Bijna de hele Deaton crew zit er. "This guy had soooo much luck!" zegt Garry terwijl hij mij een biertje geeft. "Comes here without a mast and without a motor. Finds the motor-part in a farm in Holland, and when the motor is running finds a mast with everything just around the corner and a roller further that someone left behind here"
Het is een inderdaad een verhaal. Maar eerst was er de unluck.
"It may sound like blasphemy" zeg ik, "but I did think of the story of Job at the time". Wapens en de socialist Obama zijn gevaarlijke onderwerpen hier - ik ben te oud, mis het vuur, om de wereld, of zelfs de VS te verbeteren - maar een beetje religie kan geen kwaad. Eerst de mast en vlot overboord, daarna Garry's 'bad news captain', dat steeds slechter werd tot we mentaal afscheid van Selena namen. Maar vanaf dat moment hadden we inderdaad soooo much luck!
"Reminds me of a joke" zegt Wag enthousiast, "there is this guy who has everything in order, lovely wife, bright kids, good job, nice house, never exceeds the speed limit, only drinks a few glasses in the weekend, doesn't think of cheating the IRS. And then one day his wife runs away, he looses his job, can't pay his mortgage, his children do not want to see him, his whole world falls apart. Oh God, what have I done to deserve this, he asks himself in despair. Out of nothing a thundering voice from above bellows 'Well, I don't know, but there is something about you that pisses me off, Job!'" <end of joke>
Het lukt, vrijdag aan het einde van de ochtend motor ik Whitacker Creek uit, hijs/ontrol de zeilen en zie Oriental langzaam achter me verdwijnen. (*Nb, met Google/Google Maps is de reis topografisch te volgen). De wind is goed, ZW, aanvankelijk zwak, maar als ik de Bay River invaar trekt hij aan en kan ik met 5kn het kanaal laangs Hobucken inzeilen.
Willem had me al gewaarschuwd: pas op je gebit als je de Intra Coastal Waterway (ICW, the Ditch) bevaart: voor je het weet staan je tanden in je dodger (buiskap). En zo geschiedt. Zoemp, de boot kantelt iets naar voren en ligt stil, met volle zeilen. Tussen de rode en groene markers, midden in de betonde geul. Grootzeil dichtgetrokken, motor beetje achteruit, vooruit, en daar gaan we weer. Dat gebeurt twee maal. (Ik heb al mijn tanden overigens nog.)
De Pamlico River over, de Pungo River op. Het begint donker te worden, Bellhaven lukt niet meer bij licht. Slade Creek in, om de hoek is er wat beschutting tegen de ZW wind. Anker omlaag, biertje, hapje, te kooi.
's Nachts ruimt de wind en trekt aan, mijn beschutting is weg. Selena danst en rukt aan de ankerketting, maar het anker houdt goed en dat geconstateerd hebbend slaap ik lekker door en uit.
Zaterdag eieren met spek, eindelijk heb ik tijd voor deze luxe. Heerlijk zeilen de Pungo River op, maar het kanaal naar de Alligator River is niet te bezeilen door de beboming aan weerszijde.
Om 4:30pm ben ik het kanaal door en kan ik weer verder op zeil. Maar ook weer niet, de wind is ZW5, de brug en eerstvolgende marina zijn 20M verderop met de wind recht achter en onderweg is er geen ankerplek, zeker niet bij deze wind die de golven steeds hoger maakt naarmate je de rivier afvaart.
So I drop the hook. Weer hobbelige ankerplek, maar Selena ligt als een huis. Iets later krijg ik buren die duidelijk dezelfde afweging maken. Vroeg naar bed en ...
Zondag vroeg op en verder. Zwak tot matige ZW wind mee, die naar NW ruimt en verdwijnt. De halve Albemarle Sound moet ik motoren, zigzaggend om de dobbers van krabbepotten heen en dan, van het ene moment op het andere, is er een straffe NO wind waardoor ik scherp met 6kn de Pasquotank River kan inzeilen. Om 5pm ben ik in Elizbeth City. Voor het town dock zitten drie oude mannen die me het afmeren met wind-op-de-kont vergemakkelijken. Ik krijg van Ken, van de boot naast me, een glas wijn. Hij heeft een licht Iers accent en heeft in Nederland gewerkt. Hij kent een paar woorden; ik laat hem zijn tong breken op Scheveningen. Hij geeft zijn kaartje, "when you're in Annapolis and need help or advice, give me a call".
Het is Moederdag en hoewel ik daar uit dien hoofde geen recht op heb, ga ik na twee avonden voor anker uit eten. Nu is Elizabeth City geen gourmet town, maar de restaurants die er zijn, zijn om 7pm dicht, behalve het ene aan de rivier. Dat zit dan ook propvol, aan elke tafel, drie generaties, de oudste en jongste mooi uitgedost, de middelste in Amerikaans vrijetijdskostuum (hangende korte broek, vaal T-shirt en baseball cap). Ik zit vlak bij zo'n familie en ben ongewild een stomme extra gast bij hun gezelschap als ik mijn overheerlijke filet mignon eet. Een paar keer krijg ik een wenk en "come join us!" van de middelste generatie dame. Maar het is hun Moederdag. Als ik wegga, dank ik ze dat ik, op afstand en stil, van hun gezelschap heb mogen genieten. Handen schudden, voornamen uitwisselen, en als ik vertel waar ik vandaan kom en hoe, kan ik helemaal niet meer stuk, awesome!.
"HE IS DUTCH" roept de kleinzoon tegen de grootvader, een kleine man, dik in de 90, met een grote bo-tie. "I knew a Dutchman, during the war, but he was good". Ach ja, Dutch of Deutsch, wat maakt het uit.
Ik word wakker en zie alleen maar wit achter de boot. Het mist. Na de douche trekt die op en ik ga achter een motorboot aan de brug door. Het is nog (maar) 50M naar Norfolk.
Het stuk Pasquotank River dat ik nu opvaar is geloof ik de mooiste rivier die ik ken. Hij slingert door wild bos. In het struweel dat aan beide zijden tot in de rivier groeit, voel je de blikken van de indianen. Na drie uur stomen ben ik per ongeluk precies op tijd voor de schutting van de sluis in New Mills aan de zuidkant van het Dismal Swamp Canal. Om half vier, met nog 25M naar Norfolk, vind ik het mooi geweest en stop bij het Visitors Center.
(* voor de geschiedenis van het kanaal zie blog oktober 2013)
Vroeg naar bed = vroeg weer wakker. Om 7am maak ik los, het is nog lekker koel, in de middag zal de temperatuur oplopen tot 30+C. De sluismeester van Deep Creek geeft deze keer (vorige keer vertelde hij de geschiedenis van het kanaal) een demonstratie conch-schelp blazen. Hij krijgt er een volle toonladder en een melodietje uit.
In het begin van de middag maak ik in de North Landing in Portsmouth vast (gratis liggen!) en neem het pontje naar Norfolk voor een bezoek aan de douane. Selena is immers al ruim een maand illegaal in de VS!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten