Terug in Oriental

Hello dear blog-readers,
I am back in my across-the-ocean home town of Oriental NC.
Nog maar twee weken geleden zag ik onder me de gletsjers van Groenland, ijsvelden op de Labrador Sea, ongenaakbaar Labrador nog grotendeels bedekt met sneeuw. En daarna wolken, geen Maine en geen New York te zien onder me.  Nachtje in Manassas, site of two Civil War battle fields, in The Olde Towne Inne. Om 5 uur local (11 uur NL tijd) klaar wakker. In mijn Ford Focus (nieuwe versie die niet onderdoet voor Marie's BMW) zweef ik zuidwaarts, zoveel mogelijk de Interstates (Autobahnen) vermijdend.
Op mijn bucket list voor op weg staat Jamestown, de eerste (nipt) gelukte settlement (1607) van de Engelsen in de Nieuwe wereld, aan de James River, ik rijd er praktisch langs. De Old Colonial Parkway is prachtig (groen, door bossen en weiden) maar Jamestown blijkt een openluchtmuseum, vast interessant, maar niks oud plaatsje. Dit bespaart me het opvaren van de James River.
Verder zweven over lieflijke en uitgestorven wegen (zoals de Rolfe Highway, genoemd naar mr. Rolfe die rond 1610 met Pocahontas trouwde, het eerste gemengde Engels-Indiaanse koppel, maar iedereen kent het verhaal natuurlijk van de Disney-film) brengt me om 18:00 in Little Washington NC. Op een bankje aan de haven bedenk ik dat nog anderhalf uur rijden mij van een bed in Selena en een pizza bij de Silos scheidt.
Als ik tegen achten de Deaton-werf oprijdt, wordt ik enthousiast begroet door Barry en Michele die me op een hapje bij hen aan boord vergasten. Binnen in hun Idle Queen  - die bijna naast Selena staat - kun je je kont niet keren. Michele heeft een stukje tafel vrij weten te houden om aan te kunnen schrijven en eten, maar voor de rest is alles volgestapeld met .... wat je op een boot nodig zou kunnen hebben en nog veel meer. Reina, jouw kamer was een leegte vergeleken bij binnen in de Idle Queen. Mocht de pret niet drukken: het was een heel plezant weerzien.
Barry & Michele wilden uiterlijk half mei, in verband met orkanen, op weg naar Europa, maar dat zit er gezien het vele opknapwerk niet in. Idle Queen is met de vorige eigenaar twee maal de wereld rondgezeild, maar onderhoud is daarbij ingeschoten. Dat mogen zij nu inhalen ....

Lekker slapen, 's nachts is het heel koud, de bootverwarming slaat spontaan aan.
Om 8am staat Wes bij de boot, "So good you're back!". Naar kantoor, hartelijk weerzien met Karen en de Deaton crew.
Naar Down-East Canvas waar Tracy laat zien dat we op het bord staan voor een bimini-cover.
Op een bankje aan de haven bel ik de douane in Morehead City en leg uit dat en waarom Selena over haar license date is en of ik verlenging kan krijgen.
"Are you an American citizen?"
No sir, I'm not.
"Then it's not possible. You have to get to Norfolk"
Ik heb nog een auto tot 's avonds, maar de officer aan de telefoon houdt vol dat Oriental maar een uur van Norfolk is en vier uur van Morehead City, dus dring ik niet aan en rijd ik niet naar Morehead City. We zien wel in Norfolk
Op weg terug naar de boot zie ik hond Bisquit aan het eind van de straat en ga dus even langs Peggy en Ray ("You know, I was awake this morning at 4am and thought of mailing you when you would be back"). Peggy's moeder en haar hond zijn er ook (Ray: "you marry one and you get three!").
Daarna een begin met krabben en schuren. Als ik een uur later de eerste hap uit mijn middagboterham neem komt Elizabeth aan boord om het bimini-frame te aanschouwen. Voor ze iets gaat doen moet ik mijn grootzeil hijsen en grootschoot strak trekken vanwege de laagste hoogte van de giek. Er staat evenwel teveel wind om nu het zeil te hijsen, komt morgen. (Elizabeth wil precieze maten, want, zo vertelt ze, ze had ooit een klant die met cm kwam, maar bij hoog en laag bezwoer dat het inches waren. De buiskap viel dus heel groot uit.)
How are you doin'? vraag ik routinematig. Helemaal geen vraag naar niks. Ik krijg een half jaar van kommer te horen, moeder overleden, zo goed als uit met vriend Aron ("he only thinks of himself and golf"), alleen zijn. Maar ze is, wederom bevestigd, vrij van kanker. En heeft haar "trike" (driewiel motorbike).
In New Bern waar ik mijn auto inlever, wacht Marie me op. Martie is druk met baby-shrimps tussen Florida en Texas en komt pas begin mei thuis.  Voor ze me naar de boot brengt eten we sushi (Marie tot de sushi-baas: "Martie is away, so I got a new boyfriend").

