het niet wil en dus loopt ze steeds schichtig, en alsof ze oogkleppen opheeft, langs onze voordeur op de loopsteiger die onze huisjes samen delen.

Donderdag 23 mei

We zijn naar het zandstrandje aan de Neuse rivier gegaan en hebben daar wat gelezen. Toen de rug te erg begon te kraken zijn we verhuist naar het grasveld even verderop, ook met zicht op de Neuse, en hebben ons geinstalleerd in die heerlijk zittende houten, typische Adirondack chairs die daar tot ieders gebruik ter beschikking staan. Op iedere stoel is een plaatje geschroefd met “In loving memory of  naam overledene, beloved wife/husband of naam nabestaande(n)”. Mooie traditie, zouden we in Nederland ook moeten doen; zo denken de mensen nog eens aan je!

Inmiddels is buurvrouw Deborah wat minder schichtig nu ze gemerkt heeft dat we haar niet de duimschroeven zullen aandraaien over haar wificode en haar zelfs vriendelijk groeten!

 Zaterdag 25 mei

Vandaag mamma’s laatste antibioticadag en dan is het afwachten hoe dat verder gaat.

Ze heeft de laatste week extra zorg en liefde gekregen van zusje Barbara, Joosje en Reina dus het onheil van een week geleden is even afgewend....

Gisteravond, op weg naar de wekelijkse dorpsborrel in de Tikibar (toch maar weer), wordt Bas vanaf een motorboot aangeroepen door Barry (de man die het interview op YouTube plaatste). We worden aan boord uitgenodigd door Ted en Sarah die ook gestrand zijn sinds die morgen vanwege een gebroken motoronderdeel, maar met een onderdeel dat makkelijk en snel leverbaar is. Zij kennen Barry van een eerdere tocht samen. We drinken een borrel en Ted verteld honderduit terwijl de ene whisky on the rocks na de andere, per pint, bij hem naar binnen glijdt. Wij houden het verstandig bij één biertje en gaan dan alsnog naar de Tiki-bar om Kip nog even te groeten.

Vanmorgen op de farmer’s markt een cinnamon/raisin bread, home grown swiss chard en sugar snaps en weer een spinaziequiche van Kip gekocht. Daarna weer naar de consignment store voor een paar klapstoelen die we vanavond nodig hebben voor een openlucht muziekavond in The Silos (het hele dorp in staat van opwinding want dit is de eerste keer dat ze dit organiseren en er komen wel drie bands!): Just bring your own folding chair en zij hopen natuurlijk op een hoge drankomzet!

Enkele weken geleden, toen we nog niet wisten dat we na de vakantie met de kinders toch nog enige tijd in Oriental zouden moeten verblijven, kwamen we bij Elizabeth in de winkel een vrouw tegen die wilde weten waar we vandaag kwamen: Ah Holland, I thought I recognized your accent! Zij is een Engelse, getrouwd met een Nederlander uit Groot Ammers die hier in de buurt ergens paling en andere vis kweekt en exporteert. Zo kwamen we met z’n vieren te praten over hoe heerlijk gerookte paling is etc. Zij roken blijkbaar maar mondjesmaat (want hier is er geen markt voor, men gruwelt bij het idee om een soort slang te eten), maar voor beginning of June stond dat weer gepland dus als we wilden konden we dan wat bestellen. Helaas, zeiden wij, dan zijn we hier alweer weg (dat was natuurlijk ook de goden verzoeken!!!).

Maar vanmorgen (we mogen de leen-Cadillac dit hele weekend lenen) dacht ik daar ineens weer aan, dus vroeg ik Elizabeht of ze wist hoe die mensen heten en waar ze woonden (had het op internet niet kunnen vinden). E. wist dat niet maar dan moesten we even naar de viswinkel gaan, een kleine grijze man, Buddy heet hij, die zou het wel weten.
Wij naar viswinkel, Buddy wist het niet, maar een echtpaar in de winkel wel. Ja, dat was een Nederlander en hij heette iets met “Vander...” en ze konden ook zeggen hoe we daar moesten komen maar preciese naam en adres wisten ze niet. Visboer Buddy kwam al aanlopen met telefoongidsen, vrouw van echtpaar zocht het nummer op en even later bleek ze ook al gebeld te hebben en kreeg ik de telefoon in mijn handen gedrukt.
Man (Van der Plas) zit vandaag in Miami, maar morgen is hij er weer en volgens zijn vrouw zou hij het heel leuk vinden om ons te ontmoeten. Morgen om 9 uur (a.m.) krijgt hij een lading levende Tilapia binnen dus als we willen zien wat ze daarmee doen zijn we dan welkom en anders ieder moment daarna.

Het is Memorial Day Weekend maar anders dan dat daarom hier en daar concerten gegeven worden of speciale kortingsacties in winkels, zie je dat nergens aan af; geen vlaggen half- of heelstok zoals bij ons op 4 en 5 mei.

Zondag 26 mei

Gisteravond dus naar het buitenconcert geweest; was leuk. Het gekke is dat Bas en ik in de gezichten van het publiek allebei diverse mensen uit Loenen aan de Vecht herkenden. Dat was natuurlijk niet zo, maar gek dat  je allebei die ervaring hebt!

Bij het bestellen van bier kregen we een gifgroen armbandje om de pols met de mededeling “over 21”. Glad I don’t look it, zei ik tegen het meisje die ze omdeed waarop ze moest lachen.
Het begon met een solo optreden van een zanger/gitarist, daarna een duo zanger/gitarist met drummer; beide niet geweldig maar verdienstelijk.

Om 18.00 uur zou de muziek pauzeren voor een wedstrijd pizza eten voor kinderen v.a. 6 jaar; welk kind het snelst een pizza van zoveel inch naar binnen werkt en when you throw up you’re disqualified. Hoe verzin je het!? En wie laat zijn kind aan zo iets weerzinwekkends mee doen!? Ook hier speelden Bas en ik voor struisvogel en gingen even naar huis voor ons avondmaal. Rond 19.30 waren we weer terug, dit keer met onze klapstoeltjes (wiebel-wiebel op het fieststuur). Bas kwam Eric, van de bootyard, tegen die meldde dat his band next was en inderdaad, daar kwam een 4-koppige band het podium op met Eric op basgitaar (Bas: een fretloze bas) en verder een goede zanger met de motoriek van 1/3 Mick jagger, 1/3 Joe Cocker en 1/3 een kip, drummer en gitarist die – op een geheel eigen manier – een uur vol speelden met covers van diverse oude en nieuwe nummers (o.a. Doors, Talking Heads, Billy Whithers, Ray Charles, Prince) en heel goed! Daar gingen voor het eerst ook mensen bij dansen. Het publiek was opvallend “oudere jonger” maar ook wel jonger. En, ook opvallend, 100% white/Caucasian zoals ze dat hier aanduiden.

 

WE ZIJN WEER THUIS

De Blue Ridge Mountains zijn een prachtig alternatief voor de Intra Coastal Waterway. Geen schommelend schip, maar een schommelende auto door de bochten en hoogten en laagten in de weg over de kam van de bergen. Joosje klaagde over zeeziekte na een dagje rijden vanuit onze farm naar Natural Bridge.

Het plaatsje Natural Bridge, de lezer raadt het al, ligt bij een natural bridge. Het bestaat uit een enorm hotel/convention center en een enorme soevenierwinkel die ook de ingang (na betaling van $20) naar de natuurlijke brug is. De brug is een stukje van een diepe gorche  waar de rots aan de bovenzijde niet is weggeslepen door het water. Hij lijkt het meest op een uitsnede van een hele hoge kathedraal. Heel imposant. “Hoe kan ik de bovenkant nu zien?” vraagt Monique zich af. Dat heeft ze al ongemerkt, toen we eroverheen reden, op highway 11. Er is ook een indianendorp nagebouwd, maar Merlijn vindt akrobatische toeren langs het water waarbij hij er net niet invalt interessanter.

Er zijn ook caves, de diepste grotten aan de oostkant van de VS. Afgezien van de stalagmieten en –tieten zie je de scheef hangende platen rots (zoals leisteen, maar dat is het hier niet) waaruit het onderaardse hier bestaat. We dalen diep af in een spleet waar ze net niet tegen elkaar liggen. Na de ontdekking ruim een eeuw geleden werden ze uitgekamd op goud (wat er niet was) en andere waardevolle materialen. De gids doet op een zeker ogenblik het licht uit om te laten ervaren hoe het was als toen de lamp uitging. Absolute duisternis, je bent alle orientatie kwijt. 

Na een lunch in de Pink Chevrolet, een diner vol posters van jaren ’50 sterren, een juke box, een oude benzinepomp en een James Dean-motor gaan de kinderen nog een paar dagen naar Washington en dan naar huis.

En wij dat laatste ook. We rijden nog een stuk Blue Ridge Parkway, met zijn vergezichten de Shenandoah Valley in en dan weer over gewone wegen. In Kinston (de g is aan het begin van de Revolutionairy War uit de naam gehaald) is de Mother Earth Brewery en volgens Wikipedia een heel goed restaurant. Dus overnachten we daar. Heerlijke bieren, en inderdaad een buitengewoon goed restaurant, de Chef and Farmers, alles vers, uitgekiende smaakcombinaties en mooi opgediend. Een omweg waard, zou Michelin ongetwijfeld met ons eens zijn.

Donderdagavond zijn we weer terug in Oriental en vrijdagochtend brengen we alle etenswaar en nog wat dagelijkse zaken van Selena naar ons huisje (“Seaside”, Broadstreet 303, Oriental, NC 28571). De komende maand is dit ons thuis.

Wederom zijn we in afwachting van (zo langzamerhand een wonder) reparability at bearable cost – of total loss en de problemen die dat met zich meebrengt – van Selena.
We zijn hier in the South, (generaliserend:) Obama wordt hier op zijn allergunstigst als een socialist gezien. Op de wijnproefmiddag in Oriental waar we even aanleggen (en met 6 flessen weer vertrekken) zegt iemand: "Socialism is the best form of government in the world, until it runs out of somebody's else's money!" Instemmend gelach. Maar iedereen in het gezelschap vindt dat de pont over de Neuse gratis moet blijven, run by somebody else's money.

’s Middag bekijken we met een door de Nederlandse ingeschakelde Amerikaanse schade-expert het nieuw ontdekte euvel. Als iemand een goed vliegwielhuis voor een BMC-Newage Captain uit 1970 weet (foto): mail!

Overigens: mails met berichten uit het vaderland worden op prijs gesteld; een reactie op  het blog komt in ook onze mailbox basopselena@gmail.com.

Hier Monique’s verhaal:

Woensdag 8 mei

Kinderen zijn vanmorgen weer vertrokken; de rust is weergekeerd in huize Zijp.

Bas en ik zullen ze morgen volgen maar zijn nu bezig het laatste slechte nieuws van gisteren te verwerken aangaande Selena. Bij het uit elkaar halen van de motor bleek ook het vliegwielinzetstuk (oid) gebroken te zijn en dat gaat veel geld kosten om dat te maken. We zijn dus weer even zoveel stappen terug wat beslissingen nemen betreft als een paar weken geleden! De verzekering gaat een surveyor sturen om de zaak te beoordelen en of ze al dan niet ‘total loss” verklaard zal worden. Bas en ik hebben ons er min of meer bij neergelegd dat Selena een spuitje moet krijgen (zo voelt het echt!) en proberen zo af en toe wat zinnigs te bedenken over hoe en wat dan verder.
Voorlopig willen we eerst de vakantie met de kinders zo gezellig mogelijk doorbrengen.

Zondag 12 mei

Woensdag zijn we na een dag rijden,  met heerlijke lunch in oud Annapolis op een terras aan de haven, in de zon, aangeland op een prachtige boerderij in Rochelle in de glooiende heuvels van Virginia, door Joosje via internet gevonden. Fiona, de eigenaresse, van oorsprong Engels maar al met haar ouders naar de VS verhuist, heeft een groot stuk grond en een schuur met een stuk of vijf paarden. Het is een lief en sfeervol huis maar behoorlijk rommelig; de keuken met haar attributen niet wat wij lekker schoon zouden noemen, het ruikt beneden behoorlijk naar natte hond, er heerst een wantsenplaag (dat zijn van die driehoekige kevertjes) en onder de keuken huist een anderhalve meter lange zwarte (naar we later  horen ongevaarlijke) slang. Maar als je daar eenmaal aan gewend bent is dat allemaal geen punt want het weegt niet op tegen de ruimte en het uitzicht.

Bedden, slaap- en badkamers zijn wel schoon. Daarnaast heeft ze in de tuin een “hot tub” waarin Bas en ik elke morgen onze dag beginnen met een kop koffie on the side. Merlijn duikt er dan ook nog een of ander moment bij maar daarvan zien we eigenlijk alleen maar twee witte billetjes want hij verblijft grotendeels onder water.

Een van de paarden heeft net een veulen en het is schattig om te zien hoe het beestje – net 2 weken oud – oefent in het paard zijn met steigeren, draven, galloperen en rollebollen.

Merlijn heeft gisteren zijn eerste paardrijles gehad van Fiona.

Gisteravond zijn we na een tip van Fiona naar een rodeo (op z’n Amerikaans: ródeo) geweest.

Hoewel we dat niet allemaal zo zagen zitten zijn we toch met z’n allen gegaan. Een grote arena met stevige hekken eromheen met aan twee kanten tribunes, achter het terrein waar de stieren en hun berijders zich klaarmaken en één kant met een grote feesttent voor de sponsors. Verder kraampjes met hamburgers, french fries en  funnel cake, lottery tickets voor een goed doel (we kopen er 6), cowboyversiersels en andere rotzooi.
Het feest begon met een 8-jarige op een wat groter stierkalf. Toen het joch eraf was gegooid, al snel, liep het beest wat verdwaasd door de grote “arena”, achterna gezeten door twee cowboys met lasso’s die hem weer terug dreven naar waar hij vandaag was gekomen. Het arme beestje zakte op een gegeven moment door zijn poten en werd min of meer weggesleept. Dat was dus precies wat ik niet had willen zien en zo dacht Bas er ook over. Maar ja, je hebt 15 dollar pp entree betaald dus om nou meteen rechtsomkeerd te maken?

Bas en ik besloten even niet verder te willen kijken en ons maar op de hamburgers te storten en daar kwamen we Fiona tegen die daar met haar gast, een oud marineman, ook naartoe was gekomen. Daar heeft Bas natuurlijk weer uitgebreid over zijn zeilavontuur moeten vertellen. Fiona ging ons voor naar achter de arena hoewel dat officieel niet is toegestaan. Dat was pas het stoere mannenwerk! Daar staan de stieren met 2 of 3 in een hok en ook staat er al een rij stieren in krappe hokken klaar om “rijklaar” gemaakt te worden (inclusief de “klotenband”). Van bovenaf stapt dan de berijder op de stier en trekt hij de band/het touw waaraan hij zich vasthoudt strak rond de stierenborst en rond zijn hand. Als hijer  helemaal klaar mee is en de omroeper heeft vertelt wie we gaan zien en wat hij allemaal al niet gedaan heeft, wordt het hek opengeklapt en bokt de stier met berijder de arena in. Ondertussen lopen de andere cowboys zenuwachtig heen en weer, over het algemeen jonge jongens van begin twintig, schat ik. Fiona vertelt dat de winnaars behoorlijke bedragen kunnen winnen en dat een van de jongens een 4^e jaars student is die hiermee zijn studiekosten hoopt te betalen.

Als je het van zo dichtbij bekijkt valt het bij nader inzien allemaal wel mee. De stieren staan rustig op hun beurt te wachten. De stieren zijn van de organisator en reizen rond met dit circus, doen dit dus regelmatig. Je ziet ze routinematig de arena inspringen, wetend dat hun berijder het hoogstens anderhalve minuut uithoudt en dat ze dan weer terug kunnen hun hok in (de meeste lopen daar dan ook rechtstreeks weer naar terug). De “klotenband” werkt blijkbaar niet als er niet iemand op hun rug zit, want zodra hun berijder eraf gegooid is lopen ze weer rustig.


Maandag 13 mei

Vanmorgen allemaal weer vertrokken uit Rochelle, richting The Natural Bridge waar we rond borreltijd aankwamen. Dus met z’n allen gegeten, veel electronisch gepiel met iPad’s, laptops en telefoons en toen was het alweer bedtijd.

Volgende dag zijn we de Natural Bridge gaan bekijken; je kunt daar een wandeling maken van ca. 2 mijl. Heel mooi, langs een behoorlijk stromende rivier onder die natuurlijk gevormde brug door, tot aan een waterval.
De jongens en het jongetje zijn daarna nog de caverns gaan bekijken. Joosje, Reina en ik zijn toen de vlindertuin en vervolgens het wassenbeeldenmuseum ingegaan.
Daarna met z’n allen geluncht in weer zo’n mooie formica diner “The Pink Cadillac”, nog een paar foto’s en toen was het afscheid daar. De kinders richting Washington voor de laatste anderhalve dag en wij weer langzaam zuidwaarts richting Oriental.
Eerste nacht in South Boston, tweede nacht in Kinston.
 

Zaterdag 18 mei

Sinds gisteren zijn we weer terug in Oriental in ons oude huisje.

We hebben het voor nog een maand kunnen huren voor een heel vriendelijk prijsje als je, zoals ik vanmorgen op internet ontdekte, ziet wat normaliter hier aan huur gevraagd wordt (rond de 150 dollar per nacht en 500 per week; wij betalen 675 voor 4 weken!); hebben we geen tv, radio of wifi maar dat is allemaal op te lossen c.q. wordt niet gemist.

Gisteren is de surveyor, op verzoek van de ned. verzekeraar, komen kijken. Een aardige vent die aanbood ons op te pikken bij het vliegveld waar we onze huurauto moesten terugbrengen.

Meer dan een uur heeft hij van alles bekeken en advies gevraagd aan Eric. Het ziet er somber uit want onderdelen lijken niet meer te vinden en reparatie gaat veel geld kosten maar Bas blijft hopen op een wonder. Volgende week hopen we eindelijk meer te weten zodat we kunnen plannen wat we verder gaan /moeten doen.

We stuurden een mailtje aan Ray en Peggy om te vragen of we hun fietsen misschien weer kunnen lenen en daar krijgen we een spontaan ja op (Yikes on the engine.... "this too shall pass"! Come get the bikes.....) . Zij zelf bleken niet thuis maar de fietsen stonden klaar in hun tuin. Hondje huppelde wat om ons heen maar hapte dit keer gelukkig niet (ik heb nog steeds een dikke korst boven aan mijn kuit van zijn knauw van 10 dagen geleden!).

Elizabeth, die onze nieuwe buiskap zou maken en die we een flinke aanbetaling hadden gedaan, heeft ons die zonder morren weer teruggegeven; daarmee betalen we dan weer de huur aan Pat en Joe.

Het blijkt dat eergisteren ene Pascal (“a French guy”) in een rubberbootje met hond langs is geweest bij Deaton Yard die verzocht om zijn groeten aan ons over te brengen. Tot nu toe hebben we geen idee wie Pascal is.......! Misschien iemand die in deze buurt woont en op YouTube over ons gelezen heeft?

Gisteren vrijdag, dus zijn we tegen borreltijd naar de Tikibar gegaan. Maar we hebben geconstateerd dat dat toch niet helemaal o.s.m. is en dat we een ander leuk cafe moeten zoeken; daarvan zijn er helaas niet veel hier. De Farmers Market hebben we vanmorgen maar overgeslagen.

Terug bij af

Wederom een korte update. Het weer is minder veranderlijk dan de vooruitzichten van Selena. De schroefas bleek recht, de gearbox zonder narigheid en welgemoed gingen we op weg naar  Cambridge MD waar de kinderen+ ook naartoe kwamen. Dapper, always smiling, doorstonden Willem & Miriam de wervelwinden die onze invasie teweegbracht. Wat een gastvrijheid!
Even dachten we dus dat we over twee weken, vanuit Oriental, onze tocht als motorboot zouden kunnen hervatten. En toen kwam dinsdag het telefoontje van Deaton: new major problem, het vliegwielhuis waaraan de gearbox vast zit (waar de motor op moet gaan steunen) is ook gescheurd, niet reparabel.
Dus zijn we terug bij af, waarbij we nu weten dat er geen vervangend onderdeel te vinden is in de US en dat namaken, als het al goed kan, heel duur is.

 Knop om, eerst nog een week vakantie van alle bootperikelen. We zitten nu met z'n allen in een groot huis tussen de boerderijen, aan de voet van de Blue Ridge Mountains in Virginia. Prachtig is het hier.
Merlijn heeft zijn eerste paardrijders gehad, we hebben op z'n Amerikaans geBBQd, wijn geproefd bij een Virginian vineyard en vanavond gaan we naar een rodeo (Monique niet geloof ik).

Selena is intussen naar langparkeren verplaatst en we hebben alvast voor een maand een huisje in Oriental gehuurd. Zoals Monique al schreef: mensen komen hier voor een paar dagen, blijven een week, dat wordt een maand, etc....?

Selena on the hard

 

Zondag 28 april

Lekker weer, wel veel frisse wind. Veel gefietst vandaag. Eerst weer naar de consignment shop, toen naar The Bean voor een kop Hot Tea, toen naar Two Silos om te kijken of we daar vanavond kunnen eten (kan niet, gesloten op zondag) en vervolgens naar het Toucan restaurant waar we vanavond wel terecht kunnen. En ook even langs de fietseigenaar om te vragen of we de fietsen nog tot 4 mei mogen lenen. Zijn vrouw (? vlgns. Bas zijn dochter) stond de auto te wassen en ik vroeg do you recognize your belongings; ze keek ons wat verdwaasd aan, herkende toen de fietsen en zei Sure! Vroeg of we er plezier van hadden etc. wat wij natuurlijk van harte beaamden omdat het onze actieradius behoorlijk vergroot. We vroegen of  het OK was als wij de fietsen nog tot zaterdag zouden lenen en dat was  no problem, go ahead!

Maandag 29 april

Het begint met regen dus wordt het lezen, schrijven, mailen. Regen betekent ook vertraging bij het werk op de werf, we hopen dat het op de kant halen van Selena toch op woensdag zal plaatsvinden.
Ik schrijf een antwoord aan BolCom bij wie ik 8 digitale boeken besteld en betaald heb die ik vervolgens niet kon downloaden, en ontdek nadat ik die verzonden heb dat ik de Klantenservicemeneer hartelijk heb bedankt voor zijn eractie (ipv reactie). Ha-ha-ha!
Halverwege de middag, het is dan wat opgeklaard, doen we boodschappen. We bellen met de mevrouw die ons misschien logies kan bieden gedurende Selena on the hard maar we krijgen steeds een antwoordapparaat.
De mevrouw van de dodger/buiskap hebben we ook nog niet gezien, maar dat heeft ook geen haast.
Voordat we verdere uitgaven aan Selena doen willen we eerst zeker weten dat de motor weer OK is.
Bas maakt de achterpreekstoel los en meldt dat even zodat David die een of ander moment kan repareren.
We reserveren een huurauto voor de trip richting Cambridge en terug.
Borrelen en eten ’s avonds op de boot; bekijken afscheidstoespraak van Beatrix en verder, niet bijzonder, nieuws.
Als ik ’s avonds een lichtje boven mijn hoofd wil aandoen dat het weer niet doet omdat je daar eerst wat aan moet friemelen (waar ik niet van houd) stelt Bas me gerust dat dat echt niet gevaarlijk is want maar 12 Volt/1 Watt.  Ik zeg dat die termen aan mij niet besteed zijn waarop hij probeert mij uit te leggen dat “het allemaal te maken heeft met spanningsverschil” en hoe het zit met Voltages, Wattages en Amperes. Ik krijg enthousiaste uitleg over jerrycans met water met kleine gaatjes of grote spleten en hoe hoog of laag die staat en de lieverd is zo lekker op dreef dat ik hem lekker laat kletsen ook als hij mij allang kwijt is .....

Dinsdag 30 april

Het is weer mooi weer gelukkig. Om 8.10, we liggen nog in bed,  meen ik gerommel bij de boot te horen, maar ik denk dat ik me vergis. Als ik echter om 8.30 richting badkamer wil gaan, zie ik op de steiger de gerepareerde achterpreekstoel staan. Da’s pas snel!
Bas schiet meteen in actie en staat op dit moment heel tevreden tegen zijn doos met schroeven en moeren te mompelen.
Vandaag kroningsdag en Nederland is 6 uur verder dan wij, dus we (ik) kunnen meteen de hoogtepunten bekijken.
Vanmiddag aan Eric vragen wanneer hij denkt dat Selena de kant op gaat en hoe (Bas durft nu de motor helemaal niet meer te gebruiken, zelfs niet voor het heel kleine stukje naar de bootkraan).
Rond twee uur heeft Bas, met een beetje hulp van mij, de achterpreekstoel weer geinstalleerd en is de zeereling weer op spanning.

Intussen even langs het huisje gegaan waar we hopen te kunnen logeren en daar is waarempel een man dingen aan het doen, dus we vragen hem of hij ons kan helpen. Nee, zegt Joe daarvoor moeten we bij zijn vrouw Patty zijn, maar die is nu thuis en op dit en dit nummer kunnen we haar daar bereiken.

Hij vraagt ons natuurlijk WDYCF en wij antwoorden WCFHSH (zie eerder blog).
Bas belt en we spreken af dat we vanaf donderdag (inmiddels heb ik van Eric begrepen dat dat het vroegst zal zijn dat Selena gehauld wordt)  tot zaterdag in een van haar appartementjes zullen overnachten a 75 dollar per nacht (veel goedkoper dan hotel, condotel en marina hotel in Oriental).
Moeten dat morgen nog even verder met haar afspreken.
Bas en ik zetten de windmolen weer op zijn plek na veel gepiel met draden enzo die erdoor getrokken moeten worden. Eric is op de boot naast ons in gesprek met de eigenaars, ik kijk toevallig zijn kant op als ik de molen in een houtgreep houd terwijl Bas de molen vastsleutelt; hij wenkt met zijn hoofd richting Bas en steekt met een prijzend gebaar zijn duim op, ik wijs naar Bas en steek ook mijn duim op; Bas heeft in aanzien gewonnen denk ik.

Woensdag 1 mei

Huisje is geregeld; een handig ingedeeld en gezellig huisje mét porch.  Met een practisch en compleet keukentje (als we hier nog eens iets moeten huren, dan weer hier!). Morgen trekken we erin.
Elizabeth van het buiskapbedrijf komt langs. Een goed van de tongriem gesneden dame van onze leeftijd. Ze geeft advies en we leggen haar uit dat het geven van de order afhangt van wat de mannen onder ons motorluik gaan vinden; is het slecht, dan geen buiskap, is het goed, dan wel.
We kiezen een kleur die mooi past bij he t teak van de boot en gaan accoord met haar geschatte prijs. Als de opdracht doorgaat zal ze precies vertellen hoeveel en ze zal dan haar best doen de buiskap voor eind mei af te hebben, maar beloven kan ze niets want ze heeft heel veel opdrachten van mensen die daar ook hard op zitten te wachten. Maar, zegt ze, er is hier in de buurt heel veel leuks om naar toe te zeilen dus je hoeft je niet te vervelen tijdens het wachten: Okracoke, etc.
Langs de visboer gegaan waar twee norsige jongetjes van een jaar of 12 en 14 bij bakken met krabbetjes staan (de krabben staan op het punt te gaan “shedden” = hun harde pantser afgooien, en het is belangrijk dat je ze op het juiste moment hebt zodat ze als soft shell crab de toonbank over kunnen).
Het jongste mannetje vraagt of hij ons kan helpen. Ja, een flounder graag.
Small, medium or large? Geen idee? Hoe groot is groot, hoe klein is klein? Doe maar medium.
Jongetje probeert met een schepnet een, levende, flounder uit zijn bassin te scheppen maar dat lukt ondanks verschillende pogingen niet. Dus stapt hij met zijn kaplaarzen in het bassin, pakt de eerste de beste flounder er met zijn handen uit en gooit hem op de planken porch. OK? vraagt hij, Ja OK!
De flounder ligt te klapperen en te flappen op de planken, jongetje wil een mes achter zijn kop steken maar door dat geklapper schiet de flounder een andere kant op; nog een poging die min of meer lukt hoewel volgens mij de ruggegraat niet dodelijk is doorgesneden, noch een belangrijk bloedvat. Beetje zielig! Gelukkig komt pa eraan die aan dit lijden snel een eind maakt en de vis voor ons fileert.
Blijft minder vis over dan we gedacht hadden dus vragen we of hij nog kleine clams in voorraad heeft.
Ja, die heeft ie dus daarvan nemen we als voorgerecht twee dozijn mee.

Op de werf leren we steeds meer boaters kennen: Eric en Deborah met hondje Maizy, Barry die al veel over de wereld gezeild heeft en net weer en aftands schip heeft gekocht voor een prikkie om dat te gaan omknappen (zijn oude, ook ooit flink opgeknapte schip heeft hij verkocht en zet hij nog even in de antifouling), onze buren met een prachtig opgeknapt schip en zo nog wat mensen waarvan we de naam niet kennen.

Donderdag 2 mei

Vandaag zal Selena op de kant gehaald worden! We zorgen dat we stipt om 8 uur klaar staan. Bas gaat informeren hoe laat en dat wordt pas middag. We pakken zoveel mogelijk spullen voor onze vakantie, lenen de Cadillac en om 12 uur haal ik de sleutel op bij/van ons huisje waar een aardige Patty de laatste natte lappen over het aanrecht haalt.
Halverwege de middag is het eindelijk zo ver en wordt Selena naar de bootkraan gesleept, uit het water gehaald en op “poten” gezet. De beslissende antwoorden op de vraag of de schroefas nog recht is en of de versnellingsbak geen schade heeft opgelopen zullen we pas morgen te horen krijgen.....
Onze eerste avond in ons huisje; we zitten op de porch met een glaasje en bijna iedereen die langsrijdt (we wonen aan de hoofdweg Broad Street) zwaait even, we zwaaien geroutineerd terug.
We eten in The Silos, een restaurant in, de naam zegt het al, twee voormalige (graan?)silo’s. Gezellige tent met LP’s en LP-hoezen uit vrnl. de zeventiger jaren aan de wand. Hier komen duidelijk de wat minder formele inwoners van Oriental. Ik neem een goede pizza, Bas een Blue Cheese Kobe Burger.
Chef/eigenaar (behoorlijk jonger dan wij dus die hoezen zijn vast van zijn ouders) komt aan de tafel om te vragen of alles naar wens is en we complimenteren hem met zijn lekkere eten en leuke tent.
Bas gaat daarna nog even terug naar de werf om een dringende mail aan Marco ivm de motor te sturen. Ik fiets naar ons huisje en als Bas lang op zich laat wachten ga ik naar bed.
Bas komt veel later want had een gezellig kletsuurtje met andere mannen die op de werf  bivakkeren en bleef toen plakken.

Vrijdag 3 mei

Bas kust mij om 7.30 wakker en zegt “Ik ga naar m’n werk”. Hij is al aangekleed, heeft al koffie gezet en ontbeten en staat te popelen. Ik doe het wat rustiger aan, uitgebreid douchen, kopje koffie, stukje lezen en om 9.30 met behoorlijke tegenwind naar de werf.
Barry is Bas een interview aan het afnemen om op zijn blog en YouTube (zoek Interview with Dutch Sailboat Selena After mast Loss) te zetten in de hoop dat we een goedkope mast voor Selena zullen vinden; halverwege komen ze naar beneden met koffie om het interview daar nog even voort te zetten.
Van Eric krijgen we de schatting van de kosten voor het repareren van de voor- en achterpreekstoel en de teakhouten “dekrand”. Alles bij elkaar zitten we nu op een aanzienlijk bedrag, nog zonder mast of tuigage! Maar goed, dan kunnen we veer VAREN!

Zaterdag 4 mei is de jaarlijkse Village Yard Sale. Bas gaat eerst weer naar Selena, ik fiets een beetje rond en doe wat noodzakelijke boodschappen.

In heel veel tuinen staan heel veel spullen uitgestald. Mensen zijn al vanaf 6.30 bezig hun boeltje uit te pakken en uit te stallen, maar tegen 14 uur moeten ze het grootste deel daarvan ook weer inpakken.... gaan ze dat volgend jaar weer proberen!? (Bas hoort op de werf “we saw Monique” iedereen kent ons zo langzamerhand).

Om een uur of 10 rijden Bas en ik er met de fiets wat tussendoor maar zien niets wat ons trekt.

We brengen de fietsen terug naar de aardige man van de porch, treffen weer zijn vrouw in de tuin en hond. Hond heeft bot en vindt het blijkbaar niet goed dat ik langs hem loopt dus geeft me een knauw bovenaan mijn kuit; mijn broek is heel gebleven maar ik ontdek ’s avonds waarempel een bebloede tandafdruk!

We overhandigen de vrouw een fles goede rode wijn met ons visitekaartje eraan met daarop een bedankje. Ik zeg We didn’t know what to bring... Beer, wine or ..... Zij, grijnzend All the above.
We lopen naar de werf om de leen-Cadillac op te halen en rijden vervolgens naar New Bern om daar onze huurauto op te halen. Daarna Cadillac weer terug naar werf, spullen in de huurauto laden, afscheid nemen van Patty en Joe (huisverhuurders die daar ook met hun yard sale staan) en naar Elizabeth om haar officieel te laten weten dat de opdracht voor de buiskap door kan gaan nu zeker is dat de motor gerepareerd kan worden. De buiskap is vast mijn verjaarskadootje voor Bas.
Om 15.30 uur rijden we het eerste stuk richting Cambridge en eten en overnachten in Edenton, een Amerikaans Aerdenhout, met prachtige colonial huizen uit de 18^e eeuw

Zondag 5 mei om 8.30 uur weer in de auto. Om 10 uur een kop koffie met waffle in een Waffle House. Rond 12 uur maken we een detour langs Chincoteague een plek die,  middels het boek Misty van Marguerite Henry beroemd is geworden om zijn wilde ponys’ en vooral dan Pony Pennning, de jaarlijkse round up en zwempartij van die dieren van Assateague naar Chincoteague. De in dat jaar geboren veulens worden dan geveild voor het goede doel waarna hengsten en merries weer voor een jaar worden losgelaten. De festijn vindt ergens in juni plaats en trekt schijnbaar heel veel publiek. Nu is het er rustig en mooi; marshes en swamps (zoveel swamp dat je begrijpt hoe het Shrek-idee is ontstaan) met veel vogels. We eten een hardgekookt eitje met biertje onderaan de vuurtoren die in de steigers staat. Rond 6 uur komen we aan bij Willem en Miriam en worden hartelijk verwelkomd. Het is nog net lekker om even op de porch te zitten voor een borreltje.

 

It giet oan!

 

Wat, vraagt de lezer zich wellicht af. We hebben koninginnedag gehad, we hebben een nieuwe koning, den Dag van den Arbeid gevierd en we zijn nog steeds in Oriental. We hebben intussen een huisje en zitten ’s avonds op de porch met een drankje terwijl we beminnelijk naar de voorbijgangers zwaaien. Onze kring van bekenden breidt zich snel uit. Wat hebben wij de afgelopen week beleefd, waarom zitten we nu op land ipv op het water, wat giet oan?

Finally Selena is on the hard. De schroefas is eruit gehaald, de gearbox staat los van de motor, de preekstoel is eraf, we are a project now. En je slaapt niet in een project, zeker niet als je daarvoor een trap van 2½ mtr opmoet, dat is iets waar Monique helemaal niet van houdt. Dus belandden we via via een huisje met porch.

Begin deze week voer een oud zeilschip langs terwijl we in de kuip zaten.

“You must have a good story!” riep de roerganger.

“You bet I have!” riep ik terug. De roerganger zei dat hij later langs zou komen en dat gebeurde twee dagen later. WDYCF? WCFHSH. Barry, een begin dertiger die met bootjes bezig is. Een mooie klassieke rondspant die hij opknapte net verkocht, nu aan komen varen met een nieuw project. Spitsgat met goede overnaads ogende polyester romp maar verder groen vergaan houtwerk. Hij komt oorspronkelijk uit Australië, is niet op het eerste gezicht een zeeschuimer, maar heeft wel alle wereldzeeën bezeild. Hij gaat eens informeren her en der naar een mast. Twee dagen later komt hij aan boord, we staan al op de kant, en laat mij het verhaal van mast overboord en lijn in schroef nog eens vertellen. En filmt dat, voor op Youtube. Want, zegt hij, ik heb ca. 2000 volgers, daar zit vast wel iemand bij die een mast heeft of weet, en vooral: mensen willen een verhaal. Dus bekijk http://setforsea.com/barrystravels/

Hij is niet de enige die rondkijkt of belt. Op de werf knutselt ook Pete aan zijn boot. Hij knows a friend, etc. En up in New Jersey there must be thousands of masts from wrecked boats.

…. vertelt dat hij de BVI mooi vond, maar met te veel huur-cats en niet erg vriendelijke mensen. De kleinere eilanden van de Bahama’s zijn mooier, stiller, nog authentiek. And the people are so friendly. When walking stick up your finger and you get a ride. No prejudice, I mean black and white. The people work six days a week and go to church on Sunday. They’re good hard working people, good Christians.

In de loop van de vrijdag wordt duidelijk dat de schroefas op een paar plaatsen een afwijking van een paar duizendste inches afwijkt van volstrekt recht, wat acceptable is. Ook de keerkoppeling heeft de klap overleeft, we kunnen verder volgens het plan dat we dragelijk vonden. Selena wordt dus geen bloemperk of stacaravan in Oriental, ze wordt gerepareerd tot ze weer kan varen. Dat betekent ook, dan maar, een nieuwe preekstoel, toerail (de opstaande teakrand van het gangboord) en een nieuwe dodger (Eng: sprayhood, buiskap). Tsjing tsjing tsjing tsjing zegt de kassa. Maar it giet oan, we gaan door!

Monique’s verhalen volgen nog.