Morgen, is het plan, 48 mijl naar Cape May, grotendeels met de stroom mee. Wat we daarna doen moeten we nog eens ernstig bekijken want het blijkt dat voor ons schip hier de Inter Coastal Waterways ophouden (sinds orkaan Sandy in 2012 zijn die niet meer bevaarbaar "unless you don't mind running into a Cadillac still floating around"!) en ik heb gezworen niet op grote zeeën, laat staan op de oceaan te zeilen.
Om 17.15 geeft de havenmeester een college Delaware River/Bay naar Cape May ahv variabelen als tij, stroomsnelheid en -richting, vaarsnelheid, wind en -kracht, weersverwachting, etc.
Het ziet er gunstig uit en om optimaal voordeel uit de stroom te halen moeten we om ca. 06.30 vertrekken.
Voor het avondmaal gaan we rond 18.30 weer naar Crabby Dicks en eten op het terras een grote pan met mossels, clams, shrimps, snow crabs legs, maiskolf en Cole slaw. Mmm!!!
Het blijkt karaoke-avond te zijn (we horen "My way" door een stem met kartelranden, inclusief extra doorvoelde snikken en aangezette adempauzes) dus na ons voortreffelijke etentje gaan we naar binnen om dat te aanschouwen.
Het karaokescherm staat in een hoek van de bar met op 1,5 meter afstand de performer. "Sinatra" is een man van een jaar of 75, met los overhemmetje en flodderige bermudabroek met veel zakken die alle gevuld zijn en zijn broek naar beneden trekken; hij zingt vreugdeloos starend naar het tekstscherm. De bar is redelijk vol. Er loopt ook een mongool van zo'n 35; best een knappe vent als het Downsyndroom geen roet in het eten had gegooid. Hij is goed gekleed, goed geknipt, moderne bril. Hij is duidelijk in zijn sas en opgewonden over alle gedoe en wil graag meedoen; met fles (bier?) in de hand doet-ie heel macho ("Come here, girl! Come here!") maar op een vriendelijke manier (meisjes komen nooit; is hij blijkbaar gewend) en als de opwinding te groot wordt strekt hij zijn bierarm in de lucht en roept hard en hoog: "Oeoeoewie!!!!!". en dan begint het filmpje van voren af aan.
De Sinatra-man zingt ook blue gras muziek en "Mona Lisa", bij het laatste dramatisch inhoudend na "is it time tot say... ... ...
... Ah... Goodbye" maar zijn gezicht blijft emotieloos
Man, 45, die als Bas onze drankjes aan de bar bestelt langs mijn tafeltje loopt zegt tegen me "Y're up next", waarop ik, goddank heel adrem maar toch vriendelijk zeg "I don't think so" en hij lachend zijn schouders ophaalt van nou ja ik heb het geprobeerd. Hij is de volgende en zingt iets van Foreigner.
Karaoke-dame achter haar computer, die duidelijk een programma heeft opgesteld zodat iedereen die zich heeft opgegeven aan de beurt komt en er toch wat variëteit in muziekgenres is. En soms zingt ze, behoorlijk vals, zelf even een nummertje.
Er is ook een heel dik, kort meisje dat, net als de andere zangers, meerdere malen optreedt en o.a. Stevie Nicks probeert te imiteren. Eigenlijk niet om aan te horen maar aandoenlijk omdat je ziet dat ze daar wsch de hele week voor de spiegel op heeft staan oefenen. Ons applaus na afloop wordt dankbaar aanvaard.
Een beetje een lellebellerige, niet onaantrekkelijke dame van rond de 45 die duidelijk op de sjanstour is en vrolijk van de ene naar de andere bekende (van het mannelijk geslacht) zwiert, ook even "Oeps, vergissing!" langs Bas; pakt dan ineens, heel lief, de Down-man bij de schouders en doet tot zijn grote vreugde een slow "dansje" met hem; het maakt zijn avond, he's The Man! Oeoeoewie!
Wij vielen dus weer met onze neus in de boter maar teruglopend naar de marina bedachten we dat dit leuk was voor één avond maar dat dezelfde mensen wsch elke week hetzelfde repertoire brengen/te horen krijgen.
Vrijdag motorzeilen we de Delaware River, en Bay af naar Cape May.
Bij de South Jersey Marina hebben ze eigenlijk geen plek want er komen diverse grote schepen die gereserveerd hebben maar we krijgen na even geduld alsnog een plekje (later blijkt deze grote drijvende steiger nogal wat rommel, die met de getijden in- en uit wordt gedreven, onder zich te verzamelen waardoor er af en toe even een vleug dooievislucht hangt; mag niet hinderen, we liggen verder prima).
Inderdaad komen er nog een aantal grote boten binnen, van die Onassis-jachten met privé-kapitein en -bemanning (Aziaten) die na het afmeren het hele schip van onder tot boven schoonmaken en oppoetsen; passagiers heb ik niet kunnen ontdekken en de volgende morgen waren ze alweer vroeg weg. Verder liggen hier veel boten van zeevissers; grote speedboten met boven de brug nog eens twee of zelfs drie verdiepingen en verder veel stoelen met hengelhouders en rijen imposante hengels. Gisteren zagen we kruiwagens met grote vissen (zwaardvis, tonijn) over de steiger rollen naar een plek waar ze werden schoongemaakt. Van Chris en Molly, een jong stel dat graag meer van Bas' overtocht wilde horen, begrijpen we dat die vissen doorgaans niet naar de handel of horeca gaan maar verdeeld worden over de hengelaars en hun familie (eten ze dus wekenlang tonijn...).
Gisteren 's middags wat rond gefietst, even naar het strand (à $6 pp vanwege life guard + $3 pp voor een stoeltje, maar dat komen ze je dan wel netjes brengen en hoef je niet zelf te sjouwen) om ruim een uur lekker te lezen met wind door de haren en het ruischen der zee.
Daarna in een Ierse pub naar voetbal Duitsland/Ghana gekeken, met biertje en calamari. Die Ghanezen deden het helemaal niet gek en de Duitsers ook niet (: 2-2. Op weg naar huis de boodschappen gedaan.
Ivm weer hebben we het vertrek nog een dagje uitgesteld maar morgen gaan we de 37 mijl naar Atlantic City doen. Ik heb me vermand en ga het, in ieder geval een stukje, proberen. Heb gisteren op het strand gezien dat we niet heel ver uit de kust hoeven; het is bij wijze van spreken zeilen met je hand aan de vangrail!
Vraag me wel af hoe mijn evenwichtsorgaan gaat reageren op oceaandeining (tot nu tot nog niet de minste last van zeeziekte gehad).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten