Block Island en Newport

Monique, 17/7
De uitlaat werd provisorisch gerepareerd à la Bas: hittebestendige kit met daaromheen gewikkeld de onderkant van een oud t-shirt, wasknijper en elastiekje erom, emmer eronder, klaar! 
Tot Bas' tevredenheid en mijn opluchting is de lekkage aanzienlijk minder (en houdt hij na een paar dagen zelfs op). 
Het wordt kouder naarmate we noordelijker komen. Sliepen we eerst alleen onder een laken, komt er een nachtje met t-shirt en Bas als kacheltje voor wanneer er geen opvlieger is om me warm te houden, maar de volgende nacht(en) toch echt weer onder de slaapzak! En overdag soms ook lange broek en vest. 

Vrijdag 18/7 
Vandaag wordt Reina 35; how time flies! 
Gisteren met een prettig sukkeldrafje in ruim vijf uur de 14 mijl naar de Thimble Islands afgelegd, weinig wind maar genoeg ter verkoeling op een zonnige dag. 
We liggen hier voor anker op een idyllische plek tussen allemaal rotseilandjes, type Astrid Lindgren. Dat idyllische is vooral 'savonds en 'smorgens want al die eilandjes zijn bewoond, voorzien van mooie huizen, en overdag vindt er veel gemotoriseerd vaarverkeer plaats. 
Door tijverschil groeien ineens overal rotsen om ons heen het water uit, we moeten ons dus netjes aan de vaarroutes houden! De aalscholvers duiken om ons heen het water in, net als de "osprey" (die, als ze een vis te pakken hebben, vaak meteen worden achtervolgd door een andere osprey die probeert ze die vis afhandig te maken). 
Bas vergeet even dat de windmolen draait en krijgt een flinke tik midden op zijn hoofd: bloed!!! Vanwege haar, zij het weinig, op die plek blijft een pleister niet zitten; gelukkig hecht het redelijk snel als je de randen tegen elkaar geduwd houdt. 

Zaterdag 19/7 
We liggen in een slip van Mystic Seaport, een openlucht  scheepvaartmuseum. Omdat we een "foreign" schip zijn mogen we één nacht gratis liggen waardoor de prijs voor twee nachten gemiddeld binnen de perken blijft. Bovendien mogen we gratis het museum in en dat is echt de moeite waard. Het is niet alleen oude huisjes, schepen en ambachten bekijken door op een bord te lezen hoe het eraan toe ging, nee, bij elk huisje, winkeltje, bootje, schip, ambacht of activiteit staat iemand die kort en duidelijk uitlegt wat en hoe, vaak met een demonstratie erbij. Daarnaast zijn er allerlei activiteiten voor alle leeftijden. 
's Avonds gaan we met onze fietsjes het stadje in; gezellige drukte. We eten in een oester- restaurant dat buiten aan de achterkant een "tree house terras" heeft, gebouwd op een groot rotsblok, via trappen te bereiken. We eten er sublieme Noak-oesters (zowel rauwe als uit de oven met een Japansige, lekkere touch) en daarna nog heerlijk gegrilde sirloin steak en hotdog van lams merguez op een brioche puntje.

Niet alleen wordt de menukaart gevarieerder en daalt de temperatuur boven Sandy Hook, de mensen worden ook afstandelijker heb ik het idee. We zien veel PC Hooft- mevrouwtjes: alles tot in de puntjes en quasi-nonchalant: haar precies goed, "naturel"  make-up, "simpel" (heeeeel duur!) zomerjurkje met idem dito zomerschoentjes, arrogant kijkende man erbij en/of verveeld kijkende kinderen. 
Van de weeromstuit vind ik, na er zeven weken van bevrijd te zijn geweest, dat ik weer een bh moet dragen, maar dat is dan ook de enige concessie die ik doe! 

Zondag gaan we smorgens naar een 35 min. lezing "stars of the summer evening sky" in het museum planetarium. Heel interessant en verhelderend en leuk gebracht, ook voor kinderen. De zaal is aardedonker vanwege de projectie van de sterrenhemel op het ronde plafond en de diverse sterrenbeelden worden middels een blinkertje aangegeven. Af en toe stelt de sterrenkundige een vraag bv. "deze rode planeet, wie weet hoe die heet?". 
Het is duidelijk dat ergens linksachter ons een jonge sterrenkundige in de dop zit want op menig vraag horen wij zijn heldere stemmetje het juiste antwoord geven. Het publiek mag ook vragen stellen. Het zojuist beschreven jongetje, wij schatten van Merlijns leeftijd dus 8/9, vraagt waarom de poolster als enige ster niet over het firmament beweegt zoals alle andere sterren en hoewel dat wel al ter sprake is gebracht legt de man het met alle plezier nog eens uit en vraagt daarna of er verder nog vragen zijn. Uit dezelfde hoek komt nu een nóg jonger stemmetje dat, voordat zijn ouders in het donker door hebben dat het hún jongste is, nogmaals diezelfde vraag begint te stellen tot pa en ma hem halverwege met een kort "we just covered that question" snel het zwijgen opleggen. Ja, als jonger broertje wil je ook wel eens interessant doen! 

Dan is er ook nog het straattheater met o.a "The Tale of the Whale" door drie spelers (jongen en twee meiden, twintigers) die middels een toneelstukje iets meer zullen vertellen over de walvisvaart. Op een grasveldje staat een klein podiumpje met daarvoor een stuk of tien tuinbankjes, alle bezet, voor het publiek. 
"But we can't do it alone, we need some volunteers", zegt de jongen. 
"We need two green caps" (dat zijn nieuwelingen op een schip) die dek moeten schrobben en vol vuur moeten kunnen overgeven als daarom gevraagd wordt. 
Schuchter komen twee zesjarigen uit het publiek naar voren. Ze krijgen een pet op. De toneeljongen geeft instructies hoe ze moeten overgeven en doet het een keer voor: een plotse beweging naar voren, gebogen, luidkeels uitbrakend "BWAAaaaaa", nou jullie. Na enige aarzeling en onzekere blikken naar hun moeders buigen twee hoofdjes iets naar voren en horen wij een voorzichtig "blah". Nou, dat kon beter en inderdaad, bij de tweede keer, de schaamte voorbij, klinkt het al heel wat geloofwaardiger! 
"We also need two laughing men" (bij wijze van doorgewinterde zeelui). 
Een knul van elf ofzo komt naar voren en krijgt een nepbaard aan zijn oren gehangen. Da's nummer één, maar er is een tweede nodig. Een moeder geeft haar driejarige peuter een zetje richting podium. Braaf maar beduusd achterom kijkend naar al dat publiek loopt het piepkleine meisje in haar roze jurkje, met blonde piekhaartjes, handjes friemelend op haar buik, naar voren. De jongen probeert haar de baard om te hangen maar haar  oortjes zijn niet groot of sterk genoeg dus hangt de nepbaard als een ketting om haar hals met het haar als een soort schort op haar buik ("that will do" zegt de jongen). 
Volgt de lachinstructie:"Just throw your head up, hold your belly, and say HA HA HA!"
De elfjarige heeft het meteen te pakken, de dreumes kijkt met verschrikte ogen naar de jongen, het publiek en haar moeder, zegt of doet verder niets maar blijft manmoedig staan met die baard op haar buik en zal dat de rest van het stuk blijven doen. 
"Then we also need a mother"; tienjarig meisje komt twijfelend en verlegen naar voren, krijgt een wit mutsje op en de instructie dat wát er ook aan haar gevraagd wordt, zij steeds "No, my dear" moet antwoorden. 
Het publiek krijgt de opdracht steeds uit te voeren wat middels bordjes zal worden aangegeven (bv "Wush" de wind, fluitende storm). 
Het toneelstuk kan beginnen. Het verhaal is als volgt. Juliette heeft een man gevonden waar ze erg verliefd op is. Met hem gaat ze naar haar moeder zodat hij om haar hand kan vragen. "Mother", zoals geïnstrueerd, geeft op alle vragen antwoord met "No, my dear" en groeit met iedere vraag meer in haar rol. Begon ze maar nauwelijks hoorbaar, naar gelang er meer vragen komen worden de antwoorden duidelijker en korter, de speelster overtuigender en zelfverzekerder met op een gegeven moment zelfs de handen resoluut over elkaar ("No!!"). Uiteindelijk neemt Juliette dan de beslissing dan maar zonder toestemming te trouwen hoewel dat tot gevolg zal hebben dat ze geen bruidsschat meekrijgt en nooit meer haar moeder zal zien. Eenmaal van huis verstoten blijkt Juliettes verloofde een schavuit die enkel op haar bruidsschat uit was en haar gevoeglijk in de steek laat en zegt te zullen inschepen op een walvisvaarder. 
"Gaat Juliette nu bij de pakken neerzitten? Of gaat zij berouwvol terug naar haar moeder?" 
Het publiek is het niet helemaal met elkaar eens maar de meeste stemmen toch "No!!!". En inderdaad, Juliette laat het er niet bij zitten en scheept, vermomd als man Julius, ook in bij een walvisvaarder. 
Nu komen de "green caps"en "laughing men" aan de beurt. De eersten moeten samen met Julius het dek schrobben, wassen en andere klusjes doen terwijl de doorgewinterde "laughing men" daar met enige regelmaat hard om moeten lachen. 
Wetenswaardigheden passeren de revue: een walvis is een zoogdier dus moet af en toe naar de oppervlakte komen om adem te halen en als ie dat doet spuit ie water door zijn "blow hole". Op de zeilende walvisschepen stond permanent iemand op walviswacht en als die er eentje zag spuiten dan riep hij heel hard, wijzend: "There she blows! There she blows!" (een van de meisjes spuit met een speelgoed waterblaster een spuit water de lucht in. Publiek roept " there she blows" en blijft dat doen elke keer dat het meisje, in een kring rond het publiek hollend, een straal de lucht in spuit). 
Wat deden ze vervolgens met die walvis? 
Ja, daar hadden ze toch weer even een volunteer voor nodig, "but this time a bit older one, for instance a Daddy sort of volunteer". 
Geen vrijwilliger die opstaat maar een jongetje op de voorste rij wijst ritmisch met zijn duim opzij naar zijn vader die zich vervolgens braaf naar het podium laat leiden. 
Pa, vrij lang, staat daar en laat gelaten alles over zich heen komen: vuurtorenhoedje op want op walvisolie brandden o.a. vuurtorenlichten, nog iets wat hij in zijn hand moest houden (ben ik vergeten) en tot slot: vanwege hun sterkte en flexibiliteit werden  walvisbaleinen voor allerlei doeleinden gebruikt waaronder....... (grote hilariteit)...… Pa kreeg sexy rood corset omgesnoerd. 
Bij het kruisen van de evenaar komt Neptunus op bezoek en worden de green caps ontgroend en zijn het voortaan volwaardige zeelieden. 
Er steekt een harde storm op ("wush" herhaalt het publiek terwijl vier "volunteers" een blauw doek voor het podium laten golven. Dit is het deel waar het overgeven plaats vindt) en Juliette redt dan het schip maar valt daarna van vermoeidheid bewusteloos neer, wordt onderdeks naar haar kooi gebracht waar men ontdekt (hoezo?) dat ze een vrouw is. 
Omdat ze vrouw is wordt ze niet betaald en zelfs dan, als je voortijdig (walvisvaarders zaten wel drie tot vier jaar op zee!) van boord ging had je geen recht op welke betaling dan ook! 
Eind goed, al goed; Juliette krijgt vanwege haar  heldhaftigheid toch betaald en leeft verder nog lang en gelukkig. 

Dit is voor kinderen, hè, maar ik heb ervan genoten; het was zoooo grappig! 
En wat ik helemaal zo knap vind is dat die drie toneelspelers, die dit stuk meerdere keren per dag opvoeren, dag na dag, spelen alsof het de eerste keer was. 

Naast ons ligt de Alnitham, een 30 ft. Catalina, van Joe en Judy. Iets ouder dan wij, vandaag 46 jaar getrouwd, "parishers" in Fall River, vlakbij Newport. 44 jaar geleden zijn ze daar een kerk begonnen (hij doet de preken, zij de aankleding, muziek, etc) die inmiddels van drie man en één paardenkop is uitgegroeid  tot een congregatie van ruim 500 mensen, de helft generaties geleden afkomstig van de Azoren. Ze hebben vier zonen en twee kleinkinderen. Aardige, goedlachse, enthousiaste mensen. We ontkomen ook nu weer niet aan het hele verhaal van Bas' overtocht en ze zijn diep onder de indruk, willen graag nog veel meer weten, en vast ook hun zeilende vrienden, dus... we zijn welkom bij hen thuis! 
Gaan we zeker doen, maar eerst naar Block Island! 

Maandag 21/7 
Rond half tien vertrekken we naar Block Island, 24 mijl met weinig wind en wat er aan wind is tegen, dus (helaas, ja, zo langzamerhand zeil ik liever!) op de motor. We varen de Long Island Sound uit langs Watch Hill Point en de Block Island Sound in; het begin van oceaandeining. 
Als we rond half vier in de baai (de New Harbor in Salt Pond) aankomen vinden we nog net de laatste van de negentig vrije ankerboeien (gelukkig, anders hadden we moeten ankeren in dubieuze bodem of de jachthaven in gemoeten à $4/foot. Selena meet 33 feet, dus reken maar uit! We merken dat havengelden naarmate we noordoostelijker gaan die van New York, al erg duur, beginnen te overtreffen; dat belooft wat!!!) 
Bas pompt lullebootje op en we zetten het overboord. 
Bas in bootje, zet de buitenboordmotor erop, maar die wil niet starten (waarom ben ik niet verbaasd?). 
B rukt nogmaals een aantal keren aan het starttouwtje, vergeefs: "Waarom start-ie niet?" 
Ik, vanuit de kuip waar ik Bas niet kan zien en ondertussen een boekje lezend, probeer toch mee te denken: "Staat de ontluchting open?" 
B:"Ja, staat open. Hoe zat dat ook weer met de choke? Moest die nou open of dicht?" 
M:"Kweenie, mij lijkt eerst open, dan dicht?" 
B na weer een aantal vergeefse pogingen:"Misschien is het de bougie!" 
M:"Of zit er condens in de tank? (haha, ben niet zo technisch maar dat was een suggestie van een vriend vorig jaar toen het ding ook al kuren had)" 
Ruk-ruk-ruk aan het starttouwtje. 
B:"Condens!?!? Hoe zou er condens in moeten komen; hij is steeds droog opgeborgen geweest!" 
Ruk-ruk-ruk aan het starttouwtje. 
M:"nou, misschien is het dan de leiding...?" 
RUK-RUK-RUK. 
B, geïrriteerd:" De leiding, de leiding! Wélke leiding!?" 
M (weet ik veel!)".... Eentje die van hier naar daar loopt?" 
B, nu met hoofd over de reling en grote greins:" Je bent een schat" 
Afijn, we hebben er nu een nachtje over geslapen en Bas zal er vandaag vast nog wel mee aan de gang gaan (het is nl. een eind roeien van onze ankerboei naar de wal). 

Dinsdag 22/7 
Ja, Bas heeft nogmaals naar het motortje gekeken en begint terug te krabbelen dat die condens misschien toch het probleem is, etc. 
De bougie is in ieder geval in orde, getuige een harde "AU!" die Bas slaakt als hij bij het testen een schok krijgt. 
Motortje moet later nog maar eens nader bekeken worden.... 
Lang verhaal kort, we nemen de watertaxi met medeneming van onze vouwfietsen. Het is inmiddels twee uur en lunchtijd. Judy beval ons van harte de "hot lobster roll" bij Dead Eye Dick aan en so we did. En ze had gelijk; heerlijk briochebroodje zeer rijkelijk gevuld met vers gekookte kreeft. Mmmmm! 
Daarna, heuveltje op heuveltje af, verder naar het dorp New Shoreham gefietst, aan het strand gezeten en daarna aan het eind van de middag, vanwege het mooie uitzicht over de baai, een drankje op het terras van het mooie Victoriaanse Surf Hotel. En ja, dan zie je de mensen naast je oesters bestellen..... dus deden wij dat ook maar. 
Op de terugweg nog wat water ingeslagen voor aan boord en terug naar Oar Inn waar de watertaxisteiger is. De fietsen parkeren we bij dit restaurant want morgen, Bas' verjaardag, blijven we ook nog op dit eiland. En omdat dat ons gezellig lijkt nemen we hier nog een glaasje wijn alvorens terug te gaan naar de boot voor een rustige, zij het zeer winderige en wat kille, avond aan boord met thee, kokosmakroon en Rummikub.

Block Island (BI) is een soort Waddeneiland met ca. 1000 permanente bewoners en daarbovenop 's zomers bevolkt door 20.000 toeristen. Heerlijke vakantiesfeer!

Woensdag 23/7 
Bas 66! Hij krijgt koffie op bed en later ontbijt met bacon, tomaat en spiegelei. Als kado een tegoedbon voor een nieuwe radar (de vorige ging vorig jaar met de mast mee de diepte in), aan te schaffen voordat we de mistige wateren van Maine gaan bevaren. 
Als lunch heerlijke sushi bij The Oar en dan naar het strand, even boekje lezen en dagboekje bijwerken. 
Afgelopen nacht en vandaag waait het behoorlijk hard en ben ik blij dat we niet op het water zitten. Afhankelijk van het weer morgen weer verder; naar Newport!
Maar eerst een verjaarsdiner op het terras met uitzicht over de oceaan en de Old Port. Na zessen maken ze geen oesters meer schoon, maar het alternatief, little neck clams, zijn even heerlijk (en kosten minder dan de helft). De kok, een hele grote dikke man, komt aan onze tafel, geeft Bas een hand en zegt "nice to see you again". Daar weet ik niets van......

Bas, Donderdag 24/7
het weerbericht geeft noord naar noordoost draaiende wind kracht 2bf. Tegen, maar zelfs mee te weinig om goed op te zeilen, helaas. Het is ruim 20M naar Newport, het  zeil-eldorado van de Amerikaanse Oostkust. Een prachtige natuurlijke haven, helemaal vol met kleine en grote zeil- en motorjachten. De hele grote liggen aan aan van de wharfs, de rest wiegt achter ankerboeien. Tenzij ver weg van het centrum is er geen mogelijkheid tot ankeren. We hebben weer geluk: er is een mooring vrij "for one night only, do you understand and agree?". Dit weekeiende is het Newport Folk Festival, op het water zijn alle moorings besproken en op het land alle parkeerplaatsen. Judy belt: ze komen ons ophalen om bij ze te eten en te slapen; een zeilende vriend van ze wil ook onze belevenissen horen. We ruiken een uurtje aan Newport en stappen dan in een grote Honda "Espace" (maar dan met een eigen type-aanduiding) en rijden naar Fall River waar de bbq al klaarstaat.
(wordt vervolgd)