Nieuw Nederland

Hoewel Monique zich vast had voorgenomen NIET zee op te gaan, en zeker geen oceaan, zeilt ze er nu toch. 3000 mijl over stuurboord ligt Portugal, 3 mijl over bakboord New Jersey. Om niet te overdrijven, om de resten van de 50 jaar Nederlandse beschaving te zoeken en natuurlijk het hedendaagse New Jersey te ervaren, gaan we van inlet naar inlet op weg naar New York.

Monique:

Dinsdag 24/6
Gisteren van 9.30 tot 17.30 gevaren over de -niet zo- woelige baren van de Atlantische Oceaan, van Cape May naar Atlantic City. De zee was kalm, het was zonnig en de wind niet te hard zo'n beetje half achter. Geen last gehad van zeeziekte maar had wel al snel door dat ik niet moest gaan lezen. Dat gaf niet, want de zee is fascinerend genoeg en een iPodje met muziek droeg bij aan de stemming.
Na zo'n dagtocht en één biertje te rozig om nog onze fietsjes uit te pakken en naar de boardwalk te fietsen. Bovendien vertelt de havenmeester van de marina waar gaan liggen dat we als het donker is met een taxi moeten omdat het niet pluis is in deze buurt (we liggen in een klein haventje ongeveer 2 km achter de boardwalk en ver van alle glitter en glamour). Dus spelen we wat met onze elektronica, lezen wat, maakt Bas weer een heerlijke pasta, doen een spelletje Rummikub en gaan naar bed. Voor het eerst zet ik halverwege de nacht de ventilator uit omdat het zonder fris genoeg is. Muggen, die ons vorige jaren steeds zo vreselijk te pakken hadden, hebben we tot nu toe buitensboots weten te houden met muskietengaas op elk raam/luik, of misschien zijn er dit jaar of hier gewoon minder muggen...
Vanmorgen na internetten, ontbijt en douche, de fietsen uitgepakt en richting zee gereden.
Atlantic City (AC) heeft zich na orkaan Sandy (okt. 2012) geheel hersteld. De boardwalk en alle etablissementen staan er allemaal keurig bij en schreeuwen als vanouds om bij hen naar binnen te gaan. We stallen de fietsen en lopen de boardwalk een stuk af. Taj Mahal van Trump, House of Blues, Showboat; het "Las Vegas van het oosten" heeft overal gokhallen waar toch vooral dames van boven de zeventig wat moedeloos aan de kasten hangen. Maar je kunt er ook Black Jack, Baccarat of bingo spelen, roulette, en ga zo maar door, voor ieder wat wils. Het is dat ik geen zin heb om naar een cashier te lopen om fiches te kopen anders had ik graag even aan de roulettetafel gezeten (ook al ben ik nog lang niet boven de zeventig).

Op de boardwalk zelf zie je behalve de jongere dagjesmensen en families heel veel senioren. Ook veel scootmobiels met ofwel, net als in NL, bejaarden maar vaker met daarin in hun voertuig vergroeide, ik zou haast zeggen "ingegroeide", mensen. Zooo dik, één bonk kwabben, dat je je afvraagt hoe ze nog in of uit die stoel kunnen komen. Aan de andere kant zie je ook heel veel erg dikke mensen lopen waarbij je je afvraagt hoe ze nog kunnen; waar bij elke stap het ene been met een zwaai naar buiten om de binnenbovenkant van het andere been moet worden gezwaaid. Wsch is dit het pre-stadium van geval scootmobiel.
We kijken op de kermis op de pier waar naast draaimolentjes en meer spul voor de kleintjes ook heel enge attracties voor volwassenen zijn. Een bungeejump (of eigenlijk het omgekeerde) tussen twee palen van minstens 30 meter hoog, waar je beneden met zijn tweeën in een soort rond stalen karkas wordt vastgesnoerd om vervolgens de lucht in te worden gekatapulteerd (veel hoger dus nog dan die palen) en daar een paar keer na te veren terwijl het ronde karkas ook nog eens om zijn as draait en je dus soms ondersteboven hangt, brrrr. En zo hebben ze nog een stuk of wat  martelwerktuigen.
Op het strand worden de wereldkampioenschappen "sand sculptures" gehouden. We zien ook een Nederlandse vlag wapperen maar de sculpturer is in geen velden of wegen te bekennen hoewel zijn werk duidelijk verre van af is. Verder zijn er een paar knappe, dat wil niet zeggen altijd even mooie,  staaltjes zandwerk te zien.
Hoewel prachtig weer, waait het vandaag behoorlijk, bij  vlagen zelfs hard; ben blij dat we niet op zee zitten. Da's morgen wel de bedoeling maar ik houd de weerberichten goed in de gaten. Dit keer een tocht van 50 mijl in het verschiet en ik wil wel zeker weten dat we ook aan het einde van de middag nog goed weer hebben.

Woensdag 25/6
Toch niet uitgevaren; wind op zich net te doen maar met veel hevige windvlagen en bovendien recht achter, golven van 3-4 ft, dat betekent rollen met de boot en, en dat vrees ik nog meer, gijpen!!!
"Jij mag beslissen", zei Bas en dat vond ik zooo lief!..... tot hij zijn zin afmaakte met "want ik heb geen zin om straks de schuld te krijgen".
Daar zit wat in... Maar goed, ik besliste dus dat we vandaag niet gingen.
Het deklicht deed het niet dus of ik Bas even de mast wilde inhijsen.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het lukte. Van boven riep de here, na wat gefriemel, "ja nu zou ie het moeten doen. Zet de tweede schakelaar even om... ... ZET DE TWEEDE SCHAKELAAR EVEN OM!!!!!!"
"Die stáát om!!!!!"
"O... .... Zet de derde schakelaar dan ook even om.... Ja, die doet het wél.. ... Kun je me dan de multimeter geven? Dan kan ik ... "
Nou ja, het werd een soort "There' s a hole in the bucket, dear Lisa"-act, Bas nog steeds in den hooge, waarbij ik beneden allerlei gereedschappen uit allerlei geheime hoeken moest halen, en via het vlaggenlijntje omhoog hees, en ik uiteindelijk het lampje boven de kaartentafel moest ontmantelen om een werkend deklicht te krijgen. Maar het dóet het...nu.

Toen was het alweer een uur of half twee. Omdat de fietsen en het lullebootje al weggeborgen waren, besloten we de 3 km naar de andere kant van ons baaitje te lopen voor onze "Dinch" (=lunch&dinner, 's avonds dan alleen nog een boterhammetje). Daarna bezoek aan het zeeaquarium. Bij de kassa de vraag of we ook de "Sting rays"/pijlstaartroggen wilden voeren? zo ja, bonnetje kopen en dat om 15 uur inleveren bij het bassin als het voedertijd is.
Nou, vooruit, een beetje voer op het water strooien vinden die beesten vast fijn...
In verschillende, naar mijn smaak iets te krappe bassins zien wij kwallen, zeepaardjes, haaien, murene, zeebaarsen, koraal, en zo nog wat. Bij de bassins die open zijn mag je de vissen aaien (geen bijtgevaar want heel jonge beesten). Weet niet of die beesten dat nou leuk vinden, maar bij de tijgerhaaien zijn er twee die erom vragen dus aai ik ze voorzichtig (volgens instructies: met twee vingers) en ook bij de Sting rays zijn er een paar die er echt voor klaar gaan liggen en over hun kop gekrabd willen worden. De haaitjes voelen als fijn schuurpapier, de roggen zacht en glad.
15 uur dus voedertijd! Er komt een meisje (Hiiii, I'm Melissa....) dat ons vertelt dat dit "cow nose stingrays" zijn vanwege hun stompe neus en dat die bijna overal aan de oostkust van VS voorkomen. Dat wat op hun bek lijkt, blijkt hun neus te zijn; hun mond zit aan de onderzijde en zuigt het voedsel naar binnen waar het "gegrind"/vermalen wordt waarna ongerechtigheden worden uitgespuugd. Hun sting/stekel is afgeknipt om te voorkomen dat ze mensen kunnen bezeren maar dat "doesn't hurt them, it's the same as clipping your fingernails".
"Anyone has questions? I'm here to answer all of them!"  Stoutkijkend vierjarig meisje steekt haar hand op, tot grote verbazing van haar moeder, om die giechelend en neeschuddend weer te laten zakken als Melissa haar aanwijst. Dan steekt een jongen van een jaar of tien zijn vinger in de lucht: "What's the difference between a stingray and a skate?". Nou, daar ben ik ook wel benieuwd naar (ik dacht dat ze hetzelfde beest waren) en ook de rest van de groep kijkt verwachtingsvol naar Melissa: "That's an awesome question! Yes, really awesome!!! Actually I only know about stingrays, so unfortunately I can't answer that for you"; tot zover het educatieve deel, er wordt direct overgegaan tot de voedingsinstructies.
Voeren blijkt geenszins, zoals bij goudvissen, een kwestie van wat strooisel in/op het water strooien.
Je moet een stukje rauwe makreel tussen je gestrekte vingers klemmen en dan die vlakke hand (Ja, net als bij paarden "altijd met je vlakke hand, anders bijt-ie", waardoor je bij voorbaat al angst voor het dier ingeboezemd kreeg) tegen de bassinwand leggen. De rog komt dan met zijn glibberige mond tegen je hand en zuigt het stukje vis naar binnen.
Dit zijn kleine roggen dus hun mond/kaken zijn nog niet zo sterk maar volwassen roggen kunnen je vingers breken, vandaar die gestrekte vingers.
Na het aquarium een biertje gedronken bij een Ale House waar Bas met een meneer van en ander tafeltje een geanimeerd gesprekje  heeft over bier.
Daarna terug naar de boot, internet, lezen, eten, slapen. De volgende dag zullen we geen 50 doen, maar 28 mijl, naar Barnegat,

We naderen langzaam het tweede doel van onze queeste. De Chesapeake Bay is vanaf het begin van de de 17e eeuw door Engelsen bevolkt. Na de "Lost Colony" van Walter Raleigh op het eilandje Roanoke (40M van Oriental) die oploste, was de settlement in Jamestown het begin van Virginia en Maryland. Het gebied ten noorden en oosten daarvan werd slechts een paar jaar later een Nederlandse kolonie . Vijf jaar geleden zeilden we ter viering van "400 jaar Hudson" met Lodewijk en Joke op hun tjalk langs Manhattan en de Hudson River op. Henry Hudson was in opdracht van de VOC op zoek naar de noordoostelijke doorvaart naar Indië gestuurd, maar eigenzinnig als hij was wendde hij al snel de steven en voer de rivieren die nu Delaware River en Hudson River op, denkend door te kunnen varen naar China en Indië. De rapportage over de natuurlijke haven van (nu) New York deed de WIC daar in 1612 een kolonie neerzetten, slechts 5 jaar na Jamestown aan de Chesapeake Bay en 20 jaar voor de eerste puriteinen noordelijker New Jerusalem stichtten. Nieuw Nederland besloeg grote delen van nu Delaware, New Jersey en New York. Aan de westkant van de ingang tot Delaware Bay ligt Cape Henlopen waar een Nederlands fort het een half jaar uithield voor de Indianen genoeg van ze hadden. Aan de oostkant ligt Cape May, genoemd naar kapitein Cornelis May die het eerste schip met kolonisten bracht. We liggen nu in Barnegat, een verbastering van Barende Gat wegens de sterke stromingen.

We werden van alle kanten van advies voorzien over de Barnegat Inlet: betonning staat niet op de kaart, elke week anders; het zou moeten kunnen met jullie schip, vlak langs de rode tonnen, kijk uit voor spontane bankvorming in de haveningang, bij de derde stuurboord uit, anders loop je vast; Coast Guard of Tow Boat bellen; Barnegat overslaan, niet pluis, beter 20M doorvaren naar Manasquan. Maar ook: drukke inlet, sportvissers, beroepsvissers, zeiljachten, de beste ankerplaats in 50M.
Het viel allemaal reuze mee. Brede inlet, goed beboeid, shoaling binnen de pieren aan de zuidkant, maar tussen de rode (anders dan in Europa aan SB: return-red-right) en groene boeien ruim water. Een dinghy van een geankerd zeiljacht zag ons zoeken en begeleidde ons naar de ankerplaats. Bij de oostelijke wind voor ons op de outerbank het lighthouse, twee vissershavens, en rijen houten (vakantie-)huizen, achter ons nog meer houten (vakantie-)huizen en een strandje. Het is vrijdag en het loopt aardig vol met nog wat zeiljachten en vooral veel motorboten, met z'n drieën naast elkaar aan een anker, met vrolijke luidruchtige mensen.

Vrijdag, Monique:
Vanmorgen, we weten al dat we vandaag niet gaan zeilen vanwege pal tegenwind (Noord, en koud!), besluiten we tot een gezapig dagje op de boot (geen zin om het lullebootje op te blazen, geen noodzaak de wal op te gaan).
Maar om een uur of tien komt een man van een van de andere geankerde zeilboten met zijn dingy langszij. "Hi, I'm Mike. Don't tell me I 'm the first to welcome you! (wijzend op onze vlag) ... I thought you might want a lift in my dingy?"
En zo kwam het dat wij snel ons boeltje pakten en met Mike de wal opgingen, brunchten en wat wandelden op de pier, naar de vuurtoren (Bas naar boven natuurlijk!), onderwijl wat kletsend over boten en campers ("land yachts" lacht Mike) en weer langzaam terug naar de boot tegen drieën.
"If you're in for a beer later, be our guest".
"I' m always in for a beer so see you later!"
En dus zien we hem rond vijf uur weer aan boord klimmen. Ook weer een genoeglijk gesprek over van alles en nog wat. We leren dat hij 69 is (en ons met onze bijna 61 en 66 "youngsters" vindt), sinds zijn 49e met pensioen (Engineer in telecom, due tot reorganization they offered a package that I gladly accepted), twee dochters heeft en twee kleinkinderen, dat hij vijf jaar op een boot geleefd en gezeild heeft (o.a de Mid. Zee) maar daarna een huis gekocht heeft in Florida maar omdat het daar in de zomer zo "damned hot" is heeft hij weer een kleiner bootje gekocht om dat te ontlopen. Naar een vrouw durf ik in dit prille kennismakingsstadium niet te vragen (gescheiden of weduwnaar?) maar het is duidelijk dat die er niet is. Aardige man.
Het lukt ons niet hem voor een avondhapje aan boord uit te nodigen en dus stapt hij omstreeks zeven uur weer in zijn dingy.
Enige tijd later komt ook nog even een dingy langszij met daarin een forse, wat rood aangelopen man die wel heel ontspannen overdwars in zijn bootje, benen over de rand, hangt/ligt; komt gewoon even dag zeggen en tuft na een kort praatje terug naar zijn zeilboot.
Wij eten boterhammen met pindakaas en sambal, lezen en lummelen wat en kruipen onder de lakens.

Zaterdag 28/6

Waar wij liggen is een heel populair plekje, er zijn gisteravond nog meer bootjes om ons heen voor anker gegaan. Er wordt weer veel gepadleboard, gewaterscooterd, gespeed met racebootjes. Kustwacht en politie zijn al vroeg met loeiende sirenes langs gesjeest.

”Coast Guard, we’re in the piers and lost control of the boat” klinkt het over VHF-kanaal 16. De Coast Guard gaat een rijtje vragen af: reddingvesten, vrouwen en kinderen, maakt u water, etc. In plaats van antwoord op allle vragen klinkt het even later: “Coast Guard, we reset the computer and have control again”.

Het weer is net als gisteren weer prachtig. Mike's boot is vertrokken. Wij blijven nog een dagje, de wind is naar noord gedraaid, pal tegen, en morgen gaat hij weer naar zuidoost, mee dus.Dan gaan we naar Brielle, last stop before Sandy Hook = begin New York Harbor!

Monique over de Atlantic ...???

Monique, donderdag 19 juni

Morgen, is het plan, 48 mijl naar Cape May, grotendeels met de stroom mee. Wat we daarna doen moeten we nog eens ernstig bekijken want het blijkt dat voor ons schip hier de Inter Coastal Waterways ophouden (sinds orkaan Sandy in 2012 zijn die niet meer bevaarbaar "unless you don't mind running into a Cadillac still floating around"!) en ik heb gezworen niet op grote zeeën, laat staan op de oceaan te zeilen. 
Om 17.15 geeft de havenmeester een college Delaware River/Bay naar Cape May ahv variabelen als tij, stroomsnelheid en -richting, vaarsnelheid, wind en -kracht, weersverwachting, etc. 
Het ziet er gunstig uit en om optimaal voordeel uit de stroom te halen moeten we om ca. 06.30 vertrekken. 


Voor het avondmaal gaan we rond 18.30 weer naar Crabby Dicks en eten op het terras een grote pan met mossels, clams, shrimps, snow crabs legs, maiskolf en Cole slaw. Mmm!!! 

Het blijkt karaoke-avond te zijn (we horen "My way" door een stem met kartelranden, inclusief extra  doorvoelde snikken en aangezette adempauzes) dus na ons voortreffelijke etentje gaan we naar binnen om dat te aanschouwen. 
Het karaokescherm staat in een hoek van de bar met op 1,5 meter afstand de performer. "Sinatra" is een man van een jaar of 75, met los overhemmetje en flodderige bermudabroek met veel zakken die alle gevuld zijn en zijn broek naar beneden trekken; hij zingt vreugdeloos starend naar het tekstscherm. De bar is redelijk vol. Er loopt ook een mongool van zo'n 35; best een knappe vent als het Downsyndroom geen roet in het eten had gegooid. Hij is goed gekleed,  goed geknipt, moderne bril. Hij is duidelijk in zijn sas en opgewonden over alle gedoe en wil graag meedoen; met fles (bier?) in de hand doet-ie heel macho ("Come here, girl! Come here!") maar op een vriendelijke manier (meisjes komen nooit; is hij blijkbaar gewend) en als de opwinding te groot wordt strekt hij zijn bierarm in de lucht en roept hard en hoog: "Oeoeoewie!!!!!". en dan begint het filmpje van voren af aan. 
De Sinatra-man zingt ook blue gras muziek en "Mona Lisa", bij het laatste dramatisch inhoudend na "is it time tot say... ... ... 
... Ah... Goodbye" maar zijn gezicht blijft emotieloos 
Man, 45, die als Bas onze drankjes aan de bar bestelt langs mijn tafeltje loopt zegt tegen me "Y're up next", waarop ik, goddank heel adrem maar toch vriendelijk zeg "I don't think so" en hij lachend zijn schouders ophaalt van nou ja ik heb het geprobeerd. Hij is de volgende en zingt iets van Foreigner. 
Karaoke-dame achter haar computer, die duidelijk een programma heeft opgesteld zodat iedereen die zich heeft opgegeven aan de beurt komt en er toch wat variëteit in muziekgenres is. En soms zingt ze, behoorlijk vals, zelf even een nummertje. 
Er is ook een heel dik, kort meisje dat, net als de andere zangers, meerdere malen optreedt en o.a. Stevie Nicks probeert te imiteren. Eigenlijk niet om aan te horen maar aandoenlijk omdat je ziet dat ze daar wsch de hele week voor de spiegel op heeft staan oefenen. Ons applaus na afloop wordt dankbaar aanvaard. 
Een beetje een lellebellerige, niet onaantrekkelijke dame van rond de 45 die duidelijk op de sjanstour is en vrolijk van de ene naar de andere bekende (van het mannelijk geslacht) zwiert, ook even "Oeps, vergissing!" langs Bas; pakt dan ineens, heel lief, de Down-man bij de schouders en doet tot zijn grote vreugde een slow "dansje" met hem; het maakt zijn avond, he's The Man! Oeoeoewie! 
Wij vielen dus weer met onze neus in de boter maar teruglopend naar de marina bedachten we dat dit leuk was voor één avond maar dat dezelfde mensen wsch elke week hetzelfde repertoire brengen/te horen krijgen. 

Vrijdag motorzeilen we de Delaware River, en Bay af naar Cape May. 
Bij de South Jersey Marina hebben ze eigenlijk geen plek want er komen diverse grote schepen die gereserveerd hebben maar we krijgen na even geduld alsnog een plekje (later blijkt deze grote drijvende steiger nogal wat rommel, die met de getijden in- en uit wordt gedreven, onder zich te verzamelen waardoor er af en toe even een vleug dooievislucht hangt; mag niet hinderen, we liggen verder prima). 
Inderdaad komen er nog een aantal grote boten binnen, van die Onassis-jachten met privé-kapitein en -bemanning (Aziaten) die na het afmeren het hele schip van onder tot boven schoonmaken en oppoetsen; passagiers heb ik niet kunnen ontdekken en de volgende morgen waren ze alweer vroeg weg. Verder liggen hier veel boten van zeevissers; grote speedboten met boven de brug nog eens twee of zelfs drie verdiepingen en verder veel stoelen met hengelhouders en rijen imposante hengels. Gisteren zagen we kruiwagens met grote vissen (zwaardvis, tonijn) over de steiger rollen naar een plek waar ze werden schoongemaakt. Van Chris en Molly, een jong stel dat graag meer van Bas' overtocht wilde horen, begrijpen we dat die vissen doorgaans niet naar de handel of horeca gaan maar verdeeld worden over de hengelaars en hun familie (eten ze dus wekenlang tonijn...). 

Gisteren 's middags wat rond gefietst, even naar het strand (à $6 pp vanwege life guard + $3 pp voor een stoeltje, maar dat komen ze je dan wel netjes brengen en hoef je niet zelf te sjouwen) om ruim een uur lekker te lezen met wind door de haren en het ruischen der zee. 
Daarna in een Ierse pub naar voetbal Duitsland/Ghana gekeken, met biertje en calamari. Die Ghanezen deden het helemaal niet gek en de Duitsers ook niet (: 2-2. Op weg naar huis de boodschappen gedaan. 

Ivm weer hebben we het vertrek nog een dagje uitgesteld maar morgen gaan we de 37 mijl naar Atlantic City doen. Ik heb me vermand en ga het, in ieder geval een stukje, proberen. Heb gisteren op het strand gezien dat we niet heel ver uit de kust hoeven; het is bij wijze van spreken zeilen met je hand aan de vangrail! 
Vraag me wel af hoe mijn evenwichtsorgaan gaat reageren op oceaandeining (tot nu tot nog niet de minste last van zeeziekte gehad).

Delaware Bay

De thunderstorms blijven weg, het regent even een beetje, verder een lekker lui dagje. Ik maak eindelijk een roeizitje voor de dinghy door een niet-passende, voor $15 aangeschaft bij Bacon-Annapolis, aan te passen. Wandelingetje naar het centrum van slaperig Delaware City, het heeft een aantal mooie vroeg-19e eeuwse huisjes. De houten smidse lijkt of die er staat sinds de allereerste settlers - vroeg 17e eeuw - maar, vertelt de siersmid/ijzerhandelaar (hij heeft aambeelden in alle maten en prijzen), hij heeft zijn smidse eigenhandig 15 jaar geleden gebouwd.

Rond 1660 opperde een Hollandse kaartenmaker al van hier een kanaal naar de Chesapeake Bay te graven. Dat gebeurde anderhalve eeuw later, 13 zeemijlen met schop en kruiwagen, en in 1829 ging het open. Het verkortte de bootreis tussen Philadelphia en Baltimore met 300M (transport over land was bij gebrek aan wegen bijkans onmogelijk). De oorspronkelijke ingang vanaf de Delaware River, met sluis nog, was hier in Delaware City. Het was een bruisende stad toen. Honderd jaar later werd het kanaal verbreed, werd de ingang 2M zuidelijker gelegd, werd het uitgediept en waren de sluizen niet meer nodig. Delaware City sliep in.
Je moet - tenzij je een speedboot hebt - wel rekening houden met stroom en tij, wij voeren met 7 tot 9 knopen het kanaal af, om over de laatste 2 mijl over de Delaware River van nieuwe naar oude ingang een uur te zwoegen.


Ik krijg een telefoontje: om 17:15 houdt de baas een weerpraatje voor wie de Delaware Bay gaat bevaren. Met zeekaarten aan de muur en een groot computerscherm werkt hij in een half uur een heel schema af: weer en wind, tij, stroming, vluchthavens, wanneer te vertrekken, reisschema. Op een fauteuil naast hem ligt een grote lobbes van een hond die in de gaten houdt of de baas het goed doet en ons af en toe bevestigend toeknikt (en dan zijn ogen weer sluit, hij heeft het verhaal al zo vaak gehoord).

Het weer is gunstig, vooral voor Monique: zwakke wind mee en een zonnetje (er worden drie weerdiensten geraadpleegd). Vluchthavens: op 20M, maar van het soort regen in de drup als je moet vluchten: "6 knots rivers, meandering between banks". Hij berekent het tijdstip van vertrek zo dat je het meest profiteert van de meestroom boven in de Bay, 10M zuidelijker (hier is het nog River). Een ouder stel wil met motorboot ook naar Cape May (het zuidpuntje van New Jersey, aan de ingang van Delaware Bay; neem Google Earth erbij als het je niet voor ogen staat). Omdat wij langzaam gaan (we're a 5 knot boat) is onze optimale vertrektijd 6:30am, we zullen dan om 15:15 bij Cape May zijn.
"How fast are you going?" vraagt de baas aan de motorboot-kapiteinse.
"10 knots"
Reken ... reken ... reken ...
"Then you're OK when you leave at or even after 8am"
"But we want to leave at 6am, want to be there before noon!"
"Well, then you'll start by going against the tide and won't make your 10 knots and you'll get only part of the push at the start of the bay."
"You're wrong: we keep the GPS-speed at 10 knots, open the throttle further if needed".
De oude lobbes steekt van verbazing een oor omhoog.
"Well lady, you'll burn a lot more fuel than needed, with price going up steeply, I just got a call from my supplier. More trouble in the Middle East .... you'll be in Cape May at 10am then".


Inderdaad, ze varen om 6am langs ons, als wij koffie zetten om om 6:30 te vertrekken. Eerst nog stroom tegen, wat met wind mee (iets meer dan voorspeld) het water hobbelig maakt. Maar als we om 9:00 langs de nuclear power plant zijn, op mijl 10, gaan we 8 knopen. De wind neemt af in de loop van de ochtend; om de 5 knots over water te blijven halen moet de motor het werk doen.
Bij shoals staan romantische vuurtorentjes. We zien meer zeeschepen op de Delaware River (van en naar Philadelphia) dan op de Chesapeake Bay (van en naar Washington en Baltimore). Als we midden in de Bay zijn is er nauwelijks land te zien, maar dan komt Cape May in zicht. Om 15:10 gaan we na 48M het Cape May Canal in. Hulde voor de berekening van de Delaware City Marina-hond en zijn baas.
Voor we vastliggen zijn we een uur verder: de marina die we uitkiezen (South Jersey Marina: genoeg diepte bij ieder tij, dicht bij centrum van het plaatsje Cape May) krijgt een aantal superjachten, we hebben niet gereserveerd, ze zoeken waar we kunnen liggen. Uiteindelijk krijgen we een plek voor het havenkantoor/winkels/douches, met uitzicht op de 100ft motorjachten en veel mensen langs (from Holland? Wow"!).

Verder op onbekende wateren

Bas:
We gaan nieuwe vaargebieden opzoeken. Na laatste keer roeien naar de wal voor geld, brood en internet gaan we zaterdag om 12:30 door de brug Spa Creek uit en laten Annapolis achter ons. NW 3-5 is de voorspelling. Met rif in het grootzeil gaan we op de enorme Bay Bridge af. De wind is vlagerig, het water is woelig. We varen 4-5 knopen zo te zien (ik heb nog steeds geen Autohelm ST30 Bidata display kunnen vinden), maar over de grond 2-3 kn. Stroom tegen, en meer dan in de Eldridge pilot staat. De baai versmalt bij de Bridge en we volgende tonnen, dus het diepste deel. De motor mag even helpen voor een knoopje extra om er onderdoor te komen. De wind blijft fors (6, zegt Monique, en in vlagen kan ze daar best gelijk in hebben) en de golven kort en hoog (3 voet, zegt Monique, en sommige zijn dat inderdaad).
Voor Monique's eerste zeildag is het net iets te heftig, maar de zon schijnt en de temperatuur is aangenaam (dwz niet te heet). Om 17:00 maken we vast aan de pumpout dock van North Point Marina in Rock Hall. Geen Rock te vinden in Rock Hall, de naam kan slaan op de Rock Fish (gestreepte baars) die hier veel zit - en gevangen wordt -  of op de bergen oesterschelpen uit de tijd dat de oester-inblik industrie floreerde.
Wat de oesters betreft, dat is verleden tijd. In de vorige eeuw is de oesterpopulatie gecentimeerd (als het niet gemillimeerd is), ik denk dat de oesters die nu geplukt worden, alleen nog hun weg naar de restauranttafels vinden (waar wij dan aan zitten).  Maar vanavond is het die andere lekkernij van de Bay: steamed blue crab. Vorig jaar was een slecht jaar, vertelt iedereen, en dit jaar is nog slechter en de crab navenant duurder. In de Waterman's Crab House eten we een dozijn large voor $ 72 (dat is dus $ 6 per crab, de prijs van een flinke lobster in Maine).
Ze worden gestoomd met een ruime hand Old Bay erover, die aan je vingers blijft zitten en zo het crab-vlees van wat kruiderij voorziet als je dat in je mond stopt. De poten, ook van de large, bevatten nauwelijks vlees. Breken, knijpen en uitzuigen geeft de liefhebber een klein beetje.
De scharen breek je met tik met een hamertje, en daaruit komen betamelijke hapjes. Maar het lekkerste moet dan nog komen: de pootkasten in het lijf. Je breekt de staart los, die niet als zodanig functioneert zoals bij garnaal of kreeft en geen vlees bevat maar vergroeit is met en onderkant is van het schild. Binnen in dat bovenschild zit, anders dan in dat van de Noordzee-krab, niets eetbaars. De rudimentaire staart, daar gaat het om. Je haalt de kieuwen (yeg) weg, breekt hen in de lengte in tweeën en dan - je vingers moeten nu ontdaan zijn van de Old Bay - vind je het lekkerste, zoetste, zachtste krabvlees dat je ooit hebt geproefd. Ruim een uur zaten Monique en ik zonder veel conversatie te werken en te genieten, Monique vergat zelfs haar Californische Pinot Grigio.

Zondag rustdag, dus zijn we blijven plakken, op de fiets naar de ice parlor (sinds 1857) voor een mega-ijsje, geschept door een mega-dame die blijkbaar dol is op haar eigen ijs, biertje bij de Crab Shack. Naast me zit een ronde man die ons op zijn smartphone de rock fish laat zien die hij die middag met zijn maten gevangen heeft. Forse vis, 10 pounds? schat ik.
"Yeah, something like that. Eight big ones in two hours! My friends are cleaning them while I have my beer. Where'r you from?" ... "Holland! I've never been there. I was in Germany, with the military, loved the beer there (wijst op zijn buik), loved the country. Here we have a dum'ass as president. Even an ape would do better".
Vragend trek ik mijn wenkbrauwen licht op.
"I work for my living! He taxes what I work for away to give it to people who don't want to work! We need, what's her name, Angela here. She know how to run a country!"
"How about Hillary Clinton?" vraagt Monique.
"She's also no good, but we'll probably get her" zompt hij, drinkt zijn glas leeg en gaat terug naar zijn maten die klaar zijn met de vis.
Een paar uitzonderingen daargelaten krijgen we overal dit soort negativiteit over Obama te horen. Hij kan werkelijk niets goed doen hier. Zeer benieuwd of dit als we noorderlijker komen nog zo is. Hoe dicht bij Washington ook, we zijn hier nog steeds onder de Mason-Dixon Line, in de South dus.
Na dit biertje hangen en zwemmen we aan en in het zwembad dat iedere marina hier heeft.

Maandag om 10:30 gaan we verder. We versmaden een mooie ankerbaai om in de hitte - het is 30 gr C - naar Betterton, 5M verder, te gaan. Steiger met free transient slips, strand, ziet er aantrekkelijk uit in een van de vaargidsen.
Het eerste bord aan de town pier zegt NO DOCKING - $100 FINE. Erachter zijn de transient slips. maar als ik alleen mijn neus er naartoe draai, lopen we vast. Aan de andere kant kunnen we wel komen, maar daar is het NO DOCKING - LOADING AND UNLOADING ONLY. We gaan een steiger verder, een met boat lifts, zonder VERBODEN borden, maar alles wijst erop dat het dat wel is. Als we naar het begin van de steiger lopen daalt een heer de trappen vanaf een condominium af, ons tegemoet, om ons vriendelijk te vertellen dat dit een private dock is, met een minder vriendelijke uitstraling van "oprotten". Hij verwijst ons naar de LOADING AND UNLOADING ONLY plek, wordt nooit de hand aan wordt gehouden.
We liggen er een half uurtje, Monique gaat naar en keert snel terug van het strand: prikbeesten in het zand, zuigbodem in het water. Dit is het eerste plaatsje waar we niet welkom geheten worden, al is het met een bord, zoals bijna overal hier. Dit is geen havenplaats met open mensen, maar een landplek, toevallig aan het water, met xenofobe landmensen die wat van buiten komt weg willen houden. We denken allebei hetzelfde: weg en ankeren. En dat doen we, heerlijk, met een beetje wind in de wind scoope.



Monique:

Het is prachtig weer, zaterdag, dus drukte op het water. Er komt een ploegje dametjes aanpeddelen op padle boards die op commando van hun leidster tussen ons en de wal stoppen om vervolgens hun padle board als yogamat te gebruiken, ook weer volgens gegeven instructies. Je ziet dat het niet meevalt om op een wiebelend board de zonnegroet of "downward facing dog" uit te voeren of de "superman" (bij mijn damesgymgroepje in NL vinden we hem op vaste grond al moeilijk genoeg!). Maar het loont de moeite, gezien de figuurtjes die de meiden hebben! 
Om 12.30 vertrokken voor tocht van Annapolis naar Rock Hall. Behoorlijk veel wind en golven, kort als van IJsselmeer, we halen soms ruim 6 knopen en dat met een rubberboot op sleep die fors afremt! Alles in de kajuit valt en rolt van tafel en banken want hier hadden we niet op gerekend; gelukkig kan er niets breken. 
Had me mijn eerste zeildag iets rustiger voorgesteld - moet toch altijd weer even wennen als rechtgeaarde landrot - maar aangezien de zon braaf bleef schijnen was het totaalplaatje alleszins te doen.

Maandag 16/6
Rond tien uur vertrokken en nu, 15.40 uur, nog een paar mijl verwijderd van Betterton, onze bestemming voor vandaag, in Sassafras River. Een tocht van 24 mijl over kalm water, met weinig wind en wat stroom tegen, dus motorsailend. Het is warm en zelfs in de kuip met wat wind en een bimini die ons in de schaduw houdt, lopen de druppels tappelings langs mijn gezicht en lijf. Doet me denken aan de sauna; het duurt eeuwen voordat ik begin te transpireren, anderen zijn al minstens twee keer in en uit de sauna geweest, maar als die poriën eenmaal open staan hoef ik maar m'n pink te strekken en het begint te lopen!
Aan het begin van onze tocht zagen we weer wat skate-vinnetjes dan wel op afstand en hoop gespetter. Op menig boei nestelt een osprey-paar op een rommelig takkennest en om ons heen zien we er ook die naar beneden duiken en met een vis in hun klauwen weer opstijgen.
Onderweg horen we op de marifoon allerlei oproepen langs komen; pieperig hoog kindvrouwenstemmetje: "Melinda Jo, calling Big Daddy..... Melinda Jo, calling Big Daddy!....   .... ....
(Vertrouwenwekkend zware macho mannenstem): Melinda Jo, here Big Daddy... om vervolgens over te schakelen naar een ander kanaal. Op de een of andere manier doet het me denken aan een pornokanaal.
(Van "pornokanaal" maakt mijn computer: pensioendatum)

Om 17 uur zijn we in Betterton maar de beloofde boxen voor doorgaande zeilers, alle leeg want maandag, zijn voor ons onbereikbaar. Eerst komen we vooraan in het zand en bij achteruit slaan om weer los te komen komt het roer vast te zitten in stukken steen van de naastgelegen pier. Maar dankzij Bas' stuurmanskunst komen we heelhuids en snel weer vrij. Alle andere aanmeermogelijkheden tonen bordjes die aangeven dat dat op straffe van een boete van $100 niet mag. We kijken even aan de andere kant van het steigercomplex en zien zowaar geen ver/gebodsbordjes dus leggen aan.
Als we dan, doorweekt van zweet, de steiger aflopen om even te kunnen pootjebaden in het naastgelegen strandje komt er van boven -de kust is hier zo'n 8 a 10 meter hoog- via een houten trap een grijsaard naar beneden lopen - kaki hoed op, korte kaki broek, wit haar, witte benen - die, komend door het afgesloten hek, zegt: "Are you aware this is a private dock?" Nou nee, excuses maar dat staat nergens. Nee, dat klopt, de bordjes met die mededeling zijn er in de loop van de tijd afgevallen maar niettemin "Sorry", of we weg willen wezen. Hij geneert zich duidelijk een beetje, zeker als hij hoort dat we buitenlanders zijn maar zijn vereniging van huiseigenaren (bovenaan de, ook private, trap staan twee  condominium complexen) zal hem wel strikte instructies gegeven hebben. Dus verhuizen we op zijn instigatie naar een steiger waar alleen "load and unload" is toegestaan en hopen dat niemand daar last van zal hebben.
Het is nog steeds snikheet en we nemen een welverdiende borrel. Op 20 meter afstand zit, op het eind van de private steiger, een osprey/visarend op haar nest.
Met haar rug naar de felle, hete zon; haar vleugels iets gespreid om haar nest van schaduw te voorzien en te  zorgen dat haar eieren niet gaan koken.
Ze zit daar zo al minstens een uur in die zinderende hitte en af en toe maakt ze een soort fluitend geluid om haar partner aan te sporen haar nu eindelijk eens af te lossen.
En inderdaad, na enige tijd komt hij ook op nest.
"Jemich, Jan, waar bleef je nou!? Ik voel me goddomme net een gegrilde kip!"
"Niet zeuren, Annie, kijk es hier: FISSS!"
En toen bleek dat ma niet eitjes had beschermd maar kuikens! Die staken fanatiek, met veel gepiep, hun kopjes boven de nestrand uit. Pa en ma hadden het er druk mee en bleven gezellig nog even samen op het nest, maar na een kwartiertje moest toch weer door één van hen worden uitgevlogen.
Ook de meeuwen vinden het warm en zitten stilletjes met hun bek open op een meerpaal.
Na ons eerste glaasje en inmiddels echt badend in eigen zweet besluiten we los te maken en iets meer midden op de rivier voor anker te gaan. Een goed besluit want daar staat een licht briesje dat net genoeg afkoeling geeft. Bas maakt pasta met de leftover van zijn "16oz. cowboy steak" die die, mede hierom, gisteren in de Harbor Shack bestelde, wetend dat hij die hele lap niet op zou krijgen en we de rest dus zouden laten "boxen".

Dinsdag
Redelijk geslapen dankzij de "wind scoop" die Bas aan het voorluik bevestigd had en die deed wat hij geacht werd te doen en daarmee de temperatuur in de punt tot een aanvaardbaar niveau wist te brengen.
Ver genoeg van de kant dus lekker in ons blootje met een teiltje water onszelf kunnen poedelen. Bas had eerst een plons in de rivier genomen maar kwam er direct weer uit toen hij voelde wat een sterke stroom er stond!
Moraal: nooit duiken in onbekend water; niet gaan zwemmen voordat je gezorgd hebt dat je ook weer zelf aan boord kunt komen én rekening houden met evt. stromingen! 
We zijn inmiddels onderweg naar de ingang van het C&D-canal dat ons van de Chesapeake Bay naar Delaware Bay zal leiden. 

Woensdag 
De  gevoelstemperatuur in Chesapeake was gistermiddag 37°C las ik op mijn tabletje. Eenmaal aangekomen en rondje door het stadje naar een bar met terras, geheel gekoeld door giga-ventilatoren. Heerlijk!!!! 
Overal rond de bar hingen grootte TV-schermen en bleek dat net de WK  voetbalwedstrijd Brazilië-Mexico van start was gegaan. Geen erg boeiende wedstrijd maar toch helemaal afgekeken. Morgen moet NL tegen Australië maar dat is om 12 uur dus dan zitten we wsch nog ergens op het kanaal. Ja, ja, Bas en ik worden soms tijdens vakanties ineens voetbalfanaten! 
Na de match even terug naar de boot waar Bas met een bierhoofd toch elektriciteit voor de boot Na de match even terug naar de boot waar Bas met een bierhoofd toch elektriciteit voor de boot regelde waardoor we twee ventilators konden aanzetten; ondanks dat een zware, broeierige nacht gehad. Maar dat kwam misschien ook door ons etentje in het chique-ige Bayard's House waar we begonnen met cocktails (!): Bloody Mary (met pluim selderij en grote garnaal uit glas stekend) voor mij en een French Martini (iets met martini, champagne, vodka, ananassap, en framboos) voor Bas. Als starter een dozijn oesters (die wat melkerig beginnen te worden dus wsch de laatste keer gegeten dit seizoen). Daarna voor Bas tournedos Baltimore (=met daarop crab cakes) en voor mij gegrilde Lamb chops met risotto. 
Bas was zeer te spreken over zijn hapje, ik minder over het mijne. Vlees was goed maar saus een madeirabloempapje, de risotto was een soort rijstepap met wat kaas erdoor en de groente bestond uit alweer (standaardgroente áls je groente krijgt, want dat vinden ze hier duidelijk bijzaak) gestoofde squash/gele courgette met als luxe toevoeging één broccoli roosje. 
Nou ja, je kan niet alles hebben! En de fles pinot noir uit Sicilië maakte veel goed. Toe wel weer heel lekkere Key Lime pie en Salted caramel cake. 

Vanwege de onrustige nacht stonden we pas rond negenen op. Electrageld afgegeven bij Town Hall en daarna los om het kanaal verder te varen. Bij het keren in de haven komt Selena weer een paar keer vast te zitten in de blubber maar we komen er op eigen kracht uit. 
In drie uur varen we het kanaal door en daarna even linksaf naar Delaware City. 
Ospreys op nesten zitten nu praktisch op elke boei; zo gaat het bijzondere er snel af, zeg! 

De elektronische kaart geeft geen gegevens over dieptes bij Delaware City, het boek zegt 8 feet (wij zijn 5 feet). De dieptemeter heeft het na de haven in Chesapeake af laten weten maar Bas heeft altijd nog de "fish finder". 
Het is inmiddels laag water en voor de haven ingang ligt, onvermeld in het boek maar zichtbaar op onze vismeter, een "bar", een bankje dus het wordt weer spannend of we dat halen. 
De haveningang en het kanaaltje naar de marina zijn zeer nauw, met stroom recht achter, dus hoop ik met bijeen geknepen billen dat het goed zal gaan. Het gaat goed hoewel de havenmeester verbaasd is dat we met dit lage water zijn marina hebben gehaald. En ook al is het gebruikelijk dat men hier vooraf een plaats reserveert en er straks een stel andere boten verwacht wordt, hebben ze nog net één passend plekje voor ons! 
Na ons inschrijven sloffen we door de hitte naar Crabby Dick om toch nog de tweede helft van de voetbal wedstrijd te zien (de havenmeesteres heeft ze even gebeld dat we eraan komen en dat ze voor ons naar "Soccer" moeten overschakelen) tijdens onze lunch. Gelukkig wint NL, al is het niet overtuigend.
Delaware City is net als Chesapeake City een lief klein plaatsje met lieve oude houten huisjes in blauw, geel of crème. 
Weer terug op de boot - twee ventilatoren op volle kracht aan, water over je t-shirt en er recht voor gaan zitten - is het riviertje inmiddels twee keer zo breed en hoog geworden. 
Morgen zullen we hier nog blijven want er worden weer thunderstorms voorspeld en als we de gunstige stroom mee willen hebben naar Cape May zouden we om 5 uur weg moeten; de dag erop is dat een uur later dus ook aantrekkelijker. 
Net een vriendelijke buurman langs gehad die blij was weer eens een stalen boot te zien (hij heeft er ook een, stale mannen onder elkaar dus).

... en weer terug in Annapolis

Monique: 
Donderdag 13 juni 
Natasha's verjaarsetentje donderdag was kabalig maar gezellig. Na het etentje naar de pub waar het Bouw-kroost doorgaans hun vrije avonden spendeert voor de speciale Birthday-cake. Omdat Natasha nu 21 is mag ze officieel drinken en dat werd gevierd met shots. Wij hebben de rest van de festiviteiten aan de intieme familiekring overgelaten en zijn rond 10 uur naar Oriental gereden. 
Volgende dag heel relaxed doorgebracht o.a. lezend aan de oever van de Neuse River waar het met een heerlijk koel briesje aangenaam verpozen was. 's Avonds gegeten bij Ray en Peggy dat als vanouds weer heel gezellig was. Ook zij zijn van plan NL te komen bezoeken (net als Pat en Joe).... zou leuk zijn! 

Gisteren wekker om 7.15 want er lag een lange rit in het verschiet en daarvoor moesten we het huisje nog schonen en werden we ook nog op de koffie verwacht bij M/M. 
Hierna vertrokken wij om 10 uur en waren, met slechts een korte lunchstop, om 17.30 in Annapolis waar Selena nog netjes aan haar ankerbal lag te wiegen. Uitgebreid en lekker gegeten bij de Middleton Inn, anno 1750: rauwe oesters, Rockefeller oesters, green salad, gegrilde zalm met crab en mixed grill met scallops, shrimps and mahi-mahi, alles vers en goed klaargemaakt, en 
natuurlijk lieten we de vis goed zwemmen. Met zware bepakking uit de huurauto in de watertaxi naar boot, nog een laatste slaapmutsje en onder de wol (spreekwoordelijk dan want het was benauwd, broeierig en regenachtig dus kon het voorluik niet of slechts een miniem kiertje open). 

Onrustige, warme nacht met weer om 7.15 de wekker die onbedoeld afliep. 
Toch maar eruit want we moeten melden dat we nog en nachtje aan onze mooring willen blijven liggen, boodschappen doen met de auto en die dan vóór 12 uur weer inleveren. 
Het regent pijpenstelen als we daarna naar Starbucks lopen en we zijn dan ook zeiknat als we daar binnengaan. 
We nemen koffies en bananabread bij wijze van verlaat ontbijt, downloaden onze krantjes en emails en gaan dan weer terug naar de boot. Het gaat alleen maar harder regenen.  Het water rondom ons is niet alleen bezaaid met kringen maar door de heftigheid van de regen springen middenuit die kringen ronde waterdruppels omhoog; het lijken net duizenden pareltjes. Zo heb elke hoosbui ook z'n schoonheid (vrij naar de heer J. Cruyf). 
Ook voor morgen wordt dit weer nog voorspeld, daarna weer mooi. Met dit weer is varen niet leuk, dus we wachten af.... 
Straks komt Stan voor happy hour op onze boot; de rode wijn, en een fles als dank cadeau, staat klaar. 

Vrijdag 14 juni 
Om 18.15 , toen de regen alweer enige tijd was gestopt, begonnen we ons af te vragen op welk tijdstip bij Stanley het happy hour begon dus voor alle zekerheid even gebeld.... 
We hadden het idee dat we hem wakker belden maar even later kwam hij toch staand in zijn dingy (can't sit, have a bad hip) aan tuffen. Zo'n twee uurtjes gezellig zitten kletsen over van als en nog wat en tegen dat het donker werd stapte hij weer in zijn bootje met de afspraak dat we vanmorgen met hem naar de Bacon consignment store zouden gaan. 
Na nog wat lezen (ik: The goldfinch/Donna Tart; Bas: Traveling with Charley/John Steinbeck; beide zeer tot tevredenheid) en een kopje soep naar bed. 
Gelukkig niet al te warm. 

Vanmorgen werden we allebei spontaan rond zevenen wakker en zijn we maar opgestaan; schitterend weer. Getutteld tot een uur of half negen. Ik zat in de kuip en hoor ineens heftig geklap op/in het water, ik kijk en zie twee vinnetjes, zo'n 10 cm hoog, parallel door het water gaan met daartussen, zo'n 50 cm, een bruine schaduw... een "skate"/rog!!! Stom toevallig had Stan het er gisteravond over gehad anders zou ik het vast niet zo snel herkend hebben. Volgens hem spetteren ze zo in het water om waterluizen kwijt te raken. 
Rond tienen vanaf Selena naar de kant geroeid waar Stan net aankwam. Naar de consignment store waar Bas en ik een zitplankje voor het "lullebootje" en een klein teakhouten kastje voor de "badkamer" voor weinig op de kop tikten. Ze hebben daar ook een uitgebreid assortiment aan tweedehands zeilen, maar die moet Bas eerst nameten. 
Daarna bij de havenmeester voor nog één nachtje bijgeboekt (er worden voor vanmiddag weer thunderstorms voorspeld). Wij gingen daarna naar Starbucks voor het gebruikelijke wifi-ritueel en rond 13 uur door naar Chick & Ruth Delly voor heerlijke crab cakes en Rueben sandwich; mooie tent ook!  
Het is lunchtijd en ontiegelijk druk, vol! Volgepropt met tafeltjes aan de ene kant, dan een nauw gangpad voor zowel klanten als personeel en aan de andere kant de keuken. Achterin nog een nauw trappetje van vijf treden, ook voor personeel en klanten, naar een tweede restaurantruimte achterin.
Een heel gedoe dus; voor klanten om in of uit te gaan, voor personeel om hun bestellingen op te nemen en af te geven. En daar tussendoor loopt dan een Mexicaans (?) meisje met een grote bak voor het afruimen en schoonmaken van de tafeltjes. Die bak is net zo breed als het gangpad dus die moet ze, vol en wel, omhoog tillen als ze iemand moet passeren. Ook op het trappetje is het een gepuzzel van jewelste en jongleren met borden. 
Rond twee uur zijn we weer aan boord want de radars geven aan dat de thunderstorms om drie uur uur zullen woeden. Nou, daar konden we de klok op gelijk zetten! Zwarte luchten, donder, bliksem en weer hoosbuien met opspringende witte parels op het water! Gelukkig hadden we op tijd alles binnen dan wel afgesloten. 
Nu is de bui weer over en zit ik lekker droog in de kuip. Bas vermaakt zich met het schoonmaken van de waterlijn en het nameten van zeilmaten. Kleine vogeltjes pikken behendig kleine visjes uit het water en ook zagen we net een visarend/osprey die een stuk hout uit het water opviste; die moet blijkbaar nog gaan broeden. 
Als het weer het toelaat is er vanavond party with friends bij Stan (every Friday, in memory of my late wife who loved to party). Zelf het nodige meebrengen. 
Het plan is morgen, na Starbucks en evt. consignment store, weer verder te gaan. Voor mij begint dan pas echt de zeilvakantie. 

Zaterdag 15 juni 
Om half zes gisteravond kwam Stan, staand met zijn boot aan de teugel naar ons toevaren, een baardmans in een ander bootje achter zich aanslepend. Die kreeg weer het touwtje van ons bootje en zo voeren we in polonaise naar de overkant waar zich en klein bont gezelschap verzameld had. Een Russisch meisje met peuter van twee, een accountant en marketing man van Intellsat, een arts die hier bij de Naval Academy werkt, wat werknemers van de jachthaven en dus wij en baardmans die iets verderop in de kreek op een boot woont, van Ierse afkomst is en vanwege het Ierse elftal daarom i.t.t. de rest van de Amerikanen nog enigszins geïnteresseerd was in voetbal en ons kon meedelen dat NL met 5-1 van Spanje had gewonnen (wat, als we de Nederlandse kranten van de afgelopen dagen mochten geloven, een wonder genoemd kan worden). Later komen er nog zo wat mensen langs waaronder de opper-havenmeester Bill Brooks die wij natuurlijk uitvoerig bedanken voor het feit dat wij twee weken in zijn haven hebben mogen verblijven. 
Stan gooide wat kleine visjes en "rockfish"-filets op de bbq en een paar maïskolven, heel smakelijk. En tegen de tijd dat de zon weer onder zou gaan sleepte Stan ons weer terug naar de boot.

Home sweet home again

Monique:
Donderdag 29 mei 2014
Zojuist Selena verhuisd van een mooring voor Annapolis Town dock naar eentje in Spa Creek.
Scheelt 10 dollar per nacht en dat scheelt als je twee weken ertussenuit wilt knijpen!
Officieel mogen we de boot niet achter laten maar we maakten kennis met Stan die een goed woordje voor ons deed bij de hoofdhavenmeester. Moeten zeggen dat het maar voor 1 weekje is en dan bellen dat we ivm een ziek familielid nog wat langer wegblijven. Stan, wat ouder dan wij, woont op zijn zeilboot in de marina en nodigde ons meteen uit op zijn boot om te bespreken hoe we eea moesten regelen. Het was tegen vieren en de vraag was of we een glas wijn wilden. Ja natuurlijk! Kregen we allebei een grote bel rode wijn met tegen mij de opmerking "Gonna get you drunk so he can have his way with you later..." en even later de vraag of ik misschien nog een ouder zusje had. Had niet meteen door dat dit als compliment bedoeld was en antwoordde dus enigszins verrast dat ik zowel een oudere als een jongere zus heb maar na een knipoog begreep ik zijn vraag ineens. Charmeur eerste klas dus!

Afgelopen maandag kwam ik aan op Washington Dulles waar Bas mij met een knalgeel mobiel ophaalde. Nogal gaar van de vliegreis in Annapolis nog even een snel hapje gegeten in de Federal House en toen gauw naar de boot die Bas voor de gelegenheid aan de kade (bijgenaamd Ego Alley vanwege de dure jachten die hier doorgaans willen afmeren om toch maar gezien te worden!) had afgemeerd.
Volgende dag naar een mooring (Ego wordt hier nl. duur betaald!), dat betekent met het rubberbootje naar de kant en v.v.
Bootje loopt een beetje leeg, lekt een beetje en bb-motortje is vanwege vastgeroeste klemmen nog even niet te bevestigen, dus.... Bas roeit ons dapper heen en weer.
Dinsdag was druk. Eerst boodschappen gedaan (in een supermarkt waar due to power outage geen "perishables" te koop waren. Al het personeel was dus naarstig ALLE, en dat zijn er veel in zo'n gigawinkel, koelschappen leeg aan het halen), boot verhuisd en toen huurauto terug brengen naar Baltimore airport, met een Super Shuttle in 1 1/2 uur weer terug naar de boot. Oesters en crabs gegeten bij Crab Deck.
Woensdag een rondtrip met de Trolley bus gemaakt, de water taxi genomen naar de overkant alwaar we dus Stan tegen het lijf liepen. Daarna heel lekker gegeten bij Carrol's Creek (getsie, alweer oesters en ook nog scallops).
Om 8 uur was ik doodop, staartje jetlag, en ben te kooi gegaan.
Alle dagen tot gisteravond mooi en warm weer. Nu al de hele dag regen.
Vanmiddag gaan we een auto regelen voor twee weken landvakantie, beginnend morgen.

 Donderdag, nog steeds stromende regen, nog even langs boot van Stan om een briefje met ons telefoonnummer achter te laten. Stan bleek aan boord dus dat werd weer wijn en verhalen. Een maand of tien geleden heeft hij een zware hartaanval gehad met dientengevolge een zware hartoperatie. Na het ziekenhuis had zijn dochter geregeld dat zijn 12m zeilboot in Annapolis lag en hadden vrienden een hospitaalbed aan boord geregeld met infuus en al en hebben hem daar verzorgd. , en daardoor, en misschien ook de operatie, is zijn kortetermijngeheugen wat minder. Ik kreeg een herkansing toen hij nogmaals vroeg of ik een oudere zus had of anders een leuke vriendin "over 65, not nagging and independent like you".
Vanwege zijn nog steeds slechte conditie is er van zeilen voorlopig (?) geen sprake maar hij heeft het hier naar zijn zin en doet vrijwilligerswerk in de jachthaven (vandaar de connecties!).

Vrijdag vertrokken uit Annapolis. Stan bood aan ons naar de autoverhuurder te brengen want die was toch een eind uit de buurt. Helemaal fijn toen bleek dat Hertz verzuimd had op haar site aan te geven dat ze verhuisd waren....en op en heel ander adres zaten.

Zondag 1 juni
Zitten op een grasveldje voor onze motelkamer in Roanoke na alweer een prachtige autodagtrip over the Blue Ridge Parkway. Gisteren deden we de Skyline Drive. Sinds het weekend wederom steeds mooi weer dus schitterende vergezichten en panorama's, enorme bloeiende wilde rhodondendrons, tulpenbomen, Mountain Laurel en ander schoon flora onderweg en natuurlijk traditiegetrouw lunch met stokbroodje (of wat daarvoor door moet gaan😊) met lekkers ergens op een mooie plek.

Vrijdag 6 juni
Sinds zondag alweer veel gebeurd!
Maandag verder over de Blue Ridge Parkway naar Blowing Rock.
Dinsdag door naar Mars Hill waar zoon (van Willem en Miriam) Bas een snoezig, jaloersmakend, oud landelijk Amerikaans withouten huis heeft sinds een maand of acht. Hij en vriendin Ariel hebben er al veel, en met smaak, aan gerestaureerd en ingericht en een welig tierende moestuin aangelegd.
Slapen op een luchtbed was weer even wennen....
Woensdag moesten Bas (de jonge) en Ariel beide werken en zijn wij met Miriam naar Asheville gegaan. Naar een pas geopende galerie waar zowel heel mooie, knappe en originele kunst (schilderijen, keramiek en nog veel meer "divers media") te bewonderen was als afzichtelijke resultaten. Geluncht in Luella's, het restaurant waar Bas kitchen manager is en na wat boodschappen terug naar huis waar wij die avond kookten.
Donderdag vroeg vertrokken voor de rit van ca. 400 miles naar Wilmington waar we waren uitgenodigd door Pat en Joe (van wie we vorig jaar het huisje in Oriental huurden). Zij zijn inmiddels naar Wilmington verhuisd om dichter bij hun kinderen en kleinkinderen te zijn en omdat volgens hen "Oriental is dying" (feitelijk hun generatie; en geen verjonging om allerlei redenen) en niet leuk meer is.

Zondag 8 / Maandag 9 juni 
Afgelopen donderdagavond aangekomen bij bij Pat en Joe waar wij warm werden onthaald. Gezellig bijgekletst bij wijn en bier en daarna "pulled porc". Na een heerlijk nachtje slapen  hebben P&J ons de omgeving laten zien en de plek waar hun nieuwe huis gaat komen. 
P helemaal blij met telefoontje dat a.s. maandag de muren zullen worden geleverd en opgezet. Naar supermarkt Trader Joe's en een chiquere consignment store van meubels geweest, toen geluncht aan het water en ook weer even oude centrum van Wilmington bekeken, ijsje bij de fudge store en een  stemsleutel en snaar voor mijn autoharp op de kop getikt bij de muziek shop op de hoek. 's Avonds breng-Italiaan gegeten aan de rand van het zwembad van de gated community waar P&J straks deel van zullen uitmaken. Hoewel deze community niet alleen voor senioren is, is het duidelijk wel exclusief voor de meer welgestelden. 
Bebouwing en beplanting dienen aan strikte regels te voldoen; het huis van P&J gaf aanvankelijk wat problemen maar is er nu dan toch door. 
's Avonds gaan de hekken dicht en kan je alleen via een pincode naar binnen. Voor slechts 81 dollars per maand kun je gebruik maken van zwembad,  tennisbanen, fitness ruimtes, crocce ball (soort jeu de boule)-banen en meer van dergelijke amenities. Er wordt ook veel door de community members zelf georganiseerd zoals poolparties waar iedereen wat lekkers meeneemt etc. Je moet dus wel een bepaalde instelling hebben om dat leuk te vinden. Mij persoonlijk benauwd het nogal wel tamelijk... 
Eergisteren na een heerlijk ontbijt van blueberry pancakes met bacon en ahorn syrup bij Pat en Joe vertrokken naar Oriental. Kostte een uurtje of 3. Eerst even langs Marie en toen naar Oriental, daar stond nog steeds ons lieve kleine huisje op ons te wachten! 
Barry gebeld voor de borrel later op de middag. Hierna hadden Bas en ik bedacht te gaan eten in de Silo's en Barry ging graag mee. Met het idee alleen even snel de fietsen van Ray en Peggy te lenen (ivm borrel was auto niet zo'n goed idee) werden we daar meteen met veel blijdschap ontvangen en van nog meer borrel voorzien. Na maar één glaasje door naar de Silo's voor heerlijke pizza. 
Gisteren hadden we Wag/Cathy, Steve/Gery en Marie/Martie op de borrel; was zeer, ZEER gezellig. Daarna met M/M in M&M's gegeten. 
Vandaag wordt hun dochter Natasha 21. Voor Amerikanen een bijzondere mijlpaal want dan mag er gedronken worden! We zijn uitgenodigd voor het verjaardagsdiner vanavond in (arguably the best) restaurant Chelsea in New Bern. 
Morgenavond eten bij Ray en Peggy en woensdag weer terug naar Selena in Annapolis. 

Van boot naar bergen

Mooi weer, warm weer, onweer, en nu koud regenweer, Annapolis heeft het allemaal.
Na een niet eens zo kabalige eerste nacht van Monique (aan het eind van Memorial Day) wel een kabalige vroege ochtend vanwege de vuilnisauto's die de rommel opruimden. Dinsdag is een rustige opstartdag voor Monique. 's Avonds oesters en steamed blue crabs. Terug naar een ankerbal waaraan we vannacht bij een harde wind flink lagen te schommelen. Overdag met de historische trolleybus toertje door prachtige 18e eeuwse straten.
Intussen de vraag waar de boot 14 dagen te stallen voor tochtje naar Ashville en Oriental.
Onbemand aan boei achterlaten mag niet. Maar een deputy-harbor master zegt dat ik de opper-harbor master Bill Brookes moet bellen, die wil wel eens uitzonderingen maken. Het lukt niet om mr. Brookes aan de lijn te krijgen, wel nogmaals te horen dat "storing" a boat (dwz onbeheerd aan bal laten) niet mag. We nemen de watertaxi naar Annapolis City Marina waar ik begin uit te leggen dat ik de boot twee weken wil "storen" als de deputy-harbor master achter een schap vandaan stapt en zegt "can I borrow these people for a moment?" Hij neemt ons mee naar zijn 40 jaar oude zeiljacht, waarop hij is gaan wonen. Hij heet Stan.
"Come aboard! You wanna glass of wine? I love wine!"
Hij is, nadat zijn kinderen hun college degree hadden, een nieuwe fase in zijn leven is begonnen met zijn boot, heeft intussen een openhartoperatie gehad en werkt hier nu een beetje als hulp-havenmeester. "My children are a bit embarrassed that I man the pump-out boat".
Hij verzekert dat we als buitenlanders wel mogen blijven, hij zal een oogje in het zeil houden, als we betallen voor een week, bellen we een week later op dat het nog een week wordt.
Ik ben er aanvankelijk niet gerust op, maar hij is zo overtuigend dat de ongerustheid verdwijnt.

Vrijdag 30/5
Het weer wordt weer mooi. Met de watertaxi gaan we met bagage naar het Town Dock waar Stan klaarstaat om ons naar de autoverhuurderij te brengen. De opper-havenmeester komt er net aan en we worden voorgesteld. "This is the Dutch couple I told you about".
"Enjoy your trip", groet de opper HM ten afscheid.
En zo gaan Monique en ik op weg naar de Blue Ridge Mountains, een deel van de Appalachen, de bergketen die 2000 mijl van Georgia naar Maine (en verder in Canada) loopt, bakermat van de Blue Grass.
Even geen water dus.