Wag zei: "It's 1$ a beer night in the Silos, come and I'll buy you one". Maar als ik er ben na de sushi  is iedereen al weg. Ik neem een bier, en dan komt in een gezelschapje Nol binnen, een Nederlander die hier al 30 jaar woont. "Hoe gaat het met u?" vraag ik. Hij reageert op zijn Amerikaans direct met "goed", en dan dringt het Nederlands tot hem door. We keuvelen genoegelijk over Dragon Races (waar we hem vorig jaar zagen als drummer op een van de drakenboten), Koninginnedag en nasi met sate.

En dan weer roest krabben van de kielzool, en schuren, schuren, schuren. De zon schijnt uitbundig; 's nachts is het koud, overdag is het warm.

Barry heeft op twee plaatsen vocht in de woodcore van zijn boot gevonden en hakt, op de binnenglasvezel na, aan twee kanten een gat van 1 m2 in Idle Queen. Geheel in wit pak met ademmasker om geen glasvezel in zijn huid of longen te krijgen. Omdat zo'n pak als het uit is geweest niet nog eens aankan zonder de troep toch binnen te krijgen, gaat hij tot ver in de avond door zonder zelfs te lunchen. Ik maak een avondmaal voor ze, lasagna. Ik dacht dat ik een courchet had gekocht, maar het blijkt een komkommer. Om toch groen te hebben zoek ik onder het luik en vind een blikje Green Turnip. Het ruikt en smaakt naar boerenkool met worst. Maar het doet het goed bij de tomatensaus, ham en kaas. Barry eet twee grote borden, schraapt de schaal leeg. "I am feeling better now" zegt hij als het op is.
Met zeilverhalen en ervaringen van Michele als niet-zeiler (zienswijzen op zeilen die sterk aan die van Monique doen denken) is de avond zo om. Intussen komt er een knetterend onweer over.
Berry oppert een oplossing voor het overtijd-probleem van Selena: registreren in Bayboro of New Bern, beetje belasting betalen ($100 schat hij), Oriental NC op de spiegel en een Amerikaanse vlag erop. Heeft de Prima Donna ook gedaan, weet hij. Hmmm.

Met Joe, even over uit Wilmington waar hij en Pat een nieuw huis bouwen, eet ik 2-for-1 pizza (het meeste ervan nemen we mee in boxes) in de Silos terwijl we de bieren die ze er op de tap (10) hebben bespreken en proeven.
Het weer wordt er niet beter op. Tornado's razen over de VS. Niet alleen teisteren ze staten in de Mid-West, ook North Carolina wordt dit keer niet overgeslagen, counties in de buurt krijgen tornado-warnings.  Maar afgezien van zware luchten gebeurt er niets. Na dagen van schuren aan het onder- en bovenwaterschip is niets (nou ja ...) bevredigender dan er verf op smeren en een begin van resultaat te zien. De waterlijn dan maar om mee te beginnen. Als ik de laatste meter van de waterlijn inzet komt Barry vertellen dat hij op de weerradar zag dat er echt narigheid aankomt. ... en rijdt Marie de werf op om een bakkie te doen. Een local rijdt langs en draait zijn raampje open:
"You have to get away, the boats will be blown over,"
... huh?
"Ever been in a tornado?" ... eh, no ...
"Find a concrete shelter!"
... here in Oriental? where? Maar weg is hij. En dan wordt er bijna massief water over ons heengestort en vlaagt de wind. We rijden stapvoets maar naar de Tucan-bar waar een vrolijk gezelschap in oliegoed met biertjes en wijntjes de storm uitzit. Martie belt toevallig en weet met zijn vliegtuig-weerradar te vertellen dat het in een half uur over zal zijn. En dat is het ook, zonder tornado gelukkig. Hierna knapt het weer op en kan ik echt verf smeren.

Zaterdag is de jaarlijkse Oriental Garage Sale, met veel junk. Warm weerzien met Kip die voor haar mooie huis ook wat niksigheidjes heeft uitgestaald. Ik koop ergens staande genuablokken, versmaad vijf grote Lewmar-lieren voor $200 (die Barry later wel koopt) alsmede een meterhoge kerstman, leuk voor in de kuip.
Met Wag en Cathy - die met haar kat op een prachtige spitsgatter woont - kijken we naar de Kentucky Derby (drie minuten heel hard lopende paarden) en daarna 12 Years a Slave. Indrukwekkend, zeker hier, hoewel dit nog verre van de Deep South is. We hebben wat om over te praten.

Zondag, mooi weer, laatste verf op vrijboord, klaar voor de splash (tewaterlating), en daar is Martie. Zin in een biertje en hapje op Ocracoke? Een uur later vliegen we over de outer banks. Na een Rabbit Duck en Teryaki-burger in Howard's Pub gaan terug over Oriental, rondje over de boot, mooi besluit van anderhalve week zwoegen.

En nu drijft Selena weer. Nog wat laatste klusjes, en dan op weg .....