MONIQUE: ACHTERSTALLIG EN NU

NOG EENS, ACHTERSTALLIG EN HUIDIG, ZOALS ERVAREN DOOR MONIQUE

Op Bas, verjaardag hebben we savonds gegeten in het Surf hotel met weer mooi uitzicht op zee en heel dikke chefkok die ons begroet met "Nice to see you again (!?)". 
Aan het tafeltje naast ons beweert hij dat zijn moeder Iers is en zijn vader half Frans/half Italiaans; volgens mij zeggen alle koks dat hier ter aanbeveling van zichzelf. Amerikanen reageren ook vaak van "oh, dan zitten we hier goed",  dus het werkt. 
Na "clams on the half" kiezen we voor een pasta Arabiata met scalops en shrimps; vis goed vers maar de saus vlak, toe Key lime pie. 

Zaterdag 26/7/2014 
Afgelopen Donderdag voeren we met bewolkt weer van Block Island naar Newport (RI) waar we een mooring voor één nacht konden krijgen. Dit weekend is het Newport Folk Festival in fort Adams en dan zijn alle plaatsen gereserveerd (vlgns de havenmeester; wij zien iedere avond toch wel een paar lege. Bovendien zegt internet dat moorings op first come/first serve basis zijn...?). Vrijdagmorgen om 10 uur moeten we weer weg zijn tenzij de eigenaar van de mooring laat weten dat hij nog niet terug komt. Aangezien we vanavond bij Joe en Judy (het domineesechtpaar dat we in Mystic ontmoetten) zijn uitgenodigd voor eten/douche/bed (Fall River, 40 min. rijden van Newport) vragen we of we morgenochtend  vroeg daar niet over kunnen bellen. Nee, dat kan niet, we moeten om 10 uur op de boot zijn en horen dan of we wel of niet kunnen blijven; lekker omslachtig. 
J&J komen ons halen. Sinds Block I. niet meer gedoucht en met grote tas wasgoed is weer even in een huis met alle comfort wel weer heel lekker, om nog maar niet te spreken van een nacht in een echt bed! J&J hebben op de valreep John en Jen uitgenodigd want John is ook een fervent zeiler en wil dolgraag Bas' avonturen horen. Voordat we gaan eten spreekt Joe nog een dankwoord tot "the Lord" (dank voor eten, new friends from Holland, another fine day, etc.) en na een gezamenlijk "amen" eten we corn on the cob en kip van de bbq; heerlijk! We hadden een flesje rode wijn meegenomen voor de gastheer en-vrouw maar het blijkt dat zij niet drinken dus wordt de wijn soldaat gemaakt door John en ons. 
Tafelmanieren zijn hier anders en niks tafelschikking: aan die kant de mannen en aan de andere de vrouwen; je schept jezelf op en begint te eten en als het op is schep je jezelf nog eens op of schenk je jezelf nog eens in. Daarna helpen met de afwas, was in de droger, even piano spelen, foto's uitwisselen, alle elektronica opladen en dan naar bed. 
De volgende morgen na ontbijt met J&J weer naar Newport. Zij hebben geregeld dat we bij ene Neil een mooring kunnen huren dus kunnen we nog even blijven om Newport te bekijken. We komen aan bij de watertaxi alias havenmeester die ons herkent en blij meldt dat we het hele weekend kunnen blijven liggen. We leggen uit dat we al iets anders geregeld hebben; ook goed. Na Selena verlegd te hebben rijden we met J&J langs alle grote mansions langs de kust; er zijn mooie bij maar ook heel smakeloze. We nemen tijdelijk afscheid van J&J (Joe neemt onze bb-motor mee en gaat die repareren). We nemen eerst een heerlijke raw seafoodlunch en wandelen dan wat door het oude centrum, drankje bij de oudste pub van Newport, the White Horse Tavern, daarna alweer etenstijd en daarna terug naar de boot. Klanken van het Folkfestival horen wij in flarden tot een uur of één. 
De volgende dag met de bus naar Bellevue Avenue waar we het Marble House van de steenrijke Vanderbilt's bekijken. Een huis, van binnen geheel opgetrokken uit crèmekleurig marmer, kamers geheel met bladgoud bekleed, eetkamer met Algerijns rood marmeren wanden, beeldhouwwerk, panelen,  schilderingen, lampen, spiegels, glas in lood, meubels, servies... speciaal gemaakt of met  originelen uit Europa. Het kan niet op, het moet miljoenen gekost hebben zelfs toen, eind 19e eeuw,"the Gilded Age". Langs dezelfde weg staan nog meer oude mansions die te bezichtigen zijn, maar voor vandaag houden we het voor gezien. We nemen een verlate lunch/vroeg diner en zijn om een uur of zes terug op de boot. Morgen gaan we naar Pirate Cove, de thuishaven van J&J, en slapen dan weer een of twee nachtjes bij hen. 

Volgende dag, bewolkt, voor de wind op weg naar Pirate Cove Marina in Portsmouth RI, 17 mijl. 
Bij het uitgaan van de haven zien we een groot Nederland zeiljacht "Aragon" uit Rotterdam. We varen langzaam langs en wisselen wat groeten enzo. We zeilen het grootste deel, in de regen (de eerste regendag sinds tijden!) en ankeren aan een ankerboei (die we met wat moeite vinden) bij heel sterke tegenstroom. 
Om een uur vijf komen J&J ons met hun dingy ophalen. Ze hebben een chinees meisje bij zich dat drie maanden vakantiewerk doet in een bakery op Block Island. Typisch J&J, vonden dat het kind ook nog wat anders moest zien van de VS en nodigden haar bij hen uit. 
Judy stelt haar voor als iets dat klinkt als "John" maar het meisje verbetert haar: "Zhôong". Eenmaal thuis vertelt Steven, een van de 38-jarige tweeling die een tijdje in China verbleef, dat dat eigenlijk haar achternaam is en dat haar voornaam "Yan" is. 
Tot ieders grote verrassing en verwarring meld ik vervolgens, ik ken het kind net een kwartier, dat haar -  voor het westen aangenomen - naam "Lolita" is! 
Lolita voelt zich meteen thuis, duikt wanneer het haar uitkomt in de koelkast of diepvries voor hapjes of ijs, maar daar kijkt niemand, behalve wij, van op; blijkbaar Amerikaans? 
J&J worden meteen tot "mummy and daddy" gepromoveerd, Bas, wanneer ze weet dat hij docent was, tot "professor" en ik, om mij volstrekt duistere redenen: "real lady". 
De tweeling is duidelijk geïntrigeerd door dit 25-jarige, slanke, zelfverzekerde poppetje en draait rondjes om haar heen, zoekt Chinese muziek voor haar op op YouTube (waar zij dan met haar lichaam deinend, haar lange zwarte haar om haar vinger krullend, mee meezingt), en discussiëert met haar dat het een lieve lust is. 
Één muzieknummer is favoriet bij de twins,  ook als Lolita niet in de buurt is: een vierjarige Chinese peuter die een blijkbaar populair chinees poplied zingt. Aandoenlijk, maar bij de zesde keer krijg je er de kriebels van: ie-sjoe-woe-tie-isi-niauauw, ie-tjoe-sjoe-mie-wietie-tiauauauw... (o.i.d.; de "-iauauw" een krolskatse uithaal) 

Judy is een vrolijke, enigszins chaotische vrouw met een goed gevoel voor humor. Zij vertrouwt in alles op haar "Lord", maar ook dat weer op humoristische wijze. 
Ze reizen blijkbaar veel. Een paar jaar geleden boekten ze een cruise Boston/Bermuda "last minute, onle $399 pp, for a whole week!" 
"I thought: God opened this door for me so I booked.". "Exited as she was" belde ze meteen haar secretaresse en raadde haar aan ook te profiteren van deze kans, maar de secretaresse zei: Oh no, not me! Bertha is coming! 
J: Who is Bertha!?!? 
Secr.: Didn' you hear!? A hurricane! Going straight for Bermuda! 
J: O... Is that so?!?... Well, I,m not going to cancel. God opened this door for us!
Dus ze gingen en god hield Bertha één week tegen. Pas toen J&J weer veilig in Boston aan wal gestapt waren raasde de orkaan over Bermuda. 
Judy: God is moving mountains  - and stopping hurricanes.
Behalve dit soort anekdotes merken we verder weinig van hun geloof (Assemblees of God, een Pinkstergemeente vinden we op internet) behalve dankzegging voor elke maaltijd (thank you Lord, for this beautifull day, our new friends from Holland, and this food, in the name of Jesus, amen).
Joe is kalm en bedachtzaam, niet van zijn stuk te brengen, met gelukkig ook een leuk gevoel voor humor. Hij vertelt iedereen dat zijn gasten uit Holland komen en: he sailed over! Waar Judy dan aan toevoegt: Can you imagine!!!?" 

J&J wonen in een redelijk groot huis in Fall River MA, met in de tuin een "cottage" (kleine bugalow zouden wij het noemen) waar Judy's ouders de laatste 10 jaar ofzo in woonden (en in toenemende mate mantelzorg van J&J kregen. Pa is dood, ma - 99 jaar - zit sinds een half jaar in een bejaardenhuis) en nu Steven. Aaron, de andere tweelinghelft, woont bij J&J op zolder. De twins doen me een beetje denken aan Fokke & Sukke met hun vogelkoppies. Er zijn nog een oudere en een jongere zoon, beiden getrouwd met kind, maar die hebben we nog niet gezien. 

Vrijdag 1/8 
Martha 's Vineyard. Bas en ik gaan 's middags samen weer met de bus naar Edgartown. Postkantoor, lunch met zicht op Chappaquiddick, rondje lopen, wifi zoeken, en dan alweer terug ivm laatste bus naar Menemsha. Het bb-motortje, hoewel dankzij bemiddeling van Joe voorzien van een nieuw tankje (ik had gelijk wat dat water in de tank betrof!), blijft kuren houden. 
Op de heenweg kon Bas met wat gemanipuleer aan choke en gashendel het ding nog draaiend houden (gelukkig! want de stroom de haven uit was heel sterk!) maar voor de terugweg slaat hij steeds af, dus roeit Bas ons terug naar de boot (de stroom behulpzaam enigszins mee). 

Het weekend beide dagen regen. Zaterdag komen we niet van de boot af.
Ook behoorlijk wat wind zodat Selena achter haar anker heen en weer trekt en hobbelt; vindt je maag niet fijn als je gedwongen binnen zit. De nacht, ook nat (dus luiken dicht, dus warm en bedompt) en met nog meer wind, is weer een wasmachine-ervaring; het geruk aan het anker licht me nog net niet van mijn bed (en dat wil wat zeggen!) 
We nemen ons voor zondag te vertrekken naar Wood's Hole maar s'morgens voegen we daaraan toe "tenzij we in de haven aan een mooring kunnen". Er blijkt idd nog één plek vrij (er zijn maar twee moorings, ieder voor max. drie schepen) dus verhuizen we. Bij het vastmaken krijgen we hulp van Robin en Bob die ons daarna meteen uitnodigen voor "cocktails and diner" later. Zij, onze leeftijd, komen al jaren op dit eiland en liggen dan weken aan dezelfde mooring. Ze vertellen ons wat het leukst en mooist is en hebben ook veel zeilkennis voor de wateren die ons nog te wachten staan..... 
Bas en ik besluiten hier alle tijd te nemen omdat het hier leuk is, nog wat fietsen en ook één (of twee) dagen een auto huren om al die leuke zijwegen die de bussen voorbij rijden, te ontdekken. 
Menemsha is een gat en vissershaven en doet denken aan plaatsjes in Noorse fjorden, maar dan drukker. Het is er gezellig druk, tegen "sunset" verzamelen toeristen op het strandje en wachten met fototoestellen tot de son-in-de-see-sakt waarna applaus volgt. 
In de kleine grijze huisjes drijven vishandels goede zaken met de verkoop van broodjes met vis, clams en oesters "on the half shell", kreeft, die dan buiten op picknickbanken worden opgepeuzeld. 
De avonden worden vochtiger, smorgens mist.... is dit het begin van het einde van de zomer? 

Vrijdag 8/8 
Alweer en week voorbij en nog steeds heerlijk op Martha's Vineyard. We hebben gefietst, een dag een auto gehuurd en het hele eiland over gecrost, gebust, een glasgalerie en art galerie bezocht. En nee, het is weer volop zomer! 
Gisteren met Robin en Bob en Ritva (buurvrouw van andere boot) wezen  "clammen". Achter de havenpier ligt een mooie zeeengte/"pond" die we met onze dingies (wij mochten reserve bb-motor van B&R lenen) opvoeren. Het was laag water en volgens Bob konden we de clams vinden op  de drooggevallen strandjes, ongeveer 5 cm onder het zand. Gewapend met een tuinharkje gingen we aan de slag maar dat leverde niet veel op dus besloot ik het met blote handen in laag water te proberen. Dat was een succes zodat we al gauw allemaal, met de blik op oneindig, in het water zaten te graaien. Een verslavend tijdverdrijf: zittend of wadend door het water, met je hand op de tast door de grond woelen en dan tussen al die lege, scherpe schelpen ineens zo'n mooie volle ronde schelp voelen. Je moet de slag even te pakken krijgen maar dan is het zeer bevredigend! Tussendoor in het diepere water een stukje zwemmen en daarna toch weer met je handen de grond aftastend naar nog meer clams. De kleintjes heetten "little necks", de grotere "cherrystones" en de knoeperds (meer voor soep of oven, niet rauw) "quahogs". 
Op de terugweg kreeg ons geleende bb- motortje kuren (wat is dat toch met ons!?) maar gelukkig was die van onze buren sterk genoeg om ons op sleeptouw te nemen. 
We hadden een royale oogst, genoeg voor een appetizer met rauwe cherrystones en daarna een pasta met ook veel schelpen voor z'n zessen. Heel gezellig en vurrukkulluk!!!! 
De nagels en vingertoppen zijn wel beurs en gekrast nu van al dat gewroet in de grond maar dat was het meer dan waard! 
Nu, het is morgen, is Bas met R&B wandelen. 
Vanmiddag zullen we wat boodschappen moeten doen. Morgen (hoe vaak hebben we dat deze week al niet gezegd?) gaan we naar Marion waar een goede bootyard schijnt te zijn voor hoognodige reparatie van de uitlaat en check van onze bb-motor (en ook een wasmachine wordt hoog tijd!). 

Zondag 10/8 
Het werd dus weer niet morgen maar overmorgen. Zojuist zijn we na een pump-out vertrokken van het eiland. 
We hebben nog gefietst, Bas gewandeld en nog meer gefietst, boekje lezen op het strand, sandwiches of schaal/schelpdieren om de hoek, ijsje toe, waar mogelijk internet, etc. Wij kwamen onze dagen zeer prettig door. 
's Avonds steeds "cocktails" bij Robin en Bob (omdat zij de grootste boot/kuip hadden) met steeds weer rauwe clams, steeds opnieuw door Bob gevangen, en steeds weer nieuwe mensen (voor ons, het is een vast clubje zeilers dat elkaar ieder jaar hier weer voor een paar dagen tegenkomt) zoals Ritva en Daniel, en toen die weg gingen het tegen de 80 lopende echtpaar Frayda en Harris, en gisteren weer een ander stel waarvan ik de namen niet meer weet maar waarmee het ook weer heel gezellig was (hij speelde tijdens de zonsondergang een saxofoonsolo vanaf zijn achterdek; dat hád iets!). 
Gistermiddag kwam er nog even een mooie oude boot uit Wood's Hole bij ons langszij, voor "just fish and chips, then we sail back", met drie begin veertigers, die, toen ze onze zojuist aangeschafte zak met ijs zagen, onmiddellijk aanboden daarmee voor hen en ons een "dark and stormy" (donkere rum met Ginger beer) te maken hetgeen wij natuurlijk in dank aanvaardden. 

Maandag
Van de boatyard in Marion krijgen we te horen dat ze graag onze opdracht voor de uitlaat hadden binnengesleept, maar dat zij de kennis en onderdelen daarvoor niet in huis hebben en dat we beter naar een yard in Fairhaven kunnen gaan waar hij al mee heeft overlegd. Wijzelf hebben inmiddels een mailtje aan de Ned. Fabrikant gestuurd met de vraag of ze kunnen helpen (het ding is pas 6 jaar oud). Het is begin van de middag en we willen wat eten. We lopen twintig minuten richting centrum en verwachten allerlei restaurantjes aan de baaikant te vinden, maar niks. 
Dus maar even drie dames aangeklampt. 
"No, isn't it horrible! There is not ons place like that at the waterfront!", maar wel daar-en-daar. Blijkbaar keken we wat sip want een van de dames vraagt of we met een auto zijn. Op ons nee schudden zegt ze: OK, I live just around the corner, let's get my car and I'll take you there!. En zo gebeurde. Tijdens het ritje vertelde ze dat haar voorouders Nederlands waren: van Hoogland, en dat hun college (ze is bibliothecaresse) net een reisje naar Nederland en België ter inschrijving aanbiedt maar dat ze erg twijfelt of ze dat wel doen. Bij het uitstappen zeg ik dat ALS ze het doet, zij en haar man van harte welkom zijn bij ons. Logisch gevolg is dat we adressen uitwisselen. Grappig toch hoe de lijst met namen groeit!
J&J halen ons op om in Fall River te slapen. We tracteren ze op een etentje, zij kiezen voor een restaurant aan het water in Bristol; was goed en gezellig. 

Dinsdag 
Vier uur prachtig zeilen van Marion naar Fairhaven (over stuurboord dus geen uitlaat lekkage) waar gelukkig een deskundige Ronnie met zinnige mogelijke tijdelijke oplossingen voor de uitlaat komt, die niet in de duizenden dollars lopen en die de mogelijkheid bieden om later, weer terug in NL, een nieuwe mufler ertussen te zetten. We hebben een truc met auto's gedaan en gaan weer naar Fall River.
Ik geen beloofd vanavond te koken; het wordt nasi goreng, saté babi, katjangsaus,  komkommerzoetzuur. Het gaat erin als koek! 

Woensdag 
Hele dag regen. Bas en ik rijden wat in de omgeving, even naar de boot, lunchen bij "Margaret's", boodschappen (ik kook weer, bevalt blijkbaar goed, pasta met tomatensaus). 
Joe moet na het eten een bijbel sessie leiden maar ik beloof hem dat ik bij terugkomst nog een toetje heb. "Say a Dame Blanche is waiting for you at home", zeg ik. Ze weten niet wat dat is dus ik leg uit van IJs/choc/slag room. "Say a Dumb Blonde is waiting for you at home!" schateren de tweeling, terwijl ze op hun (vroeger blonde, nu geblondeerde) moeder wijzen. Het glaasje wijn waar ze graag aan meedoen maakt ze wat lacherig en luidruchtig.

Donderdag 14/8. Merlijn wordt vandaag 9!!!! 
Na koffie met muffin in de Boston Bakery met J&J&twins, gaan Bas en ik naar de boot. Ze wordt net uit het water gevist als we aankomen. De aangroei valt alleszins mee: alleen onderop de kiel rare kwallerige bolletjes (waar eenmaal afgeschraapt allerlei piepkleine waterdiertjes en babykrabjes uitkruipen) en pokken op de schroef; de romp is glad! Bas haalt zelf de mufler eruit; doorgerot en niets meer mee te beginnen, moet vernieuwd. Morgen of maandag komt er een lasser. 
We lunchen bij Margaret's zusje Elizabeth's. 
Ook vanavond mag ik weer koken..... 
We moeten een planning maken voor de komende dagen want we willen niet eindeloos van J&J's gastvrijheid blijven profiteren ( hoewel mijn maaltijden geloof ik wel aardig compenseren)