Hoewel Monique zich vast
had voorgenomen NIET zee op te gaan, en zeker geen oceaan, zeilt ze er nu toch.
3000 mijl over stuurboord ligt Portugal, 3 mijl over bakboord New Jersey. Om niet te overdrijven, om de resten van de 50 jaar Nederlandse beschaving te zoeken en natuurlijk het hedendaagse New Jersey te ervaren, gaan we van inlet naar inlet op weg naar New York.
Monique:
Dinsdag 24/6
Gisteren van 9.30 tot 17.30 gevaren over de -niet zo- woelige baren van de Atlantische Oceaan, van Cape May naar Atlantic City. De zee was kalm, het was zonnig en de wind niet te hard zo'n beetje half achter. Geen last gehad van zeeziekte maar had wel al snel door dat ik niet moest gaan lezen. Dat gaf niet, want de zee is fascinerend genoeg en een iPodje met muziek droeg bij aan de stemming.
Na zo'n dagtocht en één biertje te rozig om nog onze fietsjes uit te pakken en naar de boardwalk te fietsen. Bovendien vertelt de havenmeester van de marina waar gaan liggen dat we als het donker is met een taxi moeten omdat het niet pluis is in deze buurt (we liggen in een klein haventje ongeveer 2 km achter de boardwalk en ver van alle glitter en glamour). Dus spelen we wat met onze elektronica, lezen wat, maakt Bas weer een heerlijke pasta, doen een spelletje Rummikub en gaan naar bed. Voor het eerst zet ik halverwege de nacht de ventilator uit omdat het zonder fris genoeg is. Muggen, die ons vorige jaren steeds zo vreselijk te pakken hadden, hebben we tot nu toe buitensboots weten te houden met muskietengaas op elk raam/luik, of misschien zijn er dit jaar of hier gewoon minder muggen...
Vanmorgen na internetten, ontbijt en douche, de fietsen uitgepakt en richting zee gereden.
Atlantic City (AC) heeft zich na orkaan Sandy (okt. 2012) geheel hersteld. De boardwalk en alle etablissementen staan er allemaal keurig bij en schreeuwen als vanouds om bij hen naar binnen te gaan. We stallen de fietsen en lopen de boardwalk een stuk af. Taj Mahal van Trump, House of Blues, Showboat; het "Las Vegas van het oosten" heeft overal gokhallen waar toch vooral dames van boven de zeventig wat moedeloos aan de kasten hangen. Maar je kunt er ook Black Jack, Baccarat of bingo spelen, roulette, en ga zo maar door, voor ieder wat wils. Het is dat ik geen zin heb om naar een cashier te lopen om fiches te kopen anders had ik graag even aan de roulettetafel gezeten (ook al ben ik nog lang niet boven de zeventig).
Op de boardwalk zelf zie je behalve de jongere dagjesmensen en families heel veel senioren. Ook veel scootmobiels met ofwel, net als in NL, bejaarden maar vaker met daarin in hun voertuig vergroeide, ik zou haast zeggen "ingegroeide", mensen. Zooo dik, één bonk kwabben, dat je je afvraagt hoe ze nog in of uit die stoel kunnen komen. Aan de andere kant zie je ook heel veel erg dikke mensen lopen waarbij je je afvraagt hoe ze nog kunnen; waar bij elke stap het ene been met een zwaai naar buiten om de binnenbovenkant van het andere been moet worden gezwaaid. Wsch is dit het pre-stadium van geval scootmobiel.
We kijken op de kermis op de pier waar naast draaimolentjes en meer spul voor de kleintjes ook heel enge attracties voor volwassenen zijn. Een bungeejump (of eigenlijk het omgekeerde) tussen twee palen van minstens 30 meter hoog, waar je beneden met zijn tweeën in een soort rond stalen karkas wordt vastgesnoerd om vervolgens de lucht in te worden gekatapulteerd (veel hoger dus nog dan die palen) en daar een paar keer na te veren terwijl het ronde karkas ook nog eens om zijn as draait en je dus soms ondersteboven hangt, brrrr. En zo hebben ze nog een stuk of wat martelwerktuigen.
Op het strand worden de wereldkampioenschappen "sand sculptures" gehouden. We zien ook een Nederlandse vlag wapperen maar de sculpturer is in geen velden of wegen te bekennen hoewel zijn werk duidelijk verre van af is. Verder zijn er een paar knappe, dat wil niet zeggen altijd even mooie, staaltjes zandwerk te zien.
Hoewel prachtig weer, waait het vandaag behoorlijk, bij vlagen zelfs hard; ben blij dat we niet op zee zitten. Da's morgen wel de bedoeling maar ik houd de weerberichten goed in de gaten. Dit keer een tocht van 50 mijl in het verschiet en ik wil wel zeker weten dat we ook aan het einde van de middag nog goed weer hebben.
Woensdag 25/6
Toch niet uitgevaren; wind op zich net te doen maar met veel hevige windvlagen en bovendien recht achter, golven van 3-4 ft, dat betekent rollen met de boot en, en dat vrees ik nog meer, gijpen!!!
"Jij mag beslissen", zei Bas en dat vond ik zooo lief!..... tot hij zijn zin afmaakte met "want ik heb geen zin om straks de schuld te krijgen".
Daar zit wat in... Maar goed, ik besliste dus dat we vandaag niet gingen.
Het deklicht deed het niet dus of ik Bas even de mast wilde inhijsen.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het lukte. Van boven riep de here, na wat gefriemel, "ja nu zou ie het moeten doen. Zet de tweede schakelaar even om... ... ZET DE TWEEDE SCHAKELAAR EVEN OM!!!!!!"
"Die stáát om!!!!!"
"O... .... Zet de derde schakelaar dan ook even om.... Ja, die doet het wél.. ... Kun je me dan de multimeter geven? Dan kan ik ... "
Nou ja, het werd een soort "There' s a hole in the bucket, dear Lisa"-act, Bas nog steeds in den hooge, waarbij ik beneden allerlei gereedschappen uit allerlei geheime hoeken moest halen, en via het vlaggenlijntje omhoog hees, en ik uiteindelijk het lampje boven de kaartentafel moest ontmantelen om een werkend deklicht te krijgen. Maar het dóet het...nu.
Toen was het alweer een uur of half twee. Omdat de fietsen en het lullebootje al weggeborgen waren, besloten we de 3 km naar de andere kant van ons baaitje te lopen voor onze "Dinch" (=lunch&dinner, 's avonds dan alleen nog een boterhammetje). Daarna bezoek aan het zeeaquarium. Bij de kassa de vraag of we ook de "Sting rays"/pijlstaartroggen wilden voeren? zo ja, bonnetje kopen en dat om 15 uur inleveren bij het bassin als het voedertijd is.
Nou, vooruit, een beetje voer op het water strooien vinden die beesten vast fijn...
In verschillende, naar mijn smaak iets te krappe bassins zien wij kwallen, zeepaardjes, haaien, murene, zeebaarsen, koraal, en zo nog wat. Bij de bassins die open zijn mag je de vissen aaien (geen bijtgevaar want heel jonge beesten). Weet niet of die beesten dat nou leuk vinden, maar bij de tijgerhaaien zijn er twee die erom vragen dus aai ik ze voorzichtig (volgens instructies: met twee vingers) en ook bij de Sting rays zijn er een paar die er echt voor klaar gaan liggen en over hun kop gekrabd willen worden. De haaitjes voelen als fijn schuurpapier, de roggen zacht en glad.
15 uur dus voedertijd! Er komt een meisje (Hiiii, I'm Melissa....) dat ons vertelt dat dit "cow nose stingrays" zijn vanwege hun stompe neus en dat die bijna overal aan de oostkust van VS voorkomen. Dat wat op hun bek lijkt, blijkt hun neus te zijn; hun mond zit aan de onderzijde en zuigt het voedsel naar binnen waar het "gegrind"/vermalen wordt waarna ongerechtigheden worden uitgespuugd. Hun sting/stekel is afgeknipt om te voorkomen dat ze mensen kunnen bezeren maar dat "doesn't hurt them, it's the same as clipping your fingernails".
"Anyone has questions? I'm here to answer all of them!" Stoutkijkend vierjarig meisje steekt haar hand op, tot grote verbazing van haar moeder, om die giechelend en neeschuddend weer te laten zakken als Melissa haar aanwijst. Dan steekt een jongen van een jaar of tien zijn vinger in de lucht: "What's the difference between a stingray and a skate?". Nou, daar ben ik ook wel benieuwd naar (ik dacht dat ze hetzelfde beest waren) en ook de rest van de groep kijkt verwachtingsvol naar Melissa: "That's an awesome question! Yes, really awesome!!! Actually I only know about stingrays, so unfortunately I can't answer that for you"; tot zover het educatieve deel, er wordt direct overgegaan tot de voedingsinstructies.
Voeren blijkt geenszins, zoals bij goudvissen, een kwestie van wat strooisel in/op het water strooien.
Je moet een stukje rauwe makreel tussen je gestrekte vingers klemmen en dan die vlakke hand (Ja, net als bij paarden "altijd met je vlakke hand, anders bijt-ie", waardoor je bij voorbaat al angst voor het dier ingeboezemd kreeg) tegen de bassinwand leggen. De rog komt dan met zijn glibberige mond tegen je hand en zuigt het stukje vis naar binnen.
Dit zijn kleine roggen dus hun mond/kaken zijn nog niet zo sterk maar volwassen roggen kunnen je vingers breken, vandaar die gestrekte vingers.
Na het aquarium een biertje gedronken bij een Ale House waar Bas met een meneer van en ander tafeltje een geanimeerd gesprekje heeft over bier.
Daarna terug naar de boot, internet, lezen, eten, slapen. De volgende dag zullen we geen 50 doen, maar 28 mijl, naar Barnegat,
We naderen langzaam het tweede doel van onze queeste. De Chesapeake Bay is vanaf het begin van de de 17e eeuw door Engelsen bevolkt. Na de "Lost Colony" van Walter Raleigh op het eilandje Roanoke (40M van Oriental) die oploste, was de settlement in Jamestown het begin van Virginia en Maryland. Het gebied ten noorden en oosten daarvan werd slechts een paar jaar later een Nederlandse kolonie . Vijf jaar geleden zeilden we ter viering van "400 jaar Hudson" met Lodewijk en Joke op hun tjalk langs Manhattan en de Hudson River op. Henry Hudson was in opdracht van de VOC op zoek naar de noordoostelijke doorvaart naar Indië gestuurd, maar eigenzinnig als hij was wendde hij al snel de steven en voer de rivieren die nu Delaware River en Hudson River op, denkend door te kunnen varen naar China en Indië. De rapportage over de natuurlijke haven van (nu) New York deed de WIC daar in 1612 een kolonie neerzetten, slechts 5 jaar na Jamestown aan de Chesapeake Bay en 20 jaar voor de eerste puriteinen noordelijker New Jerusalem stichtten. Nieuw Nederland besloeg grote delen van nu Delaware, New Jersey en New York. Aan de westkant van de ingang tot Delaware Bay ligt Cape Henlopen waar een Nederlands fort het een half jaar uithield voor de Indianen genoeg van ze hadden. Aan de oostkant ligt Cape May, genoemd naar kapitein Cornelis May die het eerste schip met kolonisten bracht. We liggen nu in Barnegat, een verbastering van Barende Gat wegens de sterke stromingen.
We werden van alle kanten van advies voorzien over de Barnegat Inlet: betonning staat niet op de kaart, elke week anders; het zou moeten kunnen met jullie schip, vlak langs de rode tonnen, kijk uit voor spontane bankvorming in de haveningang, bij de derde stuurboord uit, anders loop je vast; Coast Guard of Tow Boat bellen; Barnegat overslaan, niet pluis, beter 20M doorvaren naar Manasquan. Maar ook: drukke inlet, sportvissers, beroepsvissers, zeiljachten, de beste ankerplaats in 50M.
Het viel allemaal reuze mee. Brede inlet, goed beboeid, shoaling binnen de pieren aan de zuidkant, maar tussen de rode (anders dan in Europa aan SB: return-red-right) en groene boeien ruim water. Een dinghy van een geankerd zeiljacht zag ons zoeken en begeleidde ons naar de ankerplaats. Bij de oostelijke wind voor ons op de outerbank het lighthouse, twee vissershavens, en rijen houten (vakantie-)huizen, achter ons nog meer houten (vakantie-)huizen en een strandje. Het is vrijdag en het loopt aardig vol met nog wat zeiljachten en vooral veel motorboten, met z'n drieën naast elkaar aan een anker, met vrolijke luidruchtige mensen.
Gisteren van 9.30 tot 17.30 gevaren over de -niet zo- woelige baren van de Atlantische Oceaan, van Cape May naar Atlantic City. De zee was kalm, het was zonnig en de wind niet te hard zo'n beetje half achter. Geen last gehad van zeeziekte maar had wel al snel door dat ik niet moest gaan lezen. Dat gaf niet, want de zee is fascinerend genoeg en een iPodje met muziek droeg bij aan de stemming.
Na zo'n dagtocht en één biertje te rozig om nog onze fietsjes uit te pakken en naar de boardwalk te fietsen. Bovendien vertelt de havenmeester van de marina waar gaan liggen dat we als het donker is met een taxi moeten omdat het niet pluis is in deze buurt (we liggen in een klein haventje ongeveer 2 km achter de boardwalk en ver van alle glitter en glamour). Dus spelen we wat met onze elektronica, lezen wat, maakt Bas weer een heerlijke pasta, doen een spelletje Rummikub en gaan naar bed. Voor het eerst zet ik halverwege de nacht de ventilator uit omdat het zonder fris genoeg is. Muggen, die ons vorige jaren steeds zo vreselijk te pakken hadden, hebben we tot nu toe buitensboots weten te houden met muskietengaas op elk raam/luik, of misschien zijn er dit jaar of hier gewoon minder muggen...
Vanmorgen na internetten, ontbijt en douche, de fietsen uitgepakt en richting zee gereden.
Atlantic City (AC) heeft zich na orkaan Sandy (okt. 2012) geheel hersteld. De boardwalk en alle etablissementen staan er allemaal keurig bij en schreeuwen als vanouds om bij hen naar binnen te gaan. We stallen de fietsen en lopen de boardwalk een stuk af. Taj Mahal van Trump, House of Blues, Showboat; het "Las Vegas van het oosten" heeft overal gokhallen waar toch vooral dames van boven de zeventig wat moedeloos aan de kasten hangen. Maar je kunt er ook Black Jack, Baccarat of bingo spelen, roulette, en ga zo maar door, voor ieder wat wils. Het is dat ik geen zin heb om naar een cashier te lopen om fiches te kopen anders had ik graag even aan de roulettetafel gezeten (ook al ben ik nog lang niet boven de zeventig).
Op de boardwalk zelf zie je behalve de jongere dagjesmensen en families heel veel senioren. Ook veel scootmobiels met ofwel, net als in NL, bejaarden maar vaker met daarin in hun voertuig vergroeide, ik zou haast zeggen "ingegroeide", mensen. Zooo dik, één bonk kwabben, dat je je afvraagt hoe ze nog in of uit die stoel kunnen komen. Aan de andere kant zie je ook heel veel erg dikke mensen lopen waarbij je je afvraagt hoe ze nog kunnen; waar bij elke stap het ene been met een zwaai naar buiten om de binnenbovenkant van het andere been moet worden gezwaaid. Wsch is dit het pre-stadium van geval scootmobiel.
We kijken op de kermis op de pier waar naast draaimolentjes en meer spul voor de kleintjes ook heel enge attracties voor volwassenen zijn. Een bungeejump (of eigenlijk het omgekeerde) tussen twee palen van minstens 30 meter hoog, waar je beneden met zijn tweeën in een soort rond stalen karkas wordt vastgesnoerd om vervolgens de lucht in te worden gekatapulteerd (veel hoger dus nog dan die palen) en daar een paar keer na te veren terwijl het ronde karkas ook nog eens om zijn as draait en je dus soms ondersteboven hangt, brrrr. En zo hebben ze nog een stuk of wat martelwerktuigen.
Op het strand worden de wereldkampioenschappen "sand sculptures" gehouden. We zien ook een Nederlandse vlag wapperen maar de sculpturer is in geen velden of wegen te bekennen hoewel zijn werk duidelijk verre van af is. Verder zijn er een paar knappe, dat wil niet zeggen altijd even mooie, staaltjes zandwerk te zien.
Hoewel prachtig weer, waait het vandaag behoorlijk, bij vlagen zelfs hard; ben blij dat we niet op zee zitten. Da's morgen wel de bedoeling maar ik houd de weerberichten goed in de gaten. Dit keer een tocht van 50 mijl in het verschiet en ik wil wel zeker weten dat we ook aan het einde van de middag nog goed weer hebben.
Woensdag 25/6
Toch niet uitgevaren; wind op zich net te doen maar met veel hevige windvlagen en bovendien recht achter, golven van 3-4 ft, dat betekent rollen met de boot en, en dat vrees ik nog meer, gijpen!!!
"Jij mag beslissen", zei Bas en dat vond ik zooo lief!..... tot hij zijn zin afmaakte met "want ik heb geen zin om straks de schuld te krijgen".
Daar zit wat in... Maar goed, ik besliste dus dat we vandaag niet gingen.
Het deklicht deed het niet dus of ik Bas even de mast wilde inhijsen.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het lukte. Van boven riep de here, na wat gefriemel, "ja nu zou ie het moeten doen. Zet de tweede schakelaar even om... ... ZET DE TWEEDE SCHAKELAAR EVEN OM!!!!!!"
"Die stáát om!!!!!"
"O... .... Zet de derde schakelaar dan ook even om.... Ja, die doet het wél.. ... Kun je me dan de multimeter geven? Dan kan ik ... "
Nou ja, het werd een soort "There' s a hole in the bucket, dear Lisa"-act, Bas nog steeds in den hooge, waarbij ik beneden allerlei gereedschappen uit allerlei geheime hoeken moest halen, en via het vlaggenlijntje omhoog hees, en ik uiteindelijk het lampje boven de kaartentafel moest ontmantelen om een werkend deklicht te krijgen. Maar het dóet het...nu.
Toen was het alweer een uur of half twee. Omdat de fietsen en het lullebootje al weggeborgen waren, besloten we de 3 km naar de andere kant van ons baaitje te lopen voor onze "Dinch" (=lunch&dinner, 's avonds dan alleen nog een boterhammetje). Daarna bezoek aan het zeeaquarium. Bij de kassa de vraag of we ook de "Sting rays"/pijlstaartroggen wilden voeren? zo ja, bonnetje kopen en dat om 15 uur inleveren bij het bassin als het voedertijd is.
Nou, vooruit, een beetje voer op het water strooien vinden die beesten vast fijn...
In verschillende, naar mijn smaak iets te krappe bassins zien wij kwallen, zeepaardjes, haaien, murene, zeebaarsen, koraal, en zo nog wat. Bij de bassins die open zijn mag je de vissen aaien (geen bijtgevaar want heel jonge beesten). Weet niet of die beesten dat nou leuk vinden, maar bij de tijgerhaaien zijn er twee die erom vragen dus aai ik ze voorzichtig (volgens instructies: met twee vingers) en ook bij de Sting rays zijn er een paar die er echt voor klaar gaan liggen en over hun kop gekrabd willen worden. De haaitjes voelen als fijn schuurpapier, de roggen zacht en glad.
15 uur dus voedertijd! Er komt een meisje (Hiiii, I'm Melissa....) dat ons vertelt dat dit "cow nose stingrays" zijn vanwege hun stompe neus en dat die bijna overal aan de oostkust van VS voorkomen. Dat wat op hun bek lijkt, blijkt hun neus te zijn; hun mond zit aan de onderzijde en zuigt het voedsel naar binnen waar het "gegrind"/vermalen wordt waarna ongerechtigheden worden uitgespuugd. Hun sting/stekel is afgeknipt om te voorkomen dat ze mensen kunnen bezeren maar dat "doesn't hurt them, it's the same as clipping your fingernails".
"Anyone has questions? I'm here to answer all of them!" Stoutkijkend vierjarig meisje steekt haar hand op, tot grote verbazing van haar moeder, om die giechelend en neeschuddend weer te laten zakken als Melissa haar aanwijst. Dan steekt een jongen van een jaar of tien zijn vinger in de lucht: "What's the difference between a stingray and a skate?". Nou, daar ben ik ook wel benieuwd naar (ik dacht dat ze hetzelfde beest waren) en ook de rest van de groep kijkt verwachtingsvol naar Melissa: "That's an awesome question! Yes, really awesome!!! Actually I only know about stingrays, so unfortunately I can't answer that for you"; tot zover het educatieve deel, er wordt direct overgegaan tot de voedingsinstructies.
Voeren blijkt geenszins, zoals bij goudvissen, een kwestie van wat strooisel in/op het water strooien.
Je moet een stukje rauwe makreel tussen je gestrekte vingers klemmen en dan die vlakke hand (Ja, net als bij paarden "altijd met je vlakke hand, anders bijt-ie", waardoor je bij voorbaat al angst voor het dier ingeboezemd kreeg) tegen de bassinwand leggen. De rog komt dan met zijn glibberige mond tegen je hand en zuigt het stukje vis naar binnen.
Dit zijn kleine roggen dus hun mond/kaken zijn nog niet zo sterk maar volwassen roggen kunnen je vingers breken, vandaar die gestrekte vingers.
Na het aquarium een biertje gedronken bij een Ale House waar Bas met een meneer van en ander tafeltje een geanimeerd gesprekje heeft over bier.
Daarna terug naar de boot, internet, lezen, eten, slapen. De volgende dag zullen we geen 50 doen, maar 28 mijl, naar Barnegat,
We naderen langzaam het tweede doel van onze queeste. De Chesapeake Bay is vanaf het begin van de de 17e eeuw door Engelsen bevolkt. Na de "Lost Colony" van Walter Raleigh op het eilandje Roanoke (40M van Oriental) die oploste, was de settlement in Jamestown het begin van Virginia en Maryland. Het gebied ten noorden en oosten daarvan werd slechts een paar jaar later een Nederlandse kolonie . Vijf jaar geleden zeilden we ter viering van "400 jaar Hudson" met Lodewijk en Joke op hun tjalk langs Manhattan en de Hudson River op. Henry Hudson was in opdracht van de VOC op zoek naar de noordoostelijke doorvaart naar Indië gestuurd, maar eigenzinnig als hij was wendde hij al snel de steven en voer de rivieren die nu Delaware River en Hudson River op, denkend door te kunnen varen naar China en Indië. De rapportage over de natuurlijke haven van (nu) New York deed de WIC daar in 1612 een kolonie neerzetten, slechts 5 jaar na Jamestown aan de Chesapeake Bay en 20 jaar voor de eerste puriteinen noordelijker New Jerusalem stichtten. Nieuw Nederland besloeg grote delen van nu Delaware, New Jersey en New York. Aan de westkant van de ingang tot Delaware Bay ligt Cape Henlopen waar een Nederlands fort het een half jaar uithield voor de Indianen genoeg van ze hadden. Aan de oostkant ligt Cape May, genoemd naar kapitein Cornelis May die het eerste schip met kolonisten bracht. We liggen nu in Barnegat, een verbastering van Barende Gat wegens de sterke stromingen.
We werden van alle kanten van advies voorzien over de Barnegat Inlet: betonning staat niet op de kaart, elke week anders; het zou moeten kunnen met jullie schip, vlak langs de rode tonnen, kijk uit voor spontane bankvorming in de haveningang, bij de derde stuurboord uit, anders loop je vast; Coast Guard of Tow Boat bellen; Barnegat overslaan, niet pluis, beter 20M doorvaren naar Manasquan. Maar ook: drukke inlet, sportvissers, beroepsvissers, zeiljachten, de beste ankerplaats in 50M.
Het viel allemaal reuze mee. Brede inlet, goed beboeid, shoaling binnen de pieren aan de zuidkant, maar tussen de rode (anders dan in Europa aan SB: return-red-right) en groene boeien ruim water. Een dinghy van een geankerd zeiljacht zag ons zoeken en begeleidde ons naar de ankerplaats. Bij de oostelijke wind voor ons op de outerbank het lighthouse, twee vissershavens, en rijen houten (vakantie-)huizen, achter ons nog meer houten (vakantie-)huizen en een strandje. Het is vrijdag en het loopt aardig vol met nog wat zeiljachten en vooral veel motorboten, met z'n drieën naast elkaar aan een anker, met vrolijke luidruchtige mensen.
Vrijdag, Monique:
Vanmorgen, we weten al dat we vandaag niet gaan zeilen vanwege pal tegenwind (Noord, en koud!), besluiten we tot een gezapig dagje op de boot (geen zin om het lullebootje op te blazen, geen noodzaak de wal op te gaan).
Maar om een uur of tien komt een man van een van de andere geankerde zeilboten met zijn dingy langszij. "Hi, I'm Mike. Don't tell me I 'm the first to welcome you! (wijzend op onze vlag) ... I thought you might want a lift in my dingy?"
En zo kwam het dat wij snel ons boeltje pakten en met Mike de wal opgingen, brunchten en wat wandelden op de pier, naar de vuurtoren (Bas naar boven natuurlijk!), onderwijl wat kletsend over boten en campers ("land yachts" lacht Mike) en weer langzaam terug naar de boot tegen drieën.
"If you're in for a beer later, be our guest".
"I' m always in for a beer so see you later!"
En dus zien we hem rond vijf uur weer aan boord klimmen. Ook weer een genoeglijk gesprek over van alles en nog wat. We leren dat hij 69 is (en ons met onze bijna 61 en 66 "youngsters" vindt), sinds zijn 49e met pensioen (Engineer in telecom, due tot reorganization they offered a package that I gladly accepted), twee dochters heeft en twee kleinkinderen, dat hij vijf jaar op een boot geleefd en gezeild heeft (o.a de Mid. Zee) maar daarna een huis gekocht heeft in Florida maar omdat het daar in de zomer zo "damned hot" is heeft hij weer een kleiner bootje gekocht om dat te ontlopen. Naar een vrouw durf ik in dit prille kennismakingsstadium niet te vragen (gescheiden of weduwnaar?) maar het is duidelijk dat die er niet is. Aardige man.
Het lukt ons niet hem voor een avondhapje aan boord uit te nodigen en dus stapt hij omstreeks zeven uur weer in zijn dingy.
Enige tijd later komt ook nog even een dingy langszij met daarin een forse, wat rood aangelopen man die wel heel ontspannen overdwars in zijn bootje, benen over de rand, hangt/ligt; komt gewoon even dag zeggen en tuft na een kort praatje terug naar zijn zeilboot.
Wij eten boterhammen met pindakaas en sambal, lezen en lummelen wat en kruipen onder de lakens.
Zaterdag 28/6
Vanmorgen, we weten al dat we vandaag niet gaan zeilen vanwege pal tegenwind (Noord, en koud!), besluiten we tot een gezapig dagje op de boot (geen zin om het lullebootje op te blazen, geen noodzaak de wal op te gaan).
Maar om een uur of tien komt een man van een van de andere geankerde zeilboten met zijn dingy langszij. "Hi, I'm Mike. Don't tell me I 'm the first to welcome you! (wijzend op onze vlag) ... I thought you might want a lift in my dingy?"
En zo kwam het dat wij snel ons boeltje pakten en met Mike de wal opgingen, brunchten en wat wandelden op de pier, naar de vuurtoren (Bas naar boven natuurlijk!), onderwijl wat kletsend over boten en campers ("land yachts" lacht Mike) en weer langzaam terug naar de boot tegen drieën.
"If you're in for a beer later, be our guest".
"I' m always in for a beer so see you later!"
En dus zien we hem rond vijf uur weer aan boord klimmen. Ook weer een genoeglijk gesprek over van alles en nog wat. We leren dat hij 69 is (en ons met onze bijna 61 en 66 "youngsters" vindt), sinds zijn 49e met pensioen (Engineer in telecom, due tot reorganization they offered a package that I gladly accepted), twee dochters heeft en twee kleinkinderen, dat hij vijf jaar op een boot geleefd en gezeild heeft (o.a de Mid. Zee) maar daarna een huis gekocht heeft in Florida maar omdat het daar in de zomer zo "damned hot" is heeft hij weer een kleiner bootje gekocht om dat te ontlopen. Naar een vrouw durf ik in dit prille kennismakingsstadium niet te vragen (gescheiden of weduwnaar?) maar het is duidelijk dat die er niet is. Aardige man.
Het lukt ons niet hem voor een avondhapje aan boord uit te nodigen en dus stapt hij omstreeks zeven uur weer in zijn dingy.
Enige tijd later komt ook nog even een dingy langszij met daarin een forse, wat rood aangelopen man die wel heel ontspannen overdwars in zijn bootje, benen over de rand, hangt/ligt; komt gewoon even dag zeggen en tuft na een kort praatje terug naar zijn zeilboot.
Wij eten boterhammen met pindakaas en sambal, lezen en lummelen wat en kruipen onder de lakens.
Zaterdag 28/6
Waar wij
liggen is een heel populair plekje, er zijn gisteravond nog meer bootjes om ons
heen voor anker gegaan. Er wordt weer veel gepadleboard, gewaterscooterd,
gespeed met racebootjes. Kustwacht en politie zijn al vroeg met loeiende
sirenes langs gesjeest.
”Coast Guard, we’re in the piers and lost control of the boat”
klinkt het over VHF-kanaal 16. De Coast
Guard gaat een rijtje vragen af: reddingvesten, vrouwen en kinderen, maakt u
water, etc. In plaats van antwoord op allle vragen klinkt het even later: “Coast
Guard, we reset the computer and have control again”.
Het weer is net als
gisteren weer prachtig. Mike's boot is vertrokken. Wij blijven nog een
dagje, de wind is naar noord gedraaid, pal tegen, en morgen gaat hij weer naar
zuidoost, mee dus.Dan gaan we naar Brielle, last stop before Sandy Hook = begin New York Harbor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten