Arthur komt, Arthur gaat ....

Woensdag 2 juli
Inmiddels liggen we in de marina van Atlantic Highlands en ver aan de horizon in vijf tinten grijs de skyline van ..... Manhattan!!! 
Terug naar zondag toen we van Barnesgat naar Manasquan Inlet, plaatsje Brielle (niet vanwege de Watergeuzen, maar pas in de 19e eeuw zo genoemd toen het hier een strandplaats werd, om het een Europese sfeer te geven), vertrokken; een bewolkte dag. Tocht van 20 mijl met weinig wind hoewel er nog wel redelijk wat deining stond. Onderweg geen punt maar bij het binnenlopen in een smalle inlet, tussen twee stenen pieren, met flinke golven schuin achter, hengelbootjes die tot het laatste moment midden in je vaargeul blijven hangen en het advies ivm verzanding toch vooral de rechterzijde van de vaargeul aan te houden, toch even een enerverende happening. En dan hadden we nog geluk (nou ja, dat had Bas ingecalculleerd) dat er op dat moment niet teveel stroom stond want later merkten we hoe sterk die daar kan zijn.
In de jachthaven, waar we gereserveerd hadden, blijken we het enige zeilschip, de rest is motorboot. Er staat inmiddels een behoorlijke instroom en we zitten aan lage wal maar havenmeester en kornuiten leggen ons, onder het roepen van strikte instructies, netjes vast in een box.
"Thank you, that went well", zegt Bas waarop de havenmeester zegt "You know why!???.... Because you listened! Most people don' t listen!".
Een uurtje later, aan het eind van de middag, komen grote en kleine motorboten met hun hengelvangsten om die naast ons op de steiger te laten wegen en meten.

Eerst een prachtige, gele vis met een stompe, ronde kop en lengte van zeker een meter: een mahi (overal op in de Cariben zag je mahi als specialiteit op de kaart staan). Daarna nog haaien (met nogal spitse snuiten; volgens de opmeetmeneer is dit soort haai een lekkernij) met indrukwekkende rijen (ja, meervoud!) naar binnen gerichte vlijmscherpe naaldachtige tanden, en tonijnen. De vissers zijn als kleine jongetjes zo blij als ze de meetgegevens te horen krijgen en één ploegje, dat met hun tonijn de eerste plaats behaalt, staat te schreeuwen en te springen "First prize! First prize! We won the first Prize!!", veel uitgelaten schoudergeklop en daarna met hun nog hangende buit op de foto.

De nacht is wat onrustig; de boot bonkt door de getijstromen af en toe stevig tegen de steiger en de stroom is zo heftig dat het binnenin de boot klinkt alsof we met een behoorlijk vaartje door het water varen. Wel weer lekker kunnen douchen maar geen wasmachine noch supermarkt die we zo langzamerhand echt wel nodig hebben! 
De volgende dag gaan we door, ook omdat de weerberichten voor de daarop volgende dagen niet veel goeds voorspellen!

Maandag dus de laatste 30 mijl van de New Jersey coast richting noorden. De wind blijkt nog steeds pal zuid dus recht op de kont, en harder dan gisteren voorspeld.
De golven werken weliswaar mee maar gijpkoersen... DAAR HOU IK NIET VAN! Door de ruime koers die we varen schommelt het schip van links naar rechts; door de golven hobbelen we van voor naar achter... worden jullie al zeeziek!? Nou, ik/wij niet!  (Bas: subliem zeilen!)
Enfin, de tocht verloopt voorspoedig, geen ongecontroleerd gegijp. Naarmate we meer richting New York komen hoe meer vliegtuigen er over komen.
En dan.... eerst alleen een streepje en dan steeds duidelijker zich aftekenend: Nieuw Amsterdam!
Wat zal die Hudson destijds opgekeken hebben van al die flatgebouwen en al die "zilveren vogels" in de lucht! Om nog maar te zwijgen van zijn verbazing bij het ontdekken van een rivier met zijn naam!
Het laatste stuk, rond Sandy Hook (ook echt een grote zandplaat), is behoorlijk heftig wat golfhoogtes betreft en met her en der grote oceaanschepen die heel hard aan komen stomen door dezelfde, relatief smalle, vaargeul; ook de wind trekt nog eens stevig aan; Selena heel schuin van de golven afrijdend, veel water door de gangboorden en één keer een koude plens over mijn rug. Billen knijpen!!!!!
Maar daarna, eenmaal om die hoek, keert de rust weer en varen we rond zessen de haven van Atlantic Highlands binnen.
O, wat smaakt een biertje dan goed!!!

Zaterdag 5 juli
Van de planning om 3 juli naar New York (of eigenlijk er tegenover, de Marina onder de Colgate Clock in Jersey City) te varen komt niets terecht. De wind is harder dan leuk, ook gezien de golven op weg naar de Narrows, er worden severe thunderstorms voorspeld - en wat eerst nog een tropical storm was bij Florida is nu een hurricane (met naam Arthur) die gestaag naar ons toe komt.
Monika, vriendin uit Princeton, voegt zich bij ons. Ze rijdt ons over Sandy Hook, met mooie stranden en aan het einde een verlaten militaire basis waar t/m de 2e Wereldoorlog projectielen getest werden (hoever schiet een 12" kanon, enzo). Rijen prachtige 30er-jaren-huizen (juiste huidige spelling 30erjarenhuizen?) staan er te verloederen. Op het strand ligt een grote vers-dode horseshoe crab, geheel intact, kopschild, lijf, staart, 50cm loa, die ik meeneem. Hij stinkt afschuwelijk, moet flink schoongemaakt worden en drogen voor hij opgeborgen kan worden. Monique vindt twee (ook dode) babies van 5cm.
Twee avonden hebben we dikke onweren, pikzwarte luchten, scherpe bliksem boven Manhattan, striemende regen, flooding warnings for lower area's.
En gestaag komt Arthur naderbij, als hij aan de kust van North Carolina aan land komt is het intussen een categorie 2 orkaan geworden. "Ons" Oriental krijgt hem recht over zich heen. (Alles goed daar, alleen tijdje geen stroom en afgewaaide takken, hebben we al vernomen, het Croacker Fest gaat door vandaag).
Vanaf Cape Hatteras gaat hij weer richting zee en zal NY ca. 200M oostelijk passeren.
Dat betekent veel noordelijke wind en onrustig water in Sandy Hook Bay, but nothing serious.
Wel serious was de vraag of het vuurwerk van de 4th of July door zou kunnen gaan.
Tot ver in de middag stormde en regende het vrijdag. Ondanks de bescherming van de pier, rukten boten aan hun landvasten en dansten in wind en golven, wij door de kiel minder dan alle platte en hoge vissersboten maar toch. Ik kocht twee rubber zwaffels waar landvasten door en omheen gaan om het rukken te verminderen.

Om vijf uur stopte de regen en kwam er zelfs zon, zelfs de wind ging terug van stormachtig naar hard. Op de steiger werd het drukker en drukker. Bij de boten om ons heen werden bbqs klaargemaakt en werden kisten met ijs en bier aangedragen. De overbuurvrouw gaf ons de heerlijkste broodjes pulled pork, 8 uur gesudderd in ui, kruiden en een scheetje cola. Op de kade liep het vol met mensen met stoeltjes en eten en drinken. Wij bestelden sushi voor de gelegenheid.
Het vuurwerk ging door gelukkig.
En nu is Arthur voorbij (op weg naar Maine), schijnt de zon weer en is de wind afgenomen tot krachtig. Morgen gaan we naar New York.

Sent from my iPad