WE ZIJN WEER THUIS

De Blue Ridge Mountains zijn een prachtig alternatief voor de Intra Coastal Waterway. Geen schommelend schip, maar een schommelende auto door de bochten en hoogten en laagten in de weg over de kam van de bergen. Joosje klaagde over zeeziekte na een dagje rijden vanuit onze farm naar Natural Bridge.

Het plaatsje Natural Bridge, de lezer raadt het al, ligt bij een natural bridge. Het bestaat uit een enorm hotel/convention center en een enorme soevenierwinkel die ook de ingang (na betaling van $20) naar de natuurlijke brug is. De brug is een stukje van een diepe gorche  waar de rots aan de bovenzijde niet is weggeslepen door het water. Hij lijkt het meest op een uitsnede van een hele hoge kathedraal. Heel imposant. “Hoe kan ik de bovenkant nu zien?” vraagt Monique zich af. Dat heeft ze al ongemerkt, toen we eroverheen reden, op highway 11. Er is ook een indianendorp nagebouwd, maar Merlijn vindt akrobatische toeren langs het water waarbij hij er net niet invalt interessanter.

Er zijn ook caves, de diepste grotten aan de oostkant van de VS. Afgezien van de stalagmieten en –tieten zie je de scheef hangende platen rots (zoals leisteen, maar dat is het hier niet) waaruit het onderaardse hier bestaat. We dalen diep af in een spleet waar ze net niet tegen elkaar liggen. Na de ontdekking ruim een eeuw geleden werden ze uitgekamd op goud (wat er niet was) en andere waardevolle materialen. De gids doet op een zeker ogenblik het licht uit om te laten ervaren hoe het was als toen de lamp uitging. Absolute duisternis, je bent alle orientatie kwijt. 

Na een lunch in de Pink Chevrolet, een diner vol posters van jaren ’50 sterren, een juke box, een oude benzinepomp en een James Dean-motor gaan de kinderen nog een paar dagen naar Washington en dan naar huis.

En wij dat laatste ook. We rijden nog een stuk Blue Ridge Parkway, met zijn vergezichten de Shenandoah Valley in en dan weer over gewone wegen. In Kinston (de g is aan het begin van de Revolutionairy War uit de naam gehaald) is de Mother Earth Brewery en volgens Wikipedia een heel goed restaurant. Dus overnachten we daar. Heerlijke bieren, en inderdaad een buitengewoon goed restaurant, de Chef and Farmers, alles vers, uitgekiende smaakcombinaties en mooi opgediend. Een omweg waard, zou Michelin ongetwijfeld met ons eens zijn.

Donderdagavond zijn we weer terug in Oriental en vrijdagochtend brengen we alle etenswaar en nog wat dagelijkse zaken van Selena naar ons huisje (“Seaside”, Broadstreet 303, Oriental, NC 28571). De komende maand is dit ons thuis.

Wederom zijn we in afwachting van (zo langzamerhand een wonder) reparability at bearable cost – of total loss en de problemen die dat met zich meebrengt – van Selena.
We zijn hier in the South, (generaliserend:) Obama wordt hier op zijn allergunstigst als een socialist gezien. Op de wijnproefmiddag in Oriental waar we even aanleggen (en met 6 flessen weer vertrekken) zegt iemand: "Socialism is the best form of government in the world, until it runs out of somebody's else's money!" Instemmend gelach. Maar iedereen in het gezelschap vindt dat de pont over de Neuse gratis moet blijven, run by somebody else's money.

’s Middag bekijken we met een door de Nederlandse ingeschakelde Amerikaanse schade-expert het nieuw ontdekte euvel. Als iemand een goed vliegwielhuis voor een BMC-Newage Captain uit 1970 weet (foto): mail!

Overigens: mails met berichten uit het vaderland worden op prijs gesteld; een reactie op  het blog komt in ook onze mailbox basopselena@gmail.com.

Hier Monique’s verhaal:

Woensdag 8 mei

Kinderen zijn vanmorgen weer vertrokken; de rust is weergekeerd in huize Zijp.

Bas en ik zullen ze morgen volgen maar zijn nu bezig het laatste slechte nieuws van gisteren te verwerken aangaande Selena. Bij het uit elkaar halen van de motor bleek ook het vliegwielinzetstuk (oid) gebroken te zijn en dat gaat veel geld kosten om dat te maken. We zijn dus weer even zoveel stappen terug wat beslissingen nemen betreft als een paar weken geleden! De verzekering gaat een surveyor sturen om de zaak te beoordelen en of ze al dan niet ‘total loss” verklaard zal worden. Bas en ik hebben ons er min of meer bij neergelegd dat Selena een spuitje moet krijgen (zo voelt het echt!) en proberen zo af en toe wat zinnigs te bedenken over hoe en wat dan verder.
Voorlopig willen we eerst de vakantie met de kinders zo gezellig mogelijk doorbrengen.

Zondag 12 mei

Woensdag zijn we na een dag rijden,  met heerlijke lunch in oud Annapolis op een terras aan de haven, in de zon, aangeland op een prachtige boerderij in Rochelle in de glooiende heuvels van Virginia, door Joosje via internet gevonden. Fiona, de eigenaresse, van oorsprong Engels maar al met haar ouders naar de VS verhuist, heeft een groot stuk grond en een schuur met een stuk of vijf paarden. Het is een lief en sfeervol huis maar behoorlijk rommelig; de keuken met haar attributen niet wat wij lekker schoon zouden noemen, het ruikt beneden behoorlijk naar natte hond, er heerst een wantsenplaag (dat zijn van die driehoekige kevertjes) en onder de keuken huist een anderhalve meter lange zwarte (naar we later  horen ongevaarlijke) slang. Maar als je daar eenmaal aan gewend bent is dat allemaal geen punt want het weegt niet op tegen de ruimte en het uitzicht.

Bedden, slaap- en badkamers zijn wel schoon. Daarnaast heeft ze in de tuin een “hot tub” waarin Bas en ik elke morgen onze dag beginnen met een kop koffie on the side. Merlijn duikt er dan ook nog een of ander moment bij maar daarvan zien we eigenlijk alleen maar twee witte billetjes want hij verblijft grotendeels onder water.

Een van de paarden heeft net een veulen en het is schattig om te zien hoe het beestje – net 2 weken oud – oefent in het paard zijn met steigeren, draven, galloperen en rollebollen.

Merlijn heeft gisteren zijn eerste paardrijles gehad van Fiona.

Gisteravond zijn we na een tip van Fiona naar een rodeo (op z’n Amerikaans: ródeo) geweest.

Hoewel we dat niet allemaal zo zagen zitten zijn we toch met z’n allen gegaan. Een grote arena met stevige hekken eromheen met aan twee kanten tribunes, achter het terrein waar de stieren en hun berijders zich klaarmaken en één kant met een grote feesttent voor de sponsors. Verder kraampjes met hamburgers, french fries en  funnel cake, lottery tickets voor een goed doel (we kopen er 6), cowboyversiersels en andere rotzooi.
Het feest begon met een 8-jarige op een wat groter stierkalf. Toen het joch eraf was gegooid, al snel, liep het beest wat verdwaasd door de grote “arena”, achterna gezeten door twee cowboys met lasso’s die hem weer terug dreven naar waar hij vandaag was gekomen. Het arme beestje zakte op een gegeven moment door zijn poten en werd min of meer weggesleept. Dat was dus precies wat ik niet had willen zien en zo dacht Bas er ook over. Maar ja, je hebt 15 dollar pp entree betaald dus om nou meteen rechtsomkeerd te maken?

Bas en ik besloten even niet verder te willen kijken en ons maar op de hamburgers te storten en daar kwamen we Fiona tegen die daar met haar gast, een oud marineman, ook naartoe was gekomen. Daar heeft Bas natuurlijk weer uitgebreid over zijn zeilavontuur moeten vertellen. Fiona ging ons voor naar achter de arena hoewel dat officieel niet is toegestaan. Dat was pas het stoere mannenwerk! Daar staan de stieren met 2 of 3 in een hok en ook staat er al een rij stieren in krappe hokken klaar om “rijklaar” gemaakt te worden (inclusief de “klotenband”). Van bovenaf stapt dan de berijder op de stier en trekt hij de band/het touw waaraan hij zich vasthoudt strak rond de stierenborst en rond zijn hand. Als hijer  helemaal klaar mee is en de omroeper heeft vertelt wie we gaan zien en wat hij allemaal al niet gedaan heeft, wordt het hek opengeklapt en bokt de stier met berijder de arena in. Ondertussen lopen de andere cowboys zenuwachtig heen en weer, over het algemeen jonge jongens van begin twintig, schat ik. Fiona vertelt dat de winnaars behoorlijke bedragen kunnen winnen en dat een van de jongens een 4^e jaars student is die hiermee zijn studiekosten hoopt te betalen.

Als je het van zo dichtbij bekijkt valt het bij nader inzien allemaal wel mee. De stieren staan rustig op hun beurt te wachten. De stieren zijn van de organisator en reizen rond met dit circus, doen dit dus regelmatig. Je ziet ze routinematig de arena inspringen, wetend dat hun berijder het hoogstens anderhalve minuut uithoudt en dat ze dan weer terug kunnen hun hok in (de meeste lopen daar dan ook rechtstreeks weer naar terug). De “klotenband” werkt blijkbaar niet als er niet iemand op hun rug zit, want zodra hun berijder eraf gegooid is lopen ze weer rustig.


Maandag 13 mei

Vanmorgen allemaal weer vertrokken uit Rochelle, richting The Natural Bridge waar we rond borreltijd aankwamen. Dus met z’n allen gegeten, veel electronisch gepiel met iPad’s, laptops en telefoons en toen was het alweer bedtijd.

Volgende dag zijn we de Natural Bridge gaan bekijken; je kunt daar een wandeling maken van ca. 2 mijl. Heel mooi, langs een behoorlijk stromende rivier onder die natuurlijk gevormde brug door, tot aan een waterval.
De jongens en het jongetje zijn daarna nog de caverns gaan bekijken. Joosje, Reina en ik zijn toen de vlindertuin en vervolgens het wassenbeeldenmuseum ingegaan.
Daarna met z’n allen geluncht in weer zo’n mooie formica diner “The Pink Cadillac”, nog een paar foto’s en toen was het afscheid daar. De kinders richting Washington voor de laatste anderhalve dag en wij weer langzaam zuidwaarts richting Oriental.
Eerste nacht in South Boston, tweede nacht in Kinston.
 

Zaterdag 18 mei

Sinds gisteren zijn we weer terug in Oriental in ons oude huisje.

We hebben het voor nog een maand kunnen huren voor een heel vriendelijk prijsje als je, zoals ik vanmorgen op internet ontdekte, ziet wat normaliter hier aan huur gevraagd wordt (rond de 150 dollar per nacht en 500 per week; wij betalen 675 voor 4 weken!); hebben we geen tv, radio of wifi maar dat is allemaal op te lossen c.q. wordt niet gemist.

Gisteren is de surveyor, op verzoek van de ned. verzekeraar, komen kijken. Een aardige vent die aanbood ons op te pikken bij het vliegveld waar we onze huurauto moesten terugbrengen.

Meer dan een uur heeft hij van alles bekeken en advies gevraagd aan Eric. Het ziet er somber uit want onderdelen lijken niet meer te vinden en reparatie gaat veel geld kosten maar Bas blijft hopen op een wonder. Volgende week hopen we eindelijk meer te weten zodat we kunnen plannen wat we verder gaan /moeten doen.

We stuurden een mailtje aan Ray en Peggy om te vragen of we hun fietsen misschien weer kunnen lenen en daar krijgen we een spontaan ja op (Yikes on the engine.... "this too shall pass"! Come get the bikes.....) . Zij zelf bleken niet thuis maar de fietsen stonden klaar in hun tuin. Hondje huppelde wat om ons heen maar hapte dit keer gelukkig niet (ik heb nog steeds een dikke korst boven aan mijn kuit van zijn knauw van 10 dagen geleden!).

Elizabeth, die onze nieuwe buiskap zou maken en die we een flinke aanbetaling hadden gedaan, heeft ons die zonder morren weer teruggegeven; daarmee betalen we dan weer de huur aan Pat en Joe.

Het blijkt dat eergisteren ene Pascal (“a French guy”) in een rubberbootje met hond langs is geweest bij Deaton Yard die verzocht om zijn groeten aan ons over te brengen. Tot nu toe hebben we geen idee wie Pascal is.......! Misschien iemand die in deze buurt woont en op YouTube over ons gelezen heeft?

Gisteren vrijdag, dus zijn we tegen borreltijd naar de Tikibar gegaan. Maar we hebben geconstateerd dat dat toch niet helemaal o.s.m. is en dat we een ander leuk cafe moeten zoeken; daarvan zijn er helaas niet veel hier. De Farmers Market hebben we vanmorgen maar overgeslagen.