My baby left me

Monique again.

Zaterdag 16/8 
's Morgens zien we achter in de tuin een "groundhog" (alias woodchuck) schuifelen; een soort grote hamster die heel schuw is, maar zich blijkbaar al jaren tegoed doet aan alles wat eetbaar is in de tuin, met een voorkeur voor hosta's en alle groente en fruit die Joe probeerde te verbouwen. Hij is daarmee dus maar opgehouden.
Bij het ontbijt verklaart Judy blij: 
"I know now! You needed us and God took care we met!". 
Ik kan niet anders dan dat beamen. 

Vervanging van de pijp achter de geluiddemper is geen probleem, de geluiddemper wel.  Precies zo een is (weer) niet te vinden in de VS. Een bedrijf in Florida kan hem namaken, maar dat gaat in de papieren lopen. De Nederlandse producent heeft hem, maar hij moet geleverd via een handelsbedrijf, dat zegt hem op voorraad te hebben, maar niet direct te kunnen leveren; wel als hij besteld wordt door De Bruyn in Weesp.
Gisteren heeft Bas dat alles geregeld, met veel gedoe, weigerend internet en slechte telefoonverbindingen. Maar er komt een nieuwe uitlaatdemper aan uit NL (duurt 5 werkdagen minstens en dan hopen dat de douane niet traag is, en dan nog de installatie/laswerk). 
We weten nu waar we ongeveer aan toe zijn en besluiten: 
we huren een auto voor één weekje New England, met oa bezoek aan Kittery, daan vlieg ik naar huis; Bas blijft nog om reparaties in de gaten te houden, wat aan onderhoud te doen en een winterplek voor Selena te zoeken. 
We gaan vandaag weg uit Fall River en komen vrijdag 22/8 nog een laatste nachtje bij J&J voordat ik de dag erop naar huis vlieg. 

Dus halen we op zaterdag de huurauto op. Bas regelt het in het kantoortje terwijl ik buiten op onze tassen pas. Na lang wachten komt Bas opgewonden om de hoek: "Kom eens kijken!"...… en daar blijkt een zwarte Ford Mustang convertible (cabriolette) te staan pronken: "Voor maar $100 extra!" 
In het kader toys voor boys en doe eens gek, wordt die het dus! 
We zijn net een uurtje onderweg of Harris (de 79-jarige die we op Martha's Vineyard leerden kennen. Let wel: één avondje!) belt om bezorgd te vragen: "We saw your boat on the hard and wondered what happened" en om te melden dat als we hulp of logeeradres nodig hebben we zeker moeten bellen! Lief toch weer!! 
We rijden naar Plymouth, bekijken het replicaschip de Mayflower, Plymouth Rock en rijden door naar Salem (iets boven Boston, net over de grens in New Hampshire; het blijkt niet het stadje van de heksenprocessen en -verbrandingen in 1692, te zijn; er is niet veel aan). Na motel gevonden te hebben rijden we en stukje terug om te gaan eten in het Tuscan restaurant. De parkeerplaats puilt uit en wachttijd blijkt 1u 20m en dat vinden we, om 20.00 uur, te lang dus halen we eten bij de afhaal-Chinees er tegenover voor in onze hotelkamer. Heel goedkoop en da's te proeven ook! 

Op zondag ontbijten we en halen we allerlei Italiaans lekkers voor een picknicklunch bij de Tuscan Market (zelfde uitbater als van het restaurant). We rijden over mooie wegen naar Wolfeboro aan Lake Winnipesaukee. Vanwege mijn verjaardag kiezen we voor overnachting in een Inn, in een suite met uitzicht op het meer, salon met zitje, buro en grote TV, dan slaapkamer met ook twee fauteuils tegenover het grote bed (voor toeschouwers??) en alweer een grote TV en dan een luxe badkamer. De volgende ochtend zijn we het met elkaar eens dat drie keer zoveel betalen als voor een gemiddeld motel, voor wat meer ruimte, wat chiquere aankleding en wat mooi gekleurde flesjes naast het bad het geld toch niet helemaal waard zijn. 

De Mustang Cabrio bevalt hoewel het  halverwege de middag best wat frisjes wordt. Maar ja, dat dak moet open blijven, daar is tenslotte voor betaald (Bas: ".... en je ziet ook veel meer!" [¿?]) 
Eerst gaan de zijramen dicht; dat zet niet echt zoden aan de dijk. Dan maar een fleecevest aan, dat helpt iets (en eigenlijk zou een dekentje om de benen ook best lekker zijn,  over een lekker warme muts durf ik het niet eens te hebben!). 
Maar dan heb ik de oplossing: verwarming op hoogste temperatuur en hoogste blaasstand! En kijk al die voorbijgangers ons eens zien genieten van dat heerlijk vrije gevoel in de open lucht! 
Zo zoeven we langs Lake Winneepesaugi en over de Kancamagus Highway door de White Mountains met een grote omweg richting Kittery. 

Martin en Kyle tracteren ons als we aankomen op een tradiitioneel Maine's maal: lobster, corn-on-the-cob en baked potatoe. 
Kyle's moeder Neva, 97, heeft het druk met puzzels (zes tegelijk op de eettafel; de eetkamer is voor haar de puzzle room; Kyle heeft opgegeven te zeggen "Mum, it's the DINING room!"), crosswords, reading, "... and", wijzend op de verzameling whisky en cognac in de kast waarin ze nog meer puzzels heeft opgeslagen, "... when I'm done with that I can always get drunk!" 
We zijn er zes jaar niet geweest; het huis is uitgebreid met een grote woonkeuken en de tuin, toen nog een wildernis met een pad naar een dubbele garage, is een klein park geworden (waar we ook een groundhog zien rondscharrelen, niks schuw, "ze lopen gewoon langs de verbaasd kijkende katten om hun voerbak leeg te eten", zegt Martin). 
We wandelen in Kittery, rijden via mooie kustweggetjes naar Point Porpoise voor een lunch bij the Ramp, langs de villa van de Bushjes in Kennebunkport, een concert-in-the-park in Portsmouth, enz. Martin en Bas rijden naar een paar jachthavens ivm winterstalling.
De dagen bij Martin en Kyle zijn overvloedig qua gastvrijheid, vaste- en vloeistof! 

Vrijdag gaan we na het ontbijt weer naar Fall River voor een laatste avond bij J&J, die ons meeslepen naar een verjaardag van een 80-jarige in hun kerk. Wij krijgen na clam chowder, clam cakes en ijs en zoete cake een trotse rondleiding door het gebouw. Later meer hierover.

Zaterdag gaan Bas en ik in onze bolide naar Boston en hebben een laatste Amerikaanse lunch voor dit jaar in (een dependance van) Cheers (bestaat echt). Ik vlieg om 18 uur terug naar huis.