Verder op onbekende wateren

Bas:
We gaan nieuwe vaargebieden opzoeken. Na laatste keer roeien naar de wal voor geld, brood en internet gaan we zaterdag om 12:30 door de brug Spa Creek uit en laten Annapolis achter ons. NW 3-5 is de voorspelling. Met rif in het grootzeil gaan we op de enorme Bay Bridge af. De wind is vlagerig, het water is woelig. We varen 4-5 knopen zo te zien (ik heb nog steeds geen Autohelm ST30 Bidata display kunnen vinden), maar over de grond 2-3 kn. Stroom tegen, en meer dan in de Eldridge pilot staat. De baai versmalt bij de Bridge en we volgende tonnen, dus het diepste deel. De motor mag even helpen voor een knoopje extra om er onderdoor te komen. De wind blijft fors (6, zegt Monique, en in vlagen kan ze daar best gelijk in hebben) en de golven kort en hoog (3 voet, zegt Monique, en sommige zijn dat inderdaad).
Voor Monique's eerste zeildag is het net iets te heftig, maar de zon schijnt en de temperatuur is aangenaam (dwz niet te heet). Om 17:00 maken we vast aan de pumpout dock van North Point Marina in Rock Hall. Geen Rock te vinden in Rock Hall, de naam kan slaan op de Rock Fish (gestreepte baars) die hier veel zit - en gevangen wordt -  of op de bergen oesterschelpen uit de tijd dat de oester-inblik industrie floreerde.
Wat de oesters betreft, dat is verleden tijd. In de vorige eeuw is de oesterpopulatie gecentimeerd (als het niet gemillimeerd is), ik denk dat de oesters die nu geplukt worden, alleen nog hun weg naar de restauranttafels vinden (waar wij dan aan zitten).  Maar vanavond is het die andere lekkernij van de Bay: steamed blue crab. Vorig jaar was een slecht jaar, vertelt iedereen, en dit jaar is nog slechter en de crab navenant duurder. In de Waterman's Crab House eten we een dozijn large voor $ 72 (dat is dus $ 6 per crab, de prijs van een flinke lobster in Maine).
Ze worden gestoomd met een ruime hand Old Bay erover, die aan je vingers blijft zitten en zo het crab-vlees van wat kruiderij voorziet als je dat in je mond stopt. De poten, ook van de large, bevatten nauwelijks vlees. Breken, knijpen en uitzuigen geeft de liefhebber een klein beetje.
De scharen breek je met tik met een hamertje, en daaruit komen betamelijke hapjes. Maar het lekkerste moet dan nog komen: de pootkasten in het lijf. Je breekt de staart los, die niet als zodanig functioneert zoals bij garnaal of kreeft en geen vlees bevat maar vergroeit is met en onderkant is van het schild. Binnen in dat bovenschild zit, anders dan in dat van de Noordzee-krab, niets eetbaars. De rudimentaire staart, daar gaat het om. Je haalt de kieuwen (yeg) weg, breekt hen in de lengte in tweeën en dan - je vingers moeten nu ontdaan zijn van de Old Bay - vind je het lekkerste, zoetste, zachtste krabvlees dat je ooit hebt geproefd. Ruim een uur zaten Monique en ik zonder veel conversatie te werken en te genieten, Monique vergat zelfs haar Californische Pinot Grigio.

Zondag rustdag, dus zijn we blijven plakken, op de fiets naar de ice parlor (sinds 1857) voor een mega-ijsje, geschept door een mega-dame die blijkbaar dol is op haar eigen ijs, biertje bij de Crab Shack. Naast me zit een ronde man die ons op zijn smartphone de rock fish laat zien die hij die middag met zijn maten gevangen heeft. Forse vis, 10 pounds? schat ik.
"Yeah, something like that. Eight big ones in two hours! My friends are cleaning them while I have my beer. Where'r you from?" ... "Holland! I've never been there. I was in Germany, with the military, loved the beer there (wijst op zijn buik), loved the country. Here we have a dum'ass as president. Even an ape would do better".
Vragend trek ik mijn wenkbrauwen licht op.
"I work for my living! He taxes what I work for away to give it to people who don't want to work! We need, what's her name, Angela here. She know how to run a country!"
"How about Hillary Clinton?" vraagt Monique.
"She's also no good, but we'll probably get her" zompt hij, drinkt zijn glas leeg en gaat terug naar zijn maten die klaar zijn met de vis.
Een paar uitzonderingen daargelaten krijgen we overal dit soort negativiteit over Obama te horen. Hij kan werkelijk niets goed doen hier. Zeer benieuwd of dit als we noorderlijker komen nog zo is. Hoe dicht bij Washington ook, we zijn hier nog steeds onder de Mason-Dixon Line, in de South dus.
Na dit biertje hangen en zwemmen we aan en in het zwembad dat iedere marina hier heeft.

Maandag om 10:30 gaan we verder. We versmaden een mooie ankerbaai om in de hitte - het is 30 gr C - naar Betterton, 5M verder, te gaan. Steiger met free transient slips, strand, ziet er aantrekkelijk uit in een van de vaargidsen.
Het eerste bord aan de town pier zegt NO DOCKING - $100 FINE. Erachter zijn de transient slips. maar als ik alleen mijn neus er naartoe draai, lopen we vast. Aan de andere kant kunnen we wel komen, maar daar is het NO DOCKING - LOADING AND UNLOADING ONLY. We gaan een steiger verder, een met boat lifts, zonder VERBODEN borden, maar alles wijst erop dat het dat wel is. Als we naar het begin van de steiger lopen daalt een heer de trappen vanaf een condominium af, ons tegemoet, om ons vriendelijk te vertellen dat dit een private dock is, met een minder vriendelijke uitstraling van "oprotten". Hij verwijst ons naar de LOADING AND UNLOADING ONLY plek, wordt nooit de hand aan wordt gehouden.
We liggen er een half uurtje, Monique gaat naar en keert snel terug van het strand: prikbeesten in het zand, zuigbodem in het water. Dit is het eerste plaatsje waar we niet welkom geheten worden, al is het met een bord, zoals bijna overal hier. Dit is geen havenplaats met open mensen, maar een landplek, toevallig aan het water, met xenofobe landmensen die wat van buiten komt weg willen houden. We denken allebei hetzelfde: weg en ankeren. En dat doen we, heerlijk, met een beetje wind in de wind scoope.



Monique:

Het is prachtig weer, zaterdag, dus drukte op het water. Er komt een ploegje dametjes aanpeddelen op padle boards die op commando van hun leidster tussen ons en de wal stoppen om vervolgens hun padle board als yogamat te gebruiken, ook weer volgens gegeven instructies. Je ziet dat het niet meevalt om op een wiebelend board de zonnegroet of "downward facing dog" uit te voeren of de "superman" (bij mijn damesgymgroepje in NL vinden we hem op vaste grond al moeilijk genoeg!). Maar het loont de moeite, gezien de figuurtjes die de meiden hebben! 
Om 12.30 vertrokken voor tocht van Annapolis naar Rock Hall. Behoorlijk veel wind en golven, kort als van IJsselmeer, we halen soms ruim 6 knopen en dat met een rubberboot op sleep die fors afremt! Alles in de kajuit valt en rolt van tafel en banken want hier hadden we niet op gerekend; gelukkig kan er niets breken. 
Had me mijn eerste zeildag iets rustiger voorgesteld - moet toch altijd weer even wennen als rechtgeaarde landrot - maar aangezien de zon braaf bleef schijnen was het totaalplaatje alleszins te doen.

Maandag 16/6
Rond tien uur vertrokken en nu, 15.40 uur, nog een paar mijl verwijderd van Betterton, onze bestemming voor vandaag, in Sassafras River. Een tocht van 24 mijl over kalm water, met weinig wind en wat stroom tegen, dus motorsailend. Het is warm en zelfs in de kuip met wat wind en een bimini die ons in de schaduw houdt, lopen de druppels tappelings langs mijn gezicht en lijf. Doet me denken aan de sauna; het duurt eeuwen voordat ik begin te transpireren, anderen zijn al minstens twee keer in en uit de sauna geweest, maar als die poriën eenmaal open staan hoef ik maar m'n pink te strekken en het begint te lopen!
Aan het begin van onze tocht zagen we weer wat skate-vinnetjes dan wel op afstand en hoop gespetter. Op menig boei nestelt een osprey-paar op een rommelig takkennest en om ons heen zien we er ook die naar beneden duiken en met een vis in hun klauwen weer opstijgen.
Onderweg horen we op de marifoon allerlei oproepen langs komen; pieperig hoog kindvrouwenstemmetje: "Melinda Jo, calling Big Daddy..... Melinda Jo, calling Big Daddy!....   .... ....
(Vertrouwenwekkend zware macho mannenstem): Melinda Jo, here Big Daddy... om vervolgens over te schakelen naar een ander kanaal. Op de een of andere manier doet het me denken aan een pornokanaal.
(Van "pornokanaal" maakt mijn computer: pensioendatum)

Om 17 uur zijn we in Betterton maar de beloofde boxen voor doorgaande zeilers, alle leeg want maandag, zijn voor ons onbereikbaar. Eerst komen we vooraan in het zand en bij achteruit slaan om weer los te komen komt het roer vast te zitten in stukken steen van de naastgelegen pier. Maar dankzij Bas' stuurmanskunst komen we heelhuids en snel weer vrij. Alle andere aanmeermogelijkheden tonen bordjes die aangeven dat dat op straffe van een boete van $100 niet mag. We kijken even aan de andere kant van het steigercomplex en zien zowaar geen ver/gebodsbordjes dus leggen aan.
Als we dan, doorweekt van zweet, de steiger aflopen om even te kunnen pootjebaden in het naastgelegen strandje komt er van boven -de kust is hier zo'n 8 a 10 meter hoog- via een houten trap een grijsaard naar beneden lopen - kaki hoed op, korte kaki broek, wit haar, witte benen - die, komend door het afgesloten hek, zegt: "Are you aware this is a private dock?" Nou nee, excuses maar dat staat nergens. Nee, dat klopt, de bordjes met die mededeling zijn er in de loop van de tijd afgevallen maar niettemin "Sorry", of we weg willen wezen. Hij geneert zich duidelijk een beetje, zeker als hij hoort dat we buitenlanders zijn maar zijn vereniging van huiseigenaren (bovenaan de, ook private, trap staan twee  condominium complexen) zal hem wel strikte instructies gegeven hebben. Dus verhuizen we op zijn instigatie naar een steiger waar alleen "load and unload" is toegestaan en hopen dat niemand daar last van zal hebben.
Het is nog steeds snikheet en we nemen een welverdiende borrel. Op 20 meter afstand zit, op het eind van de private steiger, een osprey/visarend op haar nest.
Met haar rug naar de felle, hete zon; haar vleugels iets gespreid om haar nest van schaduw te voorzien en te  zorgen dat haar eieren niet gaan koken.
Ze zit daar zo al minstens een uur in die zinderende hitte en af en toe maakt ze een soort fluitend geluid om haar partner aan te sporen haar nu eindelijk eens af te lossen.
En inderdaad, na enige tijd komt hij ook op nest.
"Jemich, Jan, waar bleef je nou!? Ik voel me goddomme net een gegrilde kip!"
"Niet zeuren, Annie, kijk es hier: FISSS!"
En toen bleek dat ma niet eitjes had beschermd maar kuikens! Die staken fanatiek, met veel gepiep, hun kopjes boven de nestrand uit. Pa en ma hadden het er druk mee en bleven gezellig nog even samen op het nest, maar na een kwartiertje moest toch weer door één van hen worden uitgevlogen.
Ook de meeuwen vinden het warm en zitten stilletjes met hun bek open op een meerpaal.
Na ons eerste glaasje en inmiddels echt badend in eigen zweet besluiten we los te maken en iets meer midden op de rivier voor anker te gaan. Een goed besluit want daar staat een licht briesje dat net genoeg afkoeling geeft. Bas maakt pasta met de leftover van zijn "16oz. cowboy steak" die die, mede hierom, gisteren in de Harbor Shack bestelde, wetend dat hij die hele lap niet op zou krijgen en we de rest dus zouden laten "boxen".

Dinsdag
Redelijk geslapen dankzij de "wind scoop" die Bas aan het voorluik bevestigd had en die deed wat hij geacht werd te doen en daarmee de temperatuur in de punt tot een aanvaardbaar niveau wist te brengen.
Ver genoeg van de kant dus lekker in ons blootje met een teiltje water onszelf kunnen poedelen. Bas had eerst een plons in de rivier genomen maar kwam er direct weer uit toen hij voelde wat een sterke stroom er stond!
Moraal: nooit duiken in onbekend water; niet gaan zwemmen voordat je gezorgd hebt dat je ook weer zelf aan boord kunt komen én rekening houden met evt. stromingen! 
We zijn inmiddels onderweg naar de ingang van het C&D-canal dat ons van de Chesapeake Bay naar Delaware Bay zal leiden. 

Woensdag 
De  gevoelstemperatuur in Chesapeake was gistermiddag 37°C las ik op mijn tabletje. Eenmaal aangekomen en rondje door het stadje naar een bar met terras, geheel gekoeld door giga-ventilatoren. Heerlijk!!!! 
Overal rond de bar hingen grootte TV-schermen en bleek dat net de WK  voetbalwedstrijd Brazilië-Mexico van start was gegaan. Geen erg boeiende wedstrijd maar toch helemaal afgekeken. Morgen moet NL tegen Australië maar dat is om 12 uur dus dan zitten we wsch nog ergens op het kanaal. Ja, ja, Bas en ik worden soms tijdens vakanties ineens voetbalfanaten! 
Na de match even terug naar de boot waar Bas met een bierhoofd toch elektriciteit voor de boot Na de match even terug naar de boot waar Bas met een bierhoofd toch elektriciteit voor de boot regelde waardoor we twee ventilators konden aanzetten; ondanks dat een zware, broeierige nacht gehad. Maar dat kwam misschien ook door ons etentje in het chique-ige Bayard's House waar we begonnen met cocktails (!): Bloody Mary (met pluim selderij en grote garnaal uit glas stekend) voor mij en een French Martini (iets met martini, champagne, vodka, ananassap, en framboos) voor Bas. Als starter een dozijn oesters (die wat melkerig beginnen te worden dus wsch de laatste keer gegeten dit seizoen). Daarna voor Bas tournedos Baltimore (=met daarop crab cakes) en voor mij gegrilde Lamb chops met risotto. 
Bas was zeer te spreken over zijn hapje, ik minder over het mijne. Vlees was goed maar saus een madeirabloempapje, de risotto was een soort rijstepap met wat kaas erdoor en de groente bestond uit alweer (standaardgroente áls je groente krijgt, want dat vinden ze hier duidelijk bijzaak) gestoofde squash/gele courgette met als luxe toevoeging één broccoli roosje. 
Nou ja, je kan niet alles hebben! En de fles pinot noir uit Sicilië maakte veel goed. Toe wel weer heel lekkere Key Lime pie en Salted caramel cake. 

Vanwege de onrustige nacht stonden we pas rond negenen op. Electrageld afgegeven bij Town Hall en daarna los om het kanaal verder te varen. Bij het keren in de haven komt Selena weer een paar keer vast te zitten in de blubber maar we komen er op eigen kracht uit. 
In drie uur varen we het kanaal door en daarna even linksaf naar Delaware City. 
Ospreys op nesten zitten nu praktisch op elke boei; zo gaat het bijzondere er snel af, zeg! 

De elektronische kaart geeft geen gegevens over dieptes bij Delaware City, het boek zegt 8 feet (wij zijn 5 feet). De dieptemeter heeft het na de haven in Chesapeake af laten weten maar Bas heeft altijd nog de "fish finder". 
Het is inmiddels laag water en voor de haven ingang ligt, onvermeld in het boek maar zichtbaar op onze vismeter, een "bar", een bankje dus het wordt weer spannend of we dat halen. 
De haveningang en het kanaaltje naar de marina zijn zeer nauw, met stroom recht achter, dus hoop ik met bijeen geknepen billen dat het goed zal gaan. Het gaat goed hoewel de havenmeester verbaasd is dat we met dit lage water zijn marina hebben gehaald. En ook al is het gebruikelijk dat men hier vooraf een plaats reserveert en er straks een stel andere boten verwacht wordt, hebben ze nog net één passend plekje voor ons! 
Na ons inschrijven sloffen we door de hitte naar Crabby Dick om toch nog de tweede helft van de voetbal wedstrijd te zien (de havenmeesteres heeft ze even gebeld dat we eraan komen en dat ze voor ons naar "Soccer" moeten overschakelen) tijdens onze lunch. Gelukkig wint NL, al is het niet overtuigend.
Delaware City is net als Chesapeake City een lief klein plaatsje met lieve oude houten huisjes in blauw, geel of crème. 
Weer terug op de boot - twee ventilatoren op volle kracht aan, water over je t-shirt en er recht voor gaan zitten - is het riviertje inmiddels twee keer zo breed en hoog geworden. 
Morgen zullen we hier nog blijven want er worden weer thunderstorms voorspeld en als we de gunstige stroom mee willen hebben naar Cape May zouden we om 5 uur weg moeten; de dag erop is dat een uur later dus ook aantrekkelijker. 
Net een vriendelijke buurman langs gehad die blij was weer eens een stalen boot te zien (hij heeft er ook een, stale mannen onder elkaar dus).