HORTA

De eerste lieden die aan boord komen zijn politie en havenautoriteit. Een week geleden is Delgada Rescue op de hoogte gesteld van onze problemen door Robin en de ARC. Nu komen zij de schade opnemen om daar een rapport over te schrijven. Voor we verder gaan als eea gerepareerd is komen ze terug om te kijken of het goed gedaan is en daar weer een rapport over te maken.
Bij de kraan ontmoeten we Duncan Sweet van Mid Atlantic Yacht Service die regelt dat we om drie uur op het droge staan en het roer eruit kan.
Duncan komt oorspronkelijk uit, of all places, Newington NH (waar Selena nu is). Een aardige, geestige, invoelende kerel meet rossig haar en een witte baard die naast de roeras onze was en een goedkoop hotel regelt.
Na veel gekijk en gepuzzel en gedelibereer wordt een tot een ingewikkelde las-operatie besloten. Het roer is te maken, sterker dan het ooit was!

Inklaren  met een Amerikaanse boot in Portugal blijkt een dagtaak. In de rij voor een kantoortje van de havenmeester/havenpolitie. Als je an de beurt bent worden  paspoorten ingescant, met de hand formulieren ingevuld, gestempeld en ondertekend en wordt er in een computer getypt. vervolgens krijg je een paar formulieren in de hand gedrukt om mee naar een volgende deur te gaan, de (gewone) politie, die weer passen inscant, formulieren invult en van stempels en handtekeningen voorziet en in computer typt. Vandaar naar de douane omn te verklaren dat je geen geld/drank/tabak/guns/drugs/en wat dies meer zij heb aan te geven. Deze gaat snel. Dan naar een vierde deur, weer van de havendienst, die na nogmaals formulieren invullen, stempelen en tekenen en in computer typen je welkom heet in Portugal. Pffff...

Terwijl Bob bij de boot blijft om te brain-stormen met Duncan en zijn helper Joao over roer en dergelijke, gaan Robin en ik mee met een bustoer, georganiseerd door de ARC, rond het eiland. We zijn iets te vroeg om te zien waarom dit het "blauwe eiland" is, overal langs de weg groeien hydranchias.
We rijden omhoog naar top en centrum van het eiland, een mooie ronde vulkaankrater. Het is er winderig en koel tot koud. We gaan verder naar de westpunt van het eiland. In 1957 vond daar onder water een vulkanische eruptie plaats. Na veel stoom, stof en lava resulteerde die in een grote berg, recht voor de vuurtoren die daardoor waardeloos werd.
In de entree-ruimte van het museum heeft de ARC de prijsuitreiking van de 2e etappe Bermuda-Horta georganiseerd, met wijn en Azoorse hapjes. De eilanden maken interessante kaasjes.
Hoewel we de laatste waren die nog wel kreupel binnenkwamen, krijgen we geen prijs. Wel kregen we een staande ovatie (kunst, er waren geen stoelen) en veel complimenten voor good seamanship.
"I know many Americans would have waited for a tanker to pass by and abandon their ship" a Scotsman told us in his broad Scottish.
Als de foto's van de verschillende crews genomen worden, laten Robin en ik een ruimte open, "for Bob" legt Robin uit.
Het is de enige keer dat ik de altijd lachende Robin emotioneel zie.
"Bob should have been here" zegt ze met natte ogen.

Dinsdagavond, als we terugkomen van een restaurant, zien we het roer, compleet met roerkoning, onder de boot liggen. Woensdag wordt Windarra omhoog getakeld, gaat het roer er weer in (wat een paar uur duurt, het moet precies door twee lagers).
De politie en havendienst komen weer kijken of het goed gebeurd is en of we kunnen en mogen varen. Vliegensvlug, als je bedenkt dat we vrijdagmiddag aankwamen: zaterdag is geen officiele werkdag, zondag = zondag, maandag kwam de president op visite, dus een vrije dag en dinsdag was Spirito Santo, weer een soort zondag.

We eten elke middag en avond uit. Na een week ken je het menu wel: tonijn, zwaardvis, vis van de dag, octopus of kip, alles met aardappel, wortel en broccoli.
Ik heb zin in spaghetti!
Een avond gaan we whale watching in een rubberboot die met vliegende vaart een uur de oceaan opgaat. Dan liggen we naast twee finwhales, 20 meter lang. Een paar keer spuiten ze met een interval van vijftien seconden, dan duiken ze om vijf minuten later weer boven te komen. Raden waar dat zal zijn, is de kunst. Heel indrukwekkend, zulke enorme beesten vlakbij. Na de walvissen blijven we hangen bij scholen witbuikdolfijnen die in groepjes van zes het water uit- en weer induiken.

We zijn nog niet weg uit Horta, er komt een depressie met veel wind over. Het vertrek wordt vrijdagmiddag, voor de laatste 1000M, hopelijk zonder problemen.