Hij Daarboven

Vrijdag begint met zware regenbuien. In de loop van de ochtend klaart het op, maar alle verwachtingen en voorspellingen geven thunderstorms with hail and wind gusts of 35 knots. We blijven. Een zeilmaker ruimt tijd in om het schootoog van de genua te versterken. De gammele fietsjes bregen ons deze keer naar de Railway, met uitzicht over Broad Creek met daarbij fried oysters. Op de weerradar is te zien dat het noodweergebied vlak langs ons gescheerd is, Deltaville was kalm, out in the Bay hadden we er waarschijnlijk wel behoorlijk last van gehad.

Nu ja, om de dag in te halen staan we vroeg op en zijn zaterdag om 7am onder zeil. Wind N-lijk (dwz onvoorspelbaar zwalkend tussen NW en NO) 4 afnemend 3. We hebben een mooie zeildag, varen meer dan 30M om 15M noordelijker te komen. Martin has to catch a plane in Baltimore Sunday evening. Dan maar de nacht door naar Annapolis. Welnee, we hebben lekker gezeild, we gaan Reedville in, naar de Crazy Crab. Inderdaad heerlijke fried oysters and crab cakes.
Hoe verder naar Baltimore? Ik kan me er niet druk over maken, zegt Martin, daar moet in een dag toch wel te komen zijn hier vandaan?

Zondag is Reedville uitgestorven. We lopen door Main Street, met mooie huizen, een oude dame die een hondje uitlaat, een kerk met veel auto's ervoor, maar geen bushalte of taxi-stand. Terug bij de boot wil iemand wel bellen of hij iemand kent die vandaag richting Richmond of Washington gaat. Niemand.
Aan de Crazy Crab-steiger ligt voor ons een 15 power boat, zo een van een paar mln $ (een Tiara 47 met 2x 375 PK, hoor ik later). Ik grap "misschien gaat die naar Baltimore".
Martin maakt een praatje. En komt even later zijn tas van boord halen. Na diesel-inname gaat dit jacht naar het noorden om een van de opvarenden ergens bij zijn auto af te zetten die daarvandaan zijn boot gaat ophalen ... in Baltimore, waar het in een goedkoop haventje ligt nog geen 10 minuten van Baltimore Airport. Een half uur later scheurt Martin richting Annapolis. Je zou toch nog in Hij Daarboven gaan geloven.

Ik blijf, bekijk de mooie huizen van de kapiteins die hier rijk geworden zijn aan de vangst en verwerking van Menhaden, kleine, olierijke visjes waarvan de olie in vanalles gebruikt werd en - in mindere mate - nog steeds wordt; cake, kattevoer, verf, margarine, you name it.
Vorig jaar zagen Monique en ik op de Bay grote vissersschepen die snel naar een plek voeren, twee kleine bootjes uitzetten die netten uitgooiden en langzaam dichttrokken. Er liggen er een aantal hier in Reedville. Het museum - ik wordt weer welkom geheten door twee enthousiaste oude dames - vertelt de techniek en de geschiedenis van deze vangst.
Als ik 's avonds op de boot een biertje drink, komt een motorbootje langszij, met een van de museum-dames en familie, to see the guy from Holland. In this little boat? I am their hero.

Maandag: voorspelling NW3. Na lui opstaan om 10:30am weg. Mooi weer, ietwat aan de wind iets noordelijker van oost naar Tangier Island. Je kunt erdoor, dwz er is een kanaal dat het noordelijk en zuidelijk deel scheidt. Voor de locals geen probleem, iedereen heeft een boot of bootje.
Voor de W-ingang grootzeil omlaag. Op de genua glijd ik door Tangier Island. Aan de oostkant, in het betonde kanaal, loopt de dieptemeter een paar keer terug tot onder de 4 ft. Bij 3'6" loop ik vast. Goed voor de hart-gymnastiek. Maar een half uur later ben ik in de Tangier Sound met 40' onder de kiel. Een uur hoog aan de wind en daarna weer de laatste mijlen ruimer er op de genua brengen me in Chrisfield MD, the Crab Capital of the World, zegt een bord als ik binnenvaar. Sublieme zeildag. Geen macaroni vanavond.