Van boot naar bergen

Mooi weer, warm weer, onweer, en nu koud regenweer, Annapolis heeft het allemaal.
Na een niet eens zo kabalige eerste nacht van Monique (aan het eind van Memorial Day) wel een kabalige vroege ochtend vanwege de vuilnisauto's die de rommel opruimden. Dinsdag is een rustige opstartdag voor Monique. 's Avonds oesters en steamed blue crabs. Terug naar een ankerbal waaraan we vannacht bij een harde wind flink lagen te schommelen. Overdag met de historische trolleybus toertje door prachtige 18e eeuwse straten.
Intussen de vraag waar de boot 14 dagen te stallen voor tochtje naar Ashville en Oriental.
Onbemand aan boei achterlaten mag niet. Maar een deputy-harbor master zegt dat ik de opper-harbor master Bill Brookes moet bellen, die wil wel eens uitzonderingen maken. Het lukt niet om mr. Brookes aan de lijn te krijgen, wel nogmaals te horen dat "storing" a boat (dwz onbeheerd aan bal laten) niet mag. We nemen de watertaxi naar Annapolis City Marina waar ik begin uit te leggen dat ik de boot twee weken wil "storen" als de deputy-harbor master achter een schap vandaan stapt en zegt "can I borrow these people for a moment?" Hij neemt ons mee naar zijn 40 jaar oude zeiljacht, waarop hij is gaan wonen. Hij heet Stan.
"Come aboard! You wanna glass of wine? I love wine!"
Hij is, nadat zijn kinderen hun college degree hadden, een nieuwe fase in zijn leven is begonnen met zijn boot, heeft intussen een openhartoperatie gehad en werkt hier nu een beetje als hulp-havenmeester. "My children are a bit embarrassed that I man the pump-out boat".
Hij verzekert dat we als buitenlanders wel mogen blijven, hij zal een oogje in het zeil houden, als we betallen voor een week, bellen we een week later op dat het nog een week wordt.
Ik ben er aanvankelijk niet gerust op, maar hij is zo overtuigend dat de ongerustheid verdwijnt.

Vrijdag 30/5
Het weer wordt weer mooi. Met de watertaxi gaan we met bagage naar het Town Dock waar Stan klaarstaat om ons naar de autoverhuurderij te brengen. De opper-havenmeester komt er net aan en we worden voorgesteld. "This is the Dutch couple I told you about".
"Enjoy your trip", groet de opper HM ten afscheid.
En zo gaan Monique en ik op weg naar de Blue Ridge Mountains, een deel van de Appalachen, de bergketen die 2000 mijl van Georgia naar Maine (en verder in Canada) loopt, bakermat van de Blue Grass.
Even geen water dus.