Alweer een week ....

 Zondag 19 mei

Midden in de nacht (1.30) word ik wakker gebeld door Ineke, verpleegster van ’t Kampje, dat het niet goed gaat met mamma; heel benauwd, dokter is geweest, wsch. longontsteking, moet medicijnen maar vanwege weekend moeten die uit Woerden gehaald worden met tot slot de mededeling “het gaat echt niet goed, hoor!” (ik ken de understatements van Ineke, dus begrijp dat het gewoon echt heel slecht gaat).

Ik bel met Reina die Joosje zal waarschuwen en met zusje Barbara die van plan was dinsdag naar Loenen te komen maar dat nu zal vervroegen. Gelukkig dat zij nu allemaal in Nederland (terug) zijn (vorige week waren de kinderen nog bij ons en Barbara thuis in Parijs)!
De nacht slapen we verder weinig vanwege gedachten bij mamma en de sms’jes die we krijgen waarin we op de hoogte worden gehouden.
Zusje en dochters zorgen en waken bij mamma (95) die dankzij antibiotica en roomboterkoekjes toch weer schijnt op te knappen.
Had ik de dag ervoor ook niet op Internet moeten opzoeken Hoe en Hoe-snel en Wat-kost-het van Oriental naar Amsterdam te komen; dat is ellende over jezelf afroepen of zoals mamma zou zeggen “God straft onmiddellijk”.

Maandag 20 mei

Berichten uit Nederland mbt mamma zijn voorzichtig positief gelukkig.
Sinds vanmorgen kunnen we in ons huisje ook internetten dankzij onze lieve buurvrouw Elizabeth en Bas is druk doende motoronderdelen te zoeken. Ook van diverse andere kanten komen tips binnen die Bas allemaal natrekt.

In de consignment store hebben we eind vorige week een goede oude barbecue op de kop getikt (nieuwe zijn in dit oord niet te vinden) voor 10 dollar (afgepingeld van 20 dollar “cause I have to clean it”; lekker Hollands gedaan dus!). Gisteren heerlijke spare ribs en vandaag heerlijke T-bonesteak op klaargemaakt.

Dinsdag 21 mei

Toestand mamma ongeveer als gisteren.

Bas heeft een aantal bedrijven aangeschreven met foto’s en gevraagd of ze het door ons benodigde onderdeel toevallig kunnen leveren. Een bedrijf in GB laat al snel weten de onderdelen in huis te hebben in goede staat. Dat is bijna te mooi om waar te zijn en ik wacht dan ook nog maar even met het te geloven! Bas gaat het er met Eric over hebben want we willen niet veel aanschaf- en vrachtkosten betalen om vervolgens toch met een niet passend of incompleet onderdeel te zitten (nog afgezien van de psychologische domper).
En: de vraag die sommige lezers stellen: komt dit allemaal door die lijn van de Coast Guard in de schroef: Ja. Dat is ook bevestigd door een schade-expert hier, verse breuken, dikke lijn, motor met klap stil, energie moet ergens heen, motor wil weg, en scheurt van steunen (samenvatting uitleg door expert Stephen).

Er valt verder weinig te doen behalve stukjes fietsen, boodschapjes doen, keukentje vegen, afwassen, knoopje aannaaien, spelletjes op computer, schrijven op computer, lezen (van een boek want mijn Bolcomboeken heb ik nog steeds niet kunnen downloaden), beetje zingen. Ik denk dat ik maar eens ga kijken of er hier ook een koor is!

Het is hier iedere dag warm, zo’n 30 graden Celsius (in NL 14 graden lezen wij) en we krijgen een gezond kleurtje. Gelukkig staat er ook steeds een lichte bries ter verkoeling en is het huisje voorzien van fans en airco.

Gisteren kennis gemaakt met onze buurvrouw die in het met ons spiegelende  tweelinghuisje haar kantoor, administratie en marketing van diverse kleine non-profit bedrijfjes, gevestigd heeft. Deborah, zo heet ze, meldt dat als we hulp nodig hebben we altijd een beroep op haar kunnen doen. De dag erop bedenk ik dat het mooi zou zijn als ik via haar sterke wifiverbinding op internet zou kunnen met mijn laptop (die van Elizabeth is blijkbaar “vol” nadat Bas’ iPad daarop is aangesloten). Deborah reageerde wat aarzelend dus ik zei dat ze er rustig even over kon denken en indien niet, ook geen probleem. Ja, ze moest even kijken of dat wel kon. Het is, dagen later, duidelijk dat ze niet gewoon durft te zeggen dat ze het niet wil en dus loopt ze steeds schichtig, en alsof ze oogkleppen opheeft, langs onze voordeur op de loopsteiger die onze huisjes samen delen.

Donderdag 23 mei

We zijn naar het zandstrandje aan de Neuse rivier gegaan en hebben daar wat gelezen. Toen de rug te erg begon te kraken zijn we verhuist naar het grasveld even verderop, ook met zicht op de Neuse, en hebben ons geinstalleerd in die heerlijk zittende houten, typische Adirondack chairs die daar tot ieders gebruik ter beschikking staan. Op iedere stoel is een plaatje geschroefd met “In loving memory of  naam overledene, beloved wife/husband of naam nabestaande(n)”. Mooie traditie, zouden we in Nederland ook moeten doen; zo denken de mensen nog eens aan je!

Inmiddels is buurvrouw Deborah wat minder schichtig nu ze gemerkt heeft dat we haar niet de duimschroeven zullen aandraaien over haar wificode en haar zelfs vriendelijk groeten!

 Zaterdag 25 mei

Vandaag mamma’s laatste antibioticadag en dan is het afwachten hoe dat verder gaat.

Ze heeft de laatste week extra zorg en liefde gekregen van zusje Barbara, Joosje en Reina dus het onheil van een week geleden is even afgewend....

Gisteravond, op weg naar de wekelijkse dorpsborrel in de Tikibar (toch maar weer), wordt Bas vanaf een motorboot aangeroepen door Barry (de man die het interview op YouTube plaatste). We worden aan boord uitgenodigd door Ted en Sarah die ook gestrand zijn sinds die morgen vanwege een gebroken motoronderdeel, maar met een onderdeel dat makkelijk en snel leverbaar is. Zij kennen Barry van een eerdere tocht samen. We drinken een borrel en Ted verteld honderduit terwijl de ene whisky on the rocks na de andere, per pint, bij hem naar binnen glijdt. Wij houden het verstandig bij één biertje en gaan dan alsnog naar de Tiki-bar om Kip nog even te groeten.

Vanmorgen op de farmer’s markt een cinnamon/raisin bread, home grown swiss chard en sugar snaps en weer een spinaziequiche van Kip gekocht. Daarna weer naar de consignment store voor een paar klapstoelen die we vanavond nodig hebben voor een openlucht muziekavond in The Silos (het hele dorp in staat van opwinding want dit is de eerste keer dat ze dit organiseren en er komen wel drie bands!): Just bring your own folding chair en zij hopen natuurlijk op een hoge drankomzet!

Enkele weken geleden, toen we nog niet wisten dat we na de vakantie met de kinders toch nog enige tijd in Oriental zouden moeten verblijven, kwamen we bij Elizabeth in de winkel een vrouw tegen die wilde weten waar we vandaag kwamen: Ah Holland, I thought I recognized your accent! Zij is een Engelse, getrouwd met een Nederlander uit Groot Ammers die hier in de buurt ergens paling en andere vis kweekt en exporteert. Zo kwamen we met z’n vieren te praten over hoe heerlijk gerookte paling is etc. Zij roken blijkbaar maar mondjesmaat (want hier is er geen markt voor, men gruwelt bij het idee om een soort slang te eten), maar voor beginning of June stond dat weer gepland dus als we wilden konden we dan wat bestellen. Helaas, zeiden wij, dan zijn we hier alweer weg (dat was natuurlijk ook de goden verzoeken!!!).

Maar vanmorgen (we mogen de leen-Cadillac dit hele weekend lenen) dacht ik daar ineens weer aan, dus vroeg ik Elizabeht of ze wist hoe die mensen heten en waar ze woonden (had het op internet niet kunnen vinden). E. wist dat niet maar dan moesten we even naar de viswinkel gaan, een kleine grijze man, Buddy heet hij, die zou het wel weten.
Wij naar viswinkel, Buddy wist het niet, maar een echtpaar in de winkel wel. Ja, dat was een Nederlander en hij heette iets met “Vander...” en ze konden ook zeggen hoe we daar moesten komen maar preciese naam en adres wisten ze niet. Visboer Buddy kwam al aanlopen met telefoongidsen, vrouw van echtpaar zocht het nummer op en even later bleek ze ook al gebeld te hebben en kreeg ik de telefoon in mijn handen gedrukt.
Man (Van der Plas) zit vandaag in Miami, maar morgen is hij er weer en volgens zijn vrouw zou hij het heel leuk vinden om ons te ontmoeten. Morgen om 9 uur (a.m.) krijgt hij een lading levende Tilapia binnen dus als we willen zien wat ze daarmee doen zijn we dan welkom en anders ieder moment daarna.

Het is Memorial Day Weekend maar anders dan dat daarom hier en daar concerten gegeven worden of speciale kortingsacties in winkels, zie je dat nergens aan af; geen vlaggen half- of heelstok zoals bij ons op 4 en 5 mei.

Zondag 26 mei

Gisteravond dus naar het buitenconcert geweest; was leuk. Het gekke is dat Bas en ik in de gezichten van het publiek allebei diverse mensen uit Loenen aan de Vecht herkenden. Dat was natuurlijk niet zo, maar gek dat  je allebei die ervaring hebt!

Bij het bestellen van bier kregen we een gifgroen armbandje om de pols met de mededeling “over 21”. Glad I don’t look it, zei ik tegen het meisje die ze omdeed waarop ze moest lachen.
Het begon met een solo optreden van een zanger/gitarist, daarna een duo zanger/gitarist met drummer; beide niet geweldig maar verdienstelijk.

Om 18.00 uur zou de muziek pauzeren voor een wedstrijd pizza eten voor kinderen v.a. 6 jaar; welk kind het snelst een pizza van zoveel inch naar binnen werkt en when you throw up you’re disqualified. Hoe verzin je het!? En wie laat zijn kind aan zo iets weerzinwekkends mee doen!? Ook hier speelden Bas en ik voor struisvogel en gingen even naar huis voor ons avondmaal. Rond 19.30 waren we weer terug, dit keer met onze klapstoeltjes (wiebel-wiebel op het fieststuur). Bas kwam Eric, van de bootyard, tegen die meldde dat his band next was en inderdaad, daar kwam een 4-koppige band het podium op met Eric op basgitaar (Bas: een fretloze bas) en verder een goede zanger met de motoriek van 1/3 Mick jagger, 1/3 Joe Cocker en 1/3 een kip, drummer en gitarist die – op een geheel eigen manier – een uur vol speelden met covers van diverse oude en nieuwe nummers (o.a. Doors, Talking Heads, Billy Whithers, Ray Charles, Prince) en heel goed! Daar gingen voor het eerst ook mensen bij dansen. Het publiek was opvallend “oudere jonger” maar ook wel jonger. En, ook opvallend, 100% white/Caucasian zoals ze dat hier aanduiden.