Van die dingen, daar houd ik dus niet van!!!

Monique:

Zondag 7 april

Zo op de vroege zondagmorgen (9 uur) is het nog stil hier aan de boulevard. Alleen de meeuwen zijn alweer krijsend aan het ruzieen wie op welke meerpaal mag zitten. Zit er eentje op een paal, komt een andere erbij, wordt er van beide kanten geschreeuwd, vliegt de andere weer gauw weg, gooit de ene z’n kop op ‘n wat-mot-je-wijze in de nek daarbij uitdagend “Wat nou! Wát nou!” roepend.

Het maritiem museum gaat pas om 13.00 uur open, dus we besluiten nog effe te blijven hangen. Maken kennis met onze achterburen, John Michael en Lauren, die hun net gekochte 34-jarige boot met opa Russ aan het verkassen zijn naar hun thuisbasis ergens in Virginia.

Het is een prachtige dag en de temperatuur loopt meteen op tot zo’n twintig graden C.

We ontdekken dat er ook een West Marine in de buurt is (Morehead City, waar we net vandaan komen!) en rijden daar met het havenmeneerautootje, een oude Chevy, naar toe na eerst weer een uitvoerige routebeschrijving van onze lieve havenmeneer: “First you go to the right at that crossing there, then at the first lights you go left, you’ll go over two bridges. Then you will see the signs 30 miles, then after a while you’ll see limit 35 [“thardy  faaave”], you still keep goin’, then you’ll see signs 40 for a while, but when you see signs 45 you have to slow down, cuz that’s when you’re almost there!” (afgezien van het feit dat zijn routebeschrijving niet (meer) klopt, hadden onze bootburen het ons heel wat simpeler uitgelegd: Take route 70 right into Morehead City, it’s around number 5000).
We kopen een “fish finder”; niet om vis te vinden maar omdat zo’n ding ook heel goed als dieptemeter fungeert (de dieptemeter op Selena heeft het namelijk laten afweten) en dat heb je in deze wateren hard nodig!
We kopen ook een “step fender”, iets dat het midden houdt tussen fender/stootwil en een treetje; makkelijk om straks van “lullebootje” over te stappen op Selena. Ik word tenslotte ook al bijna 60!

In de loop van de zondagmiddag vindt er in Beaufort een parade plaats van bootjes die langs de boulevard varen. De ene stil met stelletjes en op enige afstand, andere dichtbij en met hun favoriete muziek luid door de speakers. Het is een potsierlijk gezicht: door buitenboordmotortjes aangedreven platte  “badkuipen” met daarop een hoog opbouwtje, gelijkend op een douchecabine, met stuurwiel; pa aan het stuur, hond op de plecht, ma naast pa en kinderen daar waar nog een plekkie is. En tussen al die pieremegoggels door steeds weer vinnetjes of staarten van porpoises die zich duidelijk niets aantrekken van de drukte om hen heen.

Van museum bezoeken is het nog niet gekomen; we boeken nog een avondje bij en zullen morgen na museumbezoek vertrekken richting Oriental.

Maandag 8 april

Alweer een prachtige dag, tijd voor de korte broek!
Komt een zeilboot vlak langsvaren, middelbare vrouw roept olijk “Where’s your mast!?”
Bas: “On the bottom of the ocean!”
Zij, minder olijk: “O my, how awfull!”

Bas klooit wat met de fishfinder die liefst zo ver mogelijk voor aan het schip ongeveer 15 cm onder water moet komen. Aangezien we Selena niet uit het water kunnen halen betekent dat dat we een stevige paal van zo’n 2 meter nodig hebben. Bas gaat, dit keer met een leen-Buick, naar een hardware store iets buiten het stadje om die te zoeken.

Onze bootburen vertrekken inmiddels en herhalen hun aanbod hen te bellen als we in Virginia zijn, want ze willen en kunnen ons met van alles behulpzaam zijn daar.
Bas komt terug met twee plastic buizen en heeft een ingenieus plan bedacht om die in en aan elkaar te lijmen tot de gewenste lengte en daar dan de fishfinder aan te binden etc. etc.
Nou heb en had ik altijd veel fiducie in Bas zijn “elastiekjes- en lucifer”-oplossingen, maar ik zie aan de buizen al dat ze niet stevig genoeg zijn en dat het bevestigen ook een probleem zal worden.
Van die dingen, daar houd ik dus niet van!!!

Niettemin gaat Bas welgemoed aan het werk; eerst de buizen aan elkaar lijmen, de fishfinder bevestigen, met lijmtangen de gelijmde buizenstok langszij Selena bevestigen (naar de punt kan niet want zo lang is het snoertje niet). Enfin, na wat gepruts en gevloek staat het allemaal.... voor hoe lang? Kweenie!

We gaan naar het maritiem museum met o.a. een tentoonstelling over Black Beard wiens schip QAR (Queen Ann’s Revenge) hij hier vlakbij Beaufort heeft laten stranden. Dat was ongeveer 300 jaar geleden en pas een jaar of 12 geleden hebben ze het wrak ontdekt.
Daarna brengt Bas het electriciteitsstrapatsel terug naar de havenmeester en vertrekken we omstreeks 14 uur met bestemming Oriental.
Bas start de motor en is niet helemaal tevreden met het geluid dat die maakt “te langzaam in zijn stationair”. Van die dingen, daar houd ik dus niet van!!!
We hebben nog niet afgeduwd of Bas wijst schuldbewust lachend naar zijn fishfinderconstructie, die op half zeven hangt; ik haal hem binnen en ben blij dat ik lijmklemmen en fishfinder geborgd had.
Van die dingen, daar houd ik dus niet van!!!
De brug bij Beaufort gaat heel vriendelijk een genoeg stukje open om ons door te laten met onze 4.20 meter ook al zijn we eigenlijk iets te laat.

Dan is het een kwestie van in het aangegeven vaarwater blijven; links en rechts zie je de ondieptes onder het wateroppervlak doorschemeren. Van die dingen, daar houd ik dus niet van!!!

Maar het gaat allemaal prima want de route wordt duidelijk aangegeven.
Af en toe springen er wat porpoisen rond de boot. We varen door wat lijkt op Brabantse zandgronden; lange hooggekruinde naaldbomen, zand eronder.

 Anderhalf uur later duik ik even de kajuit in en ruik een aangebrande rubberlucht, ik waarschuw Bas die het ook ruikt. Van die dingen, daar houd ik dus niet van!!!
Toevallig, en gelukkig, varen we net langs de aanlegsteigers van een werf en een jachtmakelaar dus leggen we daar aan.
Bas constateert dat de temperatuur van de motor in orde is, duikt het motorluik in maar kan niets vreemds vinden behalve dat de schroefas heel heet is. Dat zou erop kunnen duiden dat de tros in de schroef, van de reddingsboot, toch meer schade heeft aangericht dat in eerste instantie gedacht.
Van die dingen, daar houd ik dus niet van!!!
Een half uur later en een paar zwarte smeerhanden verder doet Bas het luik weer dicht.
We gaan toch maar proberen nog wat verder te varen want in Oriental zijn twee werven die ons zijn aanbevolen. Selena ploegt weer dapper verder maar na een half uur ruiken we weer die rubberlucht, Bas kijkt het motorruim in, niets te zien dus we gaan verder en hopen dat het goed blijft gaan.
Van die dingen, daar houd ik dus niet van!!!
Het lijkt wel of de rubberlucht minder wordt, en ook of Selena meer vaart krijgt. Hoe dan ook we varen een marina halverwege het kanaal voorbij en nemen ons voor te ankeren in Adams Creek.
Om daar te komen moeten we de route tussend de rode en groene boeien blijven volgen. Ergens is er dan een plek waar je binnen die vrij smalle route weer heel goed stuurboord aan moet houden omdat er iets meer naar bakboord een “dangerous wreck” ligt. Van die dingen, daar houd ik dus niet van!!!
De kreek waar we willen ankeren is ook al voorzien van een “dangerous wreck” maar dat is gelukkig duidelijk aangegeven.
Om half zeven gaan we voor anker. Het was een enerverende dag. Als ik de zenuwen krijg word ik kattig en kribbig, roep: “nog zoiets en ik ga van boord” en meer van dat soort kreten . Normaal kan Bas dat best hebben maar na alle avonturen op zee wordt hij er een beetje verdrietig van. Da’s natuurlijk ook niet de bedoeling. We kiss and make up. Wel vind ik dat Selena bij de eerstvolgende werf de kant op moet om te bekijken wat er nou precies aan de hand is en evt. de schroefas te laten vervangen, om de dieptemeter te vervangen/herstellen, een aansluitpunt voor de fishfinder te laten maken (da’s dan dubbele zekerheid om diepte te meten) en het log weer aan de praat te krijgen. Bas is het, nu althans, met me eens.

We drinken ons borreltje nog lekker buiten en ook de ribeye “met garnituur” kunnen we nog in de kuip nuttigen. Bas zit nog wat langer in de kuip en ziet vaag en hoort duidelijk dolfijnen rond de boot: veel geplns en gesnork.

Morgen nog 6,5 mijl naar Oriental en nou maar hopen dat we dat halen!
Van die dingen, daar houd ik dus niet van!!!
 
Dinsdag 9 april
Alweer een schitterende dag en helemaal mooi om in alle stilte wakker te worden in deze mooie kreek.
Het is 7.30 en de drie scheepjes die hier gisteren ook voor anker lagen zijn al weg. We hebben de kreek voor ons alleen. Bas besluit toch maar niet een duik te nemen zoals hij gisteren bedacht. Hij heeft sinds gistermorgen behoorlijke last van een soort krampaanvallen in zijn rug en het nog koude water doet misschien meer kwaad dan goed.
Bij het ontbijt hebben we het over wat nu verder met Selena.
Dat er nieuwe, d.w.z. tweedehands, tuigage moet komen voor de terugtocht volgend jaar naar Europa, daartoe had Bas al snel besloten ondanks het feit dat dat een enorme kostenpost zal zijn. Maar het ziet ernaar uit dat er toch nog de nodige “vervolgschade” is die ook weer hoog kan oplopen. Bas zegt dat er ergens een einde aan de reparaties moet zijn; dat we wat kosten betreft geneigd zijn blok op blok te stapelen waardoor we als we niet oppassen uiteindelijk veel meer geld aan Selena zullen uitgeven dan ze nog waard is.
“Dan lenen of huren we een grote auto en halen haar leeg”, zegt Bas.
“En dan!?!?”, vraag ik lichtelijk verbijsterd.
Zijn mooie bruine ogen worden vochtig en ik krijg een brok in mijn keel als hij uitspreekt dat er een moment kan aanbreken dat we afscheid zullen moeten nemen van Selena. Haar “verkopen voor een prikkie” en niet nog eens tienduizend of meer erin investeren. Hij heeft gelijk, maar het voelt alsof we haar doodvonnis tekenen.

Maar we geven nog niet meteen op. Straks varen we naar Oriental (ca. 6,5 mijl) en daar moet een expert eerst maar eens haar motor bekijken en beluisteren en daarna zien we wel verder welke besluiten er genomen moeten worden.

Maar voordat we gaan varen duikt Bas eerst nog weer het motorruim in.......
Als operatiezuster geef ik het instrumentarium op afroep aan: “Tang! Karton! Lepel! Lucifers!” (dat mag klinken als niet erg professioneel gereedschap, maar Bas verricht er altijd wonderen mee!)
Hij kijkt, voelt en spuit hier en daar  vet. De schroefas kan Bas vrijelijk voor- en achteruit bewegen dus hij denkt dat het daar niet aan ligt; wat zou het fijn zijn te weten waar het wél aan ligt.

Motorend naar Oriental gedraagt Selena zich goed en stinkt ook niet meer. Was het toch alleen maar een te droog vetkoord? De schroefas blijft echter te heet dus moet echt gecheckt worden. We leggen aan bij Deaton Marina waar men zal proberen een gaatje voor ons te vinden (het vaarseizoen staat voor de deur en alle werven, marina’s en chandlers hebben het heel druk). De aardige dame van de receptie, die oorspronkelijk uit Duitsland komt, wat je nog kunt horen, is een en al behulpzaamheid en geeft ons codes voor WiFi en douche en toont ons een kamertje waar we kunnen zitten als we toevallig de nacht zouden moeten overblijven.