Paradise!

Zaterdag 16 maart

Liggen nu in The Bight van Norman Island. Een mooie brede baai waar al weer veel boten lagen toen we gisteren aan het begin van de middag aankwamen (je ziet hier overal heel veel catamarans, zeil- en motoruitvoeringen, die blijkbaar de voorkeur genieten omdat ze heel stabiel zijn en heel veel ruimte bieden om met veel mensen vakantie te vieren).

Op vrijdagavond, nadat Bas en ik gewifi’t hadden bij het restaurant en op weg terug waren naar de boot, kwamen we op het terras Hanneke en Pim tegen, land- en generatiegenoten. We raakten aan de praat, gingen erbij zitten, namen ook maar een glaasje en eindigden na nog wat glaasjes met z’n vieren aan de pizza. Een gezellige avond en leuk om belevenissen van anderen te horen. Zij hebben een klein pied-a-terre in Breda maar wonen practisch op hun (41ft/12,5mtr) zeilschip Nelly Rose. Zij hebben ook de overtocht naar de BVI gemaakt, vanuit Nederland, en gaan ook door naar de oostkust van VS, maar willen eerst nog Puerto Rico, Haiti en Cuba aandoen, dus zij nemen wat langer de tijd. Wij moeten in september toch in Kittery zijn om Selena uit het water te halen. Maar wie weet komen we elkaar toch nog tegen bij de kreeft in Maine.
Gistermorgen na een koffie en “full breakfast” in D’Best Cup en natuurlijk weer wifi, vertrokken naar the Bight.
Met het bootje naar de kant en daar lekker wat aan het strand gezeten (het stille deel, d.w.z. niet direct voor het restaurant/bar-gebouw). Het strand ligt vol met glad geerodeerd koraal in allerlei gekke vormen. Scholen kleine visjes zwemmen op nog geen meter om je heen (gelukkig bleken het geen piranha’s).
Daarna terug naar de boot. Inmiddels hebben we een zonnezeil gefabriceerd (van enkel wit afdekzeil dat toch nog teveel zon doorlaat dus we zullen dit prototype met nog enkele aanpassingen in de VS laten maken van echt doek) dat de ergste zon tegenhoudt.
Beetje geschreven, beetje getekend, glaasjes water gedronken (ja, water! Want als ik mijn verhaal teruglees meld ik wel heel veel glaasjes alcoholhoudend. En eerlijk is eerlijk, we drinken meer dan thuis, daarvoor is het ook vakantie, maar ook veel water, koffie, thee, jus d’orange hoor!)
Om vijf uur vonden we dat we wel naar het happy hour mochten en tuften we naar de kant. Halverwege hield het motortje ermee op; tankje leeg? Terug naar de boot, roeiend, tankje bijgevuld en weer naar de kant. Halverwege hield motortje er weer mee op! Bas roeide naar de kant en we hoopten dat motortje het na ons happy hour gewoon weer wilde doen. Voor alle zekerheid namen we ieder twee cocktails (Tropical Storm en Hurricane) om hiervan extra zeker te zijn.
Helaas, motortje wilde wel starten maar sloeg weer direct af, dus zette Bas zich weer aan de roeispanen. Op dat moment komt een andere dingy met twee mannen aan, zegt er een lachend: “How green!”, wat wij met een verontschuldigend lachje richting bb-motortje moesten beamen. Ongeveer op de helft van ons tochtje draait een dingy met jong paar aan boord een rondje en vraagt “Do you need a tow?”. Nou graag dus, en zo gebeurde.
Het is duidelijk dat zelf roeien afwijkt en aandacht trekt (begrijpelijkerwijs, wij doen het ook alleen noodgedwongen). Wij zijn ook de enige dingy die twee roeispanen aan boord heeft; alle anderen zijn er blijkbaar zeker van dat hun motortje het ALTIJD zal doen!?
En nu zit Bas dus weer met zwarte smeerhanden zoals in de tijd dat hij aan zijn Tomos en zijn Eenden zat de prutsen; moppert over vette bougies, roept weer veel GVD (zoals altijd als hij klust), trekt lelijke gezichten, maar hij zal het ding heus wel weer aan de praat krijgen.
Gisteravond de zonsondergang bekeken vanuit onze kuip en gewoon weer eens zelf een potje gekookt. De sterrenhemel is fabuleus, met een duidelijke melkweg. De maan, in haar eerste kwartier, is hier een smiley die naarmate de dagen vorderen steeds groter wordt .... totdat ze in het laatste kwartier haar mondhoeken naar beneden trekt. Maar dan zijn wij alweer weg!

Vanmorgen heeft Bas mij zijn truc, zwemmen met de Tupperware-emmer op zijn buik (zie eerder in dit blog), vertoond zodat ik alsnog een foto heb kunnen maken. Stuur ik naar mijn oude werk (tot mijn prepensioen werkte ik 26 jaar op het hoofdkantoor van  Tupperware Nederland).

 De British Virgin Islands zijn inderdaad een paradijs; mooi, zonnig, wind om te zeilen en voor de nodige verkoeling, kleine zeilhortjes om weer op een ander mooi plaatsje voor anker te gaan, leuke barretjes, het kan allemaal niet op maar het heeft een prijs.

Mocht mijn blog wat sceptisch overkomen of dat ik zit af te geven op al het mondaine dat we hier tegenkomen, ondertussen doen Bas en ik natuurlijk hetzelfde als al die mensen: een luxe, luie vakantie vieren waarbij (het lijkt of) geld geen rol speelt. Dat kunnen we natuurlijk alleen maar voor even, nu, om de start van ons gepensioneerde leven te vieren!
En dat houdt morgenvroeg op! Ik vlieg dan om 6.50 terug naar St. Maarten, ontvang daar het keuringsrapport van Jean Claude, en vlieg later die morgen door naar Amsterdam waar ik maandagmorgen vroeg geacht word aan te komen.
Bas zal dan Selena weer vaarklaar maken en zondag aan de rest van zijn zeiltocht naar Norfolk beginnen.