zondag 31 augustus 2014

Bas (alleen) op Selena

Na Monique begeleid te hebben naar Logan Airport ga ik nog even Boston in en wandel langs The Boston Common, midden in de stad, het oudste park in de VS, naar de echte Cheers. Helemaal zoals in de serie, buiten en binnen, nu een toeristische must met een grote gift shop. Terug over de Common en door Chinatown naar de auto, dan naar de jongste zoon van J&J. Die woont diep in een buurtschap diep in een bos, in een  mooi, door de vorige eigenaar opnieuw opgebouwd, early colonial New England huis met een gigantische lap grond eromheen. We zitten rond een groot vuur, met marsh mellows op stokken om te smelten, buren erbij ("You sailed all the way from Europe? Wooow!") met wijntje en biertje, gezellig en geanimeerd. In de verte jankt een hond - denk ik.
"That's a coyote" zegt Jonathan. Coyotes jagen in groepen, omsingelen langzaam hun prooi, meestal een hert want die zijn hier overvloedig, en als de kring gesloten is, beginnen ze allemaal te janken. Het hert sterft waarschijnlijk aan een hartstilstand voor het wordt opgegeten. Een kwartier later klinkt uit de verte een koor van jankende coyotes - creepy.

Ik ga zondag mee naar de kerk, zoon Aaron en zijn Engelse email-vriendin Sam(antha) van drie jaar (I know, anglicisme), uit Wivenhoe, die hij deze week voor het eerst in levende lijve ziet, ook. Ik moet na een uur weg, om mijn bolide terug te brengen. Een goed excuus om enig moment de snor te drukken, denk ik.
"A good excuse to leave early", zegt Judy even later blijmoedig.
Een Fender-piano met een bevlogen voorzinger en -bidder, een vleugel, een orgel, twee gitaren, drums en een koortje begeleiden de gemeente in drie kwartier zang. Zie EO-tv op zondag. Het is een vrolijke bedoeling, mensen lopen in en uit, begroeten elkaar luidruchtig, ook als er gebeden wordt.
"So nice!", zegt Sam die bekent nog nooit een kerkdienst anders dan een trouwdienst te hebben meegemaakt, "except that you are born in sin, that's kind of depressing".
Ze zou eens een preek van dominee Sneef moeten horen ...

Maandag ga ik weer naar de boot: lakken, roestplekken wegwerken opruimen. En opties voor wat verder uitdenken. Hoelang gaat het duren: week verzending van geluiddemper, week bij de Customs voor inklaren, nieuwe pijp lassen. Ga ik over twee weken verder? Of laat ik Selena hier in de buurt?

De volgende ochtend, ik lig nog te doezelen, klimt een man de trap op. Hij doet de achterkajuit en het motorluik open en zegt als ik mijn hoofd naar buiten steek:
"How'r'y'doin'? The muffler arrived yesterday afternoon". Een wonder, na vijf dagen vanuit Nederland.
Hij stalt een werktafel met een lange pijp en een aantal bochten naast de boot uit, klimt -tig keer de boot op en af en knutselt een uitlaatpijp in elkaar met de nodige bochten en een omgekeerde U boven de waterlijn (had de oude niet waardoor water de knaldemper inliep) die in zijn geheel achter de demper past. Woensdag is alles klaar, in elkaar gezet en heeft Selena een uitlaat die mij zal overleven.
Ik start de motor om te horen en zien of alles goed zit (dat kan zonder schade vanwege de kielkoeling). De monteur is helemaal blij als hij hem hoort lopen.
"So smooth. British? Woooow!"
44 jaar oud? Nog meer Woooow.

Fairhaven ligt tegenover New Bedford, dat in de 19e eeuw de grootste whaling fleet van de VS had. De Charles W. Morgan, gerestaureerd op de werf in Mystic Seaport, nu Amerika's enige originele 19e whaler (die net weg was uit Mystic toen wij er waren), is afkomstig uit New Bedford. Nadat de walvissen in de buurt waren uitgeroeid, maakten de schepen steeds langere en verdere reizen, rond Kaap Hoorn de Stille oceaan op. De schepen waren normaal twee tot drie jaar weg om het schip met walvisolie (in vaten) te vullen. De langste reis van een whaling ship duurde ononderbroken 11 jaar (de Nile uit New London, vertrek 1848, aankomst 1859). Dat alles voor hoofdzakelijk huiskamerverlichting en balijnen voor damescorsetten (en nog wat meer).
De eerste stop was doorgaans de Azoren waar groente en levend vlees werd ingeslagen, en bemanning. Wellicht een verklaring voor de dichtheid van oorspronkelijk Azoorse Portugezen hier in de buurt (de helft van Joe's congregation is oorspronkelijk Portugees/Azoors).

De, in elk geval voor zeilers, beroemdste inwoner van Fairhaven (hoewel geboren in Nova Scotia) is Joshua Slocum die als eerste in zijn Spray, een 36ft oysterboat, in 1895-98 solo rond de wereld zeilde.

Fairhaven is dus een goede plek voor een solo-oceaanzeiler. Alleen: winterstalling in de Fairhaven Shipyard is duurder dan in de buurt van Martin en Kyle. Maar alleen naar Kittery varen, al is het maar 130M, daarin heb ik eigenlijk niet veel zin meer. Alleen beginnen en dan Monique aan boord krijgen is leuk, Monique van boord en alleen verder naar overwinterplek voelt leeg en verlaten. Ik bedenk een win-win deal die ik Fairhaven voorleg: nog steeds duurder dan in de buurt van M&K, maar niet duurder dan in Oriental.
Dus: Selena blijft op de kant hier en ik ga eind deze week naar mijn Monique, kinderen, keinkinderen en de open haard in herfstig Nederland.
Volgend jaar Maine, Nova Scotia en daarna zien we wel weer verder ....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten