De Wereld van Peter Stuyvesant

Zondag 7/7 is Arthur ver weg en afgezwakt tot Tropcal Storm. De zon schijnt uitbundig zon en de wind is zuid, rond 3bf. We laten Atlantic Highlands achter ons, schuiven langs Sandy Hook met zijn rijen officiershuizen en langzaam wordt Verazzano Bridge, over The Narrows tussen Staten Island en Brooklyn, groter. De brug is 70m hoog, je zou er met de kerktoren van Loenen op dek onderdoor kunnen varen. Als je die door bent liggen de skylines van Brooklyn, New Jersy met het Vrijheidsbeeld ervoor en last but not least Lower Manhattan voor je. Adembenemend, niet te geloven daar te zeilen.

We zijn niet alleen. Er zijn een paar tows, veel ponten en toeristenboten en heel veel plezier zeil- en motorboten, het is een soort zuidelijk IJsselmeer op een mooie zondag. Voor de wind op de genua (door de deining klapt het grootzeil zo heen en weer dat het omlaag moet) gaan we langzaam op The Battery aan, de zuidpunt van Manhattan, waar ooit Fort Amsterdam stond. We steken de Hudson River over naar het Vrijheidsbeeld, dan langs Ellis-eiland - waar duizenden immigranten in quarantaine moesten om te zien of ze TBC en zo hadden en het anders daar wel kregen.
Als ligplaats heb ik de Newport YC & Marina in Jersey City gekozen, met $120 per nacht relatief goedkoop hier. Het is unreal, we liggen tussen mega-motorjachten en catamarans. Vanaf de kop van de haven (een dok vanaf de Hudson River) is er een schitterend uitzicht over Lower Manhattan - en gelukkig een goed restaurant om er extra van te genieten. De nieuwe Freedom Tower steekt met zijn 1776ft (533m) hoog boven de andere skyscrapers uit.
Naar links, iets verder weg, zien we Midtown Manhattan met het Empire State Building en het Chrysler Building. Awsome. Monica neemt honderden foto's.

Stukje geschiedenis:
Ooit was dit Nieuw Amsterdam van waaruit de kolonie Nieuw Nederland bestuurd werd, als laatste door "de generaal" Peter Stuyvesant, in dienst van de WIC die de kolonie exploiteerde. In tegenstelling tot de Engelse kolonies ten noorden en ten zuiden, was Manhattan een soort vrijplaats die naast de Nederlandse settlers en bestuurders met hun legertje allerhande nationaliteiten, gezindten, kleuren, talen en geloven aantrok. Een vrijhaven, een melting pot, een rainbow society. Het was al gauw de belangrijkste haven van Noord-Amerika. Stuyvesant's voorganger Kieft begon in 1633, tegen ieders belang in, een oorlog tegen de omringende indianen, terwijl die tot die tijd in redelijke pais en vree met de kolonisten samenleefden - en voor de aanvoer van bont zorgden. Stuyvesant moest van en voor de WIC orde op zaken stellen, als een CEO van een corporation. De Manhattanse burgerij wilde verregaande inspraak in het bestuur om een herhaling van een verkeerde beslissing door één persoon te voorkomen. Ze deden zelfs pogingen om een provincie van de Republiek der Verenigde Nederlanden te worden. 
Stuyvesant moest daar niets van hebben. Hij was een steile Calvinistische domineeszoon met door de WIC en God gegeven gezag: wie zich tegen hem keerde riskeerde gevang en verbeurd verklaring van grond en goederen. Van godsdienstvrijheid voor  Lutheranen, Joden, Quakers en zo meer - zoals min of meer in Nederland toen - moest hij niets hebben. 
Niet alleen van binnenuit, ook vanuit het noordoosten stond Nieuw Nederland onder  druk De New Englanders begrepen hoe belangrijk de haven was. In 1664, nog voor het begin van de 2e Engelse Oorlog, nam Engeland met vier fregatten Manhattan en Nieuw Nederland zonder slag, stoot of plundering over en werd het New York. In de onderhandelingen voor de Vrede van Breda wilden de Engelsen Nieuw Nederland teruggeven in ruil voor - intussen van de Engelsen door Nederland ingepikt - Suriname, maar daarvoor was geen belangstelling meer. Voor de WIC was de kolonie nooit winstgevend geworden, ze verwachtte meer van Surinaamse suiker. Bovendien kreeg Nederland toen alle Molukken en daarmee het feitelijke monopolie op nootmuskaat. Peter Stuyvesant boerde nog tien jaar op Manhattan en stierf toen, in New York. 
Vrijheid van godsdienst en inspraak in bestuur die de Nederlandse kolonisten eisten, vonden uiteindelijk ruim honderd jaar later na de Revolutionary War hun weerslag in de Amerikaanse Constitution. De New Englanders waren Puriteinen die heksen verbrandden en Quakers naar het zuiden joegen, de plantagehouders rond en zuidelijk van de Chesapeake voelden aanvankelijk weinig voor het aan de kant zetten van hun Engelse koning. Nederland was de eerste natie die de VS erkende.
(Lees Russel Shorto, The Island at the Center of the World en Barbara Tuchman, The First Salute)
New York is nog steeds New Amsterdam: anders, opener, gekker, internationaler, diverser, drukker, gehaaster, etc. dan waar we ook in de VS geweest zijn deze reis. 

We gaan een dag met de metro Manhattan in. Het is warm We lopen van 33th Str. over Broadway en Times Square 20 blokken naar het MoMa waar het niet druk en koel is - en waar we vijf jaar geleden al in wilden, wat wegens drukte toen niet lukte.

Monique, donderdag 10/7/14 
Onze overtocht naar Manhattan verliep voorspoedig, met redelijk windje en warm zonnetje en onze eigen, gebronst in

witte bikini, rokende Stuyvesant-girl op dek! 

We blijven twee nachten in de Newport Yachtclub and Marina. Op maandag worden we gewaarschuwd dat rond het middaguur "the Kardashians" de marina zullen bezoeken en er dus strenge  veiligheidsmaatregelen gelden; Bas en ik zijn dan al New York in maar Monika, vertelt ze ons s'avonds, kan het niet laten even een van de securitymannen te "fokken" (uitdrukking van Joosje toen ze eind tienerjaren was). Bas en ik gaan naar het MoMa en brengen daar de hele middag door. Mooie dingen gezien maar vooral bij de "contemporary art" heb ik toch regelmatig mijn twijfels over de artisticiteit van het werk. 
(Zoals Reina, toen 6 jaar, blij uitriep toen we met haar in het Stedelijk naar een schilderij van Willem de Kooning keken: "Dat kan ik óók!!!"). Zo'n Pollock b.v. heeft veel originele dingen maar ook werken waarbij hij volgens mij bewust de boel in de maling neemt. Maar goed, zal wel aan mij liggen... 
's Avonds eten we in de "Garage" waar een complete big band muziek maakt. Flauw van mij maar een middag lopen en staan leverde een gebroken rug dus wil ik snel plat en genieten we daar maar kort van. 

De dag erop gaan we door, langs zuid Manhattan, onder Brooklyn Bridge door, door de Streets zien we het Empire State Building, Chrysler Tower. Dan door Hell's Gate (waar van hel geen sprake is) de Long Island Sound in. We ankeren na een lekker dagje zeilen in Port Washington. 
Monika heeft een Nikon en een batterij aan fotolenzen paraat en schiet honderden plaatjes in de, genoeglijke, week dat ze aan boord is. 
's Avonds steekt er een stevige storm op maar nadat het anker even gekrabd heeft liggen we zo vast als een huis. Als we de volgende morgen naar de kant moeten om Monika af te zetten, krijgen we het anker niet gelicht. Uiteindelijk, met 35 paardenkrachten van Selena, lukt het toch en blijkt dat we wsch achter een oude ankerboeilijn zijn blijven haken want we trekken die mee omhoog. 
Na Monika afgezet en een "pump-out" gedaan te hebben gaan Bas en ik door naar Oyster Bay met stevige halve wind (we varen wel 7 knopen af en toe!) voor nog een ankernachtje (Bas de econoom rekent voor hoeveel we daarmee wel niet besparen). 

De dag erop, vanmorgen dus, ontdek ik bij het maken van ontbijt dat er behoorlijk wat water in het ruim staat. Bas pompt er minstens 8 emmers uit; oorzaak zeer wsch de lekkende uitlaat. We willen weer kunnen douchen, internetten en boodschappen dus zijn we nu, motorend want volstrekt geen wind, onderweg naar "SoNo" (South Norwalk, CT) aan de andere kant van de Long Island Sound